Γι’ αυτό αυτά τα περίσσια –ν δεν σκοπεύω να τα βάλω.
Τη γνώμη μου για τη νινίτιδα την έγραψα παραπάνω, στο #54. Σκεφτόμουν σήμερα:
- Όταν βλέπω κάποιον Έλληνα να γράφει «το πατέρα», καταλαβαίνω ότι είναι απρόσεχτος ή αδιάφορος. Δεν θεωρώ ότι είναι αγράμματος, γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν λέει [topatéra].
- Όταν βλέπω να γράφει «τον δρόμο» και τα όμοια, θεωρώ ότι είναι της πολύ παλιότερης σχολής ή της νεότερης σχολής (σύμφωνα με τη Νέα Γραμματική) ή σιγουρατζής.
- Όταν βλέπω να γράφει «το δρόμο», μια χαρά. Μια χαρά; Απ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Διότι τώρα έχουμε το φαινόμενο να ανακαλύπτουν κάποιοι τον καινούργιο κανόνα της γραμματικής για το –ν και να αρχίζουν σαν καλοί ημιμαθείς λαθοθήρες να υπογραμμίζουν «λάθη». Στα μάτια τους όλα τα προηγούμενα «το» πριν από αρσενικά (π.χ. «Στο δρόμο» του Κέρουακ) θα είναι λανθασμένα: «Λες και είναι ουδέτερο ο δρόμος!» θα λένε — και θα δείχνουν και το λεξικό του Μπαμπινιώτη με «τον δρόμο» και «στον δρόμο».
Έτσι, εκεί που είχαμε κάποιους απρόσεχτους και αδιάφορους που δεν ήξεραν να βάλουν στο γραπτό τους τα
–ν που έβαζαν στο λόγο τους, τώρα θα εξακολουθήσουμε να τους έχουμε αυτούς (γιατί ξέρετε πού θα γράψουν τους καινούργιους κανόνες) και θα έχουμε επιπλέον και τους ημιμαθείς να μας δείχνουν τα
–ν που νομίζουν ότι λείπουν.
Με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να προβλέψω ότι εκεί που είχαμε τους απρόσεχτους και τους προσεχτικούς, τώρα θα έχουμε και δύο σχολές ανάμεσα στους προσεχτικούς: αυτούς που θα ακολουθούν με συνέπεια τον σχολικό κανόνα και αυτούς που συνειδητά θα τον αγνοούν. Δεν μπορείς να βγάλεις φιρμάνι που να επιβάλλει να γράφουμε θεατρικό διάλογο με περίσσια
–ν (για να μην πω και για τους σιγουρατζήδες που θέλουν
–ν και σε όλα τα «τη»). Να πρέπει να γράφουμε «την θεία», «την χορεύτρια».
Πάρτε πίσω τα περίσσια
–ν. Είναι κακός καρκίνος αυτή η νινίτιδα.
ΥΓ. 1. Ένα περίσσιο
–ν που είχαμε δεχτεί ότι βοηθάει είναι το
–ν στο μόριο
δεν. Για να μην το μπερδεύουμε με το σύνδεσμο
δε. Η Νέα Γραμματική, που έβαλε
–ν σε όλα τα αρσενικά άρθρα, εξακολουθεί να γράφει «δεν υπάρχει», «δε σημειώνεται»!
2. Το σημείωμα στον Χ. Τσολάκη το αφιέρωσα «Στον δάσκαλο». Ήταν εσκεμμένο. Ο ίδιος έγραφε «τον χειμώνα», «τον νόμο».
Η διατύπωσή σου ήταν ρητά «κανείς δεν λέει»· κι αυτός ο ισχυρισμός ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Τώρα, τα παιδιά και σε Σέρρες-Δράμα μαθαίνουν για τα κ-π-τ κλπ, οπότε αυτός είναι ο κανόνας και τα παιδιά έτσι γράφουν κι η δασκάλα αυτό ελέγχει. Κι εγώ απ' την πρώτη στιγμή έγραφα «τον πατέρα» κι έλεγα «το πατέρα». Κι απορώ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ με την εμμονή όλων στην αντιστοίχιση γραφής-προφοράς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χίμαιρα, πιστεύω. Τρελή, άχρηστη, άσκοπη χίμαιρα. Γι' αυτό και σε κράζω κάθε φορά που πας να διαχωρίσεις τις προφορές των διάφορων μπ και ντ. Γι' αυτό και γελάω μέχρις δακρύων με τις ιερεμιάδες ότι όποιος προφέρει /sminos/ αντί /zminos/ συντελεί στην καταστροφή της ελληνικής γλώσσας. Γι' αυτό κι έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να τα λέω για το τελικό νι: https://www.lexilogia.gr/threads/Το-τελικό-ν.780/post-64999. Γι' αυτό και λέω να γράφουμε πάντα και σε κάθε σύμφραση τον, την, μην, δεν, έναν και κανέναν κι ας τα προφέρουμε όπως μας φωτίσει ο γιαραμπής! Το θέμα είναι αμιγώς ορθογραφικό· κι η ορθογραφία είναι απλώς και μόνο μια σύμβαση και τίποτ' άλλο.
