Αρχαία μακεδονική γλώσσα

[Hellegennes]

Νομίζω ότι έγινε παρεξήγηση. Ας κάνω μια σούμα του τι είπα:

1. καλώς η γραμμική Β' δεν θεωρούνταν ελληνική εκ προοιμίου, μέχρι την αποκρυπτογράφησή της (#31)
2. ο Βέντρις συμμεριζόταν την μη ελληνικότητα σαν αρχική υπόθεση (#28)
3. ο Έβανς δεν θεωρούσε ελληνική την γραμμική Β', αλλά δεν είχε κάποιον βάσιμο λόγο για να εναντιωθεί στην υπόθεση πως μπορεί να ήταν κι ελληνική (#28 και #31)
4. η επιστήμη του καιρού του Έβανς είχε σοβαρές αντιρρήσεις σχετικά με την κατάταξη του Έβανς και ισχυρές ενδείξεις ότι η γραμμική Β' μπορεί να ήταν ελληνική και υπήρχε ξεκάθαρος αντίλογος με επιχειρήματα (#28)

Δεν διαφωνούμε, λοιπόν. Εν ολίγοις, ο Βέντρις ξεκίνησε με την υπόθεση μη ελληνικότητας, ως όφειλε, ενώ υπήρχαν ενδείξεις ότι η γλώσσα μπορεί να ήταν ελληνική. Η εικόνα του Έβανς ήταν αστήριχτη. Ίσως αυτό στο οποίο να διαφωνούμε είναι κατά πόσο οι ενδείξεις πρέπει να χρησιμοποιούνται όταν εκφέρουμε επιστημονική άποψη για κάτι. Εγώ υποστηρίζω ότι οι ενδείξεις είναι χρήσιμες μόνο για περαιτέρω μελέτη και όχι για να τις εκστομίζουμε χωρίς να βάλουμε μπόλικα "εικάζουμε", "πιθανολογούμε", "δεν ξέρουμε, αλλά..." και λοιπές εκφράσεις.

 

[Alfie]

Δεν ισχύει αυτό που λες. Δεν είμαι αδιάλλακτος. Η πραγματικότητα είναι ότι αν σε κάτι συμφωνώ ή κάτι που λέω μού το αποδείξει κάποιος λάθος, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να το παραδεχτώ.

Ναι μπορώ να το βεβαιώσω... όπως ευθέως αντιπαρήλθες το λάθος σου μεταξύ ροζ και μπλε σφυρίζοντας αδιάφορα.:devil:

Μόνο μια απορία έχω (καθαρά ρητορική φυσικά) Συνειδητοποιείς ότι η απολυτοσύνη σου για θέματα που δεν κατέχεις μπορεί και να είναι προσβλητική; Αντιαισθητική είναι σίγουρα.

Και ένα τελευταίο -μα πραγματικά τελευταίο. Για θέματα μηχανικής υποθέτω ότι μπορείς να έχεις γνώμη. Σε διαβεβαιώ όμως ότι η ιατρική του 1800 δεν ήταν ξόρκια, λιβάνια και ραντομιές (τι κακόγουστη λέξη σε έναν λεξιλογικό ιστό).

 

[Hellegennes]

Και ένα τελευταίο -μα πραγματικά τελευταίο. Για θέματα μηχανικής υποθέτω ότι μπορείς να έχεις γνώμη. Σε διαβεβαιώ όμως ότι η ιατρική του 1800 δεν ήταν ξόρκια, λιβάνια και ραντομιές (τι κακόγουστη λέξη σε έναν λεξιλογικό ιστό).

Πολύ ωραία, μπορείς να μου παραθέσεις τι άλλες μεθόδους θεραπείας χρησιμοποιούσαν, πέραν της ομοιοπαθητικής, της αφαίμαξης και διάφορων βοτάνων, που ως γνωστόν είναι όλα έγκυρες επιστημονικές μέθοδοι θεραπείας.

 

[bernardina]

Πολύ ωραία, μπορείς να μου παραθέσεις τι άλλες μεθόδους θεραπείας χρησιμοποιούσαν, πέραν της ομοιοπαθητικής, της αφαίμαξης και διάφορων βοτάνων, που ως γνωστόν είναι όλα έγκυρες επιστημονικές μέθοδοι θεραπείας.

http://www.bookrags.com/research/overview-medicine-1800-1899-scit-051234/

During the eighteenth century the foundations of scientific medicine were first established. The ideas of the Enlightenment had inspired the search for rational systems of medicine, as well as practical means of preventing disease and improving human welfare. Social and medical reformers argued that scientific investigations of the abominable conditions of cities, navies, armies, and prisons, as well as the human body and pathological signs and symptoms, could improve the health and prosperity of society as a whole. Advocates of public health and preventive medicine, like Johann Peter Frank (1745-1821), sometimes urged states to adopt authoritarian methods to accomplish their goals and ideals. By studying the lives of peasants and workers, reformers hoped to make physicians and philosophers see how diseases were generated by a social system that kept whole classes of people in conditions of permanent misery.

Giovanni Battista Morgagni (1682-1771), pioneer of pathological anatomy and author of On the Seat and Cause of Disease (1761) established the existence of correlations between clinical symptoms and postmortem findings. Morgagni's research helped establish a new epoch in medical science and a new attitude toward specific diagnostic and surgical interventions. His work encouraged scientists to find ways of detecting hidden anatomical lesions in living patients. This goal was realized by the chest percussion studies of Leopold Auenbrugger (1722-1809), the invention of the stethoscope by René Laënnec (1781-1826), the introduction of increasingly sophisticated medical instruments, the establishment of "hospital medicine" and "pathological anatomy" at the Paris Hospital, the "tissue theory" of Marie François Xavier Bichat (1771-1802), the "numerical method" (clinical statistics) of Pierre Charles Alexandre Louis (1787-1872), and so forth. Although hospital reform was difficult and expensive, the hospital was transformed into the new center of medical treatment, teaching, and research. Large urban hospitals offered unprecedented opportunities for clinical experimentation, autopsies, and statistical studies. As hospitals assumed a more important role in the care of the patient, especially in growing urban areas, nursing emerged as a respectable profession for women. Gaining admission to the medical profession itself was very difficult for women, but Elizabeth Blackwell (1821-1910) and others demonstrated that women could practice medicine, establish clinics, hospitals, and medical colleges.

Although nutrition is generally regarded as a twentieth century science, the belief that health and long life depend on the regulation of food and drink is one of the most ancient and universal principles of medical philosophy. The chemical revolution of the eighteenth century challenged traditional ways of classifying foods. By the end of the nineteenth century these chemical categories were giving way to a new physiological concept of the role of food substances in the "animal economy." The modern science of nutrition grew out of efforts to understand and isolate the dietary factors that prevented deficiency diseases, but this required considerable progress in chemistry. Nevertheless, the scurvy experiments of James Lind (1716-1794) proved it was possible to prevent diseases by specific changes in diet. Lind tested possible antiscorbutics in a controlled dietary experiment and demonstrated that oranges and lemons cured scurvy. Nevertheless, lemons did not become part of standard rations in the American Navy until 1812. During the nineteenth century, the threat of infectious diseases diverted attention from dietary and degenerative diseases. But in the twentieth century, the chronic diseases, especially those that seem to be related to diet and obesity, have overshadowed the threat of infectious disease.

Perhaps the greatest medical achievement of the Age of Enlightenment was the discovery that inoculation and vaccination could prevent epidemic smallpox. Smallpox was such a dangerous and widespread threat that it was called "the most terrible of all the ministers of death." In many parts of Asia, India, Turkey, and Africa, folk healers attempted to protect people from virulent smallpox by "inoculation," that is, deliberately giving them a mild case of the disease with theaim of stimulating the body's resistance against subsequent exposures. European doctors dismissed these practices as barbaric superstitions, but during the eighteenth century increasing interest in natural "curiosities" led to closer observation of folk medicine. Smallpox inoculation gave medical practitioners and public health officials unprecedented responsibility for the control of epidemic disease.

Και λοιπά, και λοιπά...

 

[Hellegennes]

Μπέρνι, δεν διαφωνώ με τίποτα απ' όλα αυτά. Άλλο πράγμα όμως οι βάσεις και άλλο το πότε ο κλάδος έγινε επιστημονικός. Και οι βάσεις της μηχανικής τέθηκαν τον 16ο αιώνα, αλλά ουσιαστικά επιστημονικός έγινε ο κλάδος αιώνες αργότερα. Οι βάσεις άλλων επιστημών είναι πολύ παλιότερες. Μπορούμε ας πούμε να το πούμε αυτό για την αστρονομία. Το 1800, η γενική αντιμετώπιση της θεραπείας ήταν ακόμη εν πολλοίς πρωτόγονη. Δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο, δεν ήταν η ιατρική μια σκληρή και σταθερά θεμελιωμένη επιστήμη. Μέσα στον 19ο αιώνα ήταν που άρχισε να εξελίσσεται σε κάτι τέτοιο και η ολοκλήρωσή της ήρθε με την έλευση της φαρμακευτικής, πολύ αργότερα.

 

[Alfie]

Το 1800, η γενική αντιμετώπιση της θεραπείας ήταν ακόμη εν πολλοίς πρωτόγονη. Δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο, δεν ήταν η ιατρική μια σκληρή και σταθερά θεμελιωμένη επιστήμη. Μέσα στον 19ο αιώνα ήταν που άρχισε να εξελίσσεται σε κάτι τέτοιο και η ολοκλήρωσή της ήρθε με την έλευση της φαρμακευτικής, πολύ αργότερα.

Κυκλοφορούν πολλές καλές εκδόσεις ιστορίας της ιατρικής στα αγγλικά. Αυτή του Cambridge είναι ευσύνοπτη. Η δε φαρμακευτική σίγουρα δεν ήρθε "αργότερα".

Μένω ακόμα με μια απορία. Έγραψες σε άλλο νήμα ότι το ροζ αντιστοιχεί στα αγοράκια και το σιέλ στο κοριτσάκια. Πόσο βέβαιο είναι αυτό;

 

[SBE]

Μένω ακόμα με μια απορία. Έγραψες σε άλλο νήμα ότι το ροζ αντιστοιχεί στα αγοράκια και το σιέλ στο κοριτσάκια. Πόσο βέβαιο είναι αυτό;

Δες εδώ
Αυτό ειπώθηκε στο τηλεπαιχνίδι του μπιμπισί QI πέρσι (εγώ εκεί το πρωτοάκουσα) και σαν απόδειξη ανέφεραν δημοσίευμα εφημερίδας των αρχών του 20ού αιώνα για την απογοήτευση που προκάλεσε η γέννηση ενός κοριτσιού στη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας ενώ το παιδικό δωμάτιο είχε ντυθεί στα ροζ περιμένοντας τον διάδοχο. Το ροζ ως παιδική εκδοχή της βασιλικής πορφύρας ενώ το μπλε συνδέεται με τις δυτικές παραστάσεις της Παναγίας

YΓ το λινκ πιο πάνω δείχνει ότι μπορεί και το τηλεοπτικό πρόγραμμα να μπερδεύτηκε λίγο

 

[Alfie]

The use of pink as distinctive of girls can be dated back at least to 1868, in Louisa May Alcott's Little Women, when, after being shown boy and girl twins, Laurie asks:
Most remarkable children I ever saw. Which is which?...Amy put a blue ribbon on the boy and a pink on the girl, French fashion, so you can always tell.

http://en.wikipedia.org/wiki/Pink

 

[drsiebenmal]

Ακριβώς δέκα αράδες πιο κάτω, στο ίδιο άρθρο της γουίκη λέει:

An article in the trade publication Earnshaw's Infants' Department in June 1918 said: "The generally accepted rule is pink for the boys, and blue for the girls. The reason is that pink, being a more decided and stronger color, is more suitable for the boy, while blue, which is more delicate and dainty, is prettier for the girl."

Και οι δύο περιπτώσεις από τη γουίκη αναφέρονται/καλύπτονται στο άρθρο του Straight Dope, στο οποίο παρέπεμψε η SBE. Νομίζω ότι έχουμε επαρκή τεκμηρίωση :) για να κλείσει αυτό το ασήμαντο θέμα με ένα «τρεχαγύρευε».

 

[Zazula]

Σοβαρά τώρα, επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά ότι η επιστήμη του σήμερα είναι διαφορετική. Κανείς δεν μπορεί να κατευθύνει ολόκληρο κλάδο, τα πράγματα είναι απείρως πιο αξιοκρατικά (στην ουσία η αξιοκρατία στην επιστήμη είναι σύγχρονη) και όλες οι επιστήμες έχουν πλέον σταθερές και ισχυρές βάσεις, σοβαρές μεθοδολογίες, μεγαλύτερο όγκο βιβλιογραφίας και πολύ περισσότερο λαό.

Πάντως ούτε κι αυτή η θεώρηση είναι απόλυτα ακριβής, καθότι και η επιστήμη διακρίνεται από την ανθρώπινη αδυναμία της αντίστασης στην αλλαγή (στην αλλαγή παραδείγματος, εν προκειμένω). Ενδεικτικά αναφέρω:

Όλοι επί δεκαετίες «βλέπαμε καθημερινά και γνωρίζαμε βιωματικά» ότι το έλκος τού στομάχου προκαλείται από υπερβολική ποσότητα οξέων στο στομάχι, κατάσταση η οποία επιβαρυνόταν από το άγχος και τα καυτερά (αμφότερα είχαν κατηγορηθεί ως αίτια τού έλκους). Το ίδιο υποστήριζε και η ιατρική κοινότητα, και έβγαλε τρελό τον γιατρό Γιάννη Λυκούδη και όποιον άλλον δεν ευθυγραμμιζόταν με την "απόλυτη αλήθεια" που κατείχε η ιατρική κοινότητα και «έβλεπε καθημερινά και γνώριζε βιωματικά» ο κόσμος ολόκληρος. Οι άνθρωποι αυτοί (δηλαδή οι γιατροί τού καθεστωτικού προτύπου) ήταν τόσο λυσσαλέοι στην αντίδρασή τους και τόσο φασιστικοί στην πρακτική τους, που δεν δέχονταν κανένα αποτέλεσμα έρευνας που γινόταν με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια και δεν επιβεβαίωνε τα όσα έλεγαν, και δεν επέτρεπαν ούτε καν να δημοσιευτεί: (1) Peptic ulcer - History, (2) Timeline of peptic ulcer disease and Helicobacter pylori.

 

[Hellegennes]

Πάντως ούτε κι αυτή η θεώρηση είναι απόλυτα ακριβής, καθότι και η επιστήμη διακρίνεται από την ανθρώπινη αδυναμία της αντίστασης στην αλλαγή (στην αλλαγή παραδείγματος, εν προκειμένω). Ενδεικτικά αναφέρω:

Δεν διαφωνώ καθόλου. Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, αλλά χρησιμοποίησα συγκριτικό βαθμό στο ποστ μου. Ακόμη η επιστήμη δεν είναι απόλυτα αξιοκρατική. Βέβαια στην υπόθεση που αναφέρεις έχουμε ένα πιο πολύπλοκο πρόβλημα και μπαίνει στην μέση και το ελληνικό κατεστημένο. Πάντως και πάλι μιλάμε για μισό αιώνα πριν (όσον αφορά την αντιμετώπιση του εν λόγω γιατρού). Φυσικά το σύστημα δεν είναι ούτε και τώρα απόλυτα αξιοκρατικό, αλλά σαφέστατα είναι πολύ πιο αξιοκρατικό από ό,τι ήταν πριν 50, πριν 100 και πριν 200 χρόνια, σε εκθετικό βαθμό. Κι ελπίζουμε κάποτε η επιστήμη να είναι απόλυτα αξιοκρατική, διάφανη και προσβάσιμη 100% σε όλους.

 

[Inachus]

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν κάποια άλλη γλώσσα ή ότι ήταν δίγλωσσοι, πάντως. Το γεγονός ότι δεν θεωρούνταν ελληνικό φύλο, από τους υπόλοιπους Έλληνες, τουλάχιστον μέχρι τα Περσικά, νομίζω ότι είναι μια τέτοια ένδειξη. Το ότι δεν υπάρχουν μακεδονικά γραπτά πριν την δεδομένη περίοδο που ξέρουμε ότι μιλούσαν ελληνικά, είναι λίγο ύποπτο, αλλά ας μην πάμε σε συνωμοσίες.

Μήπως δε μιλούσαν απλά τη διάλεκτο των Αθηναίων και μιλούσαν άλλη ελληνική διάλεκτο; Αν μιλούσαν άλλη γλώσσα πώς δικαιολογούνται τα ελληνικά ονόματα των Μακεδόνων (σε ποια γλώσσα είναι το Αρχέλαος, το Φίλιππος, το Κλεοπάτρα; ), τα τοπωνύμια (τι σημαίνει Θεσσαλονίκη, Άργος, Αιγαί; ) ή τα ονόματα των μακεδονικών μηνών; Και αυτά δεν είναι ενδείξεις, είναι αποδείξεις. Για το ότι δε συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, αποκλείεται να το έκαναν γιατί δεν ενδιαφέρονταν; Δεν ήταν και οι μόνοι στον ελληνικό χώρο, και άλλοι Έλληνες δεν συμμετείχαν. Όταν όμως άρχισαν να γίνονται υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στο χώρο, ενδιαφέρθηκαν και γι' αυτό το κομμάτι και συμμετείχαν κανονικά.

 

[SBE]

Όπως φαίνεται και από την κουβέντα που προηγήθηκε, μιλούσαν άλλη ελληνική διάλεκτο.
Και όπως είπε ο Π2, ούτε οι Κύπριοι συμμετείχαν στους αγώνες.

 

[MelidonisM]

Όπως φαίνεται και από την κουβέντα που προηγήθηκε, μιλούσαν άλλη ελληνική διάλεκτο.
Και όπως είπε ο Π2, ούτε οι Κύπριοι συμμετείχαν στους αγώνες.

ο ΜΜ

ή ελληνική διάλεκτος ή αδελφή γλώσσα των ελληνικών, όπως πορτογαλικά με ισπανικά, ή ολλανδικά με γερμανικά

 

[Inachus]

ή ελληνική διάλεκτος ή αδελφή γλώσσα των ελληνικών, όπως πορτογαλικά με ισπανικά, ή ολλανδικά με γερμανικά

Η Ελληνιστική ή Αλεξανδρινή Κοινή ήταν η πρώτη ελληνική κοινή γλώσσα, και αυτή δημιουργήθηκε ύστερα και ως αποτέλεσμα των κατακτήσεων των Μακεδόνων. Πιο πριν υπήρχαν διάλεκτοι και αργότερα κυριάρχησε η αττική στον πνευματικό κόσμο κυρίως.

"Ισπανικά" θα εννοείς τα καστιλλιάνικα και όχι τα καταλανικά ή τα γαλικιανά που μιλιούνται στη Γαλικία (Β.Δ. Ισπανία πάνω από Πορτογαλία) και μοιάζουν πιο πολύ με τα πορτογαλικά παρά με τα ισπανικά (καστιλλιάνικα). ;)

 

[SBE]

H αττική διάλεκτος προηγείται της ελληνιστικής κοινής, έτσι δεν είναι;

 

[Inachus]

Ακριβώς.
(Αττική διάλεκτος)

 

[Hellegennes]

Μήπως δε μιλούσαν απλά τη διάλεκτο των Αθηναίων και μιλούσαν άλλη ελληνική διάλεκτο; Αν μιλούσαν άλλη γλώσσα πώς δικαιολογούνται τα ελληνικά ονόματα των Μακεδόνων (σε ποια γλώσσα είναι το Αρχέλαος, το Φίλιππος, το Κλεοπάτρα; ), τα τοπωνύμια (τι σημαίνει Θεσσαλονίκη, Άργος, Αιγαί; ) ή τα ονόματα των μακεδονικών μηνών; Και αυτά δεν είναι ενδείξεις, είναι αποδείξεις. Για το ότι δε συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, αποκλείεται να το έκαναν γιατί δεν ενδιαφέρονταν; Δεν ήταν και οι μόνοι στον ελληνικό χώρο, και άλλοι Έλληνες δεν συμμετείχαν. Όταν όμως άρχισαν να γίνονται υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στο χώρο, ενδιαφέρθηκαν και γι' αυτό το κομμάτι και συμμετείχαν κανονικά.

Τα ελληνικά ονόματα δικαιολογούνται από δύο πράγματα: α) πρόκειται για νεότερα ονόματα, κατά βάση, και β) μπορεί να πρόκειται για ελληνικές αντίστοιχες· όπως π.χ. ο Πάρις ήταν γνωστός και ως Αλέξανδρος, το ένα καθαρά ελληνικό όνομα και το άλλο ξένο. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι κανονικό όνομα, είναι από το Θεσσαλών Νίκη. Ούτε π.χ. το "Ολυμπιάδα" είναι πραγματικό όνομα (το αληθινό της όνομα ήταν Μυρτάλη) αν και αυτή δεν ήταν απ' την Μακεδονία. Αυτά δεν είναι αποδείξεις για τίποτα. Και οι Βρετανοί είχαν δυο επίσημες γλώσσες και μάλιστα η επίσημη γλώσσα του παλατιού ήταν τα γαλλικά, για πάρα πολύ καιρό. Άλλωστε, αν θέλεις να το πάμε ονοματικά, τι ελληνικά ονόματα είναι τα Κάρανος, Αμύντας, Κάσσανδρος, Αυδάτα, Μήδα; Αλλά ούτε όλοι οι Έλληνες είχαν ελληνικά ονόματα κι αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με την καταγωγή τους. Το "Οδυσσέας" π.χ. δεν είναι ελληνικό όνομα. Ούτε τα ονόματα των θεών είναι ελληνικά. Τα ονόματα δεν αποτελούν ούτε ασφαλείς ενδείξεις, πόσο μάλλον αποδείξεις για κάτι.

Στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν συμμετείχαν γιατί δεν τους επιτρεπόταν, όχι γιατί δεν ήθελαν. Αυτό το ξέρουμε.

Πολλά από τα τοπωνύμια μοιάζουν προελληνικά, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την γλώσσα, το ξαναλέω. Γενικά τα κύρια ονόματα δεν αποδεικνύουν τίποτα και σε καμμία χώρα. Είναι μόνο ενδείξεις των σχέσεων ενός λαού ή φυλής με κάποια άλλη. Ούτε αποδείξεις για το αντίθετο θα μπορούσαν να είναι, βέβαια.

 

[Inachus]

Τα ελληνικά ονόματα δικαιολογούνται από δύο πράγματα: α) πρόκειται για νεότερα ονόματα, κατά βάση, και β) μπορεί να πρόκειται για ελληνικές αντίστοιχες· όπως π.χ. ο Πάρις ήταν γνωστός και ως Αλέξανδρος, το ένα καθαρά ελληνικό όνομα και το άλλο ξένο. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι κανονικό όνομα, είναι από το Θεσσαλών Νίκη. Ούτε π.χ. το "Ολυμπιάδα" είναι πραγματικό όνομα (το αληθινό της όνομα ήταν Μυρτάλη) αν και αυτή δεν ήταν απ' την Μακεδονία. Αυτά δεν είναι αποδείξεις για τίποτα. Και οι Βρετανοί είχαν δυο επίσημες γλώσσες και μάλιστα η επίσημη γλώσσα του παλατιού ήταν τα γαλλικά, για πάρα πολύ καιρό. Άλλωστε, αν θέλεις να το πάμε ονοματικά, τι ελληνικά ονόματα είναι τα Κάρανος, Αμύντας, Κάσσανδρος, Αυδάτα, Μήδα; Αλλά ούτε όλοι οι Έλληνες είχαν ελληνικά ονόματα κι αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με την καταγωγή τους. Το "Οδυσσέας" π.χ. δεν είναι ελληνικό όνομα. Ούτε τα ονόματα των θεών είναι ελληνικά. Τα ονόματα δεν αποτελούν ούτε ασφαλείς ενδείξεις, πόσο μάλλον αποδείξεις για κάτι.

Στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν συμμετείχαν γιατί δεν τους επιτρεπόταν, όχι γιατί δεν ήθελαν. Αυτό το ξέρουμε.

Πολλά από τα τοπωνύμια μοιάζουν προελληνικά, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την γλώσσα, το ξαναλέω. Γενικά τα κύρια ονόματα δεν αποδεικνύουν τίποτα και σε καμμία χώρα. Είναι μόνο ενδείξεις των σχέσεων ενός λαού ή φυλής με κάποια άλλη. Ούτε αποδείξεις για το αντίθετο θα μπορούσαν να είναι, βέβαια.

Κύρια ονόματα
Τα ονόματα από μόνα τους μπορεί να μην αποδεικνύουν την εθνικότητα κάποιου λαού, σου δίνουν όμως κάποιες πληροφορίες που σε οδηγούν κάπου. Ασφαλώς, οι Μακεδόνες είχαν και ονόματα άγνωστης προέλευσης, αλλά τέτοια -όπως ανφέρθηκε- είχαν και οι άλλοι Έλληνες, π.χ. Οδυσσέας. Ακόμη, υπήρχαν ονόματα που ήταν δημοφιλή τόσο στη Μακεδονία όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, π.χ. Αλέξανδρος, Ορέστης, Νίκανδρος, Παυσανίας. Υπήρχαν όμως και ονόματα με καθαρή ελληνική ετυμολογία που ανήκαν μόνο σε Μακεδόνες. Τα ονόματα Φίλιππος, Αρχέλαος, Αργαίος, Αλκέτας, Αμύντας , Κλεοπάτρα δε νομίζω να έχουν απαντηθεί σε άλλους Έλληνες πλην των Μακεδόνων - και εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνικά αντίστοιχα. Αυτό, όσο και να κλείνουμε τα μάτια μας, κάτι λέει.

Τοπωνύμια
Μερικά μπορεί να είναι προελληνικά, άλλα όμως έχουν καθαρή ελληνική προέλευση χωρίς να πρόκειται για ονόματα αποικιών που είχαν ιδρύσει νότιοι Έλληνες: Αιγαί, Πέλλα, Βεργίνα, Ορεστίς, Άργος Ορεστικόν, Ηράκλεια, Δίον, Θεσσαλονίκη, Αμφίπολις, Έδεσσα, Φίλιπποι, Μεθώνη, Πύδνα, Αντιγόνεια, Γαρησκός, Όλυνθος, Αιανή, Εράτυρα, Γορτυνία, Αταλάντη, Ειδομένη, Γορτυνία, Άρνισσα, Απολλωνία.

Ολυμπιακοί αγώνες
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι έπαιρναν μέρος. Το από πότε δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει κυρίως είναι ότι οι Ελλανοδίκες, οι μόνοι αρμόδιοι κριτές, αποφάνθηκαν ότι οι Μακεδόνες ήταν τόσο Έλληνες όσο και οι συναθλητές τους που είχαν προβάλει ένσταση για ευνόητους ίσως λόγους.

 

[Hellegennes]

Τοπωνύμια
Μερικά μπορεί να είναι προελληνικά, άλλα όμως έχουν καθαρή ελληνική προέλευση χωρίς να πρόκειται για ονόματα αποικιών που είχαν ιδρύσει νότιοι Έλληνες: Αιγαί, Πέλλα, Βεργίνα, Ορεστίς, Άργος Ορεστικόν, Ηράκλεια, Δίον, Θεσσαλονίκη, Αμφίπολις, Έδεσσα, Φίλιπποι, Μεθώνη, Πύδνα, Αντιγόνεια, Γαρησκός, Όλυνθος, Αιανή, Εράτυρα, Γορτυνία, Αταλάντη, Ειδομένη, Γορτυνία, Άρνισσα, Απολλωνία.

Δεν μου μοιάζουν όλα αυτά για ελληνικά. Ειδικότερα τα Απολλωνία, Όλυνθος, Γαρήσκος, Πύδνα, Μεθώνη, Έδεσσα, Γορτυνία, Άρνισσα. Υπ' όψιν ότι αυτό το λέω χωρίς να ανοίξω ειδικό λεξικό. Δεν είναι επιβεβαιωμένες πληροφορίες. Ούτε βέβαια και όλα τα τοπωνύμια έχουν γνωστά έτυμα. Μπορεί κάποιο να μοιάζει προελληνικό και να μην είναι.

Όπως και να 'χει, στην καλύτερη περίπτωση μιλάμε για ενδείξεις. Π.χ., αν για κάποιον λόγο δεν ξέραμε την ιστορία της Αιγύπτου προ Πτολεμαίων, εύλογα θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι Αιγύπτιοι ήταν Έλληνες και μιλούσαν ελληνικά.