Η απορία γεννήθηκε από την παραπάνω συζήτηση.
Ο μελίτινος στους αρχαίους ήταν αυτός που είναι φτιαγμένος από μέλι ή ο γλυκός σαν μέλι. Έγραφε ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του για τον άλλο Διογένη, τον κυνικό (Βίοι Φιλοσόφων):
«τὸν πρὸς χάριν λόγον ἔφη μελιτίνην ἀγχόνην εἶναι» (δηλαδή, ο λόγος που λέγεται για να ευχαριστήσει είναι μια γλυκιά κρεμάλα — ή χρυσωμένο χάπι, που θα λέγαμε σήμερα).
Μελιτίνη λοιπόν η μελένια (ή μελίτινη στη νεοελληνική). Μελιτίνη, σύμφωνα με τα λεξικά μου, λένε στην Κεφαλονιά μια αψιθιά, την αρτεμισία τη δενδρώδη ή θαμνώδη (πισιδιά στην Κρήτη).
Λένε επίσης τα λεξικά ότι η μελιτίνη (melitine) είναι και «διήθημα καλλιέργειας βρουκέλλας σε ζωμό το οποίο χρησιμοποιείται σε ενδοδερμική ένεση στην ανοσοδιαγνωστική του μελιταίου πυρετού». Αλλά αυτό το ξέρουν μόνο τα λεξικά.
Πιο γνωστή είναι η Μελιτίνη στη Λακωνία (που δεν έχει σχέση με τη Μελιτηνή της Ανατολίας, αν και νομίζω ότι μερικοί την έγραφαν και Μελιτινή).
Δεν πρέπει να έχει σχέση ούτε με τη Μελίτη (τη Μάλτα), αφού το εθνικό επίθετο είναι «μελιταίος», όπως στον πυρετό.
Η αγία Μελιτινή, από την Μαρκιανούπολη της Θράκης, σύμφωνα με τον Πάπυρο, είναι αυτή που γιορτάζεται στις 16 Σεπτεμβρίου. Υπάρχει, λέει, και άλλη μάρτυς που γιορτάζεται στις 29 Οκτωβρίου.
Το πού θα μπει ο τόνος τελικά είναι θέμα του παπά, του ληξίαρχου και του αστυνόμου που θα γράψει την ταυτότητα. Εσείς θα τη φωνάζετε Μελίνα.
Μπορείτε και Μελένια. Να τη ρωτάνε «Πώς σε λέν’;» και να απαντάει «Με λέν’ Μελένια».
Άσε καλύτερα, θυμήθηκα το ανέκδοτο, που, όταν ήταν ο εθνάρχης Καραμανλής στο Παρίσι, του γνώρισαν τη Μιλέν Ντεμονζό. «Πώς σας λέν’;» τη ρωτάει. «Μιλέν Ντεμονζό». «Κι εμένα μι λεν’ Κώστα».
Θυμήθηκα όμως, άσχετο, και τη Λαλένια.
