Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[Earion]

Απαγγέλθηκαν οι ποινές στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου, οι ένοχοι οδηγήθηκαν στη φυλακή, το ακίνητο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεσμεύτηκε από το Δημόσιο. Μια υπόθεση διαφθοράς τιμωρήθηκε. Αποδόθηκε το δίκαιο.

Τώρα νομίζω πως έχει σειρά να ασχοληθεί η ανεξάρτητη δικαιοσύνη με τον Τέλη Παυλίδη.

Τον Τέλη Παυλίδη.

Τον Αριστοτέλη Παυλίδη, πρώην υπουργό Αιγαίου της Νέας Δημοκρατίας. Τον άνθρωπο που για χάρη του συνέβη το ανήκουστο: να αποχωρεί από την αίθουσα του κοινοβουλίου η πλειοψηφία! Που για χάρη δική του (και μερικών άλλων) έκλεισε πρόωρα η Βουλή τον Μάιο του 2009.

Πού τον θυμήθηκα; Μα κι εκείνος, σαν τον Τσοχατζόπουλο, ένα σπίτι θέλησε να αγοράσει για να εξασφαλίσει την κόρη του.

 

[bernardina]

Το βρήκα σε τοίχο φίλου, στο FB, κι επειδή είναι ένα από τα ζητήματα της ελληνικής κακοδαιμονίας που με καίει, το μεταφέρω εδώ (αφήνω αδιόρθωτα τον τονισμό και τη στίξη).


ΣΤΗΝ ΔΑΝΙΑ,όταν η κόρη μου πρίν 18 μήνες άλλαξε διεύθυνση κατοικίας,τό δήλωσε στό αρμόδιο γραφείο προσκομίζοντας την ηλεκτρονική ταυτότητα πού έχει στην κατοχή της μέ ΕΝΑΝ ΕΝΙΑΙΟ αριθμό.Στήν Δανία είσαι υποχρεωμένος όταν αλλάξεις διεύθυνση νά τό δηλώσεις άμεσα στίς υπηρεσίες διότι αλλοιώς σου κόβουν τόν κώλο.Μόλις πήγε σπίτι και μετά από 3 ώρες άνοιξε τόν υπολογιστή της,βρήκε τά εξής e-mail πού τήν ενημέρωναν πώς έχουν λάβει τήν αλλαγή διεύθυνσης.
Από τήν τοπική αστυνομία.
Από τίς τοπικές υπηρεσίες τής συνοικίας τού δήμου.
Από τήν υπηρεσία τού Υπουργείου Οικονομικών της Δανίας.
Από τό πανεπιστήμιο.
Από τό τοπικό γραφείο περίθαλψης και υγείας πού τής ανέφερε τους καταλόγους τών οικογενειακών γιατρών της περιοχής μέ τήν ένδειξη:<Eπιλέξτε φύλο,ειδικότητα και ηλικία γιατρού>.
Από τό γραφείο εισοδημάτων τό οποίο ανά εβδομάδα ενημερώνεται γιά τό εισόδημα τού κάθε εργαζόμενου και τίς κρατήσεις και τήν καθαρή αμοιβή,από κάθε ιδιωτική εταιρεία.
Μπήκε και στόν τραπεζικό της λογαριαμό.Είχε αλλάξει και εκεί αυτομάτως η Διεύθυνση!!!
Ολα αυτά μέσα σέ 3 ώρες.Ολα τά συστήματα είχαν ενημερωθεί ηλεκτρονικά.
Αυτά εκεί!

Εδώ;;H τεχνολογία δίνει απλόχερα τήν δυνατότητα.Γιατί δέν τα κάνουν;
Διότι απλά οι συμμορίες και οι μαφίες πού κυβερνούν αυτό τό κράτος και διαπερνούν οριζόντια όλα τά κόμματα καί τούς θεσμούς τού κράτους,δέν θέλουν!!

Έχω γράψει αλλού την ταλαιπώρια μου στον ΟΑΕΕ για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα ΑΜΚΑ. Φταίω εγώ αν ήταν το πρώτο -αλλά, δυστυχώς, όχι μόνο- πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό;

 

[SBE]

Αντί να κοιτάζουμε τη Δανία, γιατί δεν κοιτάζουμε την Ιταλία; Τη Μάλτα; Την Πορτογαλία; Το Βέλγιο;
Σίγουρα κάτι μπορούμε να μάθουμε από τους Δανούς, αλλά μερικά από τα δεδομένα που κάνουν τη Δανία, Δανία* δεν τα έχουμε και δεν πρόκειται να τα αποκτήσουμε.
Κι αυτά δεν τα λέω γιατί πιστεύω ότι η Ιταλία ή η Μάλτα είναι χειρότερες από την Ελλάδα, αλλά γιατί το σκανδιναβικό μοντέλο είναι σκανδιναβικό, δεν πρόκειται να το βρούμε αλλού.

* μικρός πληθυσμός, πολλές και πλούσιες αποικίες για ξεζούμισμα, ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλή εισοδήματα στον κόσμο, τον υψηλότερο κατώτατο μισθό, πολύ μικρή ανεργία, εξαιρετικά μορφωμένο πληθυσμό (από τις πρώτες θεσεις στον κόσμο σε αριθμό πτυχιούχων τριτοβάθμιας) κλπ κλπ

 

[drsiebenmal]

Η Δανία έχει/είχε πολλές και πλούσιες αποικίες για ξεζούμισμα; Τότε τι είχαν η Πορτογαλία, η Ιταλία, το Βέλγιο;

Και πώς απέκτησε «ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλή εισοδήματα στον κόσμο, τον υψηλότερο κατώτατο μισθό, πολύ μικρή ανεργία, εξαιρετικά μορφωμένο πληθυσμό (από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο σε αριθμό πτυχιούχων τριτοβάθμιας)»;

 

[nickel]

Η σύγχρονη οργάνωση με τα σύγχρονα εργαλεία δεν απαιτεί εξαιρετικά υψηλές κρατικές επενδύσεις (και αποσβένονται ταχύτατα). Απαιτεί σχεδιαστές και προγραμματιστές, που υπάρχουν. Και θέληση (να παραμερίσεις το κάθε εμπόδιο). Και να φωνάζουμε καθημερινά για το καλύτερο, εδώ και τώρα.

 

[SBE]

Δόχτορα, είχαν- έχουν. Βλέπεις διαφορά; Επιπλέον η σύγκριση δεν είναι μεταξύ Δανίας και Μάλτας, είναι μεταξύ Ελλάδας και Δανίας.

Νίκελ, η σύγχρονη οργάνωση θα μπορούσε να έχει γίνει από τη δεκαετία του '80 που έρρεε το ΕΟΚ-ικό χρήμα άφθονο για μηχανοργάνωση κλπ κλπ. Δεν έγινε τότε, τώρα θα πρέπει να βολευτούμε με ό,τι έχουμε. Εδώ βλέπουμε αυτές τις μέρες το πιο απλό: ότι μπορεί κάποιος να παει να δηλώσει στο ληξιαρχείο ότι έκανε έξι παιδιά σε ένα χρόνο και δεν υπάρχει κάποιο κεντρικό σύστημα με όλα τα στοιχεία ώστε να υποψιαστέι κάποιος ότι γίνεται αυτό και ότι κάτι δεν πάει καλά.
Επίσης έχω σοβαρές αμφιβολίες για το ότι υπάρχουν στην Ελλάδα οι σχεδιαστές και προγραμματιστές. Παλιότερα πίστευα κι εγώ το παραμύθι περί του πόσο κυνηγάνε οι Έλληνες τα πτυχία, αλλά τα στατιστικά δε λένε ψέμματα. Η Ελλάδα δεν είναι και τόσο σπουδαία σε αυτό το ζήτημα. Κι αυτό δεν το λέω από το μυαλό μου, υπάρχει μεγάλη συγκριτική βιβλιογραφία.
Από την άλλη, αυτό το σύστημα της Δανίας, βολικό, ε; Αλλά δεν είναι και λίγο 1984; Ειδικά εκεί που λέει ότι με το που δηλώνεις την αλλαγή διέυθυνσης σου στέλνουν και τη λίστα με τους γιατρούς της νέας περιοχής σου. Βολικό, αλλά δε γουστάρω ρε φίλε να αλλάξω γιατρό. Επίσης, τι ακριβώς θα συμβεί αν δεν δηλώσεις την αλλαγή διεύθυνσης εμπρόθεσμα;

 

[nickel]

Μπορούμε να συζητάμε επί 30 σελίδες των 10 μηνυμάτων κατά πόσο μπορούμε ή δεν μπορούμε να εκσυγχρονίσουμε το δημόσιο, αλλά δεν πρόκειται να δεχτώ ότι δεν έχουμε το ανθρώπινο δυναμικό να το υλοποιήσουμε ή ότι η οργάνωση της ζωής μας είναι αποφευκτέα επειδή κάποιοι μπορεί να θυμηθούν το εντελώς άσχετο 1984.

 

[SBE]

Καλά, εντάξει, όπως νομίζεις.
α. δεν είμαι κατά της οργάνωσης, αλλά δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να είναι πρότυπό μας η οργάνωση που αγγίζει τα όρια της υπερβολής.
β. μπορεί να έχουμε "πολλούς" εικοσάρηδες με πτυχία, αλλά είπα επίσης ότι υπάρχει βιβλιογραφία για αυτό που έγραψα. Αν δεν είχα να βαθμολογήσω 80 γραπτά σε τρεις μέρες θα καθόμουνα να γράψω κατεβατά για τη βιβλιογραφία. Αλλά επειδή πνίγομαι δεν πρόκειται να το κάνω.

 

[nickel]

δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να είναι πρότυπό μας η οργάνωση που αγγίζει τα όρια της υπερβολής.

Ας βάλουμε μπροστά για την οργάνωση που αγγίζει τα όρια της λογικής και, όταν είναι να φτάσουμε στα όρια της υπερβολής, σταμάτησέ το. :)

Για το άλλο, μη μου κατεβάσεις μελέτες, δεν θα με πείσεις.

 

[SBE]

Χωρες με "λογική" οργάνωση υπάρχουν. Ας δούμε τι κάνουν αυτές. Ας μην κοιτάμε μόνο τι κάνουν αυτοί που είναι πολύ απομακρυσμένοι από εμάς.
Αυτό λέω από το πρωί.

 

[nickel]

Η φιλοσοφία της επιδίωξης του «ακόμα καλύτερα κι από τη Δανία» είναι ότι υπάρχουν τομείς όπου πρέπει να επιδιώξουμε να γίνουμε καλύτεροι από τους καλούς. Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε βιομηχανία καλύτερη από τη βιομηχανία της Γερμανίας, αλλά μπορούμε σε κάποιους τομείς (όπως η μηχανογράφηση) να επιδιώξουμε να κερδίσουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αλλιώς δεν θα απέχουμε πάντα από τους άλλους. Θα απέχουμε όλο και περισσότερο από τους άλλους.

 

[drsiebenmal]

How and Why HP Is Making a Long-Term Bet in Greece. Yes, Greece.

 

[SBE]

H HP είχε από παλιότερα παρόμοια παρουσία στην Ελλάδα, γιατί είχε χρηματοδοτήσει Έλληνα υπάλληλό της (υψηλόβαθμο, προφανώς) ο οποίος ήθελε να γυρίσει Ελλάδα, για να φτιάξει παράρτημα εκεί. Δεν ξέρω τι είχε απογίνει με την υπόθεση αυτή γιατί ήξερα μόνο πως ξεκίνησε, επειδή εκείνη την εποχή έψαχνα για σχετική δουλειά.

 

[nickel]

Δεν είναι δυνατή τώρα μια πολιτική διαπραγμάτευση, εκτιμά ο Κ. Σημίτης

Με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο πρώην πρωθυπουργός εκτιμά ότι δεν είναι δυνατή τώρα μια πολιτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το σύνολο του προβλήματος, όχι μόνο λόγω των ελληνικών αδυναμιών, αλλά και λόγω της αδυναμίας της ΕΕ να γεφυρώσει το χάσμα περιφέρειας-πυρήνα.

Για τον ίδιο υπάρχουν προτάσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, αλλά η Ευρωζώνη καρκινοβατεί.

Αναφέρεται επίσης και στη στάση ορισμένων κομμάτων που μιλούν για μονομερείς ενέργειες. «Η άποψη αυτή είναι εξωπραγματική. Οι δεσμεύσεις της Ελλάδας δεν απορρέουν μόνο από τα μνημόνια, αλλά και πληθώρα άλλων ρυθμίσεων όπως το 'Δημοσιονομικό Σύμφωνο' ή το 'Ευρωπαϊκό Εξάμηνο', που ισχύουν για όλες τις χώρες της ΟΝΕ.»

Η ηρωική έξοδος θα ήταν δυνατή μόνο αν η Ελλάδα είχε την αυτάρκεια της Κίνας ή των ΗΠΑ, συνεχίζει ο πρώην πρωθυπουργός, για να καταλήξει:

«Η μόνη δυνατή για την Ελλάδα στρατηγική είναι η υποβολή καλά επεξεργασμένων και πειστικών προτάσεων για την υπέρβαση του προβλήματος, η εκπόνηση πολιτικών για την ανάπτυξη με συγχρηματοδότηση της Ένωσης, η εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων για την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας και η συνεχής και επίμονη διαπραγμάτευση.»
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231271745


Σημίτης: Ηρωική έξοδος από το ευρώ αν γίνουμε Κίνα ή ΗΠΑ

Νέα παρέμβαση κάνει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος με άρθρο του στον Tύπο, υποστηρίζει ότι στην παρούσα φάση, η συγκυβέρνηση θα πρέπει να στηρίξει την όποια διαπραγμάτευση με την Τρόικα, καταθέτοντας καλά επεξεργασμένες και πειστικές προτάσεις

Παράλληλα υποστηρίζει ότι τυχόν αποχώρηση της χώρα μας από την ευρωζώνη, θα φέρει σοβαρότατες αρνητικές επιδράσεις στη χώρα και τους πολίτες , επικρίνοντας τα πολιτικά κόμματα που υιοθετούν αυτές τις απόψεις, ωστόσο τονίζει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει ηρωικά από το ευρώ μόνο αν έφτανε στα επίπεδα αυτάρκειας των ΗΠΑ ή της Κίνας.

Ο κ. Σημίτης τονίζει σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ότι: «Ήταν φανερό εδώ και καιρό ότι δεν θα συνέπιπταν τα χρονικά σημεία, όπου μεν η Ελλάδα θα χρειαζόταν σαφείς απαντήσεις για τα ερωτήματα που αφορούσαν το χρηματοδοτικό κενό και τη βιωσιμότητα του χρέους της, η δε ευρωζώνη δεν θα είχε ολοκληρώσει την εσωτερική της διαπραγμάτευση για να χειριστεί τα θέματα αυτά. Εμφανής αιτία, οι γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Το κόμμα της κυρίας Μέρκελ δεν ήθελε πριν από τις εκλογές να δεσμευτεί σε συνολικές λύσεις με αρνητική εκλογική απήχηση.

Παρ’ όλη τη νίκη των Χριστιανοδημοκρατών, το αποτέλεσμα των εκλογών επέβαλε στους νικητές τη συνέχιση της στάσης αναμονής. Οι ευρωσκεπτικιστές εξασφάλισαν ένα αναπάντεχο. Οι πιθανότητες να βελτιώσουν τη θέση τους στις ευρωεκλογές είναι μεγάλες. Ο κίνδυνος αντιμετωπίστηκε από τη γερμανική ηγεσία με την αναβολή των κρίσιμων αποφάσεων.

Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι διαφωνίες και οι αντικρουόμενες μεταξύ των μελών της ΟΝΕ απόψεις για το πώς θα επιτευχθεί η αναγκαία οικονομική διακυβέρνηση της ζώνης του ευρώ και πώς θα ελεγχθούν υπάρχοντα και μελλοντικά χρέη. Η προβλεπόμενη διαπραγμάτευση για μια συνολική λύση των προβλημάτων μέχρι το τέλος του 2014 εγκαταλείφθηκε.

Ορισμένες χώρες-μέλη, με επικεφαλής τις Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία κ.ά., επιθυμούν ουσιαστική συμπλήρωση της ΟΝΕ με στοιχεία οικονομικής, δημοσιονομικής, τραπεζικής και τελικά πολιτική ενοποίησης, ενώ κάποιες άλλες με επικεφαλής τη Γερμανία έχουν κατεβάσει το δείκτη των φιλοδοξιών.

Κατόπιν τούτου, φαίνεται ότι αυτό που θα επιδιωχθεί είναι κυρίως η προώθηση της τραπεζικής ένωσης με την υιοθέτηση του «ενιαίου μηχανισμού εκκαθάρισης» των τραπεζών και η θέσπιση των λεγόμενων «συμβατικών πλαισίων», ένα είδος μνημονίων που θα συνάπτονται μεταξύ των κρατών-μελών της ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Η Ένωση θα χρηματοδοτεί κυρίως τις χώρες που θα προχωρούν τις συμφωνούμενες μεταρρυθμίσεις. Για να αντιμετωπιστεί το ελληνικό πρόβλημα, θα εφαρμοστεί εν τω μεταξύ πιθανότατα μια τακτική καθυστερήσεων, επιμονής σε πλήρη εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Ελλάδας και ενδιάμεσων λύσεων.

Πολιτική διαπραγμάτευση εδώ και τώρα για το σύνολο του προβλήματος, όπως το επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση, δεν θεωρείται τώρα δυνατή. Οι λύσεις θα είναι «τεχνικές μεταβατικές», έως ότου υπάρξουν κοινά αποδεκτές απαντήσεις για τη μεταχείριση των υπέρμετρων χρεών των μελών, αν τελικά υπάρξουν.

Το πρόβλημα περιπλέκει η στάση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ΔΝΤ, επικαλούμενο το καταστατικό του, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να συνεχίσει τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, γιατί το χρέος της δεν είναι βιώσιμο. Απαιτεί η ευρωζώνη να πάρει μέτρα, όπως είχε υποσχεθεί, για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Η ευρωζώνη πράγματι έχει υποσχεθεί το Νοέμβριο του 2012 να συμπαρασταθεί στην Ελλάδα. Η υλοποίηση της υπόσχεσης αυτής θα διευκόλυνε την αναγνώριση από πλευράς του ΔΝΤ της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Η ευρωζώνη υποστηρίζει όμως τώρα ότι η «συμπαράσταση» δεν είναι άμεσα αναγκαία, μια που το πρόγραμμα προσαρμογής δεν έχει ολοκληρωθεί και η Στατιστική Υπηρεσία της Ε.Ε. δεν έχει ακόμη πιστοποιήσει την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος για το τρέχον έτος.

Πρόβλημα δεν αποτελεί λοιπόν, μόνο η αδυναμία της Ελλάδας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, αλλά και η αδυναμία της ευρωζώνης να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της περιφέρειας της και του πυρήνα της, να προωθήσει την ανάπτυξη και να κατοχυρώσει την αλληλεγγύη. Υπάρχουν πολλές προτάσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, αλλά η ευρωζώνη καρκινοβατεί. Για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δεν έχει εξασφαλίσει ακόμη τη χρηματοδότηση των 60 δισ. ευρώ για αναπτυξιακά προγράμματα, που είχε συμφωνηθεί τον Ιούλιο του 2012.

Ορισμένα ελληνικά πολιτικά κόμματα θεωρούν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με μονόπλευρη αποδέσμευση της χώρας από τις υποχρεώσεις της προς την ευρωζώνη και με καταγγελία των δανειακών συμβάσεων. Ταυτόχρονα αφήνουν ανοικτό το θέμα παραμονής στην ευρωζώνη. Η άποψη αυτή είναι εξωπραγματική.

Οι δεσμεύσεις της Ελλάδας δεν απορρέουν μόνο από τα μνημόνια, αλλά και από πληθώρα άλλων ρυθμίσεων όπως το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» ή το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», που ισχύουν για όλες τις χώρες της ΟΝΕ».
http://www.greekmoney.gr/permalink/102614.html

 

[Costas]

Exit Πάγκαλος (για την ώρα;), και έπεσα σ' ένα περσινό άρθρο (Το δίκιο και το άδικο του Θόδωρου (σε δεύτερο ενικό), τη σημαδιακή 3η Σεπτεμβρίου, στο Προταγκόν) του σεμνού Τάσου Γιαννίτση (αυτουνού που ηττήθηκε από τον "κόσμο της εργασίας" τότε με τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού) σχετικά με την πιο γνωστή φράση του πληθωρικού λόγω και δέμαϊ πρώην μεγαλοστελέχους του ΠΑΣΟΚ. Το κομμάτι από το "Το μεγάλο πρόβλημα" και κάτω πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. [Αν έχει ξαναμπεί το άρθρο, ζητώ συγνώμη και είστε ελεύθεροι/ες να σβήσετε το ποστ, ω μοδεράτορ-ισσ-ες]:

Η γνωστή φράση σου μαζί τα φάγαμε ή μαζί τα τρώμε υποκίνησε μια μεγάλη διαμάχη σε μια φάση που η κοινωνία ψάχνεται και ο νέος κόσμος (και όχι μόνο) βρίσκεται σε απόγνωση. Θα αναγνωρίσω ευθέως, ότι πράγματι, στον δρόμο που πήραμε για δεκαετίες – που δεν ήταν ευθύγραμμος - πολλά ή και όλα τα παραδείγματα που επισημαίνεις ήσαν πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που σε διάφορες εκδοχές συνεχίζεται ακάθεκτα ακόμα και σήμερα, εν μέσω κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης. Οι Υδραίοι και πολλοί άλλοι νησιώτες ή στεριανοί υπέρμαχοι του διαρκούς σκανδάλου κλοπής φόρων σε βάρος των φορολογούμενων, των άνεργων και της χώρας είναι το πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα.

Οι σπατάλες του κράτους ή και απλές δαπάνες για μισθούς, συντάξεις, έργα, τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας, η εύνοια σε πρόσωπα, διορισμοί, προμήθειες, παρανομίες, τα «σκάνδαλα» σε ΔΕΚΟ, στην κεντρική πολιτική σκηνή ή στην αυτοδιοίκηση, οπουδήποτε, δημιούργησαν απασχόληση, εισοδήματα – νόμιμα και παράνομα -, ευημερία, που ωφέλησαν εκατομμύρια, όχι απλώς εκατοντάδες χιλιάδες, πολίτες, συχνά μάλιστα απρόσωπα, σε συνδυασμό με τα αναρίθμητα ατομικά ρουσφέτια. Η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η ευνοιοκρατία από τη μια αφαιρούσαν δημόσια ευημερία, ενώ από την άλλη δημιουργούσαν ιδιωτικό πλούτο, είτε μιλάμε για επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, μικρομεσαίους, απλούς εργαζόμενους, συνταξιούχους, σε κάθε γωνιά της χώρας. Πέρα από αυτό, έβαλαν σε κίνηση μια μορφή ανάπτυξης που σε διάφορες χρονικές φάσεις, σε κάθε μεταπολιτευτική δεκαετία, δημιούργησε μια αναπτυξιακή δυναμική, που μας επέτρεψε παραμονές της κρίσης να μιλάμε για σημαντική σύγκλιση με το οικονομικά και κοινωνικά ανεπτυγμένο ευρωπαϊκό πρότυπο.

Το τι ήταν παράνομο και τι όχι σε μια πορεία σχεδόν σαράντα ετών δεν είναι αδιάφορο. Όπως αναγνωρίζεις, πολλά ήσαν αποτέλεσμα κατάχρησης εξουσίας, παράνομων πράξεων, συναλλαγών και παρόμοιων φαινομένων, που ξεκινούσαν από το πολιτικό σύστημα, εκτείνονταν σε πολλά επίπεδα της δημόσιας διοίκησης και απλώνονταν στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό. Πολλοί τα «έφαγαν» ιδιωτικά ή δημόσια, αρκετοί μάλιστα τα «άρπαξαν». Τα σκάνδαλα, ρητά ή άρρητα, ήταν τμήμα όλου αυτού του σκηνικού. Πολλά άλλα ήσαν βέβαια με όλους τους κανόνες της νομιμότητας. Αλλωστε σημαντικές «παρανομίες» γίνονται συχνά με τον πιο νομότυπο τρόπο. Όταν π.χ. η δημόσια διοίκηση δεν χρειάζεται καμιά πρόσθετη πρόσληψη, αλλά γίνονται προκηρύξεις για προσλήψεις χιλιάδων ή όταν ένα έργο είναι περιττό, αλλά προχωράει και δαπανώνται εκατομμύρια για να εισπραχθούν μίζες (ας ξαναδούμε τον «Ήρωα με τις παντούφλες») ή όταν λαμβάνονται θεσμικές αποφάσεις που απονέμουν σκανδαλώδη εισοδηματικά προνόμια σε ολόκληρες κατηγορίες πολιτών, όλα γίνονται –συνήθως- νομότυπα. Όμως, στην ουσία, πρόκειται για μια κατασπατάληση/καταλήστεψη δημόσιων πόρων που γινόταν όχι για το σκοπό που εμφανιζόταν, αλλά για να δημιουργηθούν οφέλη διαφορετικού, τρίτου, τύπου.

Και τώρα ο λογαριασμός όλων αυτών πρέπει τώρα να πληρωθεί.

Όταν δει κανείς τι έγινε σε επίπεδο ατομικού οφέλους, όσα λοιπόν αναφέρεις είναι μια πραγματικότητα από την οποία καλόπιστα δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει. Υπάρχει ένα θέμα με το ότι εκατομμύρια μονάδες (πολίτες, επαγγελματίες, επιχειρήσεις) συμμετείχαν πολύ έμμεσα στο σκηνικό αυτό, και είναι άδικο να τους εμπλέκει κανείς σε όρους ευθύνης, ακόμα και αν και γι αυτούς υπήρξαν ατομικά οφέλη από την ανάπτυξη που ευνόησε γενικά το κοινωνικό σύνολο. Όμως αυτό θα το αφήσω στην άκρη.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά δεν ήσαν απόρροια μιας πολιτικής αθωότητας. Ήσαν αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων ή πρακτικών και τμήμα μιας πολιτικής αντίληψης, που έβλεπε ότι μπορεί να ασκήσει πολιτική, που ενώ οδηγούσε -και το γνώριζε- σε πλασματικά κοινωνικά και οικονομικά οφέλη, γεννούσε ταυτόχρονα πραγματικά πολιτικά/κομματικά, οφέλη, διαστρέφοντας την πραγματικότητα, μεταφέροντας το λογαριασμό στα μελλοντικά χρόνια και αδιαφορώντας απόλυτα γι αυτό. Όλα αυτά ήσαν απόρροια ενός ολόκληρου ιδεολογικού σχήματος και εμπεδωμένων στερεότυπων, αντιλήψεων και πρακτικών, που σφυρηλατήθηκαν για πάνω από τρεις δεκαετίες σε κάθε σφαίρα της συλλογικής ζωής της ελληνικής κοινωνίας (και πριν βεβαίως). Ήσαν απόρροια του συνδυασμού τόσο απόμακρων πραγματικοτήτων, όπως η διαφθορά, η απουσία στέρεας παραγωγικής βάσης και ανάπτυξης, η συναλλαγή, το πελατειακό σύστημα, ο αλαζονικός αρνητισμός για θεσμικές, οικονομικές ή πολιτισμικές αλλαγές που μπορούσαν να διασφαλίσουν τη συνεχή άνοδο της κοινωνίας μας και η πεισματική απόρριψη ή μάλλον ο χλευασμός μιας σειράς κεντρικών χαρακτηριστικών της επιτυχίας της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, όπως:

- Ο ορθολογισμός στην πολιτική, στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα,
- Μια θεμελιώδη πολιτική ηθική,
- Η αδιαφορία απέναντι στο συλλογικό και ατομικό μέλλον, για χάρη μιας αρπακτικής στρατηγικής που πληθωρίζει την ευημερία του σήμερα σε βάρος του μακροπρόθεσμου.

Η μαγεία της επιτυχίας έκρυβε την φρίκη μιας προδιαγεγραμμένης αποτυχίας. Το πότε αυτή θα ξέσπαγε δεν ήταν προβλέψιμο. Τι ότι θα ξεσπούσε και πάντως ότι θα ξεσπούσε στα πλαίσια μια ευρύτερης κρίσης ήταν αυτονόητο. Στη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου η Ελλάδα προχωρούσε, υποθηκεύοντας όλο και πιο βαθιά το μέλλον, που κόμματα και πρόσωπα νόμιζαν ότι δεν θα ζήσουν.

Έτσι, η τριγωνική ανισορροπία «δημοσιονομικά ελλείμματα-χρέη-πληθωρισμός» σε όλη την περίοδο από το 1974 και μετά (αν και με σημαντικές διαφοροποιήσεις κατά καιρούς) έπαιξε μια κεντρική πολιτική λειτουργία. Αποτέλεσε το εργαλείο δημιουργίας της αίσθησης (ή τη ψευδαίσθησης), ότι βελτιωνόταν το επίπεδο ζωής για μεγάλες μάζες πληθυσμού, ότι υπήρχε αναδιανομή από τα ευπορότερα προς τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και ότι οι κυβερνήσεις είχαν ιδιαίτερη ευαισθησία στην ικανοποίηση κοινωνικών ή και ατομικών αιτημάτων, στη μείωση των κοινωνικών ανισορροπιών, στην άρση αδικιών, στην χρηματοδότηση δαπανών, που είτε ως κατανάλωση, είτε ως επένδυση (νοσηλευτικό σύστημα εκπαίδευση, ασφαλιστικό, αναπτυξιακές ή κοινωνικές υποδομές κ.α.) ανταποκρίνονταν στην ανάγκη για ένα δικαιότερο και λιγότερο άνισο κοινωνικό μοντέλο.

'Ολοι ήσαν πανευτυχείς και υπέρμαχοι της συνέχειας του μοντέλου. Με την προσφυγή στο συνεχή δημόσιο δανεισμό και, στη δεκαετία που πέρασε, με την ευνοϊκή αντιμετώπιση και του ιδιωτικού δανεισμού, ένα όλο και πιο σημαντικό τμήμα όλων αυτών –εισοδήματα, έργα, ανάπτυξη- μετατρεπόταν σε έναν «γίγα που στηριζόταν σε πήλινα πόδια», που μαθηματικά ήταν βέβαιο ότι δεν μπορούσε να μην καταρρεύσει, είτε λόγω κρίσης, είτε κι έτσι. Τι κι αν ήταν κοινή γνώση ότι το χρέος, ιδιαίτερα το εξωτερικό χρέος, θα επιβαρύνει δυσβάστακτα τις γενιές που έρχονταν. Τι κι αν διατυπώνονταν φωνές που επεσήμαιναν πόσο στραβό δρόμο ακολουθούσαμε. Δεν ήσαν παρά αδιάφορες, περιθωριακές, ούτε καν ενοχλητικές, Κασσάνδρες, ανάξιες να τους δοθεί σημασία.

Και φτάνουμε στο ερώτημα, που ο καθένας μπορεί να απαντήσει σύμφωνα με την πολιτική του αντίληψη και το αξιακό του σύστημα: το πολιτικό σύστημα και τα πολιτικά πρόσωπα έχουν την ευθύνη παραγωγής πολιτικής για το δημόσιο συμφέρον; Έχουν την ευθύνη να κάνουν πολιτικές επιλογές που θα ωφελήσουν τη χώρα και τον κόσμο, που θα οδηγούν σε μια καλύτερη πραγματικότητα, η οποία θα είναι διατηρήσιμη και δεν θα γίνεται συντρίμμια λίγο μετά την αποχώρηση μιας κυβέρνησης ή των μελών της ατομικά; Είναι προς το δημόσιο συμφέρον ένα αποτέλεσμα που προκύπτει βραχύβια, βοηθάει στην πολιτική επιβίωση, αλλά λίγους μήνες ή λίγα χρόνια αργότερα στρέφεται ενάντια στην κοινωνία και μάλιστα συχνά ενάντια στους ίδιους που υποτίθεται ότι θα ωφελούνταν;

Προσωπικά, η απάντησή μου είναι κατηγορηματική. Οι κυβερνήτες γνώριζαν ή πάντως όφειλαν να γνωρίζουν που οδηγούσαν. Αυτή είναι η κεντρική πολιτική ευθύνη κάθε πολιτικού προσώπου.

Η διαμάχη για το θέμα συνεχίζεται. Το θέμα που έθεσες θα έχει μια πραγματική επίδραση αν βοηθήσει να αλλάξουν έστω κάποια βασικά στραβά. Όμως αυτό δεν διαγράφεται παρά μόνο σε τμήματα της κοινωνίας των πολιτών και όχι εκεί που οφείλει να φανεί, ούτε στην κοινωνία ευρύτερα που συνεχίζει να εισπράττει μύθους, παραμύθια και στερεότυπα. Αντίθετα με την άποψη του Γιούνκερ τον Οκτώβριο 2009, στην πραγματικότητα «το παίγνιο δεν τελείωσε». Συνεχίζει σε διαφορετικές συνθήκες και γι αυτό η πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη και οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν τέτοια τροπή που θα έχουν κάνει όλη αυτή τη συζήτηση κοινωνικά περιττή.

'Οσα με πολλά λόγια προηγήθηκαν, τα έχει συνοψίσει πολύ πιο επιγραμματικά ο Σαββόπουλος:

Άγγελος-εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι,
δεν ήξερε καθόλου, μα καθόλου, να μιλά,
και είχε γλώσσα μόνο για να γλύφει.

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αφτί μας,
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας.
……………………….………
Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα,
ώσπου κατά το βραδάκι, βρε τι του ‘ρθε ξαφνικά,
κι άρχισε να φωνάζει με μανία.

Αμέσως καταλάβανε τι πήγαινε να πει
και του πανε να φύγει μουδιασμένα,
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα.

*Ο Τάσος Γιαννίτσης είναι πολιτικός, ακαδημαϊκός και στέλεχος επιχειρήσεων.

 

[Costas]

(από ερώτηση της βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Γιαννακάκη στον υφυπ. Οικονομικών Γ. Μαυραγάννη):

Βάσει του πόθεν έσχες των βουλευτών για το 2011, φαίνεται ότι το μη φορολογητέο ποσοστό της βουλευτικής αποζημίωσης υπερβαίνει το 50% και σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει το 75%, τόνισε η κυρία Γιαννακάκη, επισημαίνοντας ότι «το φορολογητέο εισόδημα των βουλευτών, το οποίο φορολογείται, κυμαίνεται ανάμεσα στις 18.000 ευρώ και τις 30.000 ευρώ, ενώ το αφορολόγητο αντιστοιχεί περίπου σε 65.000 ευρώ».

Υπενθύμισε δε ότι σύμφωνα με το χωρίο του άρθρου 5 παράγραφος 1 του Ζ’ Ψηφίσματος του Συντάγματος του 1975, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει, από τη βουλευτική αποζημίωση πρέπει να αφαιρείται ποσό ίσο με το 25% του ακαθάριστου ποσού της ως τεκμαρτό ποσό για την κάλυψη των δαπανών μίσθωσης γραφείων κ.λπ. «Όμως, βλέπουμε -και ο καθένας από εδώ το ξέρει, όταν παίρνει το εκκαθαριστικό του- ότι δίνονται επιδόματα και για την εκμίσθωση των γραφείων και επίδομα κίνησης και για ταχυδρομικά τέλη, τα οποία μάλιστα και δεν φορολογούνται», υπογράμμισε η βουλευτής, δηλώνοντας ότι: «Προκύπτει ότι το σκανδαλώδες καθεστώς της φορολόγησης ή μη φορολόγησης των βουλευτών δεν εδράζεται σε κανένα νόμο ή τουλάχιστον, δεν εδράζεται σε αυτό το νόμο τον οποίο σας είπα εγώ, με βάση αυτό το χωρίο του Συντάγματος. Αν υπάρχει κάποιος άλλος, σας παρακαλώ πάρα πολύ να ενημερώσετε τη Βουλή».
(Το Βήμα)

Edit: Υποθέτω ότι εκεί που λέει "πρέπει να αφαιρείται ποσό ίσο με το 25%" εννοεί "δεν φορολογείται ποσό ίσο με το 25%". Επίσης, εκεί που λέει "δίνονται επιδόματα και για την εκμίσθωση των γραφείων" εννοεί "και για τη μίσθωση".

 

[nickel]

Δεν ξέρω για ποιο λόγο (μαζοχισμός είναι η πρόχειρη απάντηση), αλλά αυτό το τριήμερο της πρότασης δυσπιστίας άκουσα ίσως περισσότερη Βουλή από κάθε άλλη φορά. Οπωσδήποτε άκουσα περισσότερες ομιλίες από τους ίδιους τους βουλευτές. Και βαρέθηκα να ακούω «μια στιγμή, κύριε πρόεδρε». Όλοι σχεδόν οι ομιλητές ξεπέρασαν το χρόνο που συμφώνησαν τα κόμματα για βουλευτές και υπουργούς. Προφανώς έχουν σοβαρό πρόβλημα να εκτιμήσουν το χρόνο που απαιτεί να διαβαστεί ένα κείμενο (δύο λεπτά η σελίδα με διπλό διάστημα σε γρήγορη ανάγνωση) και να σεβαστούν τις υποδείξεις του προεδρείου. Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι το ότι το προεδρείο δεν τους κλείνει τα μικρόφωνα στην ολοκλήρωση του χρόνου της κάθε ομιλίας — δυο-τρεις φορές θα χρειαζόταν να το κάνει στην αρχή και οι επόμενοι ομιλητές θα είχαν πάρει το μήνυμα. Εκτός αν αυτό το όριο έχει και συμβατική υπέρβαση, κάτι σαν το ακαδημαϊκό τέταρτο, άρα είναι ένας κανονισμός που όλοι ξέρουν ότι μπορούν να παραβούν — λίγο, όχι πολύ. Έστω κι έτσι, τα νεύρα όλων έσπαγαν κάθε τόσο από τα εκνευριστικά κουδούνια. Αν πάλι δεν πρόκειται για σύμβαση, κάποιοι στο τέλος δεν θα προλάβουν να μιλήσουν.

Τώρα, εγώ όλα αυτά τα αντιλαμβάνομαι σαν μικρογραφία γνωστών παθολογιών μας: ανικανότητα να καταλάβουμε μεγέθη και νούμερα, ανικανότητα να σεβαστούμε τους άλλους και να πειθαρχήσουμε με συμβάσεις και κανονισμούς, ανικανότητα ή απροθυμία των αρχών να επιβάλουν τους κανονισμούς για να αρχίσουμε όλοι να απολαμβάνουμε το λόγο ύπαρξής τους, συμμετοχή όλων στην παραβατικότητα, ταλαιπωρία του συνόλου από την κουτοπονηριά που μας δέρνει.

 

[Costas]

Να σου πω, η παρακολούθηση του καναλιού της Βουλής έχει ένα καλό: βοηθάει στη σταυροδοσία -προκειμένου βέβαια για τους ήδη βουλευτές υποψηφίους.

 

[nickel]

Καλύτερο ηχητικό ντύσιμο της θεατρικής παράστασης δεν μπορούσε να γίνει.

Κάποια κομμάτια είναι opera buffa, εντελώς!

 

[Costas]

Απολύτως...