@anef: Είναι λίγο άχαρη αυτή η συζήτηση, επειδή εμένα δεν μου φαίνεται τίποτε αφύσικο, κάθε άλλο, στο να συζητούν άνθρωποι με παρόμοια κοσμοθεωρία σοβαρά θέματα. Εμένα με ευχαριστεί να υπάρχουν άξιοι εκπρόσωποί μας σε όλα τα διεθνή βήματα --όχι για κάποιον στείρο εθνικιστικό λόγο, αλλά επειδή πιστεύω ότι έτσι μπορούν να μεταφέρουν πιο εύκολα και γονιμοποιητικά και σε εμάς τις νέες παγκόσμιες τάσεις και τους διεθνείς προβληματισμούς. Με ευχαριστεί π.χ. που σε όλες τις τηλεοπτικές συζητήσεις που τον είδα τις τελευταίες ημέρες στη γερμανική τηλεόραση, το ηγετικό στέλεχος της εκει Αριστεράς Γκ. Γκίζι χρησιμοποιεί την πληροφόρηση που έχει για την Ελλάδα από την πρόσφατη παρουσία του Τσίπρα στο συνέδριό τους (αν και με προβληματίζει γιατί ο Τσίπρας δεν μεταφέρει στην Ελλάδα την άποψη του Γκίζι περί υποχρεωτικής υποστήριξης του ευρώ --εδώ που βρισκόμαστε).
Με αυτή τη λογική οποιαδήποτε σύναξη ή θεσμός των ισχυρών εμπίπτει στη συνωμοσιολογία, άρα και οι G20, το ΔΝΤ ή ο ΣΕΒ, έτσι;
Να απαντήσω με τα λόγια σου (περίπου): Δηλαδή θέλεις να πεις ότι τα θέματα που συζητούν οι G20, το ΔΝΤ ή ο ΣΕΒ είναι πώς θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργατών; Ή μήπως μαζεύονται για να παίξουν πρέφα; Σε κάθε περίπτωση, ποιος πιστεύεις ότι είναι ο λόγος ύπαρξης αυτών των οργάνων;
Το βολικό επιχείρημα της συνωμοσιολογίας σε παρόμοιες περιπτώσεις προϋποθέτει μια άποψη για τον κόσμο σύμφωνα με την οποία το καπιταλιστικό σύστημα είναι ένα φυσικό φαινόμενο που δεν χρειάζεται οργανωμένους θεσμούς υπεράσπισής του από αυτούς που έχουν κάθε λόγο να το υπερασπίζονται: τους ίδιους τους καπιταλιστές και τους διαπλεκόμενους υποστηρικτές τους.
Να απαντήσω κι εδώ με τα λόγια σου (σχεδόν): Καθε -ισμός χρειάζεται και χρησιμοποιεί
οργανωμένους θεσμούς υπεράσπισής του από αυτούς που
έχουν κάθε λόγο να τον υπερασπίζονται.
Μερικά δικά μου, τώρα. Για τη συνωμοσιολογία, η γνώμη μου είναι ότι
καλλιεργείται παρουσιάζεται παντού, σαν φυσικό φαινόμενο, όπου δεν μπορούμε (ή, καμιά φορά, δεν θέλουμε) να κατανοήσουμε τα γεγονότα όπως είναι, συχνά επειδή μας λείπουν γνώσεις, κρίσιμα στοιχεία ή, απλώς, η οπτική γωνία όσων συμμετέχουν ή προκαλούν τα γεγονότα. Όχι μόνο στην πολιτική, όπου σε τελευταία ανάλυση, πολλά πράγματα είναι και θέμα άποψης, αλλά ακόμη και σε τομείς αμιγώς επιστημονικούς, όπως π.χ. το ταξίδι της NASA στη σελήνη.
Για το κομμάτι της ερώτησής σου που θεωρεί τον καπιταλισμό (Ποιον καπιταλισμό; --Τον ληστοκαπιταλισμό του αμερικάνικου 19ου αιώνα; Την ελεύθερη αγορά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας; Το σημερινό κινεζικό υβρίδιο; Το τι σχέση η σημερινή τραπεζοκρατία με τον καπιταλισμό; Άλλα θέματα αυτά) φυσικό φαινόμενο, ορίστε η άποψη ενός υπερσυντηρητικού Άγγλου αρθρογράφου:
I'm starting to think that the Left might actually be right.
Τέλος, ως προς την αξία της «είδησης» στην Ε, αναρωτιέμαι αν το περιεχόμενό της είχε προβληματίσει την Αριστέα και όταν δούλευε στην Καθημερινή του Παπαχελά. Και, στα δικά μου μάτια, είδηση είναι όταν συμβαίνει κάτι. Δεν είναι, κτγμ πάντα,
είδηση ένα άρθρο με πολιτική στόχευση όπως αυτό, όπως δεν θα ήταν είδηση ένα άρθρο π.χ. «Οι ιθαγενείς που ανακάλυψε στην Αμερική ο Κολόμβος είχαν τον δικό τους πολιτισμό».
