Ο Κασιμάτης, ας πούμε, το χάνει εντελώς το μπαλάκι:
Μα σε κανέναν δεν αξίζουν τέτοιες πομπές, ούτε σε πανίσχυρους ούτε σε ασήμαντους — ακόμα κι αν τον έχει κρίνει ένοχο ο εισαγγελέας από τα πριν («Προφανώς, οι αμερικανικές αρχές πρέπει να έχουν στα χέρια τους στοιχεία τα οποία εκτιμούν ως αδιάσειστα»).
Προφανώς, οι αμερικανικές αρχές πρέπει να έχουν στα χέρια τους στοιχεία τα οποία εκτιμούν ως αδιάσειστα, προκειμένου να μεταχειριστούν τον DSK με τον τρόπο που όλοι είδαμε. Αλλά για όσους δεν έχουν ιδέα από την αμερικανική κοινωνία και, απλώς, την ερμηνεύουν ως προέκταση αυτού που οι ίδιοι γνωρίζουν και βιώνουν σε μια βαλκανική μπανανία η οποία αγωνίζεται να μεταμφιεστεί σε Ευρώπη, το σοκ της απόλυτης ισονομίας ήταν τεράστιο. Ηταν ενοχλητικό να ακούς ανθρώπους αξιόλογης μόρφωσης και κοινωνικής πείρας να θεωρούν άδικη την έκθεση του κατηγορούμενου DSK στα ΜΜΕ, επειδή -λένε- «είναι πασίγνωστος και η διαπόμπευση τον καταστρέφει», υπονοώντας μάλλον ότι η διασημότητα επιφέρει αυτομάτως σε όποιον την απολαμβάνει και το δικαίωμα να είναι «λίγο πιο ίσος από τους άλλους». (Περίεργο, στ' αλήθεια, τέτοιος κυνισμός να εκφράζεται από ανθρώπους, οι οποίοι κατά τα άλλα ωρύονται εναντίον της επικρατούσης στην Ελλάδα ατιμωρησίας...) Ομως, η ισότητα του καθενός έναντι του νόμου είτε είναι απόλυτη είτε δεν υπάρχει καθόλου. Το αντικειμενικό δεδομένο ότι ένας πανίσχυρος άνθρωπος, εν συγκρίσει με έναν ασήμαντο άνθρωπο, διακυβεύει πολύ περισσότερα όταν παραβιάζει τον νόμο είναι δικό του θέμα: είναι κάτι που θα έπρεπε να το έχει σκεφθεί ο ίδιος προηγουμένως. Από πού κι ως πού, όμως, το κράτος οφείλει να προστατεύει τον καθένα (και μάλιστα τον ισχυρό) από τη μωρία και την αφροσύνη του, εγώ δεν το καταλαβαίνω.
Μα σε κανέναν δεν αξίζουν τέτοιες πομπές, ούτε σε πανίσχυρους ούτε σε ασήμαντους — ακόμα κι αν τον έχει κρίνει ένοχο ο εισαγγελέας από τα πριν («Προφανώς, οι αμερικανικές αρχές πρέπει να έχουν στα χέρια τους στοιχεία τα οποία εκτιμούν ως αδιάσειστα»).
