Αγαπημένε μου δόκτορα, λυπάμαι πάρα πολύ, όσο δεν μπορείς να φανταστείς, αν σε στενοχώρησα. Κι ακόμη περισσότερο αν σε απομάκρυνα εξαιτίας των απόψεών μου.
Επικαλείσαι όμως τους βίαιους θανάτους στους κόλπους της οικογένειάς σου ως τελευταίο στήριγμα στις δικές σου απόψεις. Το σέβομαι, το κατανοώ και σκύβω ταπεινά το κεφάλι, όπως κάθε άνθρωπος που έχει βιώσει τον θάνατο αγαπημένων του προσώπων, βίαιο ή μη (πέρα από το ότι, για μένα, ο θάνατος είναι κάτι βίαιο από μόνο του, ακόμα και ο πιο ειρηνικός, αλλά ας μη μπούμε σ' αυτή τη συζήτηση). Δεν καταλαβαίνω, όμως, γιατί ως τώρα επέμενες να εξοστρακίσουμε από τη συζήτηση το συναίσθημα ως επιχείρημα, τη στιγμή που είναι φανερό ότι εσένα σε διακατείχε σε όλη τη διάρκειά της.
Επίσης, δεν ξέρω αν πρόσβαλα κάποιον με χαρακτηρισμούς μου, όμως χαρακτήρισα απόψεις και όχι άτομα. Νομίζω ότι έχουμε όλοι μας την αντίληψη και την ευφυΐα να καταλάβουμε τη διαφορά.
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι συζητώ ουδέτερα και αντικειμενικά. Και από την πρώτη στιγμή δήλωσα ότι για πάρα πολλά χρόνια συμμεριζόμουν τις απόψεις που πρεσβεύετε κυρίως εσύ και η Αόρατη. Το γιατί άλλαξα αφορά μόνο εμένα. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι τα δικά μου βιώματα δεν είναι πιο ασήμαντα ή κατώτερα από τα δικά σου. Αλλά, σε παρακαλώ, ας μην το κάνουμε μελό το νήμα. Είναι σκληρό. Από μόνη της είναι σκληρή αυτή η συζήτηση. Αν, ως και σχετικά νεοφερμένη, παραβίασα κάποιον άγραφο νόμο του φόρουμ που απαγορεύει τα δύσκολα ή σκληρά θέματα, ας μου το πει κάποιος για να μην επαναληφθεί. Σε βεβαιώνω ότι θα υπακούσω χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Όσο για τα νέα δεδομένα που ρωτάς, καθώς και με ποια επιχειρηματολογία θα ψήφιζα -αν μου δινόταν φυσικά η δυνατότητα, ας πούμε με κάποιο δημοφήφισμα- τη θέσπιση θανατικής ποινής, νομίζω πως σε ό,τι με αφορά ήμουν σαφής. Θα το σκεφτόμουν για ανθρώπους σαν τον Μπρέιβικ, για τους οποίους η ενοχή τους έχει αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία και την έχουν ομολογήσει και οι ίδιοι.
Και σε βεβαιώνω ότι τη στιγμή της εκτέλεσής του δεν θα χαιρόμουν. Δεν θα πανηγύριζα. Δεν θα ένιωθα δικαιωμένη. Θα αισθανόμουν ότι είναι μια τεράστια ήττα του "πολιτισμένου" κόσμου που ζω. Επειδή δεν κατάφερε να προλάβει και να αποτρέψει την ανάγκη που γέννησε στην ψυχή του την επιθυμία να μακελέψει τον ανθό μιας κοινωνίας.
Οριστικά και αμετάκλητα, όβερ εντ άουτ.
