Πάντως δεν μπορώ να αποτινάξω το αίσθημα ότι και στην περίπτωση της ΕΡΤ παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται το ίδιο, μονότονα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: Αποκαλύπτει κάποιος, κάποτε, ότι ένας οργανισμός που έχει υπό την επίβλεψή του πάσχει από σοβαρά οικονομικά προβλήματα και προτείνει ορισμένες επώδυνες λύσεις για την αντιμετώπισή τους. Οι συνδικαλιστές ξεσηκώνονται, η αντιπολίτευση ανεβαίνει στα κάγκελα, οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση του ζητούν να μαζευτεί. Οι προτάσεις αποσύρονται άρον άρον και αντικαθίστανται από ασπιρίνες ή εικονικά φάρμακα. Το πρόβλημα βέβαια δεν εξαφανίζεται αλλά διογκώνεται. Ύστερα από χρόνια, κάποια άλλη κυβέρνηση φέρνει ξανά το θέμα στο προσκήνιο προτείνοντας νέα μέτρα, και το μοτίβο επαναλαμβάνεται. Μαζικές αντιδράσεις, απεργίες, απόσυρση των μέτρων. Τελικά, όταν πια η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, μια άλλη κυβέρνηση καταλήγει, με το μαχαίρι στο λαιμό πια, να πάρει μέτρα πολύ χειρότερα από τα αρχικά. Συνέβη με το ασφαλιστικό, συμβαίνει τώρα με την ΕΡΤ.
Για άλλη μια φορά να το τονίσω: Δεν υπερασπίζομαι καθόλου την απόφαση του Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ. Τόσο η ίδια η απόφασή του όσο και ο τρόπος υλοποίησής της αποτελούν μνημεία αυταρχισμού. Πέραν αυτού, όμως, του χρεώνω μεγάλο μερίδιο ευθύνης και για το γεγονός ότι η κατάσταση οδηγήθηκε εξαρχής έως εδώ. Αν ο προ διετίας αντιμνημονιακός εαυτός του δεν έβγαινε στα κάγκελα κατά των τότε μέτρων εξυγίανσης της ΕΡΤ, μπορεί ο σημερινός μνημονιακός εαυτός του να είχε λιγότερο δύσκολα διλήμματα να αντιμετωπίσει. Ούτε ξέρω αν η κατάσταση στην ΕΡΤ είχε πραγματικά φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Μπορεί τα προβλήματα της επιχείρησης να μην ήταν τόσο ακραία, και η απόφαση του Σαμαρά στην πραγματικότητα να μην σχετίζεται καν με την ΕΡΤ αλλά με την αποτυχία πώλησης της ΔΕΠΑ και με την απαίτηση της τρόικας για απόλυση 2000 υπαλλήλων μέσα στον Ιούνιο.
Ωστόσο την απορία την έχω: Αν τα προβλήματα της ΕΡΤ τα βλέπαμε και τα συζητούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν έγινε τίποτε για να διορθωθούν;
Ακούω και διαβάζω τις τελευταίες δύο μέρες εργαζόμενους της ΕΡΤ να αναγνωρίζουν τις ανωμαλίες του οργανισμού, αλλά να λένε ότι δεν έφταιγαν εκείνοι για αυτές. Μα προφανώς δεν έφταιγαν. Ωστόσο, τι ακριβώς περίμεναν ότι θα συμβεί; Πώς ακριβώς πίστευαν ότι θα διορθώνονταν οι ανωμαλίες; Και από τη στιγμή που κάθε σχετική πρωτοβουλία που πήρε ποτέ κανείς έπεσε στο κενό, ποιος ακριβώς περίμεναν ότι θα πλήρωνε τελικά τη νύφη;
Για μένα, στην περίπτωση της ΕΡΤ πληρώνουμε για άλλη μια φορά μια βαθιά αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας: Τη γενική απροθυμία μας να καθίσουμε από κοινού σε ένα τραπέζι, να βάλουμε κάτω τα όποια προβλήματα μας απασχολούν και να ψάξουμε να βρούμε λύσεις. Την απροθυμία μας να κάνουμε αμοιβαίες παραχωρήσεις ώστε οι λύσεις να έχουν μικρότερο συλλογικό κόστος και να μπορέσουν να γίνουν κοινά αποδεκτές. Αντίθετα, προτιμάμε να συγκρουόμαστε, να υπερθεματίζουμε, να λεονταρίζουμε, και εντέλει να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από τα χαλάκι, νομίζοντας ότι το λύσαμε επειδή αποφασίσαμε ότι θα σταματήσουμε να το βλέπουμε.
