ΟΚ, επειδή δυο μέρες δεν είχα χρόνο για υπολογιστή (κι ίσως και τις επόμενες) έχω χάσει επεισόδια και ίσως θα πρέπει να πω τι είδα από τη δική μου σκοπιά. Ή ίσως και να μην πω τίποτα. Αλλά μάλλον έχετε αντιληφθεί ότι δεν γίνεται να μην πω τίποτα.
Λοιπόν, πρώτον, πολύ συχνά κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Χωρίς να το ανακοινώνω. Αυτό γιατί πιστέυω ότι αν συζητάμε χωρίς να βλέπουμε όλες τις οπτικές γωνίες η συζήτηση είναι βαρετή. Δυστυχώς, αυτή τη συνήθεια την είχα από μικρή, από την εποχή δηλαδή που δεν ήξερα τι είναι ο δικηγόρος του διαβόλου. Έτσι στο σχολείο π.χ. στη συζήτηση για την ένταση της μουσικής είχα αναφέρει τον πως-τον-λενε-τον-ξεχνάω-τώρα μουσικό που έχασε την ακοή του, και δεν εννοώ τον Μπετόβεν. Με αποτέλεσμα να με θεωρούν οι συμμαθητές μου διάφορα που δεν επαναλαμβάνονται.
Σχετικά με τη λειτουργία των φόρουμ, την άποψή μου την είπα και πολύ θα ήθελα να τη συζητήσουμε κάποια στιγμή κι από κοντά. Νομίζω ότι είπα επίσης ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με το συγκεκριμένο ζήτημα και ότι ήταν εμφανές ότι προσπαθούσα να φέρω στη συζήτηση θέματα που ίσως δεν έχουν ξεκαθαριστεί. Παρεμπιπτόντως, να αναφέρω ότι ίσως βλακωδώς, πιστέυω στη δημόσια συζήτηση στα δημόσια μαγαζιά και δεν έχω στείλει ποτέ κανένα προσωπικό μήνυμα σε κανέναν για οποιαδήποτε διαφωνία. Αν δεν μου αρέσει κάποιο μήνυμα το λέω, δεν τρέχω στον μοντερέιτορ να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Τώρα, δε νομίζω ότι σπαμάρισα κανέναν, κάθε μου μήνυμα ήταν απάντηση σε κάποιο άλλο. Και διαπίστωσα αρκετή αγένεια από πολλούς, άσχετο αν το είπα μόνο στον Ζαζ (κυρίως γιατί αυτός το συνηθίζει). Μπορείτε να διαφωνείτε μαζί μου άμα θέλετε αλλά οι απόψεις μου δεν είναι ούτε πρωτοφανείς, ούτε ουτοπικές, ούτε εκτός θέματος. Αντιλαμβάνομαι ότι η διαχειριστική ομάδα μάλλον είχε πολλές πιέσεις (όχι από μένα) και λυπάμαι που με την πίεση ορισμένοι νόμισαν ότι η καλύτερη αντίδραση είναι το "δεν ακούω, δεν θέλω να ξέρω, το παίζω άγριος".
Και τέλος, μια που ξεκίνησα με ιστορία από το σχολείο, λέω να κλέισω με μια ιστορία από το πανεπιστήμιο. Την πρώτη χρονιά λοιπόν που ήμουνα στο Λονδίνο είχα εκλεγεί στο προεδρείο των ενοίκων της εστίας μου. Όλα πήγαιναν μια χαρά (σχετικά), μέχρι το καλοκαίρι που είτε οι υψηλές θερμοκρασίες, είτε η πολλή δουλειά, κάποιοι δυσαρεστήθηκαν μαζί μου για λόγους που δεν θυμάμαι πλέον, αλλά ίσως κάπου να έχω φυλάξει τα σχετικά, και ξεκίνησε ένας πόλεμος στον πίνακα ανακοινώσεων. Ένα βράδυ λοιπόν, μετά από μια ιδιαίτερα υβριστική για μένα ανακοινωση που είχε από κάτω μεταξύ άλλων και την υπογραφή ενός πολύ καλού φίλου μου, κι ένα γράμμα στη θυρίδα μου από κάποιον εξαγριωμένο γείτονα, είχα καθίσει στο σαλόνι και ήρθαν και μου έπιασαν κουβέντα δυο γείτονες, ένας πακιστανός κι ένας μεξικάνος, αμφότεροι γόνοι πολιτικών οικογενειών. Τους ρώτησα λοιπόν σε ένα σημείο γιατί, γιατί ακόμα κι οι φίλοι με βρίζουν. Η απάντηση τους ήταν ότι έτσι έιναι κάθε θέση που σε βλέπουν οι άλλοι κι ότι η σωστή αντιμετώπιση είναι να μην το παίρνεις προσωπικά. Απλή και γνωστή συμβουλή, που πολύ θα ήθελα να δώσω σε μερικούς εδώ μέσα, ειδικά σε όσους έχουν όνομα από Παλ- που τελειώνει σε -άβρα (εγώ προσπαθώ, αλλά δεν το εφαρμόζω πάντα, γι'αυτό δεν ασχολήθηκα με την πολιτική τελικά).
Αυτά, και τελικά βγήκε μακρυνάρι κι έχω και δουλειές και θ'αργήσω...