The last step

bernardina

bernardina

Moderator
Ήταν απογεματάκι του Ιουλίου, το 1969. Μαζί με τη μικρούλα αδελφή μου είχαμε θρονιαστεί απέναντι από την ασπρόμαυρη τηλεόραση του σπιτιού μας* για να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας σειρά, τη Λάσι, να γελάσουμε και να καρδιοχυπήσουμε με τα καμώματά της.
Όμως εκείνο το απόγευμα η οθόνη της τηλεόρασης έμενε πεισματικά ασπρόμαυρη -ή μάλλον γκρίζα. Με κάτι περίεργες αποχρώσεις του γκρίζου και σχήματα που δεν είχαμε ξαναδεί. Και κάθε τόσο "χιόνια". Και έναν περίεργο, απόκοσμο ήχο που δεν έβγαζε πολύ νόημα.
Στην αρχή, η απογοήτευση και ο εκνευρισμός. Μετά η συνειδητοποίηση. Ο άνθρωπος είχε πατήσει στο φεγγάρι!

Το Νιλ Άρμστρονγκ ήταν ένα από τα πρώτα "ξένα" ονόματα που έμαθα. Μαζί με το Μπαζ Όλντριν και το Μάικλ Κόλινς, των άλλων δύο μελών του πληρώματος του Απόλλωνα 11. Και το κόλλημα με τα final frontiers δεν άργησε να έρθει. Βοηθούσε, βλέπετε, και η εποχή. Με όλη τη σχετική κουλτούρα της, σοβαρή και μη.

Την πορεία του Άρμστρονγκ αφότου προσγειώθηκε για τα καλά δεν την παρακολούθησα, δεν με ενδιέφερε. Δεν ήξερα τι ψήφιζε, τι πρέσβευε, πόσες φορές παντρεύτηκε και πόσα παιδιά απέκτησε. Δεν με αφορούσε. Για μένα, ήταν αρκετό εκείνο το πρώτο μικρό βήμα για τον άνθρωπο...

Ο Νιλ Άρμστρονγκ πέθανε χτες, στα 82 του, ύστερα από εγχείριση στην καρδιά. Θα ήθελα πολύ να ήμουν από κείνους που πιστεύουν ότι τώρα υπερίπταται αβαρής πάνω από τη σφαίρα που πρώτος πάτησε.

Ο Νιλ Άρμστρονγκ



*Κι όπως ρωτάνε για τη στιγμή της δολοφονίας του Κένεντι, εσείς πού ήσασταν; (Αν είχατε γεννηθεί... ;) )
 
nickel

nickel

Administrator
Staff member
Θυμάμαι ακόμα και υπό ποία γωνία παρακολουθούσα την τηλεόραση στο σπίτι της θείας μου (εμείς δεν είχαμε τότε τηλεόραση), καθισμένος στο πάτωμα για να είμαι κοντά.

Μπορούμε να ξαναπούμε ότι έχει διορθωθεί το σπουδαίο που είπε, για να μην ακούγεται σαν ταυτολογία:
That's one small step for a man, one giant leap for mankind.
 
SBE

SBE

¥
Εμένα οι διαστημικές μου αναμνήσεις αρχίζουν με το Τσάλεντζερ ή έστω με την πτώση του Σκάιλαμπ, αλλά ένα φιλμ που έδειχνε εικόνες απ'όλο τον κόσμο με ανθρώπους να παρακολουθούν την προσσελήνωση το είχα βρει πολύ συγκινητικό. Δεν το βρίσκω στο γιουτιουμπ, βρίσκω παρόμοιο.

Τις προάλλες ένας γνωστός μου ανέφερε ότι ξύπνησαν τα παιδιά (προσχολικής ηλικίας) και κάθισε όλη η οικογένεια να παρακολουθήσει την άφιξη στον Άρη. Εγώ ήμουνα στον κόσμο μου εκείνες τις μέρες, δεν ήξερα καν ότι το έδειξε ζωντανά η τηλεόραση και μετά αυτά που είδα ήταν τόσο ανακατεμένα με CGI που δεν ήξερα τελικά τι έβλεπα. Σκεφτόμουν ότι αυτός ο γνωστός μου έκανε κάτι πολύ χαρακτηριστικό για κάποιον της γενιάς μου, που μεγάλωσε με ιστορίες για άλλους πλανήτες και που κι αν ακόμα δεν είμαστε καθημερινά παθιασμένοι, μας κινεί την περιέργεια ο έναστρος ουρανός. Όμως πολλοί φαίνεται δεν έχουν την ίδια περιέργεια. Ίσως είναι θέμα γενιάς, ίσως είναι θέμα κλίσης. Ο γνωστός μου που ξύπνησε τα παιδιά του είναι μηχανικός. Πιστεύω ότι κι εγώ θα έκανα το ίδιο στη θέση του και μπορώ να φανταστώ τη μητέρα μου, που έχει μεγάλο θαυμασμό για την τεχνολογία αν και δεν χρησιμοποιεί ούτε κινητό, να κάθεται στην τηλεόραση άγρια χαράματα. Όμως βλέπω τα παιδιά πολλών γνωστών μου να μεγαλώνουν με αϊπάντ και με τρισδιάστατες τηλεοράσεις και με χίλια δυο, αλλά χωρίς την περιέργεια για το τι υπάρχει εκεί έξω- λες και τα αποβλακώνει η τεχνολογία.
 
nickel

nickel

Administrator
Staff member
Όπως γράφει ένας μπλόγκερ, αν βάλετε μια φωτογραφία του Άρμστρονγκ από το φεγγάρι, βάλτε αυτήν εδώ, φωτογραφία που του έβγαλε ο Όλντριν αμέσως μετά τον πρώτο τους περίπατο. Και προσέξτε ποια δεν θα βάλετε (διαβάστε εδώ).

 
bernardina

bernardina

Moderator
Όποτε βλέπω το βλέμμα του σ' αυτή τη φωτογραφία, σκέφτομαι ότι δίνει μια άλλη διάσταση στη λέξη moonstruck. Ο άνθρωπος μόλις έχει επιστρέψει στην κάψουλα, αλλά είναι ακόμα out there...
 
daeman

daeman

Administrator
Staff member
...
Ήταν μεσημεράκι του Ιουλίου, το 1969. Μαζί με τον γιο του προέδρου της κοινότητας, ο γιος της δασκάλας είχε θρονιαστεί απέναντι από την ασπρόμαυρη τηλεόραση του σπιτιού του προέδρου (μόνο ο πρόεδρος είχε τότε τηλεόραση σ' εκείνο το μικρό χωριό της Θήβας - που τώρα έχει αλλάξει όνομα, το ξαναβάφτισαν μ' ένα πιο αρχαιοπρεπές - όπου ήταν διορισμένη η δασκάλα) για να παρακολουθήσουν το «κοσμοϊστορικό γεγονός» (έτσι έλεγαν οι μεγάλοι· οι μικροί έξυναν την κούτρα τους μέχρι να αποκρυπτογραφήσουν τι θα πει «κοσμοϊστορικό», ενώ οι σοφότεροι μικρότεροι το είχαν κάνει ήδη σύνθημα και χαρακτηριδμό πθωμοτύρι που τον κολλούσαν παντού: «είθαι ντιπ κοδμοϊθτορικόθ, ρε!»).

Εκείνο το απόγευμα η οθόνη της τηλεόρασης έμενε πεισματικά γκρίζα (ασπρόμαυρη ήτανε έτσι κι αλλιώς, χρώμα στο κουτί αργήσαμε να δούμε). Με κάτι περίεργες αποχρώσεις του γκρίζου και σχήματα που δεν είχαμε ξαναδεί. Και κάθε τόσο "χιόνια". Και έναν περίεργο, απόκοσμο ήχο που δεν έβγαζε πολύ νόημα.

Στην αρχή, η απογοήτευση και ο εκνευρισμός, γιατί έχοντας μάθει πια τι θα πει «κοσμοϊστορικό», περιμέναμε τουλάχιστον κάτι φαντεζί κι εντυπωσιακό, τουλάχιστον πιο εντυπωσιακό από τις φιέστες της «εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως» στο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου το σχολείο είχε εθελοντιστεί άνωθεν να πάει εκπαιδευτική εκδρομή την άνοιξη («Πολεμική Αρετή των Ελλήνων» τις είχαν ονομάσει), με εικόνα πιο καθαρή και λαμπερή - φεγγάρι γαρ - από κείνη που βλέπαμε στο σεντόνι, τεντωμένο σ' ένα μεγάλο ξύλινο τελάρο, όποτε οι πλανόδιοι κινηματογραφιτζήδες επισκέπτονταν το καφενείο του χωριού κι εμείς οι πιτσιρικάδες που ξέραμε τα κατατόπια, βλέπαμε λαθραία κι εναλλάξ από τις πιο βολικές χαραμάδες για να γλιτώσουμε τη μιάμιση δραχμή που χρέωναν, με αφήγηση πιο συναρπαστική - άστρα γαρ - από εκείνη του Γιώργου Οικονομίδη στα σόου του Γκριν Παρκ στο Πεδίο του Άρεως που βλέπαμε παρατρεχάμενοι μαζί με τους γονείς μας όταν επισκέπτονταν την Αθήνα.

Μετά η ανία, και οι βόλτες. «Πάμε ρε με τα ποδήλατα μέχρι τον περιστερώνα της κυρα-Αντωνιάς να τρομάξουμε τα περιστέρια;»
«Και δεν πάμε; Στο χωράφι παρακάτω έχει και γαλοπούλες, να τους σφυράμε να κάνουν γλούγλουγλου!»
Πολύ αργότερα, η συνειδητοποίηση. Ο άνθρωπος είχε πατήσει στο φεγγάρι! «Για φαντάσου, ρε Νίκο, να περπατάς εκεί πάνω στ' αστέρια...» έλεγε ο Παναγιώτης καθώς οι δυο τους τσαλαβουτούσαν τα γυμνά τους πόδια στο νερό, καθισμένοι άκρη άκρη στη φαρδιά, βαθιά στέρνα του υδραγωγείου, αποκαμωμένοι από την τσουλήθρα, το κολύμπι και το πάλεμα με τ' άλλα παιδιά στον πελώριο σωρό του φρεσκοαλωνισμένου σταριού στην τρίπατη αποθήκη του κυρ-Ντίνου, του άντρα της κυρα-Αντωνιάς. «Ναι, και τι θα βρεις εκεί απάνω άμα πας, τι πλάσματα, τι κόσμους, τι θαυμαστά πράματα!», απαντούσε ο Νίκος που είχε αρχίσει να διαβάζει Ιούλιο Βερν και είχε ήδη κολλήσει το μικρόβιο της επιστημονικής φαντασίας, ένα πρώιμο, πρωτόγονο στέλεχος του ιού που αργότερα εξελίχτηκε σε δουλειά και διασκέδαση μαζί.

Κι όταν πια βράδιασε, η συνειδητοποίηση: «Λείπω όλη μέρα απ' το σπίτι, δεν είπα στη μάνα μου ότι θα είμαι στου φίλου μου να κοιτάω το διάστημα και ποιος την ακούει τώρα;» Και η επιστροφή στο σπίτι. Ο Άρμστρονγκ αντίκρισε κατάματα τα βάθη του διαστήματος και το φεγγάρι, δεν φοβήθηκε κι έκανε το άλμα του, αλλά τον Θεό ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε; Και τη μάνα που αλλόφρονη νομίζει πως το παιδί της πνίγηκε στο υδραγωγείο του χωριού; Εκεί να δεις αλτικές ικανότητες ο πιτσιρικάς, ένα μικρό βήμα για τη μάνα, ένα γιγάντιο άλμα για τον άσωτο υιό.

Για το κλείσιμο του ματιού στον Άρμστρονγκ που ζήτησε η οικογένειά του σαν φόρο τιμής (and the next time you walk outside on a clear night and see the moon smiling down at you, think of Neil Armstrong and give him a wink), όπως τελικά δεν ευχήθηκε εκείνη την κοσμοϊστορική στιγμή ο Νιλ Άρμστρονγκ στον κύριο Γκόρσκι: "Good luck, Mr. Armstrong!" ;)
 
daeman

daeman

Administrator
Staff member
...
First Step - David Bowie from The Man Who Fell To Earth


First step, like a secret that's been well kept
Mission is proceeding, the gravity is known...

Houston, we have no problem whatsoever. Proceed to the stars, dear Bernienaut. :)
 
nickel

nickel

Administrator
Staff member
Daeman, με συγκίνησες γαμώτο. Φαίνεται μου πέφτουνε βαριά πια τα nostalgia trips.
 
Resident

Resident

¥
Ο Buzz Aldrin είχε σκυλιάσει και δεν το χώνεψε ποτέ ότι δεν επιλέχτηκε να κατέβει πρώτος. Ήταν/είναι και αθυρόστομος, όπως λένε, οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε. Είχε προσπαθήσει να επηρεάσει την απόφαση και με πολιτικό μέσο. Επίσης, armalcolite το όνομα του ορυκτού που βρήκαν στην Σελήνη οι του Apollo 11 και ονομάστηκε έτσι προς τιμή τους. Βέβαια μετά το βρήκαμε και στην γη αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
 
Last edited:
nickel

nickel

Administrator
Staff member
Resident said:
armalcolite το όνομα του ορυκτού που βρήκαν στην Σελήνη οι του Apollo 11 και ονομάστηκε έτσι προς τιμή τους. Βέβαια μετά το βρήκαμε και στην γη αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Click to expand...
Εννοείς τον αρπακολλίτη που βρήκανε στην Ελλάδα;
 
Earion

Earion

Moderator
Staff member
R.E.M. - Man on the Moon



Πάρα πολύς κόσμος (δεν θα πω οι περισσότεροι, αν και έτσι το διαισθάνομαι) παρακολούθησαν το κοσμοϊστορικό (Δαεμάνε) γεγονός όρθιοι, σε δρόμους και σε γωνίες, μπροστά στις βιτρίνες των καταστημάτων που πουλούσαν τηλεοράσεις. Μια εικόνα που, αν δεν την έχει ζήσει κανείς, δεν έχει λόγο να τη φέρει στο μυαλό του, είναι ότι τα καταστήματα τότε λειτουργούσαν ως δημόσιες οθόνες. Οι μαγαζάτορες είχαν πολλές συσκευές στις βιτρίνες στραμμένες προς τα έξω, και τις άφηναν ανοιχτές ακόμα κι όταν είχαν κλείσει. Όλη νύχτα έμεναν σε λειτουργία, κι έτσι ο κόσμος απολάμβανε τις βραδινές εκπομπές της τηλεόρασης, μαζεμένος μπροστά από τη βιτρίνα και κολλημένος στο γυαλί.

(Έτσι, για παράδειγμα, μπορούσαν τα πιτσιρίκια, επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι, να δουν ένα επεισόδιο της "Μάχης" ή έναν αγώνα από το πρωτάθλημα Αγγλίας).
 
SBE

SBE

¥
Στα επίκαιρα της εποχής (συγγνωμη, έχασα το συνδεσμο) δείχνει τηλεοράσεις ειδικά τοποθετημένες στο Σύνταγμα και πλήθη να παρακολουθούν. Και φυσικά υπαρχει κι η εξαιρετική ταινία Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί, που περιγράφει το ταξίδι μιας οικογένειας για να δουν την προσελήνωση στο εξοχικό τους (και άλλα πολλά). Από την ταινία κατάλαβα ότι η ημερομηνία κλπ ήταν γνωστά απο καιρό και υπηρχε διεθνής ανυπομονησία.
Είδα κάμποση αρθρογραφία να λέει ότι τώρα δεν κάνουμε τέτοια και θα πρέπει κλπ κλπ.
Από την άλλη, τώρα δεν υπαρχει ούτε το Κονκόρντ. Και δεν θα υπαρξει κάτι ανάλογο γιατί τώρα στηριζόμαστε στην ιδιωτική πρωτοβουλία πολύ περισσότερο από τότε κι αυτά τα σχεδια απαιτούν περισσότερο κρατος, όχι λιγότερο.
Βεβαίως έχουμε κινητά τηλέφωνα. Ιντερνέτ. Θεραπείες για σοβαρές αρρώστιες. Σύντομα και αποτελεσματικότερα ρομπότ. Λεφτά να'χουμε ν'αγοράζουμε.
 
Zazula

Zazula

Administrator
Staff member
daeman

daeman

Administrator
Staff member
...
Μια ταινία που διαδραματίζεται εκείνο το καλοκαίρι με φόντο την προσσελήνωση και το Γούντστοκ, με τον άντρα της οικογένειας (Λιβ Σράιμπερ) να έχει πολλή δουλειά επειδή είναι τεχνίτης τηλεοράσεων με αποτέλεσμα η μικροπαντρεμένη κι απ' τη ζωή όχι χορτασμένη γυναίκα του (η Νταιάν Λέιν) να υποκύπτει στον πειρασμό του ελεύθερου κι ωραίου Βίγκο Μόρτενσεν (εμένα δε μ' αρέσει, αλλά στην ταινία αυτή έχει αβανταδόρικο ρόλο που του πάει), ενός ξένοιαστου πλανόδιου πωλητή ειδών προικός ονόματι Γουόκερ - πριν γίνει Άραγκορν και ανακτήσει τελικά τον θρόνο του στη Μέση Γη, βεβαίως - με μια κλούβα Φολκσβάγκεν που μου θύμισε πολύ αντίστοιχες ελληνικές εικόνες της εποχής (ένα αυτοκίνητο γινόταν μαγαζί ώσπου να πεις κύμινο και όμως οι θηλυκές είχαν προλάβει ήδη να μαζευτούν για να χαζέψουν την πραμάτεια), είναι το A Walk On The Moon του 1999. Χωρίς αξιώσεις, ευχάριστη ταινιούλα με αξιοπρεπείς ερμηνείες και μπόλικη νοσταλγία, αλλά και αρκετή πιστότητα στην αναπαράσταση της εποχής και φοβερή μουσική (γι' αυτό την είδα).

Η σκηνή που ο Γουόκερ ετοιμάζεται για πήδημα, ενώ ο Νιλ για το άλμα (Walker talks the talk, while Neil walks the walk),
με υπόκρουση το "Today" των Jefferson Airplane:

Τώρα ξέρουμε τι έκανε ο Βίγκο και η Νταιάν εκείνη τη στιγμή. :D
 
SBE

SBE

¥
Eγώ παντως με αυτά θυμήθηκα τη σεληνιακή βάση Άλφα.
 
You must log in or register to reply here.
Top