Με την αριστερά. Που δεν είναι κομουνιστές.
http://www.newsbomb.gr/ekloges-2012...ga-den-eimaste-aristera--eimaste-kommoynistes
Κοψίδια και τσιμπολογήματα
- Thread starter nickel
- Start date
http://www.newsbomb.gr/ekloges-2012...ga-den-eimaste-aristera--eimaste-kommoynistes
Η τέχνη του τιτιβίσματος
Tου Παντελή Μπουκάλα
Καθημερινή, 29/6/2012
Στην τέχνη του λόγου η αγάπη για το μικρό και το ευσύνοπτο, συμπυκνωμένη στην απόφανση «μεγάλο έργο, μεγάλο κακό», κρατάει τουλάχιστον από τον καιρό του Καλλίμαχου του Κυρηναίου. Πάνε περίπου δυόμισι χιλιετίες από τον 4ο/3ο αιώνα, οπότε άκμασε ο σπουδαίος λόγιος και ποιητής που χρησιμοποίησε συστηματικά την ίδια την ποίηση για να εξαπολύσει λιβέλους κατά των λογοτεχνικών του αντιπάλων και για να υπερασπίσει την αισθητική του θεωρία. Μολονότι ποιητής πάντως και σοφός, άρα ένας από αυτούς που, κατά Καβάφη, ακούνε τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» καθαρότερα από τους άλλους, δεν θα μπορούσε να μαντέψει τον «Έρωτα του Ελαχίστου» που άνοιξε τα φτερά του στις μέρες μας - φτερά τόσο μεγάλα που τείνουν να σκιάσουν άλλες μορφές του δημόσιου λόγου, εκτενέστερες.
Μιλάω για τον απόλυτο μινιμαλισμό του τουίτερ και των τιτιβισμάτων (κι άντε τώρα να γράψεις «τιττύβισμα», όπως θέλει το Λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτό το ονοματοποιημένο, ηχομιμητικό «τιτίβισμα», όταν έτσι, απλουστευμένο, το γράφουν γενιές και γενιές). Το ηλεκτρονικό κείμενο - μήνυμα των 140 χαρακτήρων θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέου τύπου λογοτεχνία, κάτι σαν τα ακαριαία χαϊκού σε εκδοχή απελευθερωμένη από τη δεσμευτική φόρμα. Ήδη άρχισαν άλλωστε οι σχετικοί διαγωνισμοί διηγήματος.
Τα εκ κατασκευής υπερλακωνικά τιτιβίσματα συμφωνούν και απορρέουν απ’ όλα τα ισχύοντα δόγματα, περιοριστικά της ζωής μας ώς ένα βαθμό (συνήθως μεγάλο), με κυριότερο εξ όλων το λατρευτικά αντιμετωπιζόμενο «ο χρόνος είναι χρήμα», όπερ σημαίνει ότι αν θες να πεις κάτι, πες το χωρίς να σπαταλάς τον χρόνο σου και τον χρόνο όσων σε διαβάζουν. Αν όμως ο δημόσιος λόγος πάσχει, μπορεί να γιατρευτεί με τιτιβίσματα; Το ερώτημα δεν είναι «τεχνοφοβικό», ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Βλέποντας πόσο μεγάλη είναι η παρεμβατική ισχύς του τουίτερ και πόσο η δημόσια συζήτηση (για τα κόμματα, την τέχνη, τα μίντια, το ποδόσφαιρο...) στρέφεται γύρω από το τιτίβισμα κάποιου «επωνύμου», συμπεραίνουμε ότι σχεδόν τα μόνα «μηνύματα» που βρίσκουν παραλήπτες είναι τα «τουίτ». Τα τιτιβίσματα εντούτοις, λόγω της ιδιοσυστασίας τους, δεν μπορεί να είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άλλο απ’ ό,τι είναι τώρα: μπηχτές (για να τραφεί το κουτσομπολιό), αστειάκια, αξιώματα ή χρησμοί, επίτηδες σκοτεινοί όχι για να έχουν πολλές σημασίες, ανάλογα με την ανάγνωση, αλλά για να φαίνεται ότι έχουν βαριά σημασία, ακόμα και αν δεν έχουν την παραμικρή.
Μας πήρε λ.χ. μια βδομάδα να σκεφτόμαστε τι ακριβώς εννοούσε ο τουιτάρων κ. Παπουτσής με τον «προσωπικό του επαναπροσδιορισμό». Και χάσαμε έτσι τον χρόνο μας, που «είναι χρήμα». Ενώ αν είχε πει διά μακρών τι (δεν) ήθελε να πει, σε μισή ώρα θα αλλάζαμε θέμα. Το ίδιο θα συνέβαινε με τις βλακειούλες κάποιας καλλιτέχνιδας για τη Χρυσή Αυγή, που της πρόσφεραν την κατά Γουόρχολ δεκάλεπτη φήμη, όπως καθετί το προκλητικά βλακώδες.
Σχόλια:
1. Γλωσσικό: Ο «τουιτάρων». Η ομορφιά της άνεσης.
2. Πραγματολογικό: «την κατά Γουόρχολ δεκάλεπτη φήμη». Δεκαπεντάλεπτη.
Tου Παντελή Μπουκάλα
Καθημερινή, 29/6/2012
Στην τέχνη του λόγου η αγάπη για το μικρό και το ευσύνοπτο, συμπυκνωμένη στην απόφανση «μεγάλο έργο, μεγάλο κακό», κρατάει τουλάχιστον από τον καιρό του Καλλίμαχου του Κυρηναίου. Πάνε περίπου δυόμισι χιλιετίες από τον 4ο/3ο αιώνα, οπότε άκμασε ο σπουδαίος λόγιος και ποιητής που χρησιμοποίησε συστηματικά την ίδια την ποίηση για να εξαπολύσει λιβέλους κατά των λογοτεχνικών του αντιπάλων και για να υπερασπίσει την αισθητική του θεωρία. Μολονότι ποιητής πάντως και σοφός, άρα ένας από αυτούς που, κατά Καβάφη, ακούνε τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» καθαρότερα από τους άλλους, δεν θα μπορούσε να μαντέψει τον «Έρωτα του Ελαχίστου» που άνοιξε τα φτερά του στις μέρες μας - φτερά τόσο μεγάλα που τείνουν να σκιάσουν άλλες μορφές του δημόσιου λόγου, εκτενέστερες.
Μιλάω για τον απόλυτο μινιμαλισμό του τουίτερ και των τιτιβισμάτων (κι άντε τώρα να γράψεις «τιττύβισμα», όπως θέλει το Λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτό το ονοματοποιημένο, ηχομιμητικό «τιτίβισμα», όταν έτσι, απλουστευμένο, το γράφουν γενιές και γενιές). Το ηλεκτρονικό κείμενο - μήνυμα των 140 χαρακτήρων θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέου τύπου λογοτεχνία, κάτι σαν τα ακαριαία χαϊκού σε εκδοχή απελευθερωμένη από τη δεσμευτική φόρμα. Ήδη άρχισαν άλλωστε οι σχετικοί διαγωνισμοί διηγήματος.
Τα εκ κατασκευής υπερλακωνικά τιτιβίσματα συμφωνούν και απορρέουν απ’ όλα τα ισχύοντα δόγματα, περιοριστικά της ζωής μας ώς ένα βαθμό (συνήθως μεγάλο), με κυριότερο εξ όλων το λατρευτικά αντιμετωπιζόμενο «ο χρόνος είναι χρήμα», όπερ σημαίνει ότι αν θες να πεις κάτι, πες το χωρίς να σπαταλάς τον χρόνο σου και τον χρόνο όσων σε διαβάζουν. Αν όμως ο δημόσιος λόγος πάσχει, μπορεί να γιατρευτεί με τιτιβίσματα; Το ερώτημα δεν είναι «τεχνοφοβικό», ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Βλέποντας πόσο μεγάλη είναι η παρεμβατική ισχύς του τουίτερ και πόσο η δημόσια συζήτηση (για τα κόμματα, την τέχνη, τα μίντια, το ποδόσφαιρο...) στρέφεται γύρω από το τιτίβισμα κάποιου «επωνύμου», συμπεραίνουμε ότι σχεδόν τα μόνα «μηνύματα» που βρίσκουν παραλήπτες είναι τα «τουίτ». Τα τιτιβίσματα εντούτοις, λόγω της ιδιοσυστασίας τους, δεν μπορεί να είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άλλο απ’ ό,τι είναι τώρα: μπηχτές (για να τραφεί το κουτσομπολιό), αστειάκια, αξιώματα ή χρησμοί, επίτηδες σκοτεινοί όχι για να έχουν πολλές σημασίες, ανάλογα με την ανάγνωση, αλλά για να φαίνεται ότι έχουν βαριά σημασία, ακόμα και αν δεν έχουν την παραμικρή.
Μας πήρε λ.χ. μια βδομάδα να σκεφτόμαστε τι ακριβώς εννοούσε ο τουιτάρων κ. Παπουτσής με τον «προσωπικό του επαναπροσδιορισμό». Και χάσαμε έτσι τον χρόνο μας, που «είναι χρήμα». Ενώ αν είχε πει διά μακρών τι (δεν) ήθελε να πει, σε μισή ώρα θα αλλάζαμε θέμα. Το ίδιο θα συνέβαινε με τις βλακειούλες κάποιας καλλιτέχνιδας για τη Χρυσή Αυγή, που της πρόσφεραν την κατά Γουόρχολ δεκάλεπτη φήμη, όπως καθετί το προκλητικά βλακώδες.
Σχόλια:
1. Γλωσσικό: Ο «τουιτάρων». Η ομορφιά της άνεσης.
2. Πραγματολογικό: «την κατά Γουόρχολ δεκάλεπτη φήμη». Δεκαπεντάλεπτη.
Στο Facebook, το πιο αστείο σχόλιο κάτω από έναν προηγούμενο σχολιαστή που γράφει όλο κεφαλαία:
Σας κόλλησε το Caps Lock.
Αμφιβάλλω αν θα πιάσει τον σαρκασμό, αλλά ομολογώ ότι όταν κάποιος γράφει σχόλια με κεφαλαία (ή με γκρίκλις, εννοείται), δεν τα διαβάζω ποτέ.
Σας κόλλησε το Caps Lock.
Αμφιβάλλω αν θα πιάσει τον σαρκασμό, αλλά ομολογώ ότι όταν κάποιος γράφει σχόλια με κεφαλαία (ή με γκρίκλις, εννοείται), δεν τα διαβάζω ποτέ.
Η διατύπωση είναι, νομίζω, πρωτότυπη, οπότε αξίζει να καταγραφεί:
Η [Χ] δεν μπορεί πλέον να ασκήσει κριτική στον [Ψ]. Διότι, αν η κριτική είναι ευπρεπής, δεν θα είναι ειλικρινής· και, αν είναι ειλικρινής, δεν θα είναι ευπρεπής.
http://www.drassi.gr/index.php?id=2476
Η [Χ] δεν μπορεί πλέον να ασκήσει κριτική στον [Ψ]. Διότι, αν η κριτική είναι ευπρεπής, δεν θα είναι ειλικρινής· και, αν είναι ειλικρινής, δεν θα είναι ευπρεπής.
http://www.drassi.gr/index.php?id=2476
Σε σχέση με τα επεισόδια στην Ύδρα (ή και τα ευρήματα της Οικονομικής Αστυνομίας σε πολλά νησιά, όπου οι μαγαζάτορες το 'χουν σε κακό να εκδώσουν αποδείξεις, να αποδώσουν ΦΠΑ, να φορολογηθούν):
Για αυτό καλύτερα διακοπές σε χώρα της Ε.Ε. που πληρώνουν φόρους και μπορούν μετά να μας δανείζουν.
(Τιτίβισμα στο protagon.gr)
Για αυτό καλύτερα διακοπές σε χώρα της Ε.Ε. που πληρώνουν φόρους και μπορούν μετά να μας δανείζουν.
(Τιτίβισμα στο protagon.gr)
Δεν θα πρόσεξε τι έγινε με τους Σκοτ.
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...γιουτιουμπάκια&p=153996&viewfull=1#post153996
Συναφές με τα παραπάνω: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150996539941526&set=p.10150996539941526&type=1...
bernardina
Moderator
I still think it's hard to play the trumpet riding a bike on the moon ;-\
:lol:
Horns don't work in a vacuum. Neither do brains.
Elsa
¥
Με αφορμή το φημολογούμενο (και διαψευδόμενο) «τέλος ακινησίας» που ελπίζω να είναι φάρσα, αλλιώς οι τύποι είναι απίστευτα απελπισμένοι, τιτίβισμα από το Salata Tv:
Αν δεν πληρώσεις Τέλη Κυκλοφορίας, σου απαγορεύεται να κινείς το αμάξι. Αν δεν πληρώσεις Τέλος Ακινησίας, τι; Θα κάνεις βόλτες αναγκαστικά;
Αν δεν πληρώσεις Τέλη Κυκλοφορίας, σου απαγορεύεται να κινείς το αμάξι. Αν δεν πληρώσεις Τέλος Ακινησίας, τι; Θα κάνεις βόλτες αναγκαστικά;
Ναι, απ' ό,τι άκουγα χτες το βράδυ, μάλλον ήταν εφεύρημα εκείνου του ανωτάτης ευφυΐας όντος, του βουλευτή Μιχελάκη.
Χοντρά-χοντρά τα πράγματα είναι ως εξής: Χωριζόμαστε ανάμεσα σε αυτούς που λένε δεν μπορεί να βγάζεις 100 και να τρως 101, και σε αυτούς που λένε οτι μπορείς.
Σχόλιο στο σημερινό άρθρο του Άρη Δαβαράκη.
Σχόλιο στο σημερινό άρθρο του Άρη Δαβαράκη.
