...Και κανονικά η κλήση λόγω παραπόνων δεν σβήνεται...
Greek malaka driver -- is it genetic?
- Thread starter Alexandra
- Start date
bernardina
Moderator
Δόχτορα, επειδή οδηγώ σαράντα χρόνια τούρκικα και όλο αυτό τον καιρό όλο και κάποια επείγουσα ανάγκη θα μου έχει τύχει όπως καταλαβαίνεις, η επείγουσα ανάγκη έχει και τη σημειολογία της: ακόμα και στην ανάγκη παρκάρουμε εκεί που ενοχλούμε όσο το δυνατόν λιγότερο, ανάβουμε αλάρμ, βάζουμε --αν γίνεται-- ένα σημείωμα, κλπ κλπ, δείχνουμε, με άλλα λόγια, στον κόσμο ότι δεν είμαστε γαϊδούρια αναίσθητα που βρήκαν χώρο και άραξαν, αλλά ότι κάτι μάς έτυχε και γυρνάμε αμέσως. Ειδικά σε μια τόσο ήσυχη γειτονιά, που θα μπορούσε να το είχε αφήσει ακόμα και στην εσοχή του πάρκινγκ με τα αλάρμ αναμμένα. Κι όποιος θα του μιλούσε, ε... από κει και πέρα αυτός θα ήταν πια γαϊδούρι. Όχι ο αναγκεμένος άνθρωπος.
Μπααα! Θα δεχόμουν την περίπτωση ελαφρυντικών μόνο αν α)είχε τα αλάρμ (οπότε ήταν για λίγο) β) δεν είχε παρκάρει διαγωνίως έτσι ώστε να καταλαμβάνει όλο το πλάτος του πεζοδρομίου. Να πω εδώ πως μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι. Ως εκ τούτου ναι μεν έχω δει πολλά καραγκιοζιλίκια αλλά καταλαβαίνω και τι εστί "κάνω μισή ώρα να φτάσω σπίτι κι άλλη μισή γύρω γύρω το μισό Πασαλιμάνι μπας και βρω θέση κάπου, όπου κι αν είναι).
Ειρήνη, πόσο Πασαλιμάνι;
Υποθέτω εννοείς κατά πόσον εννοώ Πασαλιμάνι Πασαλιμάνι κι όχι τα γύρω γύρω. Οδός Πραξιτέλους κοντά στον Σκλαβενίτη μέχρι τα 18, στο άγαλμα της μαμάς μετά*. Στα 30 μου πήγα για 2 χρόνια κοντά στα Τζάμπο και πολύ μου κακοφάνηκε.
*Εξαιρετικά βολικό αν παίζει ο Θρύλος και δεν θες να δεις το ματς αλλά θες να μάθεις ποιος νικάει. Δεν χρειάζεται καν να στήσεις αυτί για ν' ακούσεις την αντίδραση από την πασαρέλα.
*Εξαιρετικά βολικό αν παίζει ο Θρύλος και δεν θες να δεις το ματς αλλά θες να μάθεις ποιος νικάει. Δεν χρειάζεται καν να στήσεις αυτί για ν' ακούσεις την αντίδραση από την πασαρέλα.
Μισή ώρα; Μισή ώρα; :woot: Ούτε του παπά δεν το λες, ούτε ο θεός ο ίδιος δεν το καταφέρνει εκεί που έχω υπόψη μου.Ζωγράφου, 1993, φτάνω έξω από το σπίτι 1:45 πμ, μπαίνω στο σπίτι 4:15 πμ, δυστυχώς όχι μεμονωμένο περιστατικό. Στο τέλος είχα φτάσει στο σημείο να πω ότι θα το παρατήσω όπου βρω κι ας το πάρουν να μην το ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου, αλλά ευτυχώς εκείνη τη στιγμή έφυγε ένας καλός άνθρωπος και το γλίτωσα. Φούρναρης, που απέκτησε έναν μόνιμο, πιστό πελάτη. Τώρα πια, όποτε κατέβω για δυο τρεις μέρες Αθήνα με αυτοκίνητο (να 'ναι καλά τα τρένα), παρκάρω όταν φτάνω και ξεπαρκάρω μόνο στην αναχώρηση για την επιστροφή (να 'ναι καλά το μετρό και τα άλλα ΜΜΜ). Εκτός αν είναι δεκαπενταύγουστος, που γίνεται ανθρώπινη η πόλη, παρότι σύμφωνα με μελέτες (δεκαετίας όμως), μόνο ένα 20-25% λείπει τότε.
Μέσα στην κούραση, την ταραχή και την κακιά αντάρα που σε δέρνει εκείνη την ώρα, δεν σκέφτεσαι και πολύ λογικά. Άσε που σκυλιάζεις και λες, «Όχι, ρε κερατάδες, θα βρω!» Το δις εξαμαρτείν όμως το αποφεύγω συνήθως, οπότε το 'κανα κι αυτό, όποτε κόντευα στο όριο της μίας ώρας που είχαν ορίσει τα νεύρα μου (ναι, σε ΚΣ, μπορώ να σκάσω γάιδαρο). Τσούζει βέβαια στην τσέπη, αλλά προκειμένου να γλιτώσεις τέτοιο χουνέρι...
Βρε παιδί μου κι εσύ! Παίρνεις το μισή ώρα τοις μετρητοίς! Εδώ έλεγα να κάνω το αυτοκίνητο έκθεμα. Δεν το κουνούσα που δεν το κουνούσα εκτός κι αν έπρεπε 100%*, σκεφτόμουν να κάνω κάτι αρτίστικ να το βλέπω να το χαίρομαι τέλος πάντων.
*Το 100% δεν περιλαμβάνει: Νυχτερινές εξόδους, πανεπιστήμιο, βόλτα στο εξοχικό στον Κάλαμο Αττικής. Κοινώς το αυτοκίνητο ακίνητο.
Υ.Γ. Ο σύζυγος όταν προτοείδε τα σμαρτάκια του έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση (wannabe cars! When they grow up etc etc), Όταν είδε την φρίκη του πάρκινγκ όμως είδε γιατί πολλοί προτιμούν αυτοκίνητο-μπιζού. Η καφρίλα μας δεν του έκανε εντύπωση γιατί έχει μείνει για ένα φεγγάρι Κίνα.
Υ.Γ. 2 Να πω πάντως ότι, σε σχέση με άλλες περιοχές όσοι μένουν κέντρο Πειραιά είναι λίγο κακομαθημένοι. Όλα ένα βήμα είναι οπότε πιο εύκολα το αφήνεις το αυτοκίνητο να κάαααθεται (κομμάτι ανηφόρα-κατηφόρα αλλά ένα βήμα).
Υ.Γ. 3 Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που πέρασα από Σύνταγμα Αύγουστο. Το θυμάμαι και δακρύζω :blink::twit:
*Το 100% δεν περιλαμβάνει: Νυχτερινές εξόδους, πανεπιστήμιο, βόλτα στο εξοχικό στον Κάλαμο Αττικής. Κοινώς το αυτοκίνητο ακίνητο.
Υ.Γ. Ο σύζυγος όταν προτοείδε τα σμαρτάκια του έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση (wannabe cars! When they grow up etc etc), Όταν είδε την φρίκη του πάρκινγκ όμως είδε γιατί πολλοί προτιμούν αυτοκίνητο-μπιζού. Η καφρίλα μας δεν του έκανε εντύπωση γιατί έχει μείνει για ένα φεγγάρι Κίνα.
Υ.Γ. 2 Να πω πάντως ότι, σε σχέση με άλλες περιοχές όσοι μένουν κέντρο Πειραιά είναι λίγο κακομαθημένοι. Όλα ένα βήμα είναι οπότε πιο εύκολα το αφήνεις το αυτοκίνητο να κάαααθεται (κομμάτι ανηφόρα-κατηφόρα αλλά ένα βήμα).
Υ.Γ. 3 Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που πέρασα από Σύνταγμα Αύγουστο. Το θυμάμαι και δακρύζω :blink::twit:
Πιστεύω πάντως πως όποιος παρκάρει στο Πασαλιμάνι είναι ήρωας, χωρίς πλάκα. Μια οι ανηφοροκατηφόρες, μια τα στενάκια, κάνει το Παγκράτι να μοιάζει παράδεισος :)
Άλλο που είδα πρόσφατα: ανεβαίνω μια ανηφόρα με το ποδήλατο. Κυρία μιας κάποιας ηλικίας προσπαθεί να παρκάρει με την όπισθεν στο πάρκινγκ της, που είναι υπόγειο και έχει απότομη κλίση. Η κυρία κάνει μια οπισθογωνία-ο-θεός-να-την-κάνει, ξύνει το απέναντι αμάξι που έχει παρκάρει νόμιμα στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ενώ παράλληλα αγκομαχάει. Της λέω «τον ξύσατε, ξέρετε». Απάντηση: «Δεν με νοιάζει, τα γαϊδούρια που παρκάρουν όπου θέλουν* κλπ». Ακούω φωνή πίσω μου «πες τα, πες τα!». Γυρνάω να δω ποιος είναι και βλέπω μηχανάκι με οδηγό που κρατάει στο χέρι το κράνος, συνοδηγό τη γυναίκα του και σάντουιτς ανάμεσά τους το κοριτσάκι τους. Οι ελληνικοί δρόμοι σε όλο τους το μεγαλείο.
_____________________
* Το «όπου θέλουν» είναι φυσιολογικός αθηναϊκός δρόμος γειτονιάς. Απλώς έχει αυτοκίνητα παρκαρισμένα και στις δυο πλευρές του δρόμου, ενώ εκείνη οδηγεί μεγάλο αυτοκίνητο και προσπαθεί να κάνει δύσκολη μανούβρα ενώ δεν το 'χει.
Πάντως, γι' αυτό που λέει ο δόκτορας εδώ θυμάμαι περιστατικό που είχα ακούσει σχετικά πρόσφατα, όπου κάποιος είχε κλείσει το δρόμο και όλοι έλεγαν «μα το γάιδαρο» και κατέβηκε μετά από 5 λεπτά κρατώτας την ημιλιπόθυμη κόρη του στα χέρια. Μπορεί δηλαδή να υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις.
Άλλο που είδα πρόσφατα: ανεβαίνω μια ανηφόρα με το ποδήλατο. Κυρία μιας κάποιας ηλικίας προσπαθεί να παρκάρει με την όπισθεν στο πάρκινγκ της, που είναι υπόγειο και έχει απότομη κλίση. Η κυρία κάνει μια οπισθογωνία-ο-θεός-να-την-κάνει, ξύνει το απέναντι αμάξι που έχει παρκάρει νόμιμα στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ενώ παράλληλα αγκομαχάει. Της λέω «τον ξύσατε, ξέρετε». Απάντηση: «Δεν με νοιάζει, τα γαϊδούρια που παρκάρουν όπου θέλουν* κλπ». Ακούω φωνή πίσω μου «πες τα, πες τα!». Γυρνάω να δω ποιος είναι και βλέπω μηχανάκι με οδηγό που κρατάει στο χέρι το κράνος, συνοδηγό τη γυναίκα του και σάντουιτς ανάμεσά τους το κοριτσάκι τους. Οι ελληνικοί δρόμοι σε όλο τους το μεγαλείο.
_____________________
* Το «όπου θέλουν» είναι φυσιολογικός αθηναϊκός δρόμος γειτονιάς. Απλώς έχει αυτοκίνητα παρκαρισμένα και στις δυο πλευρές του δρόμου, ενώ εκείνη οδηγεί μεγάλο αυτοκίνητο και προσπαθεί να κάνει δύσκολη μανούβρα ενώ δεν το 'χει.
bernardina
Moderator
Χειμώνας 1995. Mένω Φρεαττύ(δ)α. Έχω φύγει από το μεσημέρι για να βοηθήσω συγγενικό μου πρόσωπο σε αγγαρεία. Επιστρέφω γύρω στη μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα. Στο μεταξύ έχει αρχίσει να φυσάει και να βρέχει του σκοτωμού, όλοι οι νορμάλ άνθρωποι είναι στα ζεστά τους κρεβατάκια, έξω νέκρα να σε πιάνει ανατριχίλα, κι εγώ αρχίζω να κόβω βόλτες σαν την κολασμένη ξεκινώντας από τη γειτονιά που μένω και κάνοντας όλο και μεγαλύτερους κύκλους, κόβοντας μέσα από στενά, χτενίζοντας τις λεωφόρους, ψάχνοντας για μια θεσούλα τοσηδά να βάλω το ρημάδι μου. Πλερωτικό πάρκιν εκεί γύρω ούτε για δείγμα. Τελικά βρίσκω -θαύμα, παιδάκι μου, θαύμα!- ένα ελεύθερο σημείο τσίμα τσίμα, κάπου τέσσερα χιλιόμετρα μακριά (έξω από μια πιτσαρία, το θυμάμαι!), παρκάρω σαν την παλαβή μπας και σκάσει κανας ανταγωνιστής από τον ουρανό, από τη θάλασσα, από τη γωνία που ήταν κρυμμένος ξερωγώ. Τραβάω χειρόφρενο, σβήνω τη μηχανή, κοιτάζω γύρω μου... φοβήσιμη ερημιά --μόνο εγώ η βροχή ο αέρας και τα κύματα στο λιμανάκι. Ευτυχώς στο πίσω κάθισμα είναι παραπεταμένη μια μεγάλη καθαρή σκουπιδοσακούλα, απομεινάρι της αγγαρείας. Την κοτσάρω σαν καπότα της κουκλουξκλάν αλλά στο μαύρο της και παίρνω το δρόμο για το σπιτάκι μου. Όταν βάζω το κλειδί στην πόρτα, ξεθεωμένη, μπαϊλντισμένη, ανεμοδαρμένη, μουσκεμένη από τη μέση και κάτω, βρίζοντας τον σαδιστή που εφηύρε το αυτοκίνητο, η ώρα έχει πάει τρεις και κάτι ψιλολόγια.
SBE
¥
Πριν μερικά χρόνια είχα πάει σουπερμάρκετ με τη μητέρα μου και παραδίπλα ήρθε ένας φουριόζος οδηγός και παρκάρισε ακριβώς έτσι. Όχι τόσο ευθύγραμμα, αλλά τσαπατσούλικα και πιάνοντας δύο θέσεις ανάπηρων. ΟΚ, μεσημέρι Αύγουστος ήταν, δεν είχε πολλή κίνηση το σουπερμάρκετ, αλλά δεν άντεξα του το είπα ενώ περνούσαμε δίπλα του (ωραίο το παρκάρισμά σας!).
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο οδηγός με είπε αγενή κι η κυρία του οδηγού, η οποία ήταν μιας κάποιας ηλικίας και μια κάποιας λατερνοδιακόσμησης (το κλασσικό κόκκινο μαλλί μακρύ αφάνα, άσπρο κολλητό παντελόνι, φαρδιά μακριά μπλούζα να κρύβει τα παχάκια με χρυσοποίκιλτα σταμπωτά σχέδια, τα βραχόλια να βροντούν και το νύχι είκοσι πόντους) θεώρησε καλό να με βρίσει, μάλιστα τονίζοντας ένα πρόβλημα υγείας που είχα εκείνη την εποχή (ας πούμε χέρι στο γύψο). Μετά είχα και τη μητέρα μου που στενοχωρήθηκε γιατί λέει τους έδωσα αφορμή να επισημάνουν το (προσωρινό) κουσούρι μου, αν και τέτοια γουρούνια κάποιο κουσούρι θα έβρισκαν ακόμα κι αν δεν είχα τίποτα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο οδηγός με είπε αγενή κι η κυρία του οδηγού, η οποία ήταν μιας κάποιας ηλικίας και μια κάποιας λατερνοδιακόσμησης (το κλασσικό κόκκινο μαλλί μακρύ αφάνα, άσπρο κολλητό παντελόνι, φαρδιά μακριά μπλούζα να κρύβει τα παχάκια με χρυσοποίκιλτα σταμπωτά σχέδια, τα βραχόλια να βροντούν και το νύχι είκοσι πόντους) θεώρησε καλό να με βρίσει, μάλιστα τονίζοντας ένα πρόβλημα υγείας που είχα εκείνη την εποχή (ας πούμε χέρι στο γύψο). Μετά είχα και τη μητέρα μου που στενοχωρήθηκε γιατί λέει τους έδωσα αφορμή να επισημάνουν το (προσωρινό) κουσούρι μου, αν και τέτοια γουρούνια κάποιο κουσούρι θα έβρισκαν ακόμα κι αν δεν είχα τίποτα.
Δεν βλέπω το βιδεάκι, υποψιάζομαι όμως ότι θα ανταπαντήσω όταν πάω κάπου χωρίς ρεστρίκσιονς. Εντωμεταξύ, τελευταίως που οδηγώ περισσότερο έχω ανακαλύψει δύο καινούριες κατηγορίες οδηγών:
α) μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας που πηγαίνει σαν σαλιγκάρι και μόλις τον περάσεις πατάει γκάζι και αγχώνεται μέχρι να ξαναμπεί μπροστά σου, πτωχή γυνή.
β) συνήθως φοβισμένοι οδηγοί που σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας μπαίνουν μπροστά σου χωρίς φλας και μετά πατάνε φρένο μην τους πάρει η κατηφόρα και σε αναγκάζουν να πλακωθείς στα φρένα για να μην πέσεις πάνω τους. Για πόσο ξύλο;
Εντωμεταξύ, τελευταίως που οδηγώ περισσότερο έχω ανακαλύψει δύο καινούριες κατηγορίες οδηγών:α) μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας που πηγαίνει σαν σαλιγκάρι και μόλις τον περάσεις πατάει γκάζι και αγχώνεται μέχρι να ξαναμπεί μπροστά σου, πτωχή γυνή.
β) συνήθως φοβισμένοι οδηγοί που σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας μπαίνουν μπροστά σου χωρίς φλας και μετά πατάνε φρένο μην τους πάρει η κατηφόρα και σε αναγκάζουν να πλακωθείς στα φρένα για να μην πέσεις πάνω τους. Για πόσο ξύλο;
E ναι, υποθέτω αντελήφθης πως τα γιουτιουμπάκια έχουν ειδική αφιέρωση. :)Δεν βλέπω το βιδεάκι, υποψιάζομαι όμως ότι θα ανταπαντήσω όταν πάω κάπου χωρίς ρεστρίκσιονς.
Το τελευταίο με το αμάξι που είναι σαν κίτρινος πατημένος κεφτές είναι φυσικά αποκύημα επιστημονικής φαντασίας για την Ελλάδα - με τις λακκούβες που έχουν οι δρόμοι και την κίνηση στις πόλεις, το ίδιο γρήγορα φτάνει στη δουλειά του και ο άλλος με το Ζάσταβα (ο ποδηλάτης έχει φτάσει ένα τέταρτο νωρίτερα και βάζει αποσμητικό στις μασχάλες :twit:)
Το δεύτερο θέλω να το κάνω φέιγ βολάν να το μοιράζω.
Όσο για το πρώτο, πιστεύω ότι οι ποδηλάτες που περνούν με κόκκινο ανήκουν στην ίδια κατηγορία με αυτούς που οδηγούν χωρίς ζώνη ή με τους άλλους που κάνουν κόλπα στην άσφαλτο με τις μηχανές χωρίς κράνη: υποβοηθούν τη διαδικασία της φυσικής επιλογής για να μην επιβιώνουν τα ηλίθια γονίδια.
Σχετικό, από την Athens Voice: Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων;
Το δεύτερο θέλω να το κάνω φέιγ βολάν να το μοιράζω.
Όσο για το πρώτο, πιστεύω ότι οι ποδηλάτες που περνούν με κόκκινο ανήκουν στην ίδια κατηγορία με αυτούς που οδηγούν χωρίς ζώνη ή με τους άλλους που κάνουν κόλπα στην άσφαλτο με τις μηχανές χωρίς κράνη: υποβοηθούν τη διαδικασία της φυσικής επιλογής για να μην επιβιώνουν τα ηλίθια γονίδια.
Σχετικό, από την Athens Voice: Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων;
bernardina
Moderator
Σάββατο πρωί έξω από ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο στην Αγία Παρασκευή. Το εν λόγω κέντρο διαθέτει πλατύ πεζοδρομιο στο οποίο χωράνε να παρκάρουν κάθετα 4 αυτοκίνητα, για να εξυπηρετούνται οι πελάτες. Συνήθως όλες οι θέσεις είναι κατειλημμένες, οπότε είσαι τυχερός αν βρεις κάποια από αυτές κενή. Όπως σήμερα: μόνο ένα αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο, άρα είχε τρεις ακόμα θέσεις διαθέσιμες. Τρόπος του λέγειν διαθέσιμες, αφού ένας GMD είχε παρατήσει τη Μερσεντέ του παράλληλα στο πεζοδρόμιο, κλείνοντας την πρόσβαση στις άλλες τρεις θέσεις. Όπως είπε και κάποια ψυχή πριν από λίγες μέρες "με ξεπερνάει" αυτή η συμπεριφορά. Αδυνατώ να φανταστώ τι έχει αντί για φαιά ουσία μέσα στο κεφάλι του ο εν λόγω GMD.