Σωστά, καλά τα λες. Η δουλεία είναι εκμετάλλευση, όχι δωρεάν εργασία.
1. Το πρόβλημα των πεπερασμένων φυσικών πόρων και της άπειρης ενέργειας είναι δεδομένο, όποιο σύστημα οργάνωσης της οικονομίας και αν ακολουθήσει η ανθρωπότητα.
2. Είναι αστείο να λέμε ότι μόνο το αντίπαλο δέος στη νεοφιλελεύθερη οικονομία σκοντάφτει στο πρόβλημα του 1, επειδή ο καταναλωτισμός που χαρακτηρίζει τον ύστερο καπιταλισμό διογκώνει εξ ορισμού το πρόβλημα αυτό. Αν λοιπόν υπάρχει ένα σύστημα που τρέχει γρηγορότερα προς το ντουβάρι της εντροπίας του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής, αυτό είναι το υπάρχον.
Εσύ όχι. Αλλά ο Η. στο 118 και το 123 θεώρησε προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη οικονομία την άπειρη ενέργεια.Να σημειώσω μόνο ότι ουδέποτε είπα ότι μόνο το αντίπαλο δέος στη νεοφιλελεύθερη οικονομία σκοντάφτει στο πρόβλημα των πεπερασμένων φυσικών πόρων.
Εσύ όχι. Αλλά ο Η. στο 118 και το 123 θεώρησε προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη οικονομία την άπειρη ενέργεια.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο αδυνατούμε να συνεννοηθούμε είναι η έννοια δωρεάν. Εγώ (και τα λεξικά) ως δωρεάν εννοώ «χωρίς χρήματα». Εσύ, ως δωρεάν εννοείς «χωρίς κατανάλωση φυσικών ή ανθρώπινων πόρων».Κανένα προϊόν ανθρώπινης εργασίας δεν μπορεί π-ο-τ-έ να είναι δωρεάν.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο αδυνατούμε να συνεννοηθούμε είναι η έννοια δωρεάν. Εγώ (και τα λεξικά) ως δωρεάν εννοώ «χωρίς χρήματα». Εσύ, ως δωρεάν εννοείς «χωρίς κατανάλωση φυσικών ή ανθρώπινων πόρων».
Τι ακριβώς προσπαθείτε να αποδείξετε με την ανανοηματοδότηση του «δωρεάν», γιατί ανάμεσα στη δουλειά, τη Βουλή, την πλατεία και τα πολλά νήματα, έχασα τον ειρμό της σκέψης σας...
Τι ακριβώς προσπαθείτε να αποδείξετε με την ανανοηματοδότηση του «δωρεάν», γιατί ανάμεσα στη δουλειά, τη Βουλή, την πλατεία και τα πολλά νήματα, έχασα τον ειρμό της σκέψης σας...
Το πρόβλημα του καταναλωτισμού πάντως, και της εξάντλησης των φυσικών πόρων του πλανήτη, είναι κάτι που δεν φαίνεται να έχει γίνει ευρέως κατανοητό στις δυτικές κοινωνίες.
Εγώ στεναχωριέμαι που στις περισσότερες συζητήσεις δεν βάζουμε όσο πρέπει την οικολογική διάσταση, τη σπατάλη των πεπερασμένων πόρων. Και όχι, δεν θέλω να τη βάλω τώρα. Απλώς καταθέτω τις τύψεις που νιώθω κάθε φορά που το ξεχνάω.
Καμιά από τις τρεις έννοιες του δωρεάν των δύο λεξικών δεν αναφέρεται στο γενικό κόστος. Το χρήμα, η αμοιβή, η πληρωμή, ακόμη και η προσπάθεια στη μεταφορική χρήση που καταγράφει το ΛΚΝ, αφορούν όλα αυτόν που απολαμβάνει αυτό που του δίνεται, όχι τη συνολική αποτίμηση της παροχής αυτής. Δωρεάν σημαίνει χωρίς συγκεκριμένη ανταμοιβή από εμένα για το συγκεκριμένο αγαθό που εγώ απολαμβάνω.Και στα δύο λεξικά γίνεται μνεία στα χρήματα, αλλά αυτό μόνο επειδή ζούμε σε μια χρηματική οικονομία. Και τα δύο λεξικά όμως αφήνουν χώρο και για άλλες επιλογές. Όταν γράφει το ΛΝΕΓ χωρίς πληρωμή ή αμοιβή, δεν λέει ότι η πληρωμή πρέπει να είναι ντε και καλά χρηματική. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σε είδος, όπως συμβαίνει στις ανταλλακτικές οικονομίες. Το δε χωρίς προσπάθεια του ΛΝΚ σαφέστατα δεν αναφέρεται σε χρήματα.
Το ότι το σύστημα παροχής της παιδείας (ή οποιουδήποτε αγαθού) ξοδεύει κάτι για την παραγωγή του αγαθού αυτού, δεν σημαίνει ότι η παροχή αυτή δεν μπορεί να δίνεται δωρεάν (βλ. ανωτέρω).Ξεκίνησε από το ότι η παιδεία δεν μπορεί να είναι στ' αλήθεια δωρεάν, γιατί, αν και αυτός που γίνεται κοινωνός της δεν χρειάζεται να πληρώσει κάτι σε αντάλλαγμα -χρήμα, ή άλλου είδους πόρους-, αυτός που την ασκεί πρέπει να ξοδέψει. Κι αυτό το κόστος βαραίνει συνολικά το σύστημα, άρα αντλεί από τους πεπερασμένους πόρους που το σύστημα έχει στο σύνολό του και που μπορούν να δαπανηθούν. Σε μια μη δωρεάν παιδεία, το σύστημα δεν δαπανά αλλά μόνο ο κοινωνός.
Ότι η συνεννόηση για το τι σημαίνει δωρεάν είναι κρίσιμη για την αρχική μου αντίρρηση. Το να πούμε ότι δωρεάν σημαίνει χωρίς κόστος για το σύστημα (κάτι που ισχυρίζομαι ότι αντιβαίνει στη συνήθη χρήση της γλώσσας) είναι ένας τρόπος να θεωρήσουμε ότι τίποτε δεν θα έπρεπε να είναι δωρεάν (με την κανονική έννοια του όρου), φυσικώ δικαίω. Εγώ, αντιθέτως, λέω πως ο επιμερισμός του συγκεκριμένου κόστους και στον απολαμβάνοντα το αγαθό ή την υπηρεσία είναι μία κοινωνική σύμβαση και όχι νόμος της φύσης. Μια άλλη κοινωνική σύμβαση θα μπορούσε να είναι η αποσύνδεση της (αναγκαίας) ανταμοιβής από το κόστος του συγκεκριμένου αγαθού ή υπηρεσίας. Πιο συγκεκριμένα: το να σου δώσω ένα κιλό μήλα και να μου δώσεις 3 ευρώ ή δύο κιλά πατάτες ως ανταμοιβή για το συγκεκριμένο κιλό μήλα είναι μία σύμβαση, όχι νόμος της φύσης. Μια άλλη σύμβαση θα ήταν να σε κεράσω τσίπουρο όποτε ξαναβρεθείς από τα μέρη μου, να σου σκάσω ένα φιλί στο μάγουλο, ή να σου δώσω 10 ευρώ γιατί ξετρελάθηκα με τα μήλα σου. Σκοπίμως χρησιμοποιώ αντιπαραδείγματα χαζά, τραβηγμένα και ουτοπικά, ώστε να δείξω τη φύση της σύμβασης. Όσο θεωρούμε νόμους της φύσης πρακτικές που αποτελούν ιστορικά προσδιορισμένες κοινωνικές συμβάσεις, τόσο θα αδυνατούμε να σκεφτούμε εναλλακτικές.Τι ακριβώς προσπαθείτε να αποδείξετε με την ανανοηματοδότηση του «δωρεάν», γιατί ανάμεσα στη δουλειά, τη Βουλή, την πλατεία και τα πολλά νήματα, έχασα τον ειρμό της σκέψης σας...