Συνίζηση και ορθογραφία

nickel

Administrator
Staff member
Συνίζηση λέμε το φωνητικό φαινόμενο της συμπροφοράς δύο φωνηέντων, κατά το οποίο ένα άτονο πρόσθιο (ι, η, υ, ει, οι) ή [e] (ε, αι) πριν από ένα ανοικτό φωνήεν ([a], [e], [o], ) μετατρέπεται σε ημίφωνο [j] και τα δύο φωνήεντα προφέρονται μαζί σε μία συλλαβή, π.χ. εννέα > εννιά.

Η συνίζηση δεν δηλώνεται στην ορθογραφία της λέξης, π.χ.
[χωρίς συνίζηση – με συνίζηση]
σχολιάζεται – λιάζεται
συμπάθεια – αλήθεια
μιάσματος – μοιάζω
επινίκια – νοίκια
αναρρωτική άδεια – άδεια τσέπη
ήπιες λύσεις – το ήπιες;
το δέντρο σκιάζει – τίποτα δε με σκιάζει
δόλια χρεοκοπία – τι έπαθε η δόλια!
λόγια έκφραση – λίγα λόγια


Σε κάποιες περιπτώσεις βοηθάει ο τονισμός να καταλάβουμε αν υπάρχει συνίζηση ή όχι, π.χ.:
Εις υγείαν – Στην υγειά σας
βία – βια
μία – μια
δύο – δυο
θεία – θεια
το ποιόν – ποιον είδες;


Πάντως, η συνίζηση έχει επηρεάσει κάποιες ορθογραφίες και πιο γνωστή είναι η περίπτωση του θηλυκού των επιθέτων σε –ύς που έχει αλλάξει από –εία σε –ιά (βαθεία > βαθειά > βαθιά).
Έτσι:
η βαρεία – βαριά ήττα
η τραχεία – τραχιά επιφάνεια
η πλατεία – θάλασσα πλατιά


Δεν έχουμε απλοποίηση στην αρρώστια (από αρρωστία), τη φτήνια (από ευθηνία), τη συμπόνια (από μσν. συμπονία), Η συνίζηση είναι ίσως μια καλή εξήγηση για το ότι επικράτησαν απλοποιήσεις όπως ζήλια, ξενιτιά, λιώνω, νιώθω, μετανιώνω, αν δεν θέλουμε να μπερδευτούμε με την ετυμολογία των λέξεων.

Ξέρουμε ότι στα έντυπα του ΚΚΕ (υπάρχει άραγε άλλη ορθογραφία με τόσο στενή κομματική ταύτιση;) επιμένουν να γράφουν δουλιά, και ο διορθωτής μου, της Neurolingo, δεν το διορθώνει επειδή το θεωρεί πληθυντικό του ουδέτερου «το δουλί» = η υπηρετριούλα. Καλοί μου σχεδιαστές των διορθωτών ορθογραφίας, καλύτερα να ξεχάσετε εσείς μια λέξη παρά να ξεχάσουμε εμείς την ορθογραφία, έτσι δεν είναι;

Το Κέντρο Λεξικολογίας υποστηρίζει τις ορθογραφίες φτώχια και ακρίβια (που έτσι ξεχωρίζει από την ακρίβεια με τη διαφορετική σημασία). Για τη φτώχ(ε)ια δεν με νοιάζει πού θα κάτσει το μπαλάκι, αλλά στην περίπτωση της ακρίβιας θα μου άρεσε να υπάρχει αυτή η διάκριση.

Άλλη μια αλλαγή ορθογραφίας που θα ήθελα να δω έχει να κάνει με το αντρίκειος. Αυτή είναι η επίσημη ορθογραφία επειδή επηρεάστηκε από το γυναικείος – γυναίκειος. Αλλά έχουμε ήδη ανδρείος από τον άνδρα (ανήρ – ανδρός) και γυναικείος από τη γυναίκα (γυνή – γυναικός) ενώ το γυναίκειος έχει ξεχαστεί.

Είναι φυσιολογικό να προτιμούν πολλοί την απλοποιημένη γραφή αντρίκιος και μάλλον θα πρέπει να πάψουμε να τη θεωρούμε λάθος.

αντρίκιος (όλοι οι τύποι)
αντρίκειος (ομοίως)
 

nickel

Administrator
Staff member
Γκούγκλαρα το «Στις ακρίβιας τον καιρό». Με την επικρατούσα ορθογραφία έχει κάπου 3.000 ευρήματα. Με την πρόταση ΛΝΕΓ, δίπλα στη λεξιλογική μας μοναξιά, να και ο τίτλος από άρθρο του περιοδικού του Αρσακείου: «Στης ακρίβιας τον καιρό… Αρσακειείς συζητούν για τη χρηματοπιστωτική κρίση». Απόλυτος σεβασμός στις προτάσεις του Προέδρου. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι μετά από 16 χρόνια σχέσης με το σχολείο, ανακάλυψα και τι ήταν τα παιδιά μου. Αρσακειείς. Διότι Aρσακειάδες δεν ήταν. Αρσακειόπαιδα έλεγα ως τώρα. (Ασυνίζητα όλα.)

(Και πάντα με τις ευχαριστίες μου για το Zazula Search.)
 
Η συνίζηση δεν δηλώνεται στην ορθογραφία της λέξης, π.χ.
[χωρίς συνίζηση – με συνίζηση]
σχολιάζεται – λιάζεται
συμπάθεια – αλήθεια
μιάσματος – μοιάζω
επινίκια – νοίκια
αναρρωτική άδεια – άδεια τσέπη
ήπιες λύσεις – το ήπιες;
το δέντρο σκιάζει – τίποτα δε με σκιάζει
δόλια χρεοκοπία – τι έπαθε η δόλια!
λόγια έκφραση – λίγα λόγια

Έχει γίνει πάντως η προσπάθεια (και την επικροτώ) να γράφεται π.χ. "λίγα λόγια" αλλά "λόγϊα έκφραση", να μπαίνει δηλαδή διαλυτικό πάνω από το ασυνίζητο ι (ανάμεσά τους και από τον Γιάννη Χάρη). Σκαστή περίπτωση όπου αυτό χρειάζεται είναι "τα λόγια του Ιησού" αλλά "τα λόγϊα του Ιησού". Εκεί, πραγματικά, αν δεν κάνεις κάτι ορθογραφικό, είναι αδύνατον να αντιδιαστείλεις το νόημα! Βέβαια, δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό πάνω σ' ένα δίψηφο όπως το ει.

Επίσης, ο αθάνατος Βηλαράς είχε λύσει το πρόβλημα χρησιμοποιώντας τό η ως στάνταρ γράμμα για τον φθόγγο i, και το ι για το ημίφωνο της συνίζησης. Έγραφε δηλαδή, εν έτει 1820 (χρησιμοποιώ τα παραδείγματά σου):

αναροτηκη αδηα, αλλά
αδια τσέπη

So much so για τους "ξεπερασμένους" και "πλανημένους" οπαδούς της φωνητικής ορθογραφίας...

Το παιχνίδι "άδεια" (εργαζομένου ή στρατιώτη) και "άδεια" τσέπη το συναντάμε σ' ένα τραγούδι με τη Χάρις (sic) Αλεξίου, δε θυμάμαι ποιο.
 
ανακάλυψα και τι ήταν τα παιδιά μου. Αρσακειείς. Διότι Aρσακειάδες δεν ήταν. Αρσακειόπαιδα έλεγα ως τώρα. (Ασυνίζητα όλα.)

Αρσακείδες και Αρσακειάδες;
 

Zazula

Administrator
Staff member
Το παιχνίδι "άδεια" (εργαζομένου ή στρατιώτη) και "άδεια" τσέπη το συναντάμε σ' ένα τραγούδι με τη Χάρις (sic) Αλεξίου, δε θυμάμαι ποιο.

Εγώ από την άλλη έψαχνα ένα της Λίτσας Διαμάντη που λέει: «Έχεις δίκιο, έχεις δίκιο, έχεις δίκιο, όμως να μου το χτυπάς δεν είναι αντρίκιο». Νομίζω είναι από το δίσκο Είσαι μια συνήθεια, αλλά δεν κατάφερα να το βρω.
 
Χαίρομαι που οι αγαπητοί λεξιλόγοι καταπιάστηκαν με το σύνθετο φαινόμενο της συνίζησης, που έχει βαθιές ρίζες στη φωνητική τής Ελληνικής και συνδέεται στενά με την αποκρυστάλλωση των ημιφώνων.

Δεν είναι σκόπιμο να εξεταστούν εδώ όλα τα ετυμολογικά ζητήματα, πλην ενός που θεωρώ συστηματικής αξίας.

Τα θηλυκά επίθετα σε -ιά (π.χ. βαριά, βαθιά, πλατιά κτλ.) δεν έχουν προέλθει από τα αρχαία αντίστοιχα σε -εῖα (π.χ. βαρεῖα, βαθεῖα, πλατεῖα) και, ως εκ τούτου, δεν έχουμε εδώ οποιαδήποτε απλοποίηση της γραφής. Ελληνιστικοί πάπυροι και μεσαιωνικά κείμενα αποδεικνύουν ότι μεσολάβησαν τύποι θηλυκών σε -έα (π.χ. ἡ βαρέα, βραχέα, βαθέα, εὐθέα, πλατέα, ἡδέα· άφθονα παραδείγματα στους παπύρους) και στη συνέχεια προέκυψαν οι συνιζημένοι τύποι σε -ιά, όπως συνέβη και με ουσιαστικά τού τύπου μηλέα > μηλιά, ἐλαία > ἐλιά || ἡ βαθέα > βαθιά, βαρέα > βαριά, πλατέα > πλατιά κτλ.

Αιτία τής παρουσίας αυτών των εκ πρώτης όψεως παράδοξων τύπων σε -έα πρέπει να ήταν, όπως έχει υποστηριχθεί, η ατελής προφορά τής διφθόγγου -ει- στον δρόμο προς τον ιωτακισμό. Αλλά αυτό θα απαιτούσε χωριστή και εκτενή πραγματεία, για την οποία ο χρόνος είναι δυσεύρετος.

Ευχαριστώ θερμά.
 

nickel

Administrator
Staff member
Ευχαριστούμε πολύ για την αποσαφήνιση, Dr Moshe. Δυστυχώς δεν βρήκα κάτι σχετικό στο βιβλίο σου, μόνο το βασιλέα > βασιλεά > βασιλιά θα μπορούσε να με υποψιάσει, οπότε περίμενα πότε θα περάσεις. :)
 

Zazula

Administrator
Staff member
Τα θηλυκά επίθετα σε -ιά (π.χ. βαριά, βαθιά, πλατιά κτλ.) δεν έχουν προέλθει από τα αρχαία αντίστοιχα σε -εῖα (π.χ. βαρεῖα, βαθεῖα, πλατεῖα) και, ως εκ τούτου, δεν έχουμε εδώ οποιαδήποτε απλοποίηση της γραφής. Ελληνιστικοί πάπυροι και μεσαιωνικά κείμενα αποδεικνύουν ότι μεσολάβησαν τύποι θηλυκών σε -έα (π.χ. ἡ βαρέα, βραχέα, βαθέα, εὐθέα, πλατέα, ἡδέα· άφθονα παραδείγματα στους παπύρους) και στη συνέχεια προέκυψαν οι συνιζημένοι τύποι σε -ιά, όπως συνέβη και με ουσιαστικά τού τύπου μηλέα > μηλιά, ἐλαία > ἐλιά || ἡ βαθέα > βαθιά, βαρέα > βαριά, πλατέα > πλατιά κτλ.
Δηλαδή τελικά τα 4.050 βαρέας έχουν ετυμολογικό έρεισμα (και, όπως πάντα, ιδού κι ο απαραίτητος σύνδεσμος σε παλιότερη σχετική συζήτηση: http://www.lexilogia.gr/forum/showthread.php?p=9575#post9575 — ευγενική προσφορά τού AskZaz Search Engine)! :)
 
Το διαλυτικό πάνω από το ϊ στο λόγϊα, κτλ., θαρρώ το είχε προτείνει και ο Αγαπητός Τσοπανάκης στη γραμματική του.
 
Αυτή τη στιγμή, δουλεύοντας, μου βγήκε άλλο ένα παράδειγμα όπου το ϊ είναι απαραίτητο:

international διεθνές
bi-national δϊεθνές

Μολονότι εδώ αμφιβάλλω αν και με αυτόν ακόμα τον ορθογραφικό διαφορισμό λύνεται το πρόβλημα...
 

nickel

Administrator
Staff member
Η αποσυνιζοποίηση είναι πρωτολογισμός του Γιάννη Η. Χάρη που ασμένως υιοθετώ (εννοώ τον πρωτολογισμό) γιατί περιγράφει ένα φαινόμενο που χρειάζεται περιγραφή. Είναι το φαινόμενο όπου συνιζημένοι τύποι προφέρονται ασυνίζητοι, σαν δύο συλλαβές. Δεν χρειάζεται να στήσουμε αφτί για να διαπιστώσουμε το φαινόμενο. Το βλέπουμε στα γραπτά, σε λέξεις που αποκτούν μια πρόσθετη συλλαβή που δεν την έχουν κανονικά και έρχεται ο τόνος του κτητικού να επικυρώσει την τάση. Δεν θα το καταλάβουμε σε γραφτά αν κάποιος προφέρει π.χ. την καρδιά [karδjá] καρδι­·ά [karδiá]. Το βλέπουμε σε λέξεις όπως: βάρδιά (του) [παράδειγμα του Χάρη και ίσως και ρεκόρ: πάνω από 600 ευρήματα στο Altavista, όπου μπορείς να κάνεις σωστό ψάξιμο για διαφορές στους τόνους], σκουπίδιά (σας), έγνοιές (της) κ.ά.
 

Earion

Moderator
Staff member
Εκτός τόπου αλλά δεν κρατιέμαι: το αρσενικό του Αρσακειάς , Αρσακειάδος δεν είναι ο Αρσακειάδης (κατά το Ευρυβιάδης);
 
Πείτε τα, πείτε τα. Εγώ ο δυστυχής συναντώ κάθε λίγο και λιγάκι τα ίδ-ι-α κεφάλαια, που δεν μπορείς να τα πεις και αλλιώς, και αναγκάζομαι να γυρίζω όλες τις φράσεις επιδιώκοντας παροξύτονη γενική, για να πω ιδίων κεφαλαίων και να μη ρίξει ο Δίας κεραυνό και με κάψει.
 

nickel

Administrator
Staff member
Βλέπω συχνά κάποιους, συνήθως μιας κάποιας ηλικίας, να γράφουν «Έχεις δίκαιο». Αναρωτιέμαι αν το λένε κιόλας έτσι, δηλαδή [δíkeo], χωρίς συνίζηση. Αν πάλι το λένε με συνίζηση, δισύλλαβο [δíkjo], γιατί δεν το γράφουν δίκιο;

Δεν είναι μόνο τα σημερινά λεξικά που δεν δέχονται να γράφεται δίκαιο, αλλά και στα παλιότερα ακόμα, του Σταματάκου το μεταπολεμικό ή της Πρωίας το προπολεμικό, δεν υπάρχει δίκαιο με –αι– εκτός από το λόγιο (η απονομή του δικαίου, το γραπτό δίκαιο, τα απαράγραπτα δίκαια του ελληνισμού, το αστικό δίκαιο, το ρωμαϊκό δίκαιο, το δίκαιο του ισχυροτέρουright ή law στα αγγλικά). Στα παλιά λεξικά το δίκιο είναι στο ίδιο λήμμα με το δίκαιο και μάλιστα γράφεται με μια περισπωμένη κάτω από το –ι– (σύμβολο που δεν έχω καταφέρει να βρω σε σύγχρονες γραμματοσειρές). Στα νεότερα λεξικά υπάρχουν χωριστά λήμματα για το επίθετο δίκαιος και τα ουσιαστικά δίκαιο και δίκιο.

Τσάκωσα κι ένα λάθος στο ΛΝΕΓ: στο ουσιαστικό δίκαιο βρήκα και τη χρήση «δεν είναι δίκαιο άλλοι να ευημερούν και άλλοι να πεινούν». Μα αυτό είναι το επίθετο στην απρόσωπη χρήση του! (Δείτε πώς παρουσιάζονται στο λήμμα σωστός τα «δεν είναι σωστό» και «το σωστό».)

Εκτός από το «έχω δίκιο», δίκιο λέμε και στις παρακάτω εκφράσεις:

με το δίκιο του
βρίσκω το δίκιο μου
για να πούμε και του στραβού το δίκιο
τον έπνιξε το δίκιο του
έχω το δίκιο με το μέρος μου
του έδωσα δίκιο
θα πάρω το δίκιο μου πίσω


Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι λάθος να γράψουμε «δίκαιο».
 

Zazula

Administrator
Staff member
Στα παλιά λεξικά το δίκιο είναι στο ίδιο λήμμα με το δίκαιο και μάλιστα γράφεται με μια περισπωμένη κάτω από το –ι– (σύμβολο που δεν έχω καταφέρει να βρω σε σύγχρονες γραμματοσειρές).
ι̰...δίκι̰ο
Δεν υπάρχει «δεν ξέρω», υπάρχει «βαριέμαι να γκουγκλάρω» (:p): http://www.fileformat.info/info/unicode/char/330/fontsupport.htm
 

nickel

Administrator
Staff member
Κι εδώ μέσα την έχουμε συζητήσει αυτή την περισπωμένη, αλλά δεν θυμόμουν πού.
 

Zazula

Administrator
Staff member
Όχι αυτήν, την U+0330, αλλά την αποπάνω, την U+0303: http://lexilogia.gr/forum/showthrea...(-)-ορθογραφία&p=174222&viewfull=1#post174222.
 

Earion

Moderator
Staff member
Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, Ζάζουλα, αλλά αυτό που εννοεί ο Νίκελ δεν είναι το tilde, είναι αυτό:



Στο MsWord 2010 το βγάζει στα σύμβολα ως Unicode δεκαεξαδικό 032F
 
Top