Συμφωνώ με Μπέρνι και με άλλους. Συμφωνώ ότι χρειαζόταν χέρι για την κακοδιαχείριση, για τα υπέρογκα συμβόλαια σε πρωτοκλασάτα ονόματα για χάρη της τηλεθέασης, για τα πανηγυράκια της Eurovision, για τα 15 εκατομμύρια σε δύο ΚΑΕ, για διάφορες σπατάλες και ρεμούλες, όπως συνηθίζεται σε καθετί δημόσιο.
Όμως, η ΕΡΤ για μένα ήταν η ταινία που δεν επρόκειτο να δω αλλού, το Θέατρο της Δευτέρας που με μόρφωσε θεατρικά, οι αθλητικές μεταδόσεις χωρίς να πληρώνω υπέρογκα ποσά στα συνδρομητικά κανάλια, το ντοκιμαντέρ και οι συμπαραγωγές με BBC, οι σπουδαίες σειρές τότε που δεν είχε ξεσπάσει η χιονοστιβάδα των αμερικανικών και άλλων σειρών που ζούμε σήμερα, το αρχείο της που πρέπει να χρησιμοποιεί κάθε δάσκαλος σε κάθε σχολείο της χώρας. Η ΕΡΤ ήταν και η παιδική μου ηλικία (αδιάφορο αλλά το λέω ως προσωπική κατάθεση), τότε που περιμέναμε τα 2 κανάλια για να δούμε κάτι εμείς οι μπόμπιρες ή και λίγο μεγαλύτεροι που ήμασταν, η ΕΡΤ ήταν και οι Μεγάλοι Έλληνες (η πρόσφατη σειρά ντοκιμαντέρ), ήταν και η Μεσόγειος με τον Κωστή Μαραβέγια να γυρίζει τη Μεσόγειο και να μας ξεναγεί σε μουσικές της λεκάνης που ανήκουμε. Ήταν όλα αυτά και αν ποτέ μου ζητήσουν να την περιγράψω, θα έλεγα μια λέξη: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ακόμα και η εικόνα στην τηλεόραση άλλαζε, αποπνέοντας μια σοβαρότητα, μια ποιότητα, όταν άλλαζες από τα άλλα αχαρακτήριστα κανάλια.
Μπορεί να ακούγονται ρομαντικά όλα αυτά, αλλά ξαφνικά εμείς της ηλικίας μου και οι λίγο μεγαλύτεροι, χάνουμε καθετί που μας συνδέει με το παρελθόν, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, με συνήθειες, με οράματα, με όνειρα. Και είναι κακό αυτό... πολύ κακό!
