Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[Costas]

Μετά το τέλος της ψηφοφορίας, όπου αποφασίστηκε η παραπομπή του πρώην υπουργού Οικονομικών, οι εκπρόσωποι των κομμάτων ζήτησαν να «εξαγνιστεί» με αγιασμό ή θέση του ενόχου, ώστε να μη «μολύνει» τους υπόλοιπους βουλευτές.

Εσπευσμένα κλήθηκε ο κληρικός βάρδιας της Βουλής, χθές το βράδυ, μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας για την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, προκειμένου να «καθαρίσει» το κάθισμα που καθόταν ο πρώην υπουργός, από την αύρα της παρανομίας και της ανηθικότητας, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος η ενοχή του να μεταδοθεί και στο υπόλοιπο αθώο και άσπιλο κοινοβούλιο.

Παράλληλα ομάδα βουλευτών -με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο- ζήτησαν, μαζί με τον αγιασμό, να πραγματοποιηθεί και ένας μικρός (λόγω του προχωρημένου της ώρας), εξορκισμός ώστε να «καθαρίσει» πλήρως η αύρα του κοινοβουλίου από τη σατανική παρουσία του μνημονιακού και διεφθαρμένου υπουργού.

Επίσης, ζητήθηκε από τον ιερέα, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, να ευλογήσει και το πόρισμα της προανακριτικής, προκειμένου να θεωρηθεί πλέον ευλογημένο, ώστε να σταματήσουν κάποιοι να το αμφισβητούν, με το επιχείρημα ότι δεν περιλαμβάνει τα αποτελέσματα της έρευνας του ΣΔΟΕ για την επίμαχη κατηγορία της φοροδιαφυγής εκ μέρους των συγγενών του πρώην υπουργού.

(mufanet)

 

[nickel]

Διαβάζεις για το Ντιτρόιτ και παρηγοριέσαι, λες «υπάρχουν και χειρότερα».

http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-23369573
Σε πλαισιάκι στο ρεπορτάζ του BBC:

Detroit in decline

• Population has shrunk from a peak of 2 million in the 1950s to 713,000 today
• Highest violent crime rate of any major US city, with 15,245 reported incidents in 2011
• Some 78,000 abandoned and blighted buildings
• 40% of street lights do not work
• Only a third of the city's ambulances are in service
• Just 53% of owners paid their 2011 property taxes

 

[Earion]

Θυμάστε το μέτρο της συλλογής αποδείξεων; Το πιο άμεσο και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πιο δίκαιο και δημοκρατικό φορολογικό μέτρο, μετά τις ατέρμονες παλινωδίες και γελοιότητες που ακούμε κάθε μέρα, πνέει κι αυτό τα λοίσθια.

Έρχομαι από τη λαϊκή της γειτονιάς και σας φέρνω τα νέα από το μέτωπο.

Πρώτα πρώτα να πω ότι η πλήρης εφαρμογή του μέτρου και η συμμόρφωση των επαγγελματιών άγγιξε την κορύφωσή της πρόπερσι, το 2011. Τότε μόνο ήταν η εποχή που ο πωλητής θεωρούσε αυτονόητη την απόδειξη και την έκοβε από μόνος του, ακόμη και χωρίς υπενθύμιση, και την έδινε στον πελάτη μαζί με τα ρέστα. Όσο περνούσε ο χρόνος, το 2012, όλο και βάραινε η δυσθυμία, όλο και «ξεχνούσε» ο πωλητής, και χρειαζόταν την υπενθύμιση, είτε με τη γλώσσα του σώματος είτε ψιθυριστά. Κι ακολουθούσαν διάλογοι του τύπου: -- Αποδειξούλα; -- Αχ, ναι, με συγχωρείτε ... ορίστε. -- Δεν πειράζει, δεν παρεξηγώ, ευχαριστώ.
Από τις αρχές του χρόνου, πέρα από το ότι υπάρχουν κάθε τόσο κάποιοι που δυσανασχετούν σχεδόν ανοιχτά και σου πετούν ένα: -- Ώχου, μωρέ, τι τη θέλεις; Τι να την κάνεις; Σου χρειάζεται; (Κάποιος με ρώτησε: Ο Στουρνάρας σ' έβαλε;), για να πάρουν τη σταθερή απάντηση: -- Φίλε μου, δεν είναι αν τη χρειάζομαι εγώ, είναι δική σου υποχρέωση, ξεφύτρωσε καινούργιο φρούτο. Επειδή και οι πελάτες αποθαρρύνθηκαν κι έπαψαν πια να ζητάνε αποδείξεις τόσο συχνά ή επίμονα όσο παλιά, ο επαγγελματίας κρατάει δίπλα στο μηχάνημα μερικές έτοιμες, που είτε πράγματι δεν τις πήραν οι προηγούμενοι είτε είναι από κάποιο απόθεμα. Αν σε δει επίμονο, σου πασάρει ό,τι πιάσει στο χέρι του, υπολογίζοντας ότι στους δέκα που αγοράζουν, θα γλυτώσει παραπάνω από τις μισές. Αυτό σημαίνει, όπως είναι φυσικό, ότι η τιμή στο χαρτάκι δεν είναι ίδια με ό,τι έχεις πληρώσει, και μάλιστα πολύ συχνά είναι κατά πολύ μεγαλύτερη. Ακολουθεί λοιπόν η εξής κωμωδία: ο πωλητής, αφού σου εξηγήσει ότι -- Α, νά, έχω ετούτην εδώ, που την άφησε η κυρία που ψώνιζε πριν από λίγο, το παίζει μεγαλόψυχος: -- Είναι και παραπάνω απ' όσα έδωσες. Κερδίζεις κιόλας! -- Ααα, να με συγχωρείς, απαντάς, δεν μπορώ να παρανομήσω -- Τι να παρανομήσεις, άνθρωπέ μου, αφού σου λέω είναι αληθινή απόδειξη με τα όλα της, νά, της κυρίας που έφυγε πριν λίγο -- Οοοόχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό, φίλε μου. Κι αν θυμηθεί, τώρα που μιλάμε, η κυρία την απόδειξη και γυρίσει να την πάρει; Χτύπα τώρα, σε παρακαλώ, τη δικιά μου, να φύγω. Κάνεις τον κουτό κι απομακρύνεσαι χαμογελώντας. Κατά βάθος έχεις χαρεί παίζοντας την κωμωδία.

Σήμερα, η εφευρετικότητα χτύπησε κόκκινο. Ζητώ απόδειξη για τις ντομάτες και ο δικός μου φωνάζει σε κάποιον που βρίσκεται τρεις πάγκους πιο πέρα. Εκείνος κόβει την απόδειξη, σωστή, και μου τη φέρνει. Ούτε λίγο ούτε πολύ αντιλαμβάνομαι ότι έχει στηθεί κοινοπραξία: πέντε πάγκοι εδώ, άλλοι τρεις παρακάτω, έχουν συνενωθεί, έχουν βάλει μαζί τις μηχανές (pooling up δεν το λένε αυτό;) και κατανέμουν με ισότητα μεταξύ τους τους δύστροπους σαν κι εμένα που ζητάνε απόδειξη.

Αθάνατη ελληνική ευστροφία! Τι άλλη απόδειξη ότι είμαστε απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα;

 

[nickel]

Αθάνατη ελληνική ευστροφία! Τι άλλη απόδειξη ότι είμαστε απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα;

Να τον χαιρόμαστε τον Οδυσσέα μας. Δέκα χρόνια στον πόλεμο και άλλα δέκα να γυρίσει στο σπίτι του. Μήπως θέλουμε να βουρλιζόμαστε κι εμείς καμιά εικοσαριά χρόνια για να φτάσουμε εκεί που λέει Ιθάκη;


Απορία: Το περιβάλλον επέτρεπε να δοκιμάσει να μην πληρώσει κάποιος αφού δεν του έδιναν κανονική απόδειξη;

 

[Alexandra]

Μα τι θέλεις κι εσύ τώρα, βρε παιδί μου... Να πληρώνουν όλοι φόρους; Μα μόνο τα κορόιδα πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα, το έχουμε εμπεδώσει πια. Αν όμως γινόταν μια επιδρομή του ΣΔΟΕ σε μια λαϊκή κάθε μέρα, θα σε κυνηγούσαν να πάρεις την απόδειξή σου.

 

[Hellegennes]

Αυτό το κόλπο το εφηύραν οι καφετέριες. Οι αποδείξεις που έφερναν ταίριαζαν πάντα στο ποσό, αλλά οι ώρες έκδοσης ήταν διαφορετικές. Δεν θα το είχα παρατηρήσει ποτέ αν δεν μου εφιστούσε την προσοχή σ' αυτό ένας κολλητός μου, αστυνομικός, που όταν ερχόταν η απόδειξη την έσχιζε στην μέση. Μετά άρχισα να το παρατηρώ παντού. Όλοι το ίδιο έκαναν, μάζευαν τις αποδείξεις των προηγούμενων και τις ξαναπλάσαραν στους επόμενους, φροντίζοντας μόνο να ταιριάζουν τα νούμερα.

 

[SBE]

Κάθε μέρα μαθαίνω νέα κόλπα φοροδιαφυγής! Αθάνατη Ελλάδα!

 

[Costas]

Καταπληκτικό Text του "τουιττερά" του Protagon:

Έχουμε 614.053 δημοσίους υπαλλήλους. Το νούμερο θα προβάλλεται σε φωτεινή πινακίδα στο Σύνταγμα, ώστε να παρακολουθούμε τις αλλαγές. Θα το έκαναν και με το χρέος, αλλά βγαίνει μεγάλη η πινακίδα.

 

[Earion]

Βλέπω το νούμερο των 614.053 (π.χ. εδώ). Θυμάμαι ότι στην απογραφή του καλοκαιριού του 2011 είχε προκύψει ένας αριθμός κατά εκατό χιλιάδες μεγαλύτερος (712.076, βλ. εδώ). Δηλαδή μέσα σε δύο χρόνια έχουν αποχωρήσει 100.000 εργαζόμενοι στο δημόσιο. Άρα, αν κατά τη μνημονιακή μας υποχρέωση πρέπει ώς το τέλος του 2015 να έχουν αποχωρήσει συνολικά 150.000, αυτό σημαίνει ότι υπολείπονται ακόμα 50.000. Μόνο. Στους οποίους θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται οι λίγες εκατοντάδες αποκαλούμενοι από τα μέσα ενημέρωσης «επίορκοι», άλλες περισσότερες εκατοντάδες που έχουν δηλώσει ψευδή προσόντα, και οι δέκα χιλιάδες κληρικοί. Λίγο λίγο μαζεύεται ο λογαριασμός.

 

[drsiebenmal]

Μα δεν είναι τυχαίο ότι στο προχτεσινό μνημονιόπουλο που ψηφίστηκε θεσπίστηκε και η αρχή του «ένας φεύγει, ένας έρχεται». Μπορεί στα κανάλια και στα καφενεία να παίζουν εκφοβιστικά οι αριθμοί, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθεί να επιβάλει η τρόικα, είναι η αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες, όλοι ήξεραν ότι το 2015-2016 θα έχουν φύγει, θες στα 28, 30, θες στα 32 εργάσιμα οι προσληφθέντες των πρώτων χρόνων της αλλαγής και οι αριθμοί θα άρχιζαν να πέφτουν χωρίς αντικαταστάσεις. Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι σε λίγο, και χωρίς στοχευμένες προσλήψεις, απλώς δεν θα υπάρχει στοιχειώδης μηχανισμός στο δημόσιο. Με το πρόσχημα των απολύσεων, όμως, και στην πραγματικότητα, μέσω της κινητικότητας, επιδιώκεται η αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Δεν είναι θέμα οικονομίας· είναι θέμα να γκρεμιστούν τα πελατειακά δεσποτάτα, δουκάτα και πριγκιπάτα, να λειτουργήσει το ρωμέικο και μια φορά οβρωπαϊκά. Πού ξέρεις, μπορεί και να μας να είναι και πιο σωστό έτσι τελικά βρε αδελφέ.

Απλώς, «το πόπολο είναι χαζό» και «δεν πρέπει να του λέμε τα πράγματα όπως είναι». Για να έχουν περιθώρια οι [προσθέστε λέξεις και χαρακτηρισμούς κατά το δοκούν] να κάνουν παιχνίδι...

Την εποχή του φέισμπουκ και του τουίτερ. Κούνια που τους κουνάει όλους...

 

[Costas]

Από τα Ενθέματα:
Για την εισοδηματική στήριξη των ανέργων σε εποχή μαζικής ανεργίας και φτώχειας
(...)
Αναγκαστικό σημείο εκκίνησης για τη διαμόρφωση μιας τέτοιας πολιτικής αποτελεί η απάντηση στο ερώτημα εάν είναι κοινωνικά δικαιότερη και προτιμητέα από τη σκοπιά των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών η επέκταση, η αύξηση του ύψους και η χρονική επιμήκυνση των κατηγορικών προνοιακών επιδομάτων, συμπεριλαμβανομένων αυτών για τους ανέργους, έναντι της υιοθέτησης του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, του οποίου το ύψος θα διαφέρει ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του νοικοκυριού (αριθμός και σύνθεση μελών, ιδιοκατοίκηση κλπ.) και θα καλύπτει το σύνολο του πληθυσμού.

Συνεπώς, στις συνθήκες οικονομικής καταστροφής και ανεργίας ιστορικών διαστάσεων που βιώνουμε σήμερα, καλούμαστε να αναμετρηθούμε με γενικότερες επιλογές πολιτικής αντιμετώπισης της φτώχειας τόσο των ανέργων όσο και των άλλων κοινωνικών ομάδων που περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από την πρόσβαση σε εργασία και εισόδημα. Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκινάει τώρα, αλλά έχει φτάσει η στιγμή να μπούμε όλες και όλοι στα πιο βαθιά, κάνοντας συλλογικά επιλογές με καλύτερη γνώση των γενικών και ειδικών προβλημάτων, επίγνωση των διλημμάτων και με πιο σύνθετα πολιτικά κριτήρια και προβληματισμό.
(...)

 

[nickel]

Το παραπάνω θέλω να το διαβάσω και να το καταλάβω όλο. Το επόμενο μού έχει αφήσει την απορία: «Ποιο ακριβώς δόντι τού έδινε τόσο θράσος;»

Η πρώτη απόλυση «κοπανατζή» υπαλλήλου της Βουλής είναι γεγονός.

Σύμφωνα με το Έθνος της Κυριακής, ο συγκεκριμένος υπάλληλος εργαζόταν στο κεντρικό κτίριο του Κοινοβουλίου και για πάνω από έξι μήνες είχε περιπέσει σε αφάνεια.

Όπως λέγεται, μάλιστα, αν και ειδοποιήθηκε, δεν επέδειξε και ιδιαίτερη σπουδή να επιστρέψει.

Τέσσερις μήνες μετά την αρχική εξαφάνιση, παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό συμβούλιο της Βουλής το οποίο και αποφάσισε την αργία (διακοπή μισθού και υπερωριών) μέχρι νεοτέρας.

Ο υπάλληλος φέρεται να εμφανίστηκε στο λογιστήριο, προκαλώντας καβγά για τη διακοπή του μισθού του. Το αποτέλεσμα ήταν να παραπεμφθεί εκ νέου στο πειθαρχικό με το ερώτημα της οριστικής απόλυσης, κάτι που τελικά συνέβη.
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231259379

 

[Hellegennes]

Ο υπάλληλος φέρεται να εμφανίστηκε στο λογιστήριο, προκαλώντας καβγά για τη διακοπή του μισθού του.

Μιλάμε για απύθμενο θράσος.

 

[Earion]

Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι σε λίγο, και χωρίς στοχευμένες προσλήψεις, απλώς δεν θα υπάρχει στοιχειώδης μηχανισμός στο δημόσιο. Με το πρόσχημα των απολύσεων όμως και στην πραγματικότητα, μέσω της κινητικότητας, επιδιώκεται η αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Δεν είναι θέμα οικονομίας· είναι θέμα να γκρεμιστούν τα πελατειακά δεσποτάτα, δουκάτα και πριγκιπάτα, να λειτουργήσει το ρωμέικο και μια φορά οβρωπαϊκά.

«Εμφύλιος» για την κινητικότητα

Η... νίκη της τρόικας επί της Task Force και οι απρόθυμοι υπουργοί και δήμαρχοι που κρύβουν στοιχεία, απουσία σχεδίου

του Κωνσταντίνου Ζούλα

Πού σκοντάφτει η διοικητική μεταρρύθμιση; Γιατί αργεί τόσο η περιβόητη κινητικότητα; Είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστούν πόσοι υπάλληλοι πλεονάζουν και ποιες είναι οι υπηρεσίες που υπολειτουργούν ελλείψει προσωπικού; Είναι ερωτήματα που πλέον διατυπώνουμε όλοι παρακολουθώντας τους αρμοδίους διαρκώς να διαπιστώνουν τα προβλήματα του Δημοσίου κι όλο να υπόσχονται λύσεις που δεν βλέπουμε. Έχει δε πραγματικό ενδιαφέρον να συζητήσει κανείς με επιτελικά στελέχη των υπουργείων τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί στην επιζητούμενη αναδιάρθρωση του Δημοσίου. Διότι από τις απαντήσεις των μη πολιτικών αυτών προσώπων προκύπτουν και άγνωστες πτυχές οι οποίες ενδεχομένως απαντούν στα ερωτήματα που έχουμε όλοι.

Μπορείτε για παράδειγμα να φανταστείτε ότι ακόμη και μετά τρία χρόνια μνημονίων, για μια απλή μετάταξη ενός υπαλλήλου από έναν Δήμο σε έναν άλλο χρειάζονται περισσότεροι από 12 μήνες; Ότι για να αποσπαστεί κάποιος εργαζόμενος από τον ΟΑΕΔ στον ΕΟΠΥΥ δεν αρκεί η υπογραφή ενός υπουργού, αλλά απαιτείται και δικό του αίτημα αν πεισθεί να το υποβάλει; Ή ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν δήμαρχοι που αποκρύβουν τον πραγματικό αριθμό του προσωπικού τους, θεωρώντας ότι έτσι το προστατεύουν από τον πέλεκυ της απόλυσης;

Από τη συζήτηση μάλιστα με τους γνωρίζοντες εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα εν λόγω παραδείγματα είναι ψήγματα σε σχέση με όσα συμβαίνουν και σπανίως βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Διότι, αν κάτι αναδεικνύουν τα εν λόγω στελέχη, είναι η απροθυμία των υπουργών να συνεργαστούν με τους εμπειρογνώμονες και κυρίως η απουσία ενός ολοκληρωμένου μεταρρυθμιστικού σχεδίου, το οποίο όλοι θα τηρούν απαρέγκλιτα. Μια άγνωστη δε πτυχή που επεσήμαναν οι περισσότεροι --και εξηγεί τα πισωγυρίσματα, αλλά και τις αιφνιδιαστικές αποφάσεις που ανακοινώνονται-- είναι η σύγκρουση αρμοδιοτήτων που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην τρόικα και τη λεγόμενη Task Force.

Η τελευταία έφτασε στη χώρα μας προ τριετίας --κυρίως από τη Γαλλία-- για να παράσχει με τους ειδικούς της τεχνογνωσία. Με άλλα λόγια αφού κατανοήσει και καταγράψει το πρόβλημα, να δημιουργήσει ένα πλάνο συγκεκριμένων ενεργειών (road map), το οποίο μεταξύ άλλων θα περιελάμβανε --ως είθισται σε ριζικές αναδιαρθρώσεις-- την αξιολόγηση των δομών και του προσωπικού, το περιβόητο job description (δηλαδή το τι οφείλει να κάνει ο καθένας), όπως βέβαια και σχέδια στελέχωσης των υπηρεσιών (staffing plans) για να γίνει η καλύτερη διαχείριση των υπαλλήλων.

Από την Task Force προέκυψε η περιβόητη κινητικότητα, καθώς οι εμπειρογνώμονές της γρήγορα διαπίστωσαν ότι το κεντρικό πρόβλημα του Δημοσίου δεν είναι τόσο το υπεράριθμο προσωπικό, όσο η εντελώς εσφαλμένη κατανομή των υπαλλήλων σε θέσεις και ρόλους. Και ως λύση περιέγραψε τις μαζικές μετακινήσεις υπαλλήλων κυρίως σε υπολειτουργούσες υπηρεσίες που σχετίζονται με τους πολίτες, με την ταυτόχρονη αξιοποίηση βέβαια των προσόντων τους.

Έλα όμως που η τρόικα είχε άλλη γνώμη και δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για την ουσιαστική εξυγίανση, αλλά εκόπτετο για απολύσεις. Στη νίκη της τρόικας επί της Task Force αποδίδουν πολλά στελέχη τον αιφνίδιο θάνατο της ΕΡΤ, αλλά και τις σπασμωδικές κινήσεις που παρατηρούνται εσχάτως με την κυβέρνηση να δείχνει ότι νοιάζεται περισσότερο για τη μείωση προσωπικού παρά για την επιζητούμενη εξυγίανση του Δημοσίου.

Θα ήταν άδικο ωστόσο να επιρρίψει κανείς τις ευθύνες μόνο στους τροϊκανούς. Υψηλόβαθμα στελέχη υπουργείων παραδέχονται κατ’ ιδίαν ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους προϊστάμενοι είχαν ήδη επιδείξει πρωτοφανή απροθυμία να συνεργαστούν με τους Γάλλους, ενώ τεράστια ευθύνη αποδίδεται και στους δημάρχους, οι οποίοι απέκρουσαν ακόμη και πιλοτικές εφαρμογές της Task Force επικαλούμενοι τη συνταγματική τους αυτονομία.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο παρά πέντε να δικαιώνεται η τρόικα, που έβλεπε διαρκώς τις ελληνικές δεσμεύσεις να αθετούνται, και να αναζητούνται σήμερα οι δεξαμενές για να εκδιωχθούν ακρίτως 4.000 υπάλληλοι μέχρι τα τέλη του 2013. Γεγονός που καθιστά ακόμη πιο δύσκολο για τη νέα ηγεσία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης να πείσει την κοινή γνώμη ότι είναι άλλο η κινητικότητα που πρότεινε η Task Force και θα ωφελήσει το Δημόσιο κι άλλο μια μικρή μείωση του προσωπικού την οποία αξιώνει η τρόικα με το επιχείρημα ότι επί τρία χρόνια την εμπαίζουμε...

Καθημερινή (28-07-2013)

Νομίζω ότι το άρθρο του Ζούλα αξίζει να προσεχτεί, γιατί τέτοιου είδους ανταποκρίσεις δεν γράφονται συχνά. Είναι προφανές ότι μεταφέρει απόψεις στελεχών της προηγούμενης διοιίκησης του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης (αν όχι και του ίδιου του πρώην υπουργού), που εκθέτουν το γενικότερο σκεπτικό, όπως και τους άξονες των ενεργειών τους. Η καταληκτήρια πρόταση μου φαίνεται ότι συνοψίζει καλά τη φιλοσοφία: άλλο κινητικότητα (για την αναδιάρθρωση των λειτουργιών του Δημοσίου) και άλλο απολύσεις (για το οικονομικό όφελος) --χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η αναδιάρθρωση δεν θα έφερνε και εξοικονόμηση. Επιβεβαιώνεται επίσης από χείλη επαϊόντων η φημολογούμενη έως τώρα διάσταση μεταξύ Τασκ Φορς και Τρόικας, άρα ξεγυμνώνεται κομψά η αυθαιρεσία της τελευταίας, που απαίτησε 4.000 απολύσεις με ονόματα μέχρι τέλος Ιουνίου από σκέτο τσαμπουκά, ενώ αυτό δεν αποτελούσε προαπαιτούμενο για τη δόση του Ιουνίου. Και τέλος, αφήνονται έκθετοι, όπως θα έπρεπε, οι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης που αρνήθηκαν να συνεργαστούν στο σχήμα της κινητικότητας, και μαζί με αυτούς πολλοί δήμαρχοι. Το νέο (ηλικιακά και συμβολικά) πρόσωπο του παρόντος υπουργού τού εξασφάλισε, πρώτον, παράταση της προθεσμίας από την Τρόικα (εύνοια;), και δεύτερον, συμμόρφωση των υπόλοιπων υπουργών, αφού άλλωστε (σε αντίθεση με τον πρώην) ανήκουν στην παράταξή του. Αλλά συμμόρφωση σήμερα νοείται η συμμετοχή στις απολύσεις, όχι στην κινητικότητα (για την οποία δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε διάθεση --ίσως ούτε και τεχνογνωσία τώρα πια).

Έχουμε να δούμε πολλά.

Υ.Γ. Λεπτομέρεια που έχει τη σημασία της. Η πρώτη, πιλοτική, εφαρμογή του καθεστώτος της κινητικότητας έχει ήδη γίνει. Αφορούσε δύο χιλιάδες υπαλλήλους, πήρε εφτά ολόκληρους μήνες και στέφθηκε από επιτυχία. Κι αυτό γιατί έγινε με κεντρικό σχεδιασμό, από το επιτελικό σχήμα του υπουργείου, που γνώριζε και τον τρόπο να το κάνει. Τα γράφω γιατί ίσως δεν έγιναν γνωστά (δεν δόθηκαν συνεντεύξεις και άλλα παρόμοια).

 

[nickel]

Στο σύστημα μοριοδότησης (credit system) για τους υπαλλήλους της νέας ΕΡΤ βλέπω ότι υπάρχουν ανάμεσα στα κριτήρια επιλογής και οι «γνώσεις υπολογιστών» (όπως τις λέει το ρεπορτάζ στα Νέα). Έμαθα (αλλά μπορεί να είναι απλώς ράδιο-αρβύλα) ότι πολλοί πηγαίνουν σε κάποια σχολή, σκάνε ένα ποσό και παίρνουν ένα χαρτί για τα μάτια. Υπάρχουν διαπιστευμένες σχολές των οποίων τις βεβαιώσεις δέχεται το συγκεκριμένο σύστημα αξιολόγησης; Αν εγώ ήθελα να πάω να δουλέψω στη νέα ΕΡΤ και δεν θέλω να χάσω τις ώρες μου στα θρανία, υπάρχει άραγε κάποια γρήγορη και αξιόπιστη διαδικασία που να βεβαιώνει ότι τα παίζω στα δάχτυλά μου τα κομπιουτερικά;

Αλλά κοιτάζω και το άλλο σύστημα αξιολόγησης, των δημοσίων υπαλλήλων, εδώ. Δεν κατάφερα να δω αν παίρνεις μόρια στην περίπτωση που ξέρεις από υπολογιστές. Κρίμα: το πιο βασικό κριτήριο ξέχασαν.

 

[Palavra]

Εγώ πάλι δεν έχω καταλάβει γιατί στα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας υπάρχουν 2 εξάμηνα εκπαίδευσης στους υπολογιστές όταν η εκπαίδευση αυτή δεν γίνεται δεκτή από το Δημόσιο* που για να την αναγνωρίσει θέλει ECDL. Τότε τι τους πληρώνουμε τους καθηγητές στα πανεπιστήμια, ρε παιδιά;
____

*Μόνο όταν είναι 4 εξάμηνα γίνεται δεκτή, αλλά 4 εξάμηνα κάνουν μόνο οι σχολές πληροφορικής, επομένως θα ήταν γελοίο να μην δέχονται ούτε αυτούς.

 

[Hellegennes]

Η γνώση υπολογιστών μπορεί να είναι οποιοδήποτε πτυχίο τεχνικού λυκείου, ΙΕΚ, φροντιστηρίου, ΤΕΙ, ΑΕΙ ή ECDL. Επίσης μπορεί να τεκμαίρεται κι από προηγούμενη εργασιακή εμπειρία (το λέω γιατί το έχω δει σε προκήρυξη του δημοσίου). Το τι μπορεί να σημαίνει εν προκειμένω μπορεί κανείς να το μάθει μόνο αν ρωτήσει τους υπεύθυνους για την διαδικασία πρόσληψης.

 

[SBE]

Κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνεται η γνώση υπολογιστών στο απολυτήριο Λυκείου, αλλά τι να λεμε τώρα...

(Γιός φίλων μου εν Λονδίνω ξεκίνησε σε καινούργιο σχολείο πέρσι και το σχολείο προετοιμάζει τα παιδιά για το ECDL εφόσον έχουν διάθεση να δώσουν τις εξετάσεις- τα μαθήματα είναι υποχρεωτικά, οι εξετάσεις δεν είναι γιατί γίνονται ανεξάρτητα από το σχολείο και τις πληρώνουν οι γονείς. Επειδή το προηγούμενο σχολείο του δεν τους μάθαινε υπολογιστές τον έβαλαν σε υπερεντατικό τμήμα στην αρχή της χρονιάς για να φτάσει τους συμμαθητές του- φυσικά δεν τους πολυέφτασε, αλλά μπορεί να παρακολουθεί τα κανονικά μαθήματα)

 

[Hellegennes]

Κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνεται η γνώση υπολογιστών στο απολυτήριο Λυκείου, αλλά τι να λεμε τώρα...

Αυτό θα συνέβαινε αν το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε. Έτσι όπως είναι, ισοδυναμεί με το να γίνεται το ίδιο με την γνώση αγγλικών, δηλαδή να είναι αρκετή απόδειξη γλωσσομάθειας τα 9 χρόνια διδασκαλίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

 

[SBE]

Αν υπάρχουν επίπεδα κι αν υπάρχει η δυνατότητα να παρατήσεις τη μια γλώσσα και να ξεκινήσεις την άλλη, μπορεί ποτέ να μην φτάσεις ένα ανεκτό επίπεδο στη γλώσσα.
Θα προτιμούσα να γινεται η διδασκαλία στα σχολεία και να δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές εφόσον το επιθυμούν να δώσουν τις σχετικές εξετάσεις και να πάρουν την οποιαδήποτε βεβαίωση ανεξάρτητα από το σχολείο.
Ειδικά στο θέμα των υπολογιστών η διαφορά ήταν ότι επειδή το μάθημα περιλήφθηκε πριν μερικά χρόνια στο πρόγραμμα, θα μπορούσε να έχει οργανωθεί από την αρχή σωστά. Πριν στρογγυλοκαθίσει η ιδέα του φροντιστηρίου στο μυαλό του καθε ενδιαφερόμενου. Και θα μπορούσε να είναι μάθημα χωρίς βαθμολογία, π.χ. που το κίνητρο για να προσέχουν οι μαθητές θα ήταν ότι στο τέλος μπορέις να δώσεις εξετάσεις για την βεβαίωση των γνώσεών σου.