Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[SBE]

Το ξέρω ότι βρίσκομαι στη μειοψηφία επειδή διαφωνών με όσους έχουν γράψει μέχρι στιγμή ότι το άρθρο τους άρεσε, αλλά νομίζω διευκρίνησα ότι δεν περιμένω προτάσεις και λύσεις από κάθε άρθρο, ούτε θυμάμαι ποτέ τους αρθρογράφους, εκτός αν πουν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Όμως, ειδικά τον τελευταίο καιρό μου έχουν έρθει πολλά άρθρα από διάφορες πηγές που είναι καλογραμμένα από άποψη γλώσσας και παραδειγμάτων κλπ αλλά σαν εκθέσεις παίρνουν μηδέν γιατί δε λένε τίποτα. Αν με το ζόρι κοιτάξεις να βγάλεις μια κεντρική ιδέα συνήθως είναι κάτι του στυλ "υπομονή, στο τέλος θα δούμε μια άσπρη μέρα", χαμένο στην ορολογία και στα (άσχετα) παραδείγματα. Δηλαδή έχουν γραφτεί απλά για να δικαιολογήσει ο αρθρογράφος το μισθό του. Απόδειξη θεωρώ το ότι το άρθρο δεν σχολιάστηκε αλλά απλά είπαμε ότι μας αρέσει ή δε μας αρέσει (από φιλολογική άποψη; ). Τέλος πάντων, δεν περιμένω να συμφωνήσει κανείς μαζί μου.

 

[SBE]

Όταν π.χ. οι μεταφραστές δεν έχουν δει σοβαρή βελτίωση των αμοιβών τους πάνω από δέκα χρόνια, κάνουν συνεχή υποτίμηση των υπηρεσιών τους.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι η ελεύθερη αγορά δουλεύει μια χαρά.

Πέρα από αυτό, επειδή γίνεται αναφορά σε πλεόνασμα και ύφεση, ο στόχος μας δεν είναι το πλεόνασμα αλλά το χρέος που κουμαντάρεται. Όσο για τα μέτρα, ανήκουν σε δύο κατηγορίες:
α. τα μέτρα που δεν έχουν σχέση με την παρούσα κατάσταση, που έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και χρόνια όπως π.χ. η απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κλπ. Αν είχαν γίνει την περίοδο των παχιών αγελάδων το πολιτικό κόστος θα ήταν μεγάλο αλλά το πρόβλημα τώρα μικρότερο.

β. τα μέτρα για την αύξηση των κρατικών εσόδων, τα οποία δεν είναι και τόσο πρωτοφανή. Π.χ. είναι αυτονόητο ότι το μόνο που μπορείς να φορολογήσεις στα σίγουρα και με δίκαιο τρόπο είναι η ακίνητη περιουσία. Όσο για τις μειώσεις των μισθών των ΔΥ, εγώ το βλέπω περισσότερο σαν την περίπτωση που ο εργοδότης σου σου λέει ή θα απολυθείτε οι μισοί ή θα δουλεύετε όλοι με το μισό μισθό. Δεδομένης της ανυπαρξίας κοινωνικής πρόνοιας και άλλων θέσεων εργασίας, είναι ίσως καλύτερη επιλογή από την απόλυση.

Αυτό που δεν βλέπω ακόμα είναι μέτρα για να θέσεις τις βάσεις για το μέλλον, κι αυτό είναι ανησυχητικό. Αν δηλαδή όλα τα έσοδα από περικοπές, φόρους κλπ πάνε απλώς στο χρέος, τότε κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Κι αν δεν κάνω λάθος, αυτό λέει το ΔΝΤ και γι'αυτό διαφωνεί με την ΕΚΤ. Βεβαίως το ΔΝΤ έχει διαφορετικούς στόχους από την ΕΚΤ γενικότερα.

 

[nickel]

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι η ελεύθερη αγορά δουλεύει μια χαρά.

Με τον τρόπο που λειτουργεί το δημόσιο 30 χρόνια —δηλαδή δημιουργία θέσεων, πλήρωση των θέσεων, αμοιβές— χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η αγορά αλλά κυρίως οι εκάστοτε ψηφοθηρικές ανάγκες έχουν δημιουργήσει τέτοια διαστρέβλωση της ελεύθερης αγοράς που το πασοκικό κράτος θυμίζει πικασικό έργο.

Οι ελευθέριες και αγοραίες δεσποινίδες της οδού Αβινιόν​

Πέρα από αυτό, επειδή γίνεται αναφορά σε πλεόνασμα και ύφεση, ο στόχος μας δεν είναι το πλεόνασμα αλλά το χρέος που κουμαντάρεται.

Για να κουμαντάρουμε το χρέος μας πρέπει να μάθουμε τι σημαίνει πλεόνασμα.

 

[Elsa]

[...] If there is one thing I know, it is that the 1 percent loves a crisis. When people are panicked and desperate and no one seems to know what to do, that is the ideal time to push through their wish list of pro-corporate policies: privatizing education and social security, slashing public services, getting rid of the last constraints on corporate power. Amidst the economic crisis, this is happening the world over.

And there is only one thing that can block this tactic, and fortunately, it’s a very big thing: the 99 percent. And that 99 percent is taking to the streets from Madison to Madrid to say “No. We will not pay for your crisis.”

That slogan began in Italy in 2008. It ricocheted to Greece and France and Ireland and finally it has made its way to the square mile where the crisis began.

“Why are they protesting?” ask the baffled pundits on TV. Meanwhile, the rest of the world asks: “What took you so long?” “We’ve been wondering when you were going to show up.” And most of all: “Welcome.” [...]

Η Ναόμι Κλάιν, στους διαδηλωτές του Occupy Wall Street.
Όλο το κείμενο εδώ, μετάφραση εδώ.

 

[nickel]

So there you have it: Two master narratives — one threat-based, one opportunity-based, but both involving seismic changes.
Όχι πως δεν υπάρχουν κι άλλα σενάρια... Τόμας Φρίντμαν στη NYT (και ευχαριστώ, Dr7x).

 

[drsiebenmal]

Πιάνομαι από το σημερινό κείμενο του Παύλου Τσίμα στα Νέα, στο οποίο μας παρέπεμψε ο Νίκελ, και στέκομαι στην τελευταία του πρόταση για να επισημάνω κάτι που θα ήθελα να συζητήσουμε κάποτε:

Σκεφτείτε: σε μια χώρα που δεν καταφέρνει ούτε καν να διαπραγματευτεί με την τρόικα, η Εθνική του Γιώργου Καραγκούνη ξεπέρασε στην κατάταξη της FIFA, δύο πρωταθλήτριες κόσμου - Γαλλία και Αργεντινή!​

Πώς ακριβώς το ξέρουμε αυτό; Θέλω να πω, εμείς βλέπουμε κάποια αποτελέσματα, αλλά αυτά δεν είναι αποτελέσματα διαπραγματεύσεων; Πώς ξέρουμε από ποιες θέσεις ξεκινούν κάθε φορά, σε κάθε υπουργείο και σε κάθε επιτροπή, η μια και η άλλη πλευρά, και αν καταλήγουν στα μισά της απόστασης, πιο δω ή πιο εκεί; Τι θέλουμε τελικά; Έχουμε απαίτηση να γίνονται δημόσια και με διαφάνεια τέτοιες διαπραγματεύσεις; Με κραυγές από εδώ «Όχι λεφτά στους Έλληνες!» και κραυγές από εκεί «Ούτε βήμα πίσω, παλιοπροδότες!» Εγώ βλέπω σκληρές και ασταμάτητες διαπραγματεύσεις εδώ και είκοσι μήνες.

Για να το πω γλωσσικά: Τι καταλαβαίνουμε στη σύγχρονη Ελλάδα με τον όρο «διαπραγμάτευση»; Ότι υπαγορεύουμε στον άλλο την ανυποχώρητη βούλησή μας;

 

[Alexandra]

Υποθέτω ότι αυτό ακριβώς εννοεί: "Διαπραγμάτευση" σημαίνει, μετά από συζήτηση, να περάσει το δικό μας. Αν δεν περάσει 100% το δικό μας, και μάλιστα όπως εννοεί "το δικό μας" ο κάθε σχολιαστής, τότε ο διαπραγματευτής μας δεν ήξερε να διαπραγματευτεί. Πάντως, επειδή όλο για διαπραγματεύσεις μιλάει ο Σαμαράς, θα πρότεινα να του επιτρέψουμε to put his money where his mouth is, και να τον στείλουμε να διαπραγματευτεί.

 

[nickel]

Από την άλλη, ο ρόλος κάθε αντιπολίτευσης είναι να λέει ότι η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε. Δίνει έτσι επιχειρήματα στην κυβέρνηση («Μα δεν μπορώ να πάω μ' αυτό στη Βουλή». «Μα κι εγώ δεν μπορώ να πω κάτι άλλο στον Γερμανό ψηφοφόρο»). Πέρα από τις κομματικές σκοπιμότητες και τις συνηθισμένες καντρίλιες, το θέμα είναι πόσο καλά ενημερωνόμαστε εμείς οι υπόλοιποι από τους σχολιαστές για τα διαπραγματευτικά όπλα που έχει κάθε πλευρά και πόσο καλά τα χρησιμοποιεί και ποιο είναι το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο τα χρησιμοποιεί. Πόσο ενημερώνει ο σχολιαστής τον κόσμο ή τον στραβώνει. Χωρίς να ξεχνάμε ότι κινείται πάντα στο πλαίσιο «όποιος είν' έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει».

 

[pontios]

Καλημέρα.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις με ενδιαφέρον από την μακρινή Αυστραλία.
Ύστερα από σχεδόν κάθε γύρο των διαπραγματεύσεων, η Ελλάδα καλείται να εφαρμόσει καινούργια επώδυνα μέτρα λιτότητας.

Δεν καταλαβαίνω γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει εξετάσει την έκδοση ενός νέου νομίσματος σε αυτό το σφιχτό στάδιο με χαμηλότερη τιμή - ας το ονομάσουμε Ευρώ του Νότου, για να βοηθήσει τις χώρες της Νότιας Ευρώπης να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, αποφεύγοντας έτσι την ανάγκη για επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας, με την προϋπόθεσή ότι μια μέρα όταν η οικονομίες του Νότου συνέλθουν, θα ξανά επιστρέψουν στο κοινό Ευρό.

Για παράδειγμα, ας πούμε ότι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα στην Ελλάδα πριν από όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας είχε εκτιμηθεί ότι βρίσκεται στα 65%, (και ο στόχος είναι να φτάσει το επιθυμητό 100%), και μέσω των μέτρων λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα, εκτιμάται ότι έχει φθάσει τα 80% (σημειώθηκε μια βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ας πούμε κατά 15%) ... δηλαδή βρισκόμαστε αυτή την στιγμή μόλις 20% μακριά από το στόχο.
Για να επιτευχθεί αυτό το 20%, η Ευρώπη μπορεί να συνεχίσει να επιμένει σε νέα δέσμη μέτρων λιτότητας για την Ελλάδα ή μπορεί να την προσφέρει μια ανάσα εκδίδοντας αυτό το νέο Ευρώ του Νότου, που θα ισοδυναμεί με το 80% της αξίας του Ευρώ. Η ανταγωνιστικότητα της αμέσως θα αυξηθεί κατά 20%.
Το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα (με την εκδοσή αυτού του νέου νομίσματος) προφανώς θα φουσκώσει κατά 20%, και για να αντισταθμιστεί αυτό, θα χρειαστεί μια 20% αντίστοιχη εξάλειψη του χρέους (αλλά αφού ήδη συζητάνε μεγαλύτερα κουρέματα, το 20% δεν είναι τίποτα).

My humble (and probably uninformed) opinion on a very complex issue.

Γεια
Χρηστος

 

[SBE]

Πόντιε, είχε παλιότερα συζητηθεί κι αυτή η εκδοχή στην αρθρογραφία, αλλά δε θυμάμαι ακριβώς που. Είναι το ίδιο με την έξοδο από το ευρώ, οπότε ισχύουν τα ίδια.
Αυτά που λες περί παραγωγικότητας είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Πρώτα πρώτα το ιδεατό 100% είναι αδύνατο, ακόμα κι αν έχεις ρομπότ να δουλεύουν κι όχι ανθρώπους. Όρεξη άμα έχεις, ξεκίνα απο δω και διάβαζε στατιστικές. Να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως ορίζεται στο σύνδεσμο που δίνω: Labour productivity is defined as GDP per hour worked. Άλλοι ορισμοί εδώ.

Και κάτι ακόμα, πολλά από τα διάφορα μέτρα που λαμβάνονται τώρα δεν έχουν σχέση με την οικονομική κρίση αλλά έπρεπε να έχουν ληφθεί από παλιά και οι κυβερνήσεις μας σφύριζαν ανέμελα στον αέρα για να μην στενοχωρήσουν τους ψηφοφόρους. Τώρα που έφτασε η κατάσταση στο απροχώρητο μαζί με τα οικονομικά μέτρα περνάνε και τα άλλα. Η κρίση δηλαδή έχει γίνει μια τεράστια δικαιολογία για όλες τις αλλαγές.

Προσωπικά αυτό που θεωρώ άδικο είναι το ότι πετσοκόβονται οι συντάξεις αυτών που πλήρωσαν μια ζωή τα μαλλιοκέφαλά τους σε κρατήσεις και στην ουσία εξομοιώνονται με αυτούς που πλήρωσαν λιγότερα. Και το ότι όλα τα φορολογικά ανακοινώνονται τώρα και θέλουν είσπραξη αύριο, ώστε να μην μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα.

 

[pontios]

Thanks SBE,

Πόντιε, είχε παλιότερα συζητηθεί κι αυτή η εκδοχή στην αρθρογραφία, αλλά δε θυμάμαι ακριβώς που. Είναι το ίδιο με την έξοδο από το ευρώ, οπότε ισχύουν τα ίδια.

If you happen to come across any past articles (or happen to see any future articles), please post them on this thread, I'm very interested.

Αυτά που λες περί παραγωγικότητας είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Πρώτα πρώτα το ιδεατό 100% είναι αδύνατο, ακόμα κι αν έχεις ρομπότ να δουλεύουν κι όχι ανθρώπους

Το 100% (στο οποίο ανέφερα) είναι ο επιθυμητός στόχος, που θα φέρει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας (όσο το δυνατόν πλησιέστερα) στο επίπεδο των αποδοτικών χωρών μελών.

Είναι το ίδιο με την έξοδο από το ευρώ, οπότε ισχύουν τα ίδια.

Νομίζω ότι ένα χαμηλότερο αξίας νόμισμα μέσω της Ε.Ε. θα προσφέρει μεγαλύτερη σταθερότητα από την επιστροφή σε μια νέα δραχμή .
Η Ελλάδα έχει επίσης μια απειλητική Τουρκία δίπλα που παραμονεύει - χρειαζόμαστε την Ε.Ε.

 

[nickel]

Τα των συντάξεων μεταφέρθηκαν εδώ:
http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?9838-Τα-των-συντάξεων

 

[oliver_twisted]

H έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πέμπτη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος.

http://www.skai.gr/files/1/gpapav14/20oct%20fifth%20review%20compliance%20report-all.pdf

 

[pontios]

Σύμφωνα με αυτό το σύντομο άρθρο, ίσως η κρίση προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να εξασφαλίσουμε μερικά πράγματα !
Χρειαζόμαστε ίσως και έναν ηγέτη σαν τον Ιούλιο Καίσαρα ;

http://nationalpride.wordpress.com/2011/10/13/%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%ce%ad%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5-%ce%bf-%ce%b9%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%af%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%82-%ce%b1%ce%bd-%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%b5-%cf%84/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+wordpress%2FuQZM+%28Greek+National+Pride%29

 

[Palavra]

Ένας από τους λόγους που η Ελλάδα βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται σήμερα, είναι ότι εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει (π.χ., για το εμπορικό ισοζύγιο εδώ), και παράλληλα διαχειρίζεται με κακό τρόπο τα χρήματα που κυκλοφορούν στο εσωτερικό της. Σε αυτήν την κατάσταση, δεν νομίζω ότι μπορεί να χρησιμοποιεί κανείς έναν πολιτικό που έζησε πριν από 2.000 χρόνια ως παράδειγμα προς μίμηση για να βγούμε από την κρίση.

Πέραν αυτού, προς το παρόν δεν υπάρχουν αποδεδειγμένα σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο. Και τέλος, νομίζω ότι είναι άκυρη η αναφορά στην Τουρκία. Καλό θα ήταν να αφήσουμε κατά μέρος τους καβγάδες και να κοιτάξουμε να τα βρούμε με τους γείτονες, μπας και σταματήσουμε να πληρώνουμε δισεκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς και σε υποβρύχια που γέρνουν.

 

[SBE]

Ειδικά για το ζήτημα του πετρελαίου στο Αιγαίο, λίγο πολύ ό,τι είχαμε και μπορούσαμε να το βγάλουμε, το βγάλαμε στη Θάσο. Πλέον οι πιο πολλές ελπίδες μας βρίσκονται στο Ιόνιο. Αλλά βεβαίως, μην περιμένουμε να γίνουμε Σαουδική Αραβία, ούτε καν να καλύψουμε τις ανάγκες μας κατά 100% για μερικά χρόνια. Απλά, όπως μας πιάνει απελπισία για το ενεργειακό μέλλον (όλους, όχι μόνο τους Έλληνες) και καθώς βελτιώνονται οι μέθοδοι εξόρυξης, στρεφόμαστε και στις τελευταίες σταγόνες που έχουν απομείνει, σε μέρη που παλιότερα δεν μας απασχολούσαν.

Η συνωμοσιολογία περί τεράστιων κοιτασμάτων της Ελλάδας καταντάει βαρετή και γελοία. Αν η Ελλάδα έχει όντως δυνατότητες να γίνει Σαουδική Αραβία γιατί δε γίνεται;

 

[Hellegennes]

Η συνωμοσιολογία περί τεράστιων κοιτασμάτων της Ελλάδας καταντάει βαρετή και γελοία. Αν η Ελλάδα έχει όντως δυνατότητες να γίνει Σαουδική Αραβία γιατί δε γίνεται;

Δεν μας αφήνει ο Σόρος.

 

[drsiebenmal]

Από τις οικονομικές σελίδες της σημερινής FAZ:

Ζισκάρ ντ' Εστέν και Χέλμουτ Σμιτ
Οργισμένοι παππούδες του ευρώ
Κρίση του ευρώ δεν υπάρχει – και αν υπάρχει κάτι, φταίνε οι αγορές. Ο βετεράνος πολιτικός Χέλμουτ Σμιτ προσφέρει έναν κολακευτικό αποχαιρετισμό στον πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ.
Του ΣΤΕΦΑΝ ΡΟΥΚΑΜΠ [STEFAN RUHKAMP]

Στις οικογενειακές γιορτές είναι λογικό να περιμένουμε διακριτικότητα και φιλικά λόγια – ιδιαίτερα, μάλιστα, στις αποχαιρετιστήριες. Αυτό συνέβη και στην τελευταία μεγάλη εμφάνιση του προέδρου της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Στον μαραθώνιο των ομιλιών, που διήρκεσαν πάνω από δύο ώρες, παραβρέθηκαν στην Παλιά Όπερα της Φρανκφούρτης αυτόκλητοι πατεράδες, παππούδες και τωρινοί κηδεμόνες της οικονομικής ένωσης.

Η εμφάνιση των οργισμένων παππούδων:

Δεν αντέχει να ακούει πια τις κενολογίες για την υποτιθέμενη κρίση του ευρώ, δηλώνει θυμωμένος ο τέως καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ. Στην πραγματικότητα έχουμε απλώς μια διαχειριστική ανικανότητα των πολιτικών οργάνων. Ο Σμιτ μεταφέρει περίτεχνα τη συζήτηση στη μεταπολεμική εποχή και στις αρχές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ιδίως οι Γερμανοί πρέπει να θυμόμαστε ότι μόλις πέρσι εξοφλήσαμε την τελευταία δόση από τις πιστώσεις της αναχρηματοδοτικής συμφωνίας του Λονδίνου.

«Τέτοια μακροπρόθεσμη αναχρηματοδότηση είχαν προσφέρει σε εμάς, τους Γερμανούς», φωνάζει από το καροτσάκι του ο Σμιτ στις εκατοντάδες πολιτικούς και κεντρικούς τραπεζίτες στην αίθουσα της όπερας. Μόνο η ΕΚΤ υπό την ηγεσία του Τρισέ ακολούθησε σωστούς χειρισμούς στην κρίση. Η Ευρώπη χάνει αισθητά τη σημασία της στον κόσμο ως προς τον αριθμό των κατοίκων και την οικονομική ισχύ. Σε 20 χρόνια, η Ευρώπη θα παράγει μόνο το ένα δέκατο της παγκόσμιας παραγωγής και κάθε χώρα της ξεχωριστά λιγότερο από το ένα εκατοστό. Με αυτή την προοπτική, όποιος αλληθωρίζει κοντόθωρα προς εθνικά πλεονεκτήματα, προειδοποιεί ο Σμιτ, «έρχεται σε αντίθεση με το στρατηγικό συμφέρον του έθνους του». Ο 92χρονος βετεράνος πολιτικός και συγγραφέας συνεχίζει εκτός εαυτού: «Ψυχωτικοί χρηματιστές μετατρέπουν τους πολιτικούς σε ομήρους.»

Οι πραγματικοί ένοχοι της μιζέριας βρίσκονται στις αγορές και σύμφωνα με τον Ζισκάρ ντ' Εστέν. Η Ελλάδα είναι τόσο μικρή που δεν μπορεί να είναι η αιτία για τους κλυδωνισμούς του ευρώ. Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι κερδοσκόποι που δρουν έξω από τη νομισματική ένωση. Ο 85χρονος τέως πρόεδρος της Γαλλίας έχει έτοιμη και τη λύση. Οι μεγάλες τράπεζες πρέπει επιτέλους να διασπαστούν, στον κλάδο επενδυτικής τραπεζικής και στον κλάδο των καταθέσεων.

Άλλοι ομιλητές προτιμούν άλλους αποδιοπομπαίους τράγους: Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ κατηγορεί την αποσταθεροποιητική επιρροή ενός τμήματος του «υπερβολικά επικριτικού γερμανικού τύπου». Ο Γέρζι Μπούζεκ, ο Πολωνός πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, βλέπει σκοτεινές δυνάμεις της αγοράς που «καταστρέφουν ολόκληρες εθνικές οικονομίες» και διατυπώνει μια αιχμή και για την Αμερική – αφού από εκεί άρχισε η οικονομική κρίση και αμερικάνικοι είναι οι οίκοι αξιολόγησης που έχουν τρελάνει τους επενδυτές – για να απαιτήσει στη συνέχεια: «Πρέπει να σταματήσουμε να αλληλοκατηγορούμαστε.»

Για τη λύση στο πρόβλημα με το δημόσιο χρέος των κρατών, ο ντ' Εστέν έχει έτοιμες τις συνταγές του: Χρειάζεται νέο σύμφωνο σταθερότητας, που τα κράτη θα πρέπει να το τηρούν απαρέγκλιτα. Και αν δεν το κάνουν, θα πρέπει να επιτρέπεται ο αποκλεισμός ή η αποβολή κάποιων κρατών. Αλλά γι' αυτό δεν χρειάζονται αλλαγές στις συνθήκες. Αυτό δεν μπορεί να το αφήσει αναπάντητο η καγκελάριος Μέρκελ. «Αν αποτύχει το ευρώ, θα αποτύχει και η Ευρώπη, και αυτό δεν θα το επιτρέψουμε», υπόσχεται. Αλλά γι' αυτό θα χρειαστούν τώρα αλλαγές στις συνθήκες. Η σωστή αντιμετώπιση της κρίσης είναι ως ευκαιρία «και πού είναι γραμμένο ότι οι αλλαγές των συνθηκών θα χρειάζονται πάντα μια δεκαετία;»

Τη σαφή και ολοκληρωμένη εικόνα για την ανησυχητική κατάσταση της ευρωζώνης δεν την παρουσίασε όμως κανένας από τους πολιτικούς – ούτε η καγκελάριος Μέρκελ, ούτε οι βετεράνοι Σμιτ και ντ' Εστέν, αλλά ούτε οι κεντρικοί τραπεζίτες Τρισέ και Μάριο Ντράγκι. Από τις μισές αλήθειες όμως μπορούμε σε αυτή την περίπτωση να συνθέσουμε ένα ψηφιδωτό, καθώς στο παρασκήνιο οι μυημένοι σχολίαζαν καυστικά όσα δεν περιλαμβάνονταν στους αποχαιρετιστήριους λόγους.

Κανείς δεν έχει να προσάψει κάτι στην πολιτική του Τρισέ για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην πρώτη φάση της, μετά την κατάρρευση της τράπεζας Λίμαν Μπράδερς. Επιπλέον, ο πληθωρισμός βρίσκεται στα χαμηλά επίπεδα που υποσχέθηκε η ΕΚΤ. Ένα πεδίο εύκολων και ακίνδυνων επαίνων λοιπόν, στους οποίους ευχαρίστως επικεντρώθηκαν ο πρόεδρος της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο και ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Γιουνκέρ. Μεγαλύτερη λεπτότητα χρειάστηκε κατά τη διαπίστωση ότι η ΕΚΤ παραμένει προπύργιο πολιτικής ανεξαρτησίας. «Είμαι μάρτυρας ότι η πολιτική δεν προσπάθησε ποτέ να επηρεάσει την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας», υποστηρίζει ο Γιουνκέρ. Η καγκελάριος Μέρκελ δείχνει καλύτερη επαφή με την πραγματικότητα και την ειλικρίνεια. Αποφασίζει μάλιστα να κάνει και μια επίδειξη χιούμορ: «Ακόμη και αν έγιναν απόπειρες να θιγεί η ανεξαρτησία της, τις απέκρουσε ο Τρισέ. Αλλά όπως μόλις ακούσαμε, τέτοιες απόπειρες δεν υπήρξαν ποτέ.»

«Και βέβαια υπήρξαν πολιτικές παρεμβάσεις», σχολιάζει με φαρμακερό τόνο λίγο αργότερα, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΚΤ. Η πολιτική πίεσε για την αγορά κρατικών ομολόγων, ο Τρισέ συμφώνησε και μετέφερε την πίεση στο εσωτερικό της ΕΚΤ. Αλλά και από τον επαινετικό λόγο του προέδρου της ΕΕ Χέρμαν βαν Ρομπάι συμπεραίνουμε ότι οι περιγραφές αυτές δεν είναι βγαλμένες από το πουθενά. Εκείνος μάλιστα θεωρεί αρετή τον πολιτικό ρόλο της ΕΚΤ. Ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας δεν μπορεί να σημαίνει την απόλυτη απαγκίστρωση από κάθε πολιτική απόφαση. Η κεντρική τράπεζα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να συμβουλεύει το δημόσιο, να το ενθαρρύνει και να το προειδοποιεί. Ο Τρισέ τα πέτυχε όλα αυτά στην οχτάχρονη θητεία του, τον επαινεί ο βαν Ρομπάι.

Την πιο όμορφη προοπτική για το μέλλον, πάντως – όπως και την πιο παθιασμένη ματιά στο παρελθόν – την ανοίγει ο τέως καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ. «Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω», λέει στον 68χρονο Τρισέ, «ότι τα γεράματα σίγουρα δεν αρχίζουν στα 69».
​

 

[SBE]

η Ευρώπη θα παράγει μόνο το ένα δέκατο της παγκόσμιας παραγωγής και κάθε χώρα της ξεχωριστά λιγότερο από το ένα εκατοστό

Αυτό με μπερδεύει με τα νούμερα και θα πρέπει να καθίσω με χαρτί και μολύβι να το σκεφτώ.

Ενδιαφέρον κατά τ' άλλα.

 

[nickel]

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση!
Μεταξύ τυρού και αχλαδίου γίνεται και καμιά ορθή διάγνωση. Πολλές λύσεις δεν ακούω. Οι ιδέες του ντ' Εστέν για τον αποκλεισμό κρατών και τη διάσπαση των τραπεζών σε επενδυτικές και καταθετικές είναι μπαρούφες ή κάνω λάθος;