ΕΔΙΤ: Κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε μεταφράσεις, αλλά με φειδώ και μεγάλη προσοχή.
Κατά κανόνα νομίζω ότι πρέπει όντως να γίνει πωπώ, αμάν ή κάτι τέτοιο, γιατί σε αντίστοιχες περιστάσεις ο φυσικός ομιλητής της ελληνικής αυτό θα έλεγε. Αν τώρα μιλάνε πιτσιρίκια, που αν ήταν ελληνόπουλα είναι πιθανό να το παίζανε μοντέρνα και να πετούσαν διάφορες αμερικανιές, μπορούμε να το βάλουμε, ίσως, αξιολογώντας όλο το πλαίσιο πρώτα. Αλλά θέλει προσοχή.
...
Με άλλα λόγια, ας χαλαρώσουμε λιγάκι. Κανένας γλωσσικός κανόνας δεν εφαρμόζεται ποτέ 100%, κι αν εφαρμόζεται τόσο άτεγκτα καταντάει πεδούκλα. Σόρι για την κοινοτοπία, αλλά προσωπικά χρησιμοποιώ όσα επιφωνήματα ξέρω, κι άλλα που μαθαίνω, κι ακόμα περισσότερα που επινοώ, χωρίς αποκλεισμούς, ανάλογα με τις ανάγκες του κειμένου που μεταφράζω. ...
Ακριβώς. Ειδικά στους υπότιτλους, δεν γράφουμε όπως μιλάμε εμείς ή ο όποιος κύκλος μας, αλλά όπως πιστεύουμε ότι θα εκφραζόταν αυτός που πράγματι μιλάει επί της οθόνης. Και φυσικά, ιδίως στα επιφωνήματα, σπάνια υπάρχει Α = Β για όλους, υποχρεωτικό και σκαλισμένο σε πέτρα.
Η ξανθιά έφηβη κόρη του αστροναύτη και «Ουάου» μπορεί να πει για το wow του θαυμασμού και ό,τι άλλο αντίστοιχο της τρέχουσας νεανικής αργκό. Ο πατέρας της (ο αστροναύτης) μπορεί να πει «Μά την εκτόξευση μου!» — ή «Μά τη μαύρη τρύπα!» αν είναι δημοτικιστής ή «Μά τη μέλαινα οπή!» αν καθαρευουσιανίζει και άλλα πολλά και διάφορα, ανάλογα με το υπόβαθρό του, τ' άστρα και τον Ερμή του, ανάδρομο ή περίδρομο — ενώ η γιαγιά της (της ξανθιάς Ουαουκαλιφορνέζας, η γιαγιά Φιλίννα) μπορεί να πει «Πωπωπωπώ, πωπωπωπώ» αλά ποιητής Φανφάρας ή ό,τι άλλο της έρθει της γυναίκας (και του υποτιτλιστή) εκείνη τη στιγμή. «Ταντάχ» και «σμπαρεκουάκ», μόνο ο Σούπερ Γκούφι και οι πάπιες, αντιστοίχως.
Παρεμπιπτόντως, με την ευκαιρία, μια που το λέμε, μια που τ' αναφέρουμε: πω πω! πωπώ! ποπό! (μπλιαχ) πο-πό! (ακόμα πιο μπλιαχ).
Bom Chicka Wow Wow - The Bomchickawahwahs (bow-wow! )