Από τη Γραμματική (της) Νέας Ελληνικής Γλώσσας (5.2.γ):
Αναφορικές προτάσεις ονομάζονται οι δευτερεύουσες προτάσεις που εισάγονται με αναφορικές αντωνυμίες (που, ο οποίος, όσο, ό,τι κτλ.) και αναφορικά επιρρήματα (όπως, όπου κτλ.) και είτε αναφέρονται σε κάποιον όρο της κύριας πρότασης (π.χ. Μου έδωσε τις φωτογραφίες που ήθελε) είτε είναι οι ίδιες όρος της κύριας πρότασης (π.χ. Πηγαίνει όπου θέλει).
Οι προτάσεις που αναφέρονται σε κάποιον όρο (συνήθως ουσιαστικό) της κύριας πρότασης ονομάζονται επιθετικές (ή εξαρτημένες) αναφορικές προτάσεις. Εισάγονται με τις αναφορικές αντωνυμίες ο οποίος, η οποία, το οποίο και που και λειτουργούν ως επιθετικοί προσδιορισμοί. Διακρίνονται ως προς τη σχέση τους με τον προσδιοριζόμενο όρο σε περιοριστικές (ή προσδιοριστικές) και σε μη περιοριστικές (ή προσθετικές ή πλεοναστικές). Οι περιοριστικές εξειδικεύουν περισσότερο τον όρο αναφοράς, αφού περιέχουν μια πληροφορία απαραίτητη για τον ακριβή προσδιορισμό αυτού στο οποίο αναφέρονται, ενώ οι μη περιοριστικές δίνουν μια πρόσθετη πληροφορία στον όρο αναφοράς, η οποία δεν είναι απαραίτητη για τον ακριβή προσδιορισμό του, π.χ. Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας που διαβάζω δεν το καταλαβαίνω (περιοριστική). Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας, που έγραψε η Αρβανίτη, δεν το καταλαβαίνω (μη περιοριστική). Οι μη περιοριστικές αναφορικές προτάσεις μπαίνουν στον γραπτό λόγο ανάμεσα σε κόμματα, ενώ οι περιοριστικές δεν μπαίνουν.
Από Wikipedia: English relative clauses
Restrictive or non-restrictive
The distinction between restrictive, or integrated, relative clauses and non-restrictive, or supplementary, relative clauses in English is marked by prosody (in speaking) and punctuation (in writing): a non-restrictive relative clause is typically preceded by a pause in speech or a comma in writing, whereas a restrictive clause normally is not.[2] Compare the following sentences, which have two quite different meanings, and correspondingly two clearly distinguished intonation patterns, depending on whether the commas are inserted:
(1) The builder, who erects very fine houses, will make a large profit. (non-restrictive)
(2) The builder who erects very fine houses will make a large profit. (restrictive)
The first expression refers to an individual builder (and it implies we know, or know of, the builder—the referent). It tells us that he builds "very fine" houses, and that he will make a large profit. It conveys these meanings by deploying a non-restrictive relative clause and three short intonation curves, marked-off by commas. The second expression refers not to a single builder but to a certain category of builders who meet a certain qualification: the one explained by the restrictive relative clause. Now the sentence means: it is the builder who builds "very fine" houses who will make a large profit. It conveys this very different meaning by providing a restrictive relative clause and only one intonation curve, and no commas normally.
Τα μελετήσατε; Κουίζ: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις αγγλικές μη περιοριστικές (non-restrictive) και τις ελληνικές μη περιοριστικές; Τέλος του κουίζ και απάντηση: Στις ελληνικές μη περιοριστικές μπορούμε να βάλουμε ένα χαλαρό που (δείτε το παράδειγμα: Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας, που έγραψε η Αρβανίτη, δεν το καταλαβαίνω), στις αγγλικές δεν βάζουμε that. Βάζουμε αντωνυμία από wh-.
Ερχόμαστε τώρα σε χτεσινή (χιουμοριστική, υποτίθεται) διατύπωση του Γ. Πρετεντέρη:
Ο υπουργός Οικονομικών είδε τη λίστα, έλεγξε αν υπάρχουν συγγενείς του για να τους καταγγείλει, διαπίστωσε ότι δεν υπάρχουν, είπε να ψάξουν καμιά εικοσαριά άλλους και έδωσε τη λίστα σε κάποιο (-α) υπάλληλο του γραφείου που την έχασε.
http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4778948
Εδώ έχουμε ένα λάθος και μια ασάφεια. Έτσι που είναι γραμμένο θα μπορούσε να σημαίνει ότι υπάρχουν πολλά γραφεία και ένα απ’ αυτά είναι το γραφείο που την έχασε. Χρειάζεται οπωσδήποτε κόμμα: «σε κάποιον ή κάποια υπάλληλο του γραφείου, που την έχασε». Θα μπορούσαμε να πούμε «σε κάποιον υπάλληλο του γραφείου, ο οποίος την έχασε» και έτσι θα είχαμε καλύτερη παύση και θα ήμασταν βέβαιοι ότι το «που» δεν αναφέρεται στο «γραφείο» (ξέρω, σ’ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει παρεξήγηση), αλλά το άκλιτο «που» μας επιτρέπει να διατηρήσουμε, αν θέλουμε, το «κάποιον ή κάποια υπάλληλο». Λεπτομέρειες, αλλά για τις λεπτομέρειες το άνοιξα το νήμα.
Παλιότερο παρόμοιο σημείωμα:
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...ήση-του-κόμματος&p=84990&viewfull=1#post84990
Αναφορικές προτάσεις ονομάζονται οι δευτερεύουσες προτάσεις που εισάγονται με αναφορικές αντωνυμίες (που, ο οποίος, όσο, ό,τι κτλ.) και αναφορικά επιρρήματα (όπως, όπου κτλ.) και είτε αναφέρονται σε κάποιον όρο της κύριας πρότασης (π.χ. Μου έδωσε τις φωτογραφίες που ήθελε) είτε είναι οι ίδιες όρος της κύριας πρότασης (π.χ. Πηγαίνει όπου θέλει).
Οι προτάσεις που αναφέρονται σε κάποιον όρο (συνήθως ουσιαστικό) της κύριας πρότασης ονομάζονται επιθετικές (ή εξαρτημένες) αναφορικές προτάσεις. Εισάγονται με τις αναφορικές αντωνυμίες ο οποίος, η οποία, το οποίο και που και λειτουργούν ως επιθετικοί προσδιορισμοί. Διακρίνονται ως προς τη σχέση τους με τον προσδιοριζόμενο όρο σε περιοριστικές (ή προσδιοριστικές) και σε μη περιοριστικές (ή προσθετικές ή πλεοναστικές). Οι περιοριστικές εξειδικεύουν περισσότερο τον όρο αναφοράς, αφού περιέχουν μια πληροφορία απαραίτητη για τον ακριβή προσδιορισμό αυτού στο οποίο αναφέρονται, ενώ οι μη περιοριστικές δίνουν μια πρόσθετη πληροφορία στον όρο αναφοράς, η οποία δεν είναι απαραίτητη για τον ακριβή προσδιορισμό του, π.χ. Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας που διαβάζω δεν το καταλαβαίνω (περιοριστική). Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας, που έγραψε η Αρβανίτη, δεν το καταλαβαίνω (μη περιοριστική). Οι μη περιοριστικές αναφορικές προτάσεις μπαίνουν στον γραπτό λόγο ανάμεσα σε κόμματα, ενώ οι περιοριστικές δεν μπαίνουν.
Από Wikipedia: English relative clauses
Restrictive or non-restrictive
The distinction between restrictive, or integrated, relative clauses and non-restrictive, or supplementary, relative clauses in English is marked by prosody (in speaking) and punctuation (in writing): a non-restrictive relative clause is typically preceded by a pause in speech or a comma in writing, whereas a restrictive clause normally is not.[2] Compare the following sentences, which have two quite different meanings, and correspondingly two clearly distinguished intonation patterns, depending on whether the commas are inserted:
(1) The builder, who erects very fine houses, will make a large profit. (non-restrictive)
(2) The builder who erects very fine houses will make a large profit. (restrictive)
The first expression refers to an individual builder (and it implies we know, or know of, the builder—the referent). It tells us that he builds "very fine" houses, and that he will make a large profit. It conveys these meanings by deploying a non-restrictive relative clause and three short intonation curves, marked-off by commas. The second expression refers not to a single builder but to a certain category of builders who meet a certain qualification: the one explained by the restrictive relative clause. Now the sentence means: it is the builder who builds "very fine" houses who will make a large profit. It conveys this very different meaning by providing a restrictive relative clause and only one intonation curve, and no commas normally.
Τα μελετήσατε; Κουίζ: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις αγγλικές μη περιοριστικές (non-restrictive) και τις ελληνικές μη περιοριστικές; Τέλος του κουίζ και απάντηση: Στις ελληνικές μη περιοριστικές μπορούμε να βάλουμε ένα χαλαρό που (δείτε το παράδειγμα: Το σχολικό βιβλίο της Γεωγραφίας, που έγραψε η Αρβανίτη, δεν το καταλαβαίνω), στις αγγλικές δεν βάζουμε that. Βάζουμε αντωνυμία από wh-.
Ερχόμαστε τώρα σε χτεσινή (χιουμοριστική, υποτίθεται) διατύπωση του Γ. Πρετεντέρη:
Ο υπουργός Οικονομικών είδε τη λίστα, έλεγξε αν υπάρχουν συγγενείς του για να τους καταγγείλει, διαπίστωσε ότι δεν υπάρχουν, είπε να ψάξουν καμιά εικοσαριά άλλους και έδωσε τη λίστα σε κάποιο (-α) υπάλληλο του γραφείου που την έχασε.
http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4778948
Εδώ έχουμε ένα λάθος και μια ασάφεια. Έτσι που είναι γραμμένο θα μπορούσε να σημαίνει ότι υπάρχουν πολλά γραφεία και ένα απ’ αυτά είναι το γραφείο που την έχασε. Χρειάζεται οπωσδήποτε κόμμα: «σε κάποιον ή κάποια υπάλληλο του γραφείου, που την έχασε». Θα μπορούσαμε να πούμε «σε κάποιον υπάλληλο του γραφείου, ο οποίος την έχασε» και έτσι θα είχαμε καλύτερη παύση και θα ήμασταν βέβαιοι ότι το «που» δεν αναφέρεται στο «γραφείο» (ξέρω, σ’ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει παρεξήγηση), αλλά το άκλιτο «που» μας επιτρέπει να διατηρήσουμε, αν θέλουμε, το «κάποιον ή κάποια υπάλληλο». Λεπτομέρειες, αλλά για τις λεπτομέρειες το άνοιξα το νήμα.
Παλιότερο παρόμοιο σημείωμα:
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...ήση-του-κόμματος&p=84990&viewfull=1#post84990
οδήγησε σε απολύτως σωστό αποτέλεσμα.
