Τι κάναμε πριν το ίντερνετ;

[SBE]

Πρόκειται για ερώτηση κι όχι για θαυμαστικό του στυλ μα πώς ζούσαμε χωρίς ίντερνετ. Η ερώτηση προκύπτει από αλληλογραφία (με ημέιλ) με έναν συμφοιτητή μου ο οποίος γράφει σχετικά με την αναζήτηση εργασίας (χαλαρή):

I don't know what it is, but I make myself busy with other stuff during the day, and before you know it, it's 6pm.

Και λέγαμε ότι και πριν το ίντερνετ στο σπίτι, όποιος δεν ήθελε να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινούσε. Αλλά δεν μπορούμε να θυμηθούμε πώς, κι ίσως γι'αυτό δεν μπορούμε να διορθώσουμε την τεμπελίτιδά μας.
Θυμάμαι π.χ. ότι υπήρχαν εποχές που ξαφνικά η απογευματινή τηλεόραση αποκτούσε ενδιαφέρον. Ακόμα κι η παιδική ζώνη. Ή ότι κάποιες μέρες αποφάσιζα να εξερευνήσω άγνωστες γειτονιές της πόλης. Αλλά το ερώτημα παραμένει: πώς χαζολογούσαμε χωρίς ίντερνετ, και πώς θεραπευόμασταν από το χαζολόγημα;

 

[nickel]

Εγώ μπορώ να πω με σιγουριά ότι τις ώρες που παρακολουθούσα κάτι χαλαρό στην τηλεόραση έπαιζα και πασιέντζα (Freecell). Έπαιζα τα παιχνίδια στη σειρά με σκοπό να τελειώσω και τα 32.000 παιχνίδια που είχε το αρχικό παιχνίδι (μόνο το παιχνίδι υπ' αριθμ. 11982 δεν είχε λύση). Στο παιχνίδι 5822 ήρθε το Ίντερνετ (και τα XP, με 1.000.000 παιχνίδια στο Freecell). Από τότε δεν έχω ξαναπαίξει παιχνίδι. Άσε που κόπηκαν και τα εκτός υπολογιστή: πόκα, τάβλι, τα γνωστά. Αυτό για αρχή. Ας θυμηθούν και οι άλλοι.

 

[Hellegennes]

Κυρία, κυρία, να πω;!

Καθόμασταν στον καναπέ κι ακούγαμε μουσική από το στερεοφωνικό, βλέπαμε τηλεόραση, διαβάζαμε βιβλία και περιοδικά, ελέγχαμε τις απορίες μας σε εγκυκλοπαίδειες.

 

[SBE]

To Freecell είναι της εποχής των υπολογιστών.

 

[SBE]

Κυρία, κυρία, να πω;!

Καθόμασταν στον καναπέ κι ακούγαμε μουσική από το στερεοφωνικό, βλέπαμε τηλεόραση, διαβάζαμε βιβλία και περιοδικά, ελέγχαμε τις απορίες μας σε εγκυκλοπαίδειες.

Εννοείς τα έκανες όλα αυτά για να χαζολογήσεις, υποθέτω; κι εγώ θυμάμαι ότι πήγαινα στη βιβλιοθήκη του ΔΠΘ για να βρω ένα πέιπερ και καθόμουνα τρεις ώρες να χαζεύω τα βιβλία φιλοσοφίας της επιστήμης (καμιά σχέση με την αρχική μου αναζήτηση).

 

[nickel]

To Freecell είναι της εποχής των υπολογιστών.

Άρα το ερώτημα είναι «Τι κάναμε πριν τους υπολογιστές»; Γιατί εγώ πέρασα κάπου 15 χρόνια με υπολογιστές χωρίς ίντερνετ και ομολογώ ότι προτιμώ τη δεύτερη περίοδο της σχέσης μας. (Κατάφερα να περάσω και κάπου εφτά χρόνια χωρίς συμμετοχή σε φόρουμ!)

 

[Hellegennes]

Αν εννοούμε 100% για να σκοτώσεις χρόνο κι όχι γενικά για διασκέδαση, τότε τηλεόραση κατά κύριο λόγο, άσκοπες βόλτες, άνοιγμα του λεξικού σε τυχαία σημεία και διάβασμα των λέξεων της σελίδας... περιττό να πω ότι ήμουν έφηβος πριν την έλευση των υπολογιστών.

 

[bernardina]

Διαβάζαμε ό,τι έπεφτε στα χέρια μας, ακούγαμε μουσική (συνήθως ταυτόχρονα), χαζολογούσαμε με τα κολλητάρια μας, μιλούσαμε στο τηλέφωνο περί ανέμων και υδάτων περί σκύλων και γάτων, κοπροσκυλιάζαμε στη γειτονιά ή στο Πασαλιμάνι (Μπελαμί, πασαρέλα* κι έτσι...) αν είχαμε χαρτζιλίκι. Καμιά φορά βλέπαμε και τηλεόραση.

*Πασαρέλα ονομαζόταν ο διάδρομος που δημιουργούσαν οι δυο παράλληλες σειρές τραπεζοκαθισμάτων -μία ακριβώς έξω από τις εν σειρά καφετέριες και η άλλη ακριβώς απέναντι, κάτω από τις τέντες. Οι πιο κοντά στο δρόμο καφετέριες ήταν οι κυριλέ/κοτέ/καμακέ/γκομενέ/ζευγαρέ κλπ. Όσο προχωρούσες προς το βάθος αύξαινε η αγνή φρικοαλητορεμαλολουμπεναρία. Το (σικ!) Μπελαμί ήταν περίπου το προτελευταίο, αν δεν με κογιονάρει ο Άλτζι. ;)

 

[SBE]

Άρα το ερώτημα είναι «Τι κάναμε πριν τους υπολογιστές»;

ΟΚ, να δηλώσω ότι για μένα το κίνητρο για υπολογιστή στο σπίτι ήταν το ίντερνετ (και ο έλεγχος των προσομοιώσεών μου από το σπίτι για να μην ξενυχτάω στο εργαστήριο).
Σε λίστες ήμουνα μερικά χρόνια πριν αποκτήσω οικιακό υπολογιστή, αλλά αυτό ήταν γραφειακό χαζολόγημα, και υπολογιστή στο σπίτι είχαμε από τότε που ήμουνα πρώτη γυμνασίου (και διαβάζοντας τις οδηγίες είχα μάθει να προγραμματίζω διάφορα χαζά σχήματα που άλλαζαν χρώματα κλπ, αλλά αυτό δεν ήταν χάσιμο χρόνου, ήταν εκμάθηση)

 

[dharvatis]

... έπαιζα και πασιέντζα (Freecell). Έπαιζα τα παιχνίδια στη σειρά με σκοπό να τελειώσω και τα 32.000 παιχνίδια που είχε το αρχικό παιχνίδι.

Κι εγώ, κι εγώ!

 

[Elsa]

Καθόμασταν στον καναπέ κι ακούγαμε μουσική από το στερεοφωνικό, βλέπαμε τηλεόραση, διαβάζαμε βιβλία και περιοδικά, ελέγχαμε τις απορίες μας σε εγκυκλοπαίδειες.

+2! (απαντάω και για τον άντρα μου )
Κι έτσι, τώρα τα παιδιά μου δεν έχουν κανένα άλλο πρότυπο . Και τους παππούδες ακόμα, στον υπολογιστή τους έβλεπαν όλη μέρα!

 

[drsiebenmal]

Αναρωτιέμαι ποια εποχή της ζωής μας θέλουμε να συγκρίνουμε; Την παιδική, την προεφηβική, τη φοιτητική, τα πρώτα επαγγελματικά χρόνια; Ή είναι μια ερώτηση που θα έπρεπε να είναι σαφέστερη, π.χ. τι κάναμε τη δεκαετία του '80, που δεν είχαμε ακόμη ίντερνετ; Εγώ π.χ. θυμάμαι τα πρώτα παιδικά μου χρόνια να ασχολούμαι με παιχνίδια, βιβλία και, όταν δεν πήγαινα σχολείο, να ακούω παιδικές (και μεγαλίστικες.. :):)) εκπομπές στο ραδιόφωνο. Μετά, ήρθε η τηλεόραση και ο ελεύθερος χρόνος μοιράστηκε ανάμεσα στο κουτί, τις βόλτες με την παρέα και τα αθλητικά. Και πάει λέγοντας..

 

[drazen]

Πολύ πριν το διαδίκτυο και η "ηλεκτρονικότητα" να γίνουν δεύτερό μας δέρμα και πρώτη μας συνειδητότητα, εκεί κάπου στις αρχές των έιτιζ, αχνοθυμάμαι τις προσπάθειες όλων να εννοήσουν και να συνδημιουργήσουν τους όρους των νέων σχέσεων, προσωπικών και ερωτικών, κοινωνικών και πολιτικών. Βγαίναμε πολύ, διαβάζαμε πολύ και συζητούσαμε τα διαβάσματά μας, ακούγαμε ομαδικά νέους δίσκους, πηγαίναμε στον κινηματογράφο συστηματικά (είχε, βέβαια, πολλά να δεις), κατεβαίναμε στην παραλία της Θεσσαλονίκης για βόλτα και μόνο, τρώγαμε πατσά τα χαράματα και τα καλοκαίρια οργώναμε με τις μηχανές Χαλκιδική, Πήλιο και Εύβοια προς άγραν "παρθένων παραλιών", όπου τη βγάζαμε με το τίποτε.
Στα μέσα των νάιντιζ, πού μας έχανες πού μας έβρισκες, στα τσιπουράδικα (Βόλος, γαρ), στην ατέρμονη ενδοπαρεϊκή, σχεδόν αιμομικτική, εναλλαγή συντρόφων, στα πιώματα και, ω του θαύματος, πάλι στις παραλίες, κυρίως στην Παρίσαινα και την Μελανή.
Τους υπολογιστές τους πρωτογνώρισα το 1990, δουλεύοντας σε μιαν εταιρεία κατασκευών και διακόσμησης εσωτερικών χώρων, όταν το αφεντικό μού έδειξε την χρήση της Access ή κάτι παρόμοιου (από νωρίς στα σκληρά). Ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο. Και μετά ήρθε το διαδίκτυο και τα κινητά, μαύρες τρύπες που μας ρούφηξαν σχεδόν δίχως αντίσταση.
Μου φαίνονται όλα τόσο μακρυνά. Τα γέλια μέχρι δακρύων, η απομνημόνευση τόσων αριθμών τηλεφώνων, η αίσθηση πως ο κόσμος με τύλιγε σαν απτός αέρας. Ίσως πάλι η απώλεια της ανεμελιάς να ήταν αναπόδραστη, αποτέλεσμα της παρόδου της νιότης, ίσως η εξέλιξη να ήταν ίδια κι απαράλλαχτη έτσι κι αλλιώς. Θα ήταν;

 

[Hellegennes]

Τους υπολογιστές τους πρωτογνώρισα το 1990, δουλεύοντας σε μιαν εταιρεία κατασκευών και διακόσμησης εσωτερικών χώρων, όταν το αφεντικό μού έδειξε την χρήση της Access ή κάτι παρόμοιου (από νωρίς στα σκληρά).

Ή δεν ήταν ακριβώς το '90 ή δεν ήταν η Access. Η Access 1.0 κυκλοφόρησε το 1992 και για πρώτη φορά κυκλοφόρησε μαζί με το Office το 1994 (Access 2.0 - Office 4.0, το τελευταίο πριν το Office '95).

Ίσως πάλι η απώλεια της ανεμελιάς να ήταν αναπόδραστη, αποτέλεσμα της παρόδου της νιότης, ίσως η εξέλιξη να ήταν ίδια κι απαράλλαχτη έτσι κι αλλιώς. Θα ήταν;

Κατηγορηματικά: ναι!

 

[daeman]

Ψιλοάσχετο με το θέμα του νήματος, αλλά μια και το θίξατε: 1990 ήταν ακόμη στις δόξες τους η dBase και ο Clipper (ντοσάδες ακόμη γαρ), με τη C++ για τη σκληροπυρηνική νερντίλα. Στα πρώτα διέπρεπα και την άλλη τη μάθαινα πριν πάω φαντάρος. Εκπαιδευόμενος στο ΓΕΑ/ΚΜΗ για ΑΠ/ΗΥ το '92, με τα μυαλά φουσκωμένα με αφελή νεανικά όνειρα, προσγειώθηκα στη σκληρή προγραμματιστική πραγματικότητα του ελληνικού δημοσίου: ατελείωτες ρουτίνες Cobol, άντε και λίγη Pascal ή C μεταξύ μας για να μη σκουριάσουμε εντελώς. Στη μονάδα όμως, οι ΒΔ μού χάρισαν μερικές πολυπόθητες άγραφες και τιμητικές, με εφαρμογές για τα πτητικά και τα περιοδικά καθήκοντα ασκήσεων των πιλότων. Κι όταν απολύθηκα μετά από 21 μήνες, προσγειώθηκα στη σκληρή προγραμματιστική πραγματικότητα του ελληνικού ιδιωτικού τομέα και τέρμα ο προγραμματισμός: ωραίος και ρομαντικός ο μοναχικός προγραμμαχητής, αλλά φτωχός και μόνος. Μετά με πήρε η μπάλα του βιοπορισμού, ανελέητα σισύφεια. Τουλάχιστον παρηγοριέμαι ότι δεν πήγανε χαμένα: οι καστομιές λογισμικού που έφτιαχνα τότε λειτουργούν και χρησιμεύουν ακόμα και οι μέθοδοι που έμαθα και οι γνώσεις που απέκτησα δεν έπαψαν να με συντροφεύουν και να ανασύρονται όποτε χρειάζεται. Στην εφηβεία μου τέλη δεκαετίας '70, μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες ήταν η μετάφραση λογοτεχνίας μέσα στ' άγρια μεσάνυχτα σε τετράδια, χειρόγραφα.
Κατά τα άλλα, περίπου όπως ο drazen με κάποιες παραλλαγές και τοπικοποιήσεις που, όταν φτάσω τον βράχο στην κορυφή κι ανάψω τσιγαράκι για να ξαποστάσω, μπορεί να κάτσω να τις γράψω πριν κατρακυλήσει πάλι ο βράχος κι εγώ μαζί του.

 

[Hellegennes]

Ψιλοάσχετο με το θέμα του νήματος, αλλά μια και το θίξατε: 1990 ήταν ακόμη στις δόξες τους η dBase και ο Clipper (ντοσάδες ακόμη γαρ), με τη C++ για τη σκληροπυρηνική νερντίλα.

Κι εγώ μ' αυτά ξεκίνησα, παρότι ήταν 1995. Περισσότερο είχα κολλήσει με qbasic, που ήταν πακέτο με το DOS 5.0, αν ενθυμούμαι καλώς.

 

[Elsa]

κατεβαίναμε στην παραλία της Θεσσαλονίκης για βόλτα και μόνο

Στα Φάληρα είχαμε λιώσει σόλες και σόλες περπατώντας και συζητώντας ατέρμονα. Πέρα-δώθε, από Έδεμ μέχρι μπλόκια, σε λούπα.
Θυμάμαι και μανιακές βόλτες με αγωνιστικό ποδήλατο. Αυτά στην περι-εφηβική ηλικία.
...
(Κι όπως κάθομαι τώρα δα απέναντι από τον άντρα μου, με ένα λάπτοπ αγκαλιά εγώ κι ένα εκείνος, σκέφτομαι ότι κάναμε και πολύ περισσότερο σεξ, αλλά γι αυτό δεν φταίει μόνο το ίντερνετ, αν και έχει αρκετό μερίδιο ευθύνης )

 

[SBE]

ΟΚ, προφανώς επίτηδες αφησα αόριστη την αρχική ερώτηση, αλλά αφού θέλετε ορισμους, ορίστε:
Η ερώτηση είναι αποτέλεσμα συζήτησης με φίλο ο οποίος είναι λίγο πολύ περίπτωση σαν πολύ κόσμο που ξέρω (ίσως και σαν εμένα): θα ήθελε να κάνει κάμποσα πράγματα, αλλά περνάει ο χρόνος με λίγο ιντερνετ, με λίγο χάζεμα, με συγκέντρωση στα απαραίτητα και σχεδόν ποτέ δεν τελειώνουν τα μη- απαραίτητα. Και επειδή το ιντερνετ είναι μια φοβερή διέδοξος, χαζεύεις χωρίς να καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα, μπορεί να μοιάζει απασχολημένος χωρίς να είναι πραγματικά απασχολημένος. Και του έλεγα ότι και χωρίς το ίντερνετ, όποιος δε θέλει να δουλεψει κλπ κλπ. Κι έψαχνα παραδείγματα. Ένα π.χ. είναι αυτό της απογευματινής τηλεόρασης που ξαφνικά αποκτάει ενδιαφέρον. Θυμόμουν επίσης ότι στο πανεπιστημιο πηγαίναμε σε ένα καφενείο το μεσημέρι που ηταν άδειο και παιζαμε χαρτιά και φεύγαμε μόλις εμφανιζονταν οι παπούδες το απόγευμα. Αλλά αυτή ήταν ομαδική εκδήλωση, οπότε δεν ξέρω αν μετράει για χαζολόγημα ή αν ανήκει στην κατηγορία αλληλοπαρασυρομάστε.

ΥΓ Η αναζήτηση των παραδειγμάτων είναι αφενός για να δούμε πως είναι η ζωή χωρίς ιντερνέτ και αφετέρου μπας και εκέι κάπου βρίσκεται κάποια λύση του χαζολογήματος που δεν την έχουμε σκεφτεί.

 

[dharvatis]

...κάποια λύση του χαζολογήματος που δεν την έχουμε σκεφτεί.

Κάποια λύση κατά του χαζολογήματος ή για περισσότερο χαζολόγημα; :twit:
Πάντως τα νερτζ ήμασταν ανέκαθεν νερτζ: πριν το Ίντερνετ είχαμε Atari, Spectrum, Amstrad και μετά τα πρώτα πισιά, με το συνεπαγόμενο κόλλημα σε παιχνίδια και εφαρμογές, σιγά σιγά η πρώτη επαφή με το email μέσω dialup και «μπήκαμε / δεν μπήκαμε / έπεσε η γραμμή», μέχρι που ήρθε το ISDN και να 'μαστε σήμερα...
Α, και ταινίες, πολλές ταινίες: σινεμά και βίντεο και τιβί, δε μας χάλαγε.

 

[Hellegennes]

σιγά σιγά η πρώτη επαφή με το email μέσω dialup και «μπήκαμε / δεν μπήκαμε / έπεσε η γραμμή»

Πω, πω, έπιασε 2 kbps, σε μία ώρα θα έχει κατέβει το μονόλεπτο τραγούδι.