Προστασία οπτικοακουστικών έργων

[LostVerse]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει έδαφος για μήνυση επειδή δεν λογοκρίνεις ως Google Autocomplete ή Instant τα δυνητικά αποτελέσματα της αναζήτησης! Άρα είναι σαφώς to please και όχι από το φόβο δικαστικών διαμαχών.

Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα μπορούσε να σταθεί σαν αυτούσια (ή και όχι) κατηγορία. Και πάλι όμως, δεν βρίσκω για ποιο λόγο να έκανε κάτι τέτοιο το google; Εννοώ, εφόσον δεν θα είχε κάτι να φοβηθεί από τις δισκογραφικές/κινηματογραφικές, τότε ποιος ο λόγος να τις ευχαριστήσει;

Όταν δεν έχεις βρει τη λύση ενός προβλήματος δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείσαι να υιοθετήσεις μια μη λύση, που θίγει και άλλους που δεν φταίνε, στο όνομα της λύσης που δεν έχεις ακόμα βρει.

Μια «μη-λύση»; Τι να σου πω, προφανώς το google το θεωρεί λύση. Μπορούσε να το κάνει και το έκανε. Τώρα αν οι υπόλοιποι που θίγονται όπως λες έχουν καθαρή τη φωλιά τους και έχουν έννομο συμφέρον και θεωρούν ότι μπορούν να κινηθούν δικαστικά, ας το κάνουν.

Εμένα πιο πολύ μου έκανε εντύπωση η επιλεκτική λογοκρισία σε κάποιους μόνο όρους. Και πάντως βρίσκω λίγο υποκριτική την αντίδραση των «θιγόμενων». Λες και έπεσαν με αλεξίπτωτο από τον Άρη και δεν ξέρουν πώς χρησιμοποιούνται τα προγράμματά τους.

Σε σχέση με το thegreekz, στο λινκ που έδωσες, στα σχόλια, βρήκα και το εξής σχόλιο, από κάποιον alkis:

Να καταθέσω και της προσωπικές μου εμπειρίες από το εν λόγο φόρουμ.. εδώ και ένα χρόνο περίπου πέραν από την γνωστή του δραστηριότητα είχε αρχίσει και μια παράλληλη πολιτική δραστηριότητα σε αυτό... Θέσεις κλειδιά σε αυτό είχαν κατακτήσει άτομα που ανήκουν στον χώρο της ακροδεξιάς και βασικότερα μέλη της Χρυσής Αυγής και μέσα από την ενότητα της στήλης εφημερίδα του φόρουμ αναδημοσίευαν άρθρα από γνωστές εφημερίδες του χώρου τους αλλά εδώ και μήνες αναδημοσίευαν και άρθρα από διάφορα μπλόγκς που συνήθως ήταν των ίδιων ατόμων που ανέβαζαν τα κείμενα αυτά κυρίως ρατσιστικού χαρακτήρα ενώ μεγάλο βάρος έδιναν στης ρατσιστικές ενέργειες που γινόταν στην περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα και της Πλατείας Αττικής.. μάλιστα μέσα από το φόρουμ αυτό μέσω προσωπικών μηνυμάτων πιθανών να στρατολογούσαν και νεαρά άτομα που στην συνέχεια έπαιρναν μέρος στα γεγονότα στους αναφερόμενους χώρους....

Το κακό είναι ότι λείπει ο δράκος. Σε όλα τα παραμύθια υπάρχει ένας δράκος.

Αλλά και παραμύθι να μην ήταν, το παραπάνω σχετίζεται με το κλείσιμο του greekz... πώς ακριβώς; Εκτός αν δεν σχετίζεται και απλά το βρήκες ενδιαφέρον και το παράθεσες.

 

[Costas]

Όχι, δεν σχετίζεται, απλώς μου έκανε εντύπωση...αν ισχύει, βέβαια. Δεν μπορώ να ξέρω.

 

[Cadmian]

Όχι, δεν σχετίζεται, απλώς μου έκανε εντύπωση...αν ισχύει, βέβαια. Δεν μπορώ να ξέρω.

Απ' όσο είχα δει εγώ στο greekz, δεν ήταν περισσότεροι απ' όσους μαζεύονται σε αντίστοιχα φόρουμ, δηλαδή κάπου τα παράλεγε ο χρήστης -κττμγ πάντα. Συν τοις άλλοις, το greekz δεν συγκέντρωνε και πολύ κόσμο για συζητήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών για κατεβάσματα πήγαινε.
Εξάλλου, τέτοιου είδους φόρουμ μαζεύουν άτομα κάθε χώρου και κάθε πολιτικών πεποιθήσεων, οπότε σιγά μην έλειπαν αυτοί...

 

[nickel]

Πρώτα απ' όλα, άλλαξα τον τίτλο του νήματος (ήταν «Υπέρ του gamato.info» και δεν ξέρω αν ταίριαζε στο περιεχόμενο ή το πνεύμα του νήματος).

Βλέπω τώρα ότι ήρθε η σειρά των υποτιτλιστών:

Στο αυτόφωρο 28χρονος για παράνομο... υποτιτλισμό

Για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων συνέλαβε η υπηρεσία οικονομικής αστυνομίας σε συνεργασία με τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, έναν σμηνίτη της πολεμικής αεροπορίας επειδή μετέφραζε υπότιτλους κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών και τους διέθετε στο διαδίκτυο.

Σε βάρος του 28χρονου σχηματίστηκε δικογραφία αυτόφωρης διαδικασίας για παραβίαση της νομοθεσίας περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, αφού σύμφωνα με την μη κερδοσκοπική αστική εταιρεία που κατήγγειλε τον σμηνίτη, η οικονομική ζημία που προκλήθηκε από τη δράση του στις δικαιούχες εταιρείες εκτιμάται στα 500.000 ευρώ.

Σύμφωνα με την καταγγελία, οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση μετέφραζαν στην ελληνική γλώσσα, υπότιτλους κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας των οποίων ανήκουν σε εταιρείες μέλη της καταγγέλλουσας εταιρείας, διέθεταν τους υπότιτλους αυτούς, μέσω της ιστοσελίδας τους στο κοινό και προέτρεπαν και τρίτα άτομα στις ενέργειες αυτές.

Η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, μετά από έρευνα, κατέληξε ότι ιδιοκτήτης και διαχειριστής της συγκεκριμένης ιστοσελίδας είναι ο 28χρονος που συνέλαβαν στη συνέχεια, ενώ κατασχέθηκαν από το σπίτι του και 3 εσωτερικοί σκληροί δίσκοι.

Ο σμηνίτης οδηγήθηκε σήμερα στον στρατιωτικό εισαγγελέα Αθηνών, ενώ σύμφωνα με την αστυνομία οι έρευνες θα συνεχιστούν προκειμένου να εντοπιστούν και άλλοι εμπλεκόμενοι.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=315911​

Από τη δράση ενός υποτιτλιστή προέκυψε τόσο μεγάλη ζημιά ή ο ένας υποτιτλιστής θα την πληρώσει για όλους;

 

[Zazula]

Από τη δράση ενός υποτιτλιστή προέκυψε τόσο μεγάλη ζημιά ή ο ένας υποτιτλιστής θα την πληρώσει για όλους;

παραδειγματικός -ή -ό [paraδiγmatikós] E1 : 1. που αποτελεί, που αναφέρεται ή που χρησιμεύει ως παράδειγμα: α. για να διδάσκει, να σωφρονίζει: Παραδειγματική τιμωρία.

 

[sarant]

Περίεργος είμαι πάντως να δω πώς προέκυψε η αποτίμηση, αφού οι υπότιτλοι δεν είναι αυτοτελές έργο. Δηλαδή, η ζημιά από την παράνομη διάθεση υποτίτλων είναι ίση με το σύνολο του διαφυγόντος κέρδους ή ένα κλάσμα του;

Θέλω να πω, το προϊόν (το παράνομα μεταφρασμένο κείμενο) αυτοτελώς ελάχιστους ενδιαφέρει και η βασική του αξία βρίσκεται στη... διευκόλυνση αλλοτρίας πειρατείας.

 

[Palavra]

Οι περισσότεροι που κατεβάζουν ταινίες, δεν τις βλέπουν ποτέ χωρίς υπότιτλο, και μάλιστα ελληνικό. Αν υπάρχει μόνο αγγλικός, δεν μπαίνουν καν στον κόπο.

 

[nickel]

Καλημέρα. Υπάρχει βασικό λάθος στην αποτίμηση του κόστους κάθε πειρατείας. Αν κατεβάσεις μια πειρατική ταινία, ένα πειρατικό βιβλίο ή ένα πειρατικό πρόγραμμα, δεν είναι λογικό να θεωρηθεί αμέσως ότι χάθηκε ένας δυνητικός πελάτης. Το πιθανότερο είναι ότι, αν έπρεπε να πληρώσεις, δεν θα το έπαιρνες. Γνωρίζουμε άλλωστε πόσους πελάτες (για διαφήμιση) έχασαν οι ιστότοποι που από δωρεάν έγιναν συνδρομητικοί.

Επίσης, υπάρχει πρόβλεψη για παραδειγματική τιμωρία στο νόμο; Ή είναι δυνατό να διαπιστωθεί πόσοι κατέβασαν και είδαν ταινίες για τις οποίες είχε φτιάξει ο σμηνίτης υπότιτλους;

Και, όπως λέει και ο sarant, σε ποιο βαθμό ευθύνεται ο υποτιτλιστής σε σχέση με αυτόν που μετέτρεψε την ταινία σε μεταφορτώσιμη μορφή, αυτόν που την ανέβασε σε σέρβερ, αυτόν που κοινοποίησε την ύπαρξή της σε σέρβερ και αυτόν που την κατέβασε τελικά (και μπορεί να μην την είδε γιατί οι υπότιτλοι ήταν ερασιτεχνικό ανοσιούργημα);

 

[Palavra]

Νομίζω το έχουμε ξανασυζητήσει εδώ: είναι σαν να παραδέχονται οι αρχές ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, κι έτσι πιάνουν και τιμωρούν υπερβολικά και προς παραδειγματισμό όποιον μπορούν.

 

[sarant]

Οι περισσότεροι που κατεβάζουν ταινίες, δεν τις βλέπουν ποτέ χωρίς υπότιτλο, και μάλιστα ελληνικό. Αν υπάρχει μόνο αγγλικός, δεν μπαίνουν καν στον κόπο.

Πιθανόν να είναι έτσι, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει.
Θα μπορούσε κάποιος χρήστης να έχει νόμιμο ξένο DVD της ταινίας χωρίς ελλ. υποτίτλους (αγορασμένο δηλ. στην αλλοδαπή) και να ψάχνει ελληνικούς υποτίτλους. Ή, προκειμένου για τηλεοπτικές σειρές, θα μπορούσε κάποιος να γράφει από το δορυφορικό κανάλι τη σειρά αλλά να θέλει τους υποτίτλους. Δηλαδή οι κατεβασμένοι υπότιτλοι δεν είναι υποχρεωτικό να χρησιμοποιηθούν με παράνομα κατεβασμένη ταινία.

 

[Zazula]

1. Η επίκληση τόσο μεγάλου χρηματικού ποσού ως προκληθείσα οικονομική ζημία γίνεται με σκοπό να καταστήσει εφικτή την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών (το οποίο κανονικά δεν αίρεται για ψύλλου πήδημα), οπότε χρειάζεται να στοιχειοθετηθεί κακουργηματική βλάβη ώστε να μπορέσει με τη συνδρομή των αρχών να εντοπιστεί ο εμπλεκόμενος.
2. Αποτελεί βασική αρχή το ότι η εισαγγελική αρχή μαξιμαλίζει στο κατηγορητήριο διότι λειτουργεί με αντίστροφη λογική σε σχέση με τη διαδικασία της δίκης: Έτσι αν κάτι μπορεί δυνητικώς να συνέβη αλλά δεν είμαστε σίγουροι τότε θα υπάρχει στο κατηγορητήριο (ώστε να διερευνηθεί — άλλωστε λόγω τεκμηρίου αθωότητος το ότι απαγγέλλεται μια κατηγορία δεν συνιστά αυτομάτως και καταδίκη, και μάλιστα ακριβώς όπως βάσει του κατηγορητηρίου περιγράφεται), αλλά αν με την ολοκλήρωση της δικαστικής διαδικασίας δεν είμαστε σίγουροι για κάτι τότε έχουμε αθώωση λόγω αμφιβολιών.
3. Ο τελικός υπολογισμός της προκληθείσας οικονομικής ζημίας γίνεται από το δικαστήριο και μόνο, οπότε έχουν προηγηθεί και αξιολογηθεί τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
4. Δεν υπάρχει για τον νόμο «δεν ενδιαφέρει» (βλ. σχόλιο sarant αποπάνω). Εάν κάτι απαγορεύεται και επισύρει συνέπειες η μη συμμόρφωση προς την εν λόγω απαγόρευση, τότε δεν υπάρχουν σενάρια για το τι θα μπορούσε να ισχύει που θα δικαιολογούσε την παράκαμψη των απαγορευτικών προβλέψεων. Παραδείγματα:
   1. Η βιομηχανία του θεάματος έχει χωρίσει τον κόσμο σε ζώνες και απαγορεύει την πώληση, ενοικίαση και/ή προβολή ταινιών σε ζώνη άλλη από αυτή για την οποία προορίζονταν. Έτσι, με βάση αυτό, δεν μπορείς να δεις ταινία περιοχής 1 στην Ελλάδα, κι ας την αγόρασες και την πλήρωσες κανονικά. Ούτε επιτρέπεται να μετατρέψεις το dvd player σου σε ελεύθερο περιοχών, διότι έτσι έχεις παραβιάσει μηχανισμούς κλειδώματος οι οποίοι σου διατέθηκαν με τη ρητή πρόβλεψη πως δεν πρέπει να τους πειράξεις (όλα αυτά που αναφέρουν τα γνωστά EULA).
   2. Η αντιγραφή τού bd/dvd τού οποίου είσαι νόμιμος κάτοχος είναι εφικτή μόνο μέσα από την παράκαμψη μηχανισμών προστασίας (κλειδωμάτων) κι έτσι, παρόλο που είναι κατ' αρχήν νόμιμη στα πλάισια του fair use τής νομοθεσίας προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, έχει και πάλι συνέπειες (όχι επειδή έκανες την αντιγραφή, αλλά επειδή για να την κάνεις έσπασες τα κλειδώματα), με αποτέλεσμα τις γνωστές περιπτώσεις των 321 Studios, RealNetworks κ.ά.

 

[nickel]

Ωραιότατες οι πληροφορίες, Ζαζ. Γιά να δούμε τι θα πούνε και οι άλλοι:
http://sarantakos.wordpress.com/2011/10/08/subtitles/
Επίσης, είδατε να σχολιάζεται αλλού (και να λένε κάτι περισσότερο);

 

[Costas]

Από τη New York Times

Op-Ed Contributor
Stop the Great Firewall of America
By REBECCA MacKINNON
Published: November 15, 2011

China operates the world’s most elaborate and opaque system of Internet censorship. But Congress, under pressure to take action against the theft of intellectual property, is considering misguided legislation that would strengthen China’s Great Firewall and even bring major features of it to America.

The legislation — the Protect IP Act, which has been introduced in the Senate, and a House version known as the Stop Online Piracy Act — have an impressive array of well-financed backers, including the United States Chamber of Commerce, the Motion Picture Association of America, the American Federation of Musicians, the Directors Guild of America, the International Brotherhood of Teamsters and the Screen Actors Guild. The bills aim not to censor political or religious speech as China does, but to protect American intellectual property. Alarm at the infringement of creative works through the Internet is justifiable. The solutions offered by the legislation, however, threaten to inflict collateral damage on democratic discourse and dissent both at home and around the world.

The bills would empower the attorney general to create a blacklist of sites to be blocked by Internet service providers, search engines, payment providers and advertising networks, all without a court hearing or a trial. The House version goes further, allowing private companies to sue service providers for even briefly and unknowingly hosting content that infringes on copyright — a sharp change from current law, which protects the service providers from civil liability if they remove the problematic content immediately upon notification. The intention is not the same as China’s Great Firewall, a nationwide system of Web censorship, but the practical effect could be similar.

Abuses under existing American law serve as troubling predictors for the kinds of abuse by private actors that the House bill would make possible. Take, for example, the cease-and-desist letters that Diebold, a maker of voting machines, sent in 2003, demanding that Internet service providers shut down Web sites that had published internal company e-mails about problems with the company’s voting machines. The letter cited copyright violations, and most of the service providers took down the content without question, despite the strong case to be made that the material was speech protected under the First Amendment.

The House bill would also emulate China’s system of corporate “self-discipline,” making companies liable for users’ actions. The burden would be on the Web site operator to prove that the site was not being used for copyright infringement. The effect on user-generated sites like YouTube would be chilling.

YouTube, Twitter and Facebook have played an important role in political movements from Tahrir Square to Zuccotti Park. At present, social networking services are protected by a “safe harbor” provision of the Digital Millennium Copyright Act, which grants Web sites immunity from prosecution as long as they act in good faith to take down infringing content as soon as rights-holders point it out to them. The House bill would destroy that immunity, putting the onus on YouTube to vet videos in advance or risk legal action. It would put Twitter in a similar position to that of its Chinese cousin, Weibo, which reportedly employs around 1,000 people to monitor and censor user content and keep the company in good standing with authorities.

Compliance with the Stop Online Piracy Act would require huge overhead spending by Internet companies for staff and technologies dedicated to monitoring users and censoring any infringing material from being posted or transmitted. This in turn would create daunting financial burdens and legal risks for start-up companies, making it much harder for brilliant young entrepreneurs with limited resources to create small and innovative Internet companies that empower citizens and change the world.

Adding to the threat to free speech, recent academic research on global Internet censorship has found that in countries where heavy legal liability is imposed on companies, employees tasked with day-to-day censorship jobs have a strong incentive to play it safe and over-censor — even in the case of content whose legality might stand a good chance of holding up in a court of law. Why invite legal hassle when you can just hit “delete”?

The potential for abuse of power through digital networks — upon which we as citizens now depend for nearly everything, including our politics — is one of the most insidious threats to democracy in the Internet age. We live in a time of tremendous political polarization. Public trust in both government and corporations is low, and deservedly so. This is no time for politicians and industry lobbyists in Washington to be devising new Internet censorship mechanisms, adding new opportunities for abuse of corporate and government power over online speech. While American intellectual property deserves protection, that protection must be won and defended in a manner that does not stifle innovation, erode due process under the law, and weaken the protection of political and civil rights on the Internet.

Rebecca MacKinnon, a senior fellow at the New America Foundation and a founder of Global Voices Online, is the author of the forthcoming “Consent of the Networked: The Worldwide Struggle for Internet Freedom.”

Ενάντια στο νόμο αυτόν έχει ξεκινήσει καμπάνια αποστολής υπογραφών στο Avaaz.org, με τίτλο Save the Internet - The End of YouTube.

 

[SBE]

Διαβάζοντας ότι πιέζει και το συνδικάτο των καροτσέρηδων αμαξηλατών οδηγών (International Brotherhood of Teamsters), αναρωτήθηκα τι σχέση μπορεί να έχουν με πνευματική ιδιοκτησία, αλλά βλέπω στη Βίκι ότι το όνομα είναι ιστορικό, το συνδικάτο περιλαμβάνει και:
Motion Picture and Theatrical Trade Division
Newspaper, Magazine and Electronic Media Worker

 

[nickel]

Χρειάζεται κάποια ρύθμιση στο διαδίκτυο, κάποια προστασία για το πνευματικό έργο του δημιουργού και κάποια προστασία από ανήθικες επιθέσεις, ιδιαίτερα εναντίον των παιδιών. Αλλά η απάντηση δεν είναι να γυρίσουμε στα προδιαδικτυακά δεδομένα. Ακόμα και αν χτυπήσουν τους μεγάλους, θα δημιουργήσουν χιλιάδες μικρούς. Μπορούν να επιβάλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον νόμο που θα τους προστατεύει από τους πειρατές; Ή να φανταστούμε αμερικανικά βομβαρδιστικά να βομβαρδίζουν διακομιστές στα νησιά Βανουάτου; Μπα, κάπου αλλού είναι η λύση και είμαι περίεργος πότε θα τη σκεφτούν.

 

[SBE]

Λύσεις έχουν ήδη βρεθεί μερικές. Διάβαζα π.χ. ότι κάποιο συγκρότημα, δε θυμάμαι ποιο αλλά πάντως γνωστό, μοίραζε δωρεάν το τελευταίο σιντί του στις συναυλίες του. Τα έσοδα προέρχονταν από την πώληση σουβενίρ και από τα εισιτήρια, όχι από τη μουσική. Και έλεγε ότι αυτό είναι το μέλλον της μουσικής. Επιστροφή στη ζωντανή μουσική.

Για τις ταινίες, εγώ πηγαίνω συχνά σινεμά κι αν ήταν φτηνότερα τα εισιτήρια θα πήγαινα συχνότερα. Σινεμά πας για την εμπειρία. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι υπάρχει μεγάλο κοινό που βαριέται να βγει από το σπίτι του και που θέλει όχι μόνο να βλέπει αλλά να ξαναβλέπει και να ξαναβλέπει τις ταινίες (γιατί; ). Κατά προτίμηση δωρεάν. Λύση δεν μπορώ να σκεφτώ.
Όσο για τα σήριαλ κλπ ήδη παρακολουθώ τρία σήριαλ στο ιντερνέτ. Ο λόγος είναι ότι το ένα το παίζει εδώ συνδρομητικό κανάλι, το άλλο ακόμα δεν έχει ξεκινήσει εδώ, το τρίτο το δείχνουν τόσο αργά που δε βολεύει.

 

[Alexandra]

Για τις ταινίες, εγώ πηγαίνω συχνά σινεμά κι αν ήταν φτηνότερα τα εισιτήρια θα πήγαινα συχνότερα. Σινεμά πας για την εμπειρία. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι υπάρχει μεγάλο κοινό που βαριέται να βγει από το σπίτι του...

Υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού που δεν μπορεί να αντέξει πλέον να βλέπει ταινίες παρέα με εκείνους που νομίζουν ότι βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού τους και συνεχίζουν τη συζήτησή τους σε όλη τη διάρκεια της προβολής ή κάνουν διάφορα άλλα πράγματα που ενοχλούν τους συν-θεατές. Το περασμένο Σάββατο έκανα το λάθος να πάω στον κινηματογράφο να δω τον Τεν Τεν. Η ταινία καταπληκτική, αλλά η εμπειρία ανατριχιαστική: τα 12χρονα παιδιά που πηγαίνουν πλέον στον κινηματογράφο με την παρέα τους και όχι με τους γονείς τους, όχι μόνο δεν σταματούσαν να μιλάνε, αλλά δεν μπορούσαν καν να καθίσουν στην καρέκλα για πολλή ώρα. Σηκώνονταν και πηγαινοέρχονταν. Μια από τις νεαρές είδε τη μισή ταινία καθισμένη κατάχαμα στον διάδρομο και την άλλη μισή στην καρέκλα της, που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου. Φυσικά, κάθε φορά που σηκωνόταν όρθια μού έκοβε τη θέα της οθόνης.
Το καλοκαίρι είχα μια ανάλογη εμπειρία από ενήλικες, σε θερινό της Φιλοθέης. Σε όλο το πρώτο ημίωρο της ταινίας, αντί να κάθονται στις καρέκλες τους και να το βουλώσουν επιτέλους για να δούμε την ταινία, πηγαινοέρχονταν στο κυλικείο ή σηκώνονταν για να βρουν καλύτερη θέση, συζητώντας αδιάκοπα, εννοείται, με την παρέα τους.
Άρα, υπάρχει κι άλλος λόγος που μπορεί να ορκιστείς ότι δεν ξαναπάς στον κινηματογράφο και προτιμάς να βλέπεις την ταινία στο σπίτι σου.

 

[Zazula]

Λύσεις έχουν ήδη βρεθεί μερικές.

Το είχα γράψει, μεταξύ διαφόρων άλλων, και εδώ:

Οι εταιρείες παραγωγής και εμπορίας θεάματος και λοιπών έργων των οποίων προστατεύεται η διανοητική ιδιοκτησία έχουν ήδη περάσει στο επόμενο επίπεδο εισοδηματοφορίας: Τοποθέτηση προϊόντων. Πλέον η εμπορευματοποίηση δεν είναι προαιρετική (δηλ. να αγοράσεις ένα παραπροϊόν μιας ταινίας από επιλογή σου), αλλά επιβαλλόμενο (το τρως στη μάπα θες δεν θες) — και μεταβάλλει (έως και στρεβλώνει) το ίδιο το εικαστικό μέρος τού θεάματος. Οι δε καλλιτέχνες και δημιουργοί κυνηγούν πλέον άλλους τρόπους κύριου βιοπορισμού: Ζωντανές εμφανίσεις και διαφημίσεις. Είναι σαν τους κακοπληρωμένους ποδοσφαιριστές που βγάζουν λεφτά από παράνομο στοιχηματισμό ή σαν τις πορνοστάρ που δεν προσβλέπουν στις αμοιβές από την εμφάνισή τους σε ταινίες αλλά από τα υπερχιλιαπλάσια έξοδα που προσπορίζονται με το να διοργανώνουν εμφανίσεις σε στριπ-κλαμπ.

Εμείς του μη-ποιοτικού που βλέπουμε όλα τα μέινστριμ βιντεοκλιπάκια, ήδη την έχουμε διαπιστώσει τη διαφορά — τα βιντεοκλίπ έχουν πλέον γίνει πυκνά κάδρα εμπορικής προβολής, όπου η άμεσα-ξεδιάντροπη-και-στα-μούτρα-σου διαφήμιση έχει ξεφύγει ανεπιστρεπτί από το διακριτικό εικαστικό που φλουτάριζε στο βάθος, κι έχει μπει πια για τα καλά και στους στίχοι (sic) και μονοπωλεί αρκετά δευτερόλεπτα της κύριας θεματικής σε κάθε κλιπάκι.

Παράδειγμα πρώτο, το Give Me Everything. Στίχοι (έτσι μπαίνει): Me not working hard? / Yeah, right! Picture that with a Kodak / Or, better yet, go to Times Square / Take a picture of me with a Kodak / Took my life from negative to positive

Παράδειγμα δεύτερο, το Bass Down Low. Στίχοι: It's like one, two, three, fuck it / I'm about to take this drink and just stuff it / Fish tank this thing along / with four more shots οf Patrón / I give a fuck about going home. H Patrón είναι τεκίλα πολυτελείας, δημιούργημα ενός κατά το ήμισυ Ελληνοαμερικανού, πρώην άστεγου και νυν δισεκατομμυριούχου: John Paul DeJoria. Τα μπουκάλια της
Patrón είναι χαρακτηριστικότατα (και συλλεκτικά), κι ένα τέτοιο χρησιμοποιείται ως γυάλα στο συγκεκριμένο σημείο:

Αμέτρητα άλλα παραδείγματα υπάρχουν και από την ελληνική σκηνή (όχι θα μέναμε πίσω), αλλά φυσικά και η ξένη μουσική σκηνή μάς τροφοδοτεί διαρκώς και με νέα. Εννοείται ότι ο κινηματογράφος είναι παλιά καραβάνα στην τοποθέτηση προϊόντων (http://en.wikipedia.org/wiki/Product_placement), οπότε δεν υπάρχει λόγος για αναλυτική παρουσίαση. Στο ίδιο άρθρο θα διαβάσετε και λίγα πράγματα για την τοποθέτηση προϊόντων στα βιντεοπαιχνίδια, που μαζί με τις ταινίες και τη μουσική συναποτελούν το τρίπτυχο που πλήττεται περισσότερο από την πειρατεία (όπως την εννοεί ο καθένας) κι αντισταθμίζουν κατ' αυτόν τον τρόπο τις όποιες απώλειες εσόδων τους.

 

[SBE]

Αλεξάνδρα, τέτοιο πρόβλημα δεν το είχα ποτέ, ούτε στην Ελλάδα που πήγα σινεμά τελευταία φορά πρόπερσι. Αλλά πηγαίνω κυρίως σε ταινίες για μεγάλους, σε ξενόγλωσσες, σε κουλτουριάρικες, σε σινεμά που το παίζουν τέχνη κλπ, αργά (τελευταία προβολή, που εν Λονδίνω είναι μεταξύ οχτώ κι εννιά) και ποτέ Παρασκευή- Σάββατο (πολυκοσμία). Τον Τεν Τεν παρεμπιπτόντως τον έθαψαν οι κριτικοί, αλλά όσοι το είδαν μου είπαν ότι τους άρεσε.

Ζαζ, ξεχνάς το βασικό πρόβλημα της μουσικής βιομηχανίας, ότι από τη στιγμή που το βιντεοκλίπ άρχισε να πουλάει δίσκους άρχισε να έχει σημασία η εμφάνιση του τραγουδιστή πιο πολύ από τη φωνή του. Πάντα υπήρχαν οι ωραίοι νεαροί τραγουδιστές που άρεσαν στα κοριτσόπουλα, αλλά δεν ήταν ο κανόνας. Η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, η Τζάνις Τζόπλιν, οι Μπητλς, η Κας Έλιοτ των Μάμας & Πάπας τι ελπίδες θα είχαν σήμερα χωρίς δίαιτα, γυμναστική, πλαστικές για να είναι σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς της βιομηχανίας; Βάζω μέσα και τους Μπητλς γιατί δεν ήταν ζεν πρεμιέ. Και φυσικά θα έπρεπε όχι μόνο να τραγουδάνε αλλά και να χορεύουν σαν επαγγελματίες. Η φωνή και η ποιότητα της ερμηνείας έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, και ο κόσμος αντιδρά με την αδιαφορία του. Ή το περιορισμένο ενδιαφέρον.

Σημ. Περιπτώσεις σαν την Σούζαν Μπόιλ είναι απλώς φαινόμενα των ρηάλιτι που τραβάνε την προσοχή γιατί είναι ακριβώς αλλόκοτα φαινόμενα και απλώς χρησιμεύουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και μάλιστα έχει ενδιαφέρον ότι στα ρηάλιτι το κοινό συχνά ψηφίζει τον αλλόκοτο με την καλή φωνή κι όχι τον εμφανίσιμο μέτριο. Όμως τι γίνεται όταν ξεφεύγει από το συναισθηματισμό και τη στημένη συγκίνηση του ρηάλιτι κι έρχεται η ώρα της αγοράς; εκεί επικρατεί το πόσο μπούτι δείχνει η τραγουδίστρια

Και άρχισα να μιλάω για τα ρηάλιτι χωρίς να αναφέρω αν αυτά χαλάνε τη μουσική. Γενικά θα έλεγα όχι, γιατί είναι σκέτοι διαγωνισμοί, που υπήρχαν από παλιά. Όμως λόγω της μεγάλης διαφήμισης που τα συνοδεύει μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κοινού. Και δυστυχώς μας συνηθίζουν σε ερμηνείες ρηχές και μέτριες. Τι να αγοράσει κανείς; Τα φτωχά αντίγραφα διάσημων πρωτότυπων;

 

[Zazula]

Ζαζ, ξεχνάς το βασικό πρόβλημα της μουσικής βιομηχανίας, ότι από τη στιγμή που το βιντεοκλίπ άρχισε να πουλάει δίσκους άρχισε να έχει σημασία η εμφάνιση του τραγουδιστή πιο πολύ από τη φωνή του.

Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί αυτό συνιστά πρόβλημα για τη μουσική βιομηχανία. Παλιότερα έψαχνε καλές φωνές, τώρα ψάχνει καλή εμφάνιση και χορευτική δεινότητα. Το περιορισμένο ενδιαφέρον των πεπαιδευμένων και/ή απαιτητικών φιλόμουσων κι απλών ακροατών δεν σημαίνει αναγκαστικά και μικρότερο τζίρο για τη μουσική βιομηχανία: http://www.billboard.biz/bbbiz/indu...c-sales-boost-by-the-numbers-1005339412.story. Άσε που τα παιδαρέλια είναι ευκολότερο να τα χειρίζεσαι ως αναλώσιμο είδος αποτελούμενο από πλήρως εναλλακτές μεταξύ τους οντότητες και να βγάζεις πολύ περισσότερα χρήματα και να μην τους παίρνει ποτέ να σηκώσουν κεφάλι και να γίνουν ντίβες. Όχι μόνο πρόβλημα δεν βλέπω, αλλά μη σου πω ακόμη και βελτίωση της κατάστασης απ' τη σκοπιά της μουσικής εργοδοσίας.