Η αερογέφυρα του Ομπάμα
- Thread starter nickel
- Start date
Είχα την εντύπωση ότι του έχει κοπεί το χαμόγελο τον τελευταίο καιρό. (Και με τη Χίλαρι υπουργό Εξωτερικών μπορεί να του κοπεί μόνιμα.)
Οι αναλύσεις του Μπρεζίνσκι (δεν γράφω «Μπρζεζίνσκι» ή «Μπζεζίνσκι» μην πάθουμε κανένα στραμπούληγμα) έχουν πάντοτε ενδιαφέρον, όπως και οι ερμηνείες των αναλύσεών του. Το τι θα μας ξημερώσει στη διεθνή πολιτική από την κυβέρνηση Ομπάμα είναι εντελώς άγνωστο αυτή τη στιγμή, όπως κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια τις διεθνείς σχέσεις των κυβερνήσεων Κένεντι ή Κάρτερ ή Κλίντον. Όλες έκρυβαν ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Ωστόσο, το ότι μεγάλη σημασία θα έχει η ισορροπία (ή μη) στις σχέσεις με Ρωσία και Κίνα στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν, αυτό δεν χρειάζεται χαρτορίχτρα να μας το πει. Οι θεοί να μας φυλάξουν από τυχοδιώκτες. Διότι ο τυχοδιωκτισμός του Μπους με τον Σαακασβίλι στη Γεωργία ήταν παιδαριώδης.
Δεν είναι και λίγα.
Και λίγος άσχετος σημερινός Μανδραβέλης (ή μήπως όχι και τόσος άσχετος; )
Η Δημοκρατία και οι «άριστες λύσεις»
Tου Πασχου Μανδραβελη
Χρόνια τώρα κυκλοφορεί υποδορίως στην Ελλάδα ένα πολιτικό μύθευμα σε πολλές εκδοχές. Αυτό σε γενικές γραμμές λέει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια ομάδα αρίστων, που αν ασχολούνταν με την πολιτική θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα. Αυτό το μύθευμα κρύβει μια αγάπη προς έναν ιδεατό ηγέτη και είναι πλατωνικό: έχει ως ιδεολογική βάση μια «ιδανική κατάσταση» που βρίσκεται εκτός της τρέχουσας κοινωνικής κατάστασης και μόνο λίγοι φωτισμένοι μπορούν να δουν. ΄Η και περισσότεροι: η λαϊκή εκδοχή αυτού του ιδεολογήματος είναι το «κάνε με πρωθυπουργό για μια μέρα...».
Η αλήθεια είναι ότι στη συντριπτικά μεγαλύτερη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας αυτό δοκιμάζαμε. Μπορεί να μην είχαμε τον «φιλόσοφο βασιλιά», αλλά για πολλούς αιώνες είχαμε κάτι καλύτερο: τον βασιλιά εκφραστή της θεϊκής βούλησης. Μια νεώτερη εκδοχή αυτού ήταν οι πρωτοπορίες που μπορούσαν να διακρίνουν το ιστορικό προτσές και να επιταχύνουν τις εξελίξεις, καθοδηγώντας με τη βία τις κοινωνίες στον δρόμο του αναπόφευκτου πεπρωμένου τους. Η δημοκρατία είναι η άρνηση ύπαρξης αυτής της «ιδανικής κατάστασης» και όλων των παραφερνάλιών της. Διαπιστώσαμε έπειτα από χιλιάδες χρόνια ηγεσίας των (είτε εκ Θεού είτε εκ φιλοσόφων) «πεφωτισμένων» ότι το μοντέλο αυτό δεν είχε μόνο πολύ αίμα, αλλά μακροχρόνια δεν προσέφερε βιώσιμες λύσεις. Αποφασίσαμε ότι η «άριστη πολιτική» δεν είναι κάτι αντικειμενικό και εκτός τις κοινωνίας, αλλά είναι τα μέτρα που αυθαίρετα ορίζονται από την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Αυτή η αλλαγή όμως δημιούργησε κόστος διαδικασίας, που σε πολλούς εφήμερα σκεπτόμενους μοιάζει δυσβάστακτο. Ο ορισμός της άριστης λύσης προϋποθέτει πολλή συζήτηση, αντιπαραθέσεις· χρειάζεται Βουλή, επιτροπές, κρίση των αποφάσεων από τη δικαιοσύνη, από ανεξάρτητες αρχές, κοινωνικές συναινέσεις κ. λπ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά υπάρχει και ο κίνδυνος του λαϊκισμού. Αυτός πάλι εξουδετερώνεται με ακόμη περισσότερη διαδικασία. Οι πατέρες του αμερικανικού Συντάγματος, για παράδειγμα, ως καλοί γνώστες της Ιστορίας, φοβούνταν ότι η λαϊκή βούληση μπορεί να κάνει πρόεδρο (και αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων) έναν Αλκιβιάδη. Γι’ αυτό προέβλεψαν τους εκλέκτορες οι οποίοι διυλίζουν την ετυμηγορία και εκλέγουν τον πρόεδρο.
Η δημοκρατία, επειδή ακριβώς δεν έχει προκαθορίσει το άσπρο - μαύρο στην κοινωνική εξέλιξη, είναι μια δυσνόητη και ίσως περιττή διαδικασία για εκείνους που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ισχυρίζονται ότι η δική τους πρόταση, επειδή ακριβώς είναι τόσο άριστη, πρέπει να ακολουθηθεί παρά τη λαϊκή βούληση. Η αλήθεια είναι ότι επειδή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία διυλίζει τις πρωτογενείς κοινωνικές αντιδράσεις και η αντιστοίχιση της κοινωνικής βούλησης με την πολιτική είναι πάντα ετεροχρονισμένη, αντιδημοφιλείς πολιτικές μπορούν να ασκηθούν για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Οχι όμως επί μακρόν· αν δεν υπάρξει πολιτική λύση -είτε διά της πειθούς των επιχειρημάτων υπέρ της ασκούμενης πολιτικής είτε με αλλαγή κατεύθυνσης- η αντίθεση κυβερνητών-κυβερνωμένων αργά ή γρήγορα θα βγει στους δρόμους. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Αυτά δημιουργούνται όταν οι «άριστες πολιτικές» καταλήγουν σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Η διαδικασία της δημοκρατίας έχει κόστος. Η απουσία της όμως, πολύ μεγαλύτερο.
Tου Πασχου Μανδραβελη
Χρόνια τώρα κυκλοφορεί υποδορίως στην Ελλάδα ένα πολιτικό μύθευμα σε πολλές εκδοχές. Αυτό σε γενικές γραμμές λέει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια ομάδα αρίστων, που αν ασχολούνταν με την πολιτική θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα. Αυτό το μύθευμα κρύβει μια αγάπη προς έναν ιδεατό ηγέτη και είναι πλατωνικό: έχει ως ιδεολογική βάση μια «ιδανική κατάσταση» που βρίσκεται εκτός της τρέχουσας κοινωνικής κατάστασης και μόνο λίγοι φωτισμένοι μπορούν να δουν. ΄Η και περισσότεροι: η λαϊκή εκδοχή αυτού του ιδεολογήματος είναι το «κάνε με πρωθυπουργό για μια μέρα...».
Η αλήθεια είναι ότι στη συντριπτικά μεγαλύτερη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας αυτό δοκιμάζαμε. Μπορεί να μην είχαμε τον «φιλόσοφο βασιλιά», αλλά για πολλούς αιώνες είχαμε κάτι καλύτερο: τον βασιλιά εκφραστή της θεϊκής βούλησης. Μια νεώτερη εκδοχή αυτού ήταν οι πρωτοπορίες που μπορούσαν να διακρίνουν το ιστορικό προτσές και να επιταχύνουν τις εξελίξεις, καθοδηγώντας με τη βία τις κοινωνίες στον δρόμο του αναπόφευκτου πεπρωμένου τους. Η δημοκρατία είναι η άρνηση ύπαρξης αυτής της «ιδανικής κατάστασης» και όλων των παραφερνάλιών της. Διαπιστώσαμε έπειτα από χιλιάδες χρόνια ηγεσίας των (είτε εκ Θεού είτε εκ φιλοσόφων) «πεφωτισμένων» ότι το μοντέλο αυτό δεν είχε μόνο πολύ αίμα, αλλά μακροχρόνια δεν προσέφερε βιώσιμες λύσεις. Αποφασίσαμε ότι η «άριστη πολιτική» δεν είναι κάτι αντικειμενικό και εκτός τις κοινωνίας, αλλά είναι τα μέτρα που αυθαίρετα ορίζονται από την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Αυτή η αλλαγή όμως δημιούργησε κόστος διαδικασίας, που σε πολλούς εφήμερα σκεπτόμενους μοιάζει δυσβάστακτο. Ο ορισμός της άριστης λύσης προϋποθέτει πολλή συζήτηση, αντιπαραθέσεις· χρειάζεται Βουλή, επιτροπές, κρίση των αποφάσεων από τη δικαιοσύνη, από ανεξάρτητες αρχές, κοινωνικές συναινέσεις κ. λπ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά υπάρχει και ο κίνδυνος του λαϊκισμού. Αυτός πάλι εξουδετερώνεται με ακόμη περισσότερη διαδικασία. Οι πατέρες του αμερικανικού Συντάγματος, για παράδειγμα, ως καλοί γνώστες της Ιστορίας, φοβούνταν ότι η λαϊκή βούληση μπορεί να κάνει πρόεδρο (και αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων) έναν Αλκιβιάδη. Γι’ αυτό προέβλεψαν τους εκλέκτορες οι οποίοι διυλίζουν την ετυμηγορία και εκλέγουν τον πρόεδρο.
Η δημοκρατία, επειδή ακριβώς δεν έχει προκαθορίσει το άσπρο - μαύρο στην κοινωνική εξέλιξη, είναι μια δυσνόητη και ίσως περιττή διαδικασία για εκείνους που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ισχυρίζονται ότι η δική τους πρόταση, επειδή ακριβώς είναι τόσο άριστη, πρέπει να ακολουθηθεί παρά τη λαϊκή βούληση. Η αλήθεια είναι ότι επειδή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία διυλίζει τις πρωτογενείς κοινωνικές αντιδράσεις και η αντιστοίχιση της κοινωνικής βούλησης με την πολιτική είναι πάντα ετεροχρονισμένη, αντιδημοφιλείς πολιτικές μπορούν να ασκηθούν για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Οχι όμως επί μακρόν· αν δεν υπάρξει πολιτική λύση -είτε διά της πειθούς των επιχειρημάτων υπέρ της ασκούμενης πολιτικής είτε με αλλαγή κατεύθυνσης- η αντίθεση κυβερνητών-κυβερνωμένων αργά ή γρήγορα θα βγει στους δρόμους. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Αυτά δημιουργούνται όταν οι «άριστες πολιτικές» καταλήγουν σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Η διαδικασία της δημοκρατίας έχει κόστος. Η απουσία της όμως, πολύ μεγαλύτερο.
Η «δημοκρατία» στη σημερινή της μορφή είναι ακριβώς αυτό: η επιβολή μιας λύσης, όχι όμως δια της βίας, αλλά δια της πειθούς, της προπαγάνδας, της πλύσης εγκεφάλου και των ψεύτικων διλημμάτων. Επειδή η επιβολή μιας «άριστης λύσης» με τη βία μπορεί να γίνει, πράγματι, μόνο για περιορισμένο διάστημα, κατευθύνουμε τους πολίτες να ψηφίσουν αυτό που θέλουμε «με το καλό», δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι αποφάσισαν ελεύθερα και με τις δύο τουλάχιστον κυριότερες επιλογές να είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Μόνο που αυτή η «άριστη λύση» δεν είναι η άριστη για το καλό της πλειοψηφίας, αλλά η άριστη για το καλό εκείνων που έχουν τα οικονομικά και επικοινωνιακά μέσα να κατευθύνουν τη μάζα των ψηφοφόρων.
Σε όποιον ενδιαφέρεται, συστήνω ανεπιφύλακτα να δει τη σειρά 4 ωριαίων ντοκιμαντέρ «The Century of the Self» και ιδίως το δεύτερο επεισόδιο με τίτλο The engineering of Consent. Με torrent ή χωρίς torrent.
Οπότε;
Οπότε, το γεγονός ότι δεν κυβερνούν κάποιοι τεχνοκράτες με τις «άριστες λύσεις» τους χωρίς να ρωτάνε τη γνώμη των πολλών και το γεγονός ότι η κυβέρνηση εκλέγεται με λαϊκή βούληση δε σημαίνουν ότι έχουμε πραγματική και ουσιαστική δημοκρατία, όταν η λαϊκή βούληση χειραγωγείται από τα ΜΜΕ.Οπότε;
Με άλλα λόγια, μια πραγματική δημοκρατία όντως δεν έχει αδιέξοδα. Αυτή όμως η δήθεν δημοκρατία έχει αδιέξοδα και, με την αδράνεια του λαού, μπορεί να επιτρέψει σε «αντιδημοφιλείς πολιτικές» να ασκούνται επ' αόριστον. Ενδεχομένως λοιπόν, μια δικτατορία τεχνοκρατών να ήταν προτιμότερη από την παρούσα συγκεκαλυμμένη δικτατορία των πλουτοκρατών.
We Have These Things Called Aircraft Carriers...
Οι Αμερικανοί ψηφίζουν σε δύο εβδομάδες και σήμερα, τα ξημερώματα, έγινε η τρίτη τηλεοπτική τηλεμαχία των δύο υποψηφίων. Σύμφωνα με τα ειδησεογραφικα πρακτορεία, νικητής ήταν ο Ομπάμα, που δεν έχασε βέβαια ευκαιρίες να καρφώσει μετά από τις ασίστι του Ρόμνεϊ, όπως στο επόμενο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο (παρατηρήστε την έκφραση στο πρόσωπο του Ομπάμα καθώς ετοιμάζει τον αντίλογό του):
Οι Αμερικανοί ψηφίζουν σε δύο εβδομάδες και σήμερα, τα ξημερώματα, έγινε η τρίτη τηλεοπτική τηλεμαχία των δύο υποψηφίων. Σύμφωνα με τα ειδησεογραφικα πρακτορεία, νικητής ήταν ο Ομπάμα, που δεν έχασε βέβαια ευκαιρίες να καρφώσει μετά από τις ασίστι του Ρόμνεϊ, όπως στο επόμενο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο (παρατηρήστε την έκφραση στο πρόσωπο του Ομπάμα καθώς ετοιμάζει τον αντίλογό του):
LostVerse
Member
Romney got Baracked! (από τα σχόλια στο βίντεο)
Πάντως απ' αυτά που λέει δεν φαίνεται να έχει διαβάσει το μάθημά του. Ίσως νομίζει ακόμα ότι ζει στον Ψυχρό Πόλεμο, ίσως απλά είναι προεκλογικό παραλήρημα. Περικοπές έγιναν εξίσου επί Τζορτζ Μπους του νεότερου, και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.
Πάντως απ' αυτά που λέει δεν φαίνεται να έχει διαβάσει το μάθημά του. Ίσως νομίζει ακόμα ότι ζει στον Ψυχρό Πόλεμο, ίσως απλά είναι προεκλογικό παραλήρημα. Περικοπές έγιναν εξίσου επί Τζορτζ Μπους του νεότερου, και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.
Στις προηγούμενες εκλογές παρακολουθούσα τα αναλυτικά προγνωστικά αυτού εδώ του ιστολόγου. Τότε ήταν αυτόνομο ιστολόγιο, τώρα είναι ενταγμένος στα ιστολόγια των NY Times. Το πλήθος και η ανάλυση των στατιστικών στοιχείων είναι εντυπωσιακά (και ναι, όπως όλοι τον τελευταίο καιρό εκτός από την Ελλάδα, ποιος ξέρει γιατί, βλέπει καθαρά Ομπάμα).
SBE
¥
Βάλε κι ένα "και εκτός απο το ΗΒ", γιατί ούτε εδώ βλέπουν καθαρά Ομπάμα. Ένας ανταποκριτής του μπιμπισί που καλύπτει τις εκλογές γράφει κάτι σχόλια λες και πληρώνεται από τον Ρόμνεϊ.
