Δαι μουσικές (daeman's tunes)
- Thread starter daeman
- Start date
Costas
¥
(Wikipedia)
Thick as a Brick 2, alternatively titled TAAB 2: Whatever Happened to Gerald Bostock? (released April 2, 2012)
According to [Ian] Anderson, the sequel details the fictional "boy genius" author of the original album, Gerald Bostock, but now forty years later: "I wonder what the eight-year-old Gerald Bostock would be doing today. Would the fabled newspaper still exist?" In 2012, to follow the style of the mock-newspaper cover (The St. Cleve Chronicle and Linwell Advertiser) of the original Thick as a Brick album, an online newspaper was set up, simply entitled StCleve: www.stcleve.com.
Μια μέρα μετά την Πρωταπριλιά, άρα είναι αλήθεια.
Thick as a Brick 2, alternatively titled TAAB 2: Whatever Happened to Gerald Bostock? (released April 2, 2012)
According to [Ian] Anderson, the sequel details the fictional "boy genius" author of the original album, Gerald Bostock, but now forty years later: "I wonder what the eight-year-old Gerald Bostock would be doing today. Would the fabled newspaper still exist?" In 2012, to follow the style of the mock-newspaper cover (The St. Cleve Chronicle and Linwell Advertiser) of the original Thick as a Brick album, an online newspaper was set up, simply entitled StCleve: www.stcleve.com.
Μια μέρα μετά την Πρωταπριλιά, άρα είναι αλήθεια.
...
Όχι μόνο αλήθεια*, κυκλοφoρεί ήδη εκτός από τα κανάλια πώλησης, και στα κανάλια διανομής, στο γιουτιούμπ π.χ.,
απ' όπου διαλέγω ένα με τίτλο επίκαιρο, που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή:
Banker bets, banker wins - Jethro Tull
*Για το πόσο γλυκιά ή πικρή είναι αυτή η αλήθεια, επιφυλάσσομαι να κρίνω (όχι αντικειμενικά· μου είναι αδύνατο με τους Τζέθρο Ταλ), αφού το ακούσω όλο αρκετές φορές και με τη δέουσα επιμέλεια.
Αυτές οι επετειακέςεπανεπισκέψεις ξαναθωριές, τις πιο πολλές φορές αποδείχνονται ξεθωριασμένες, θυμίζουν ξαναζεσταμένο φαγητό και γενικά τις αποφεύγω. Προκειμένου όμως για τον Άντερσον και την παρέα του (ο Ιοθώρ Ταλ μάς έχει αφήσει χρόνους πολλούς πια, όπως και οι Jethro Tull, για μένα τουλάχιστον) θα το αποτολμήσω κι ας φορτωθώ λίγη πίκρα ακόμη· συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια. Πού ξέρεις, Κώστα; Μερικές φορές τα ξαναζεσταμένα μαρουβίζουνε.
Εσύ πάντως, όποτε μπορείς, να περνάς να μασε θωρείς, να πίνομε παλιό κρασί και νια ρακή.
Όχι μόνο αλήθεια*, κυκλοφoρεί ήδη εκτός από τα κανάλια πώλησης, και στα κανάλια διανομής, στο γιουτιούμπ π.χ.,
απ' όπου διαλέγω ένα με τίτλο επίκαιρο, που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή:
Banker bets, banker wins - Jethro Tull
*Για το πόσο γλυκιά ή πικρή είναι αυτή η αλήθεια, επιφυλάσσομαι να κρίνω (όχι αντικειμενικά· μου είναι αδύνατο με τους Τζέθρο Ταλ), αφού το ακούσω όλο αρκετές φορές και με τη δέουσα επιμέλεια.
Αυτές οι επετειακές
Εσύ πάντως, όποτε μπορείς, να περνάς να μασε θωρείς, να πίνομε παλιό κρασί και νια ρακή.
bernardina
Moderator
Συμφωνώ
Συνταυτίζομαι
Συμπάσχω
Στο τέλος τέλος, όμως... it's only the giving that makes you what you are
Καλώς σε βρήκα κι εδώ. Να περνάω κι εγώ κάπου κάπου; :blush:
Άμα ξεκινάς έτσι, μ' ένα από τα πρώτα τραγούδια που έβαλα κι εγώ εδώ (κι από τα πρώτα στη λίστα μου, έβερ), τι άλλο να πω; Όλοι οι καλοί χωράνε! :)
Και καλά που το ξανάβαλες, γιατί εκείνο το βιντεάκι το έφαγε η γιουτουμπονομία.
Μα είναι δυνατόν; Έμεινες αδιάφορος μπροστά σε ένα Minstrel in the gallery (1975); Προσπέρασες ένα Too old to rock’n’roll, too young to die (1976); Απέρριψες ένα Songs from the wood (1977); Σε άφησε ασυγκίνητο ένα Heavy Horses (1978); Σνομπάρισες το εκρηκτικό λάιβ Bursting Out (1978); Τέτοιες μελωδίες αθάνατες, τέτοιος ροκ παλμός ασυγκράτητος, τέτοιος λυρισμός στους στίχους, τόση ζωντάνια και πληθωρικότητα, τόση έμπνευση και χιούμορ να σου ξεφύγουν; Τι να πω; Προτιμήσεις είναι αυτές…
Εγώ θα ανασύρω από το παρελθόν ένα τραγούδι που χάραξε την ψυχή μου (και σμπαράλιασε το κασετόφωνο στη μυριοστή πρώτη αναπαραγωγή), για να καλωσορίσω τη Μπερναρντίνα, που ήρθε να προστεθεί στη μικρή μας παρέα, τη λέσχη θαυμαστών του Ίαν Άντερσον. Γεια σου Μπερναρντίνα, που έβαλες για υπόβαθρο στην αβατάρα σου ένα φθινοπωρινό δάσος. Σου αφιερώνω (παίρνω το θάρρος, παρόλο που γνωρίζω ότι πατώ ως ξένος σε χωράφια δαεμάνικα) το: Walking on Velvet Green από τα «Τραγούδια του δάσους».
Για το μαγευτικό πάντρεμα ροκ μελωδίας με κλασικές συγχορδίες το μεγαλύτερο μερίδιο του επαίνου πηγαίνει στον Ντέιβιντ Πάλμερ. Από τότε που άφησε το γκρουπ έκλεισε η περίοδος των μεγάλων εμπνεύσεων. Κάπου εκεί στο Stormwatch (1980) εγκατέλειψα κι εγώ.
Και αφού άρχισε ο Δαεμάνος να σκαλίζει και να ανακαλύπτει, και μας θύμισε ότι Jethro λέγεται στα αγγλικά ο Ιοθόρ της Παλαιάς Διαθήκης, ο πεθερός του Μωυσή, εγώ θα του παραβγώ πηγαίνοντας την έρευνα ακόμα πιο πέρα: ο πεθερός του Μωυσή είχε δύο ονόματα (πιθανόν το ένα φανερό και το άλλο κρυφό): Ιοθόρ και Ραγουήλ, που αποδίδονται στα αγγλικά Jethro και Reuel.
Το έχετε συναντήσει κάπου αυτό το Ραγουήλ / Reuel; Για προσπαθήστε να θυμηθείτε. Μα ναι, είναι ένα από τα μεσαία ονόματα του John Ronald Reuel Tolkien!
Costas
¥
Σωστά το λες: προτιμήσεις... Επειδή είχα καεί με το War Child, έκανα κράτει ώσπου γνώρισα έναν φίλο που ήταν κι αυτός Τζεθροταλλικός και είχε το Minstrel και το Too old..., και τους άκουσα σπίτι του και είπα "ευτυχώς, μάντεψα σωστά και σταμάτησα". Μου φάνηκαν ανέμπνευστα αναμασήματα της μανιέρας Άντερσον. Κάτι σαν τον Σαββόπουλο μετά το '75. Γούστα, βεβαίως. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ακόμα ακούω Thick as a Brick και Passion Play κλπ. και εκστασιάζομαι, και δεν είναι νοσταλγία. Οπότε, "μένω σ' αυτά που συμφωνούμε" [求同存异]！
bernardina
Moderator
Ω, χίλια ευχαριστώ για το λατρεμένο τραγούδι, Earion! 
Μα η αβατάρα που βλέπεις δεν είναι καθόλου άσχετη: κοντά στο το κεφάλι μου η στοίβα με τα βιβλία, δεξιά, πίσω από τον κορμό (δεν φαίνεται, χεχε), το κασετοφωνάκι απ όπου αυτή τη στιγμή ακούγεται
I 'm going back to the ones that I know,
with whom I can be what I want to be.
Just one week for the feeling to go
and with you there to help me
then it probably will.
Ε, δεν απέχει και πολύ από την πραγματική εικόνα μου. Η μόνη διαφορά ότι το δικό μου δάσος ήταν πάντα από πεύκα!
Να 'σαι καλά για την τραγουδάρα που μου χάρισες! Οι αληθινές αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ...
(ελπίζω να μην κάνουμε κατάχρηση του χώρου :blush: Να μου το πείτε αν είναι, ε; Δεν μου αρέσει να καταπατάω ξένα χωράφια!)
Μα η αβατάρα που βλέπεις δεν είναι καθόλου άσχετη: κοντά στο το κεφάλι μου η στοίβα με τα βιβλία, δεξιά, πίσω από τον κορμό (δεν φαίνεται, χεχε), το κασετοφωνάκι απ όπου αυτή τη στιγμή ακούγεται
I 'm going back to the ones that I know,
with whom I can be what I want to be.
Just one week for the feeling to go
and with you there to help me
then it probably will.
Ε, δεν απέχει και πολύ από την πραγματική εικόνα μου. Η μόνη διαφορά ότι το δικό μου δάσος ήταν πάντα από πεύκα!
Να 'σαι καλά για την τραγουδάρα που μου χάρισες! Οι αληθινές αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ...
(ελπίζω να μην κάνουμε κατάχρηση του χώρου :blush: Να μου το πείτε αν είναι, ε; Δεν μου αρέσει να καταπατάω ξένα χωράφια!)
- Εκ του κατά Άντερσον τιμίου ευαγγελίου το ανάγνωσμα.
- Πρόσχωμεν.
Κι εγώ στο Stormwatch σταμάτησα, μέχρι εκείνο έχω όλα τα βινύλια (το This Was βεβαίως βεβαίως και το Living in the Past εισαγωγής, καμάρια μου ακόμα), εκτός από το Warchild και το A Passion Play, που είχα προτιμήσει να τα κάνω... τυρόπιτες στο σχολείο - γιατί, όπως λέει ο Κώστας, τότε τους δίσκους τους παντρευόμασταν, τόσο υψηλό τίμημα είχαν στα μαθητικά μας χρόνια και είχα μείνει νηστικός κάμποσες φορές για να τους αποκτήσω -, επειδή τους είχαν πάρει καλοί φίλοι, τους είχα ακούσει και δεν είχα εντυπωσιαστεί τότε. Άσε που οι φίλοι είχαν κασετόφωνα με δυνατότητα ηχογράφησης από το πικάπ και όποιον δίσκο έπαιρνε ένας τον ακούγαμε μετά όλοι στα κασετοφωνάκια μας (τους φορητούς ματρακάδες της εποχής, όπως εκείνο στο Stranger Than Paradise του Τζάρμους), αφού τότε το χάι χάι-φάι ήταν σπορ για λίγους κι εκλεκτούς (στην τσέπη). Παρέμπ, ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα στη ζωή μου (ο πρώτος ήταν Μπιτλς) ήταν το Songs from the Wood κι ακόμα ευχαριστώ τον Γιάννη στο δισκάδικο «Απόηχος» στου Ζωγράφου που με έπεισε να το πάρω αντί για το Let's Stick Together του Μπράιαν Φέρι.
Έρμα μου νιάτα, αχάλαγα.
This Was Jethro Tull - Dharma for One
ΥΓ 1, ορθογραφικό: Για το Ιοθόρ ή Ιοθώρ δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω, βρίσκω όμως πιο πολλά ευρήματα με ωμέγα από σχετικούς ιστότοπους. Ευχαριστώ, Εαρίωνα, για τον Ραγουήλ που δεν ήξερα. Iωάννης Ρονάλδος Ραγουήλ Τολκιένης; Νάις!
ΥΓ 2, λεξινηματικό: Σας παρακαλώ, αφήστε τα περί καταπατήσεων και κατάχρησης, το νήμα αυτό είναι για όλους, εφόσον ποστάρουν σχετικά πράγματα, όπως λέει και στο μήνυμα που συνόδευε τα νηματανοίξια. Άλλωστε, ο τίτλος «Δαι μουσικές» δεν είναι μόνο από τον Δαιμάνο (Δαεμάνο καλύτερα, λεωγωτώρα), είναι κυρίως από το δαίομαι, οπότε εδώ και μοιράζουμε και μοιραζόμαστε τη μούσα και το dharma, όπως παντού στη Λεξιλογία. Κι αν δεν φτάνει αυτό, διά της παρούσης παραχωρώ διά παντός ελευθέρας στους παρόντες τζεθροταλιστές. Να μην είμαι και κούκος μοναχός δωμέσα. :)
Serenade to a Cuckoo (Roland Kirk) - Jethro Tull
- Πρόσχωμεν.
Κι εγώ στο Stormwatch σταμάτησα, μέχρι εκείνο έχω όλα τα βινύλια (το This Was βεβαίως βεβαίως και το Living in the Past εισαγωγής, καμάρια μου ακόμα), εκτός από το Warchild και το A Passion Play, που είχα προτιμήσει να τα κάνω... τυρόπιτες στο σχολείο - γιατί, όπως λέει ο Κώστας, τότε τους δίσκους τους παντρευόμασταν, τόσο υψηλό τίμημα είχαν στα μαθητικά μας χρόνια και είχα μείνει νηστικός κάμποσες φορές για να τους αποκτήσω -, επειδή τους είχαν πάρει καλοί φίλοι, τους είχα ακούσει και δεν είχα εντυπωσιαστεί τότε. Άσε που οι φίλοι είχαν κασετόφωνα με δυνατότητα ηχογράφησης από το πικάπ και όποιον δίσκο έπαιρνε ένας τον ακούγαμε μετά όλοι στα κασετοφωνάκια μας (τους φορητούς ματρακάδες της εποχής, όπως εκείνο στο Stranger Than Paradise του Τζάρμους), αφού τότε το χάι χάι-φάι ήταν σπορ για λίγους κι εκλεκτούς (στην τσέπη). Παρέμπ, ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα στη ζωή μου (ο πρώτος ήταν Μπιτλς) ήταν το Songs from the Wood κι ακόμα ευχαριστώ τον Γιάννη στο δισκάδικο «Απόηχος» στου Ζωγράφου που με έπεισε να το πάρω αντί για το Let's Stick Together του Μπράιαν Φέρι.
Έρμα μου νιάτα, αχάλαγα.
This Was Jethro Tull - Dharma for One
ΥΓ 1, ορθογραφικό: Για το Ιοθόρ ή Ιοθώρ δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω, βρίσκω όμως πιο πολλά ευρήματα με ωμέγα από σχετικούς ιστότοπους. Ευχαριστώ, Εαρίωνα, για τον Ραγουήλ που δεν ήξερα. Iωάννης Ρονάλδος Ραγουήλ Τολκιένης; Νάις!
ΥΓ 2, λεξινηματικό: Σας παρακαλώ, αφήστε τα περί καταπατήσεων και κατάχρησης, το νήμα αυτό είναι για όλους, εφόσον ποστάρουν σχετικά πράγματα, όπως λέει και στο μήνυμα που συνόδευε τα νηματανοίξια. Άλλωστε, ο τίτλος «Δαι μουσικές» δεν είναι μόνο από τον Δαιμάνο (Δαεμάνο καλύτερα, λεωγωτώρα), είναι κυρίως από το δαίομαι, οπότε εδώ και μοιράζουμε και μοιραζόμαστε τη μούσα και το dharma, όπως παντού στη Λεξιλογία. Κι αν δεν φτάνει αυτό, διά της παρούσης παραχωρώ διά παντός ελευθέρας στους παρόντες τζεθροταλιστές. Να μην είμαι και κούκος μοναχός δωμέσα. :)
Serenade to a Cuckoo (Roland Kirk) - Jethro Tull
bernardina
Moderator
Έτι και έτι δεόμεθα
Oh father high in heaven -- smile down upon your son .
who's busy with his money games -- his women and his gun.
Oh Jesus save me!
Δυστυχώς οι δύο πρώτοι δίσκοι που αγόρασα δεν ήτανε Ζεθρό Τυλ. Ήταν το A Night at the Opera και το Machine Head.
Ύστερα ήρθε ο έρωτας (ένα δυο χρόνια αργότερα).
Το δικό σου Stand Up είχε και την τρισδιάστατη κάρτα μέσα που σηκωνότανε όταν άνοιγες το εξώφυλλο;
Αμάν, βρήκα δικά μου ψώνια εδώ μέσα, καήκαμε :upz:
Oh father high in heaven -- smile down upon your son .
who's busy with his money games -- his women and his gun.
Oh Jesus save me!
Δυστυχώς οι δύο πρώτοι δίσκοι που αγόρασα δεν ήτανε Ζεθρό Τυλ. Ήταν το A Night at the Opera και το Machine Head.
Ύστερα ήρθε ο έρωτας (ένα δυο χρόνια αργότερα).
Το δικό σου Stand Up είχε και την τρισδιάστατη κάρτα μέσα που σηκωνότανε όταν άνοιγες το εξώφυλλο;
Αμάν, βρήκα δικά μου ψώνια εδώ μέσα, καήκαμε :upz:
...
Ε, σήμερα είναι του Ιοθώρ του προφήτου, δεν εξηγείται αλλιώς. Κοίτα να δεις πάσα που έδωσε ο Ζαζ:
Εγώ, Ζαζ, μόλις ακούσω Γεδεών και Βίβλο, αυτόματα σκέφτομαι τούτον εδώ τον στίχο:
He picks up Gideon's Bible, opens at page one...
Locomotive Breath - Jethro Tull
Ε, σήμερα είναι του Ιοθώρ του προφήτου, δεν εξηγείται αλλιώς. Κοίτα να δεις πάσα που έδωσε ο Ζαζ:
Εγώ, Ζαζ, μόλις ακούσω Γεδεών και Βίβλο, αυτόματα σκέφτομαι τούτον εδώ τον στίχο:
He picks up Gideon's Bible, opens at page one...
Locomotive Breath - Jethro Tull
Όχι, πενία γαρ μαθητική, αλλά την είχα φτιάξει μόνος μου με μολύβι, πενάκι και μαρκαδόρους (καμιά δεκαριά μαύρους είχα ξοδέψει) και την έχω ακόμα.[...]Το δικό σου Stand Up είχε και την τρισδιάστατη κάρτα μέσα που σηκωνότανε όταν άνοιγες το εξώφυλλο;
bernardina
Moderator
Τι ακούω; Πως προτιμάς πιο πολλά bpm και λυγερές πυγές :devil:
Α, ώστε έτσι έχουν τα πράγματα εε;;;
Καλά λοιπόν. Άσε τον Άντερσον να κάνει σερενάτες σ' έναν κούκο κι εσύ ασχολήσου με τις δεσποινίδες
Α, ώστε έτσι έχουν τα πράγματα εε;;;
Καλά λοιπόν. Άσε τον Άντερσον να κάνει σερενάτες σ' έναν κούκο κι εσύ ασχολήσου με τις δεσποινίδες
