Ο Χαράλαμπος Συμεωνίδης στο έργο του
Εισαγωγή στην ελληνική ονοματολογία (Θεσσαλονίκη 1992) κάνει στις σελ. 41-42 ειδική μνεία στην παραγωγική τοπωνυμική κατάληξη -
αίικα αναφέροντας τα γνωστά (ότι δηλαδή προέρχεται από το επίθημα οικογενειακών ονομάτων -
αίοι (για το οποίο δίνει τα παραδείγματα
Σπαθαραίοι &
Δρακαίοι, σημειώνοντας ότι το επίθημα αυτό σχηματίστηκε κατ' αναλογία προς τα
Αθηναίοι,
Μυτιληναίοι κλπ) και παραθέτοντας τα
Γεωργανταίικα, τα
Ζερβαίικα, τα
Καμπυσαίικα (για την ακρίβεια γράφει
Καμπυσαίϊκα), τα
Πολιταίικα, τα
Σπαναίικα και τα
Φραγκαίικα.
Επίσης, έχει άλλα δύο τοπωνυμικά σε -
αίικα: τα
Βαρδαίικα (σελ. 34) και τα
Σκλαβαίικα (σελ. 35). Το πρώτο είναι από το
Βάρδας και το δεύτερο από το
Σκλάβοι, οπότε η γραφή με -
αίικα μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον λόγω αναλογίας. Υπήρχανε όμως ποτέ «Σκλαβαίοι» (ή και «Φραγκαίοι» και τ' άλλα που προανέφερα); Έχει ειπωθεί ποτέ τέτοιο πράγμα;
Ωστόσο —κι εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον— στη σελ. 53 αναφέρει τα
Λαζανέικα (έτσι, σε -
έικα) των Καλαβρύτων, από το ανθρωπωνυμικό
Λαζανάς. Παρατηρούμε δηλαδή πως ούτε ο ίδιος ο Συμεωνίδης δεν μπορεί να τηρήσει την ενιαία ορθογράφηση.
Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν απλώς είχαμε ένα -
έικα για όλα...