[...] και με τον Ασίμοφ τις απόψεις του για το μέλλον της επιστήμης και για την επίδρασή της στην κοινωνία μας (είναι ο μόνος συγγραφέας που έγραφε πραγματικά επιστημονική φαντασία, κι όχι σκέτη φαντασία, κατά τη γνώμη μου: οι επιστημονικές εικασίες του ήταν πάντα εύλογες, πρωτότυπες και άκρως ενδιαφέρουσες).
[...]
Εδώ θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω - όχι επειδή μου πρόλαβες τον Χάξλεϊ
(και καλά έκανες, μου άφησες το περιθώριο να καλέσω άλλους :))· ιδίως για το
Νησί, ευχαρίστως να τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά, όταν προφτάσω να το ξαναδιαβάσω ώστε να το συζητήσουμε σωστά
(μήνες τώρα μου φωνάζει από το ράφι των προς επανάγνωση απέναντί μου, αλλά πού χρόνος; ). Παρότι τον Ασίμοφ τον έχω πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου
(και τον πρόλαβε ο Δόκτορας), υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που έγραφαν και γράφουν πραγματικά επιστημονική φαντασία και όχι σκέτη φαντασία, αν καταλαβαίνω καλά την εξήγηση που δίνεις αμέσως μετά.
Ένα παράδειγμα μόνο: ο άσπονδος φίλος* του ο Άρθουρ Κλαρκ
(γι' αυτό δεν κάλεσα τον Κλαρκ), ο δεύτερος της Τριάδας των Μεγάλων· ο τρίτος ήταν ο Χαϊνλάιν
ή Χάινλαϊν, αν προτιμάτε. Αφήνω κατά μέρος το θέμα των
γεωστατικών δορυφόρων, στη διάδοση της ιδέας των οποίων συνέβαλε πολύ (
The geostationary orbit is now sometimes known as the Clarke Orbit or the Clarke Belt in his honour.) - αναφέρω μόνο αυτή τη σχετική ρήση του επειδή μου άρεσε:
I'm often asked why I didn't try to patent the idea of communications satellites. My answer is always, "A patent is really a license to be sued" - και περιορίζομαι σε δύο παραδείγματα:
1. Από
τη Wikipedia για μια συνέντευξή του:
In a 1974 taped interview with the Australian Broadcasting Corporation, the interviewer asked Clark how he believed the computer would change the future for the everyday person, and what life would be like around the year 2001. Clarke accurately predicted many things that became reality—including online banking, online shopping, and other now commonplace things. Responding to a question about how the interviewer's son's life would be different, Clark responded: "He will have, in his own house, not a computer as big as this, [points to nearby computer], but at least, a console through which he can talk, through his local computer and get all the information he needs, for his everyday life, like his bank statements, his theater reservations, all the information you need in the course of living in our complex modern society, this will be in a compact form in his own house ... and he will take it as much for granted as we take the telephone."
2. Ένα μικρό απόσπασμα από το
2001: Οδύσσεια του διαστήματος (1968), προϊόν της
εφανταστικής συνεργασίας του
(όχι fictional η συνεργασία· science-fictional, and simply fantastic) με έναν άλλο μεγάλο, σκηνοθέτη αυτόν
(πότε θα κάνουμε πάρτι για σκηνοθέτες, Έλσα; ) τον Κιούμπρικ:
Είχε πολλά να κάνει για να περάσει την ώρα του, έστω κι αν δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να κάθεται και να διαβάζει. Όταν βαριόταν τις επίσημες αναφορές και τα υπομνήματα και τα πρακτικά, συνέδεε το ειδησεογραφικό του μπλοκ, σε μέγεθος τετραδίου, στο κύκλωμα πληροφοριών του σκάφους και διάβαζε στα πεταχτά τις ειδήσεις από τη Γη. Μία μία, εμφάνιζε τις μεγαλύτερες παγκοσμίως ηλεκτρονικές εφημερίδες· ήξερε από μνήμης τους κωδικούς των πιο σημαντικών χωρίς να χρειάζεται να συμβουλευτεί τον κατάλογο στο πίσω μέρος της συσκευής. Ενεργοποιώντας τη βραχυπρόθεσμη μνήμη της οθόνης, εμφάνιζε εκεί την πρώτη σελίδα ενώ σάρωνε τους τίτλους και σημείωνε τα άρθρα που τον ενδιέφεραν. Το καθένα από αυτά είχε έναν διψήφιο κωδικό αναφοράς· όταν τον πληκτρολογούσε, η μικρογραφία του άρθρου μεγιστοποιούνταν καλύπτοντας αυτόματα όλη την οθόνη και μπορούσε να το διαβάσει με την άνεσή του. Όταν τελείωνε, επέστρεφε στην προβολή ολόκληρης σελίδας και διάλεγε κάποιο άλλο θέμα για λεπτομερή διερεύνηση. Καμιά φορά ο Φλόιντ αναρωτιόταν αν το ειδησεογραφικό μπλοκ, και η εκπληκτική τεχνολογία πίσω από αυτό, ήταν η τελευταία λέξη στην αναζήτηση του ανθρώπου για την τέλεια μέθοδο επικοινωνίας. Ήταν εδώ, μακριά στο διάστημα, και απομακρυνόταν συνεχώς από τη Γη με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων την ώρα, κι όμως σε μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου μπορούσε να δει τους τίτλους όποιας εφημερίδας ήθελε. Το κείμενο ενημερωνόταν αυτόματα κάθε ώρα· ακόμα κι αν διάβαζε κανείς μόνο τις αγγλικές εκδόσεις, θα μπορούσε να περάσει μια ολόκληρη ζωή χωρίς να κάνει τίποτε άλλο παρά να απορροφά τη συνεχώς μεταβαλλόμενη ροή πληροφοριών από τους ειδησεογραφικούς δορυφόρους. Δυσκολευόταν να φανταστεί πώς θα μπορούσε το σύστημα να βελτιωθεί ή να γίνει πιο εύχρηστο. Αργά ή γρήγορα όμως, υπέθετε ο Φλόιντ, θα ξεπερνιόταν, για να αντικατασταθεί από κάτι τόσο απίστευτο και ακατανόητο όπως το ίδιο το ειδησεογραφικό μπλοκ θα φαινόταν στον Κάξτον ή τον Γουτεμβέργιο.
2001: Οδύσσεια του διαστήματος (μτφ. Νίκος Μανουσάκης), Anubis 2008.
Μας θυμίζει κάτι;
Για τον Φρανκ Χέρμπερτ
(που πρόλαβα και κάλεσα), από τους πρώτους που διέδωσαν τις ιδέες της οικολογίας και της συστημικής σκέψης, και τις δικές του
ιδέες και θέματα - όχι μόνο από τις θετικές επιστήμες, αλλά και από τις κοινωνικές, κυρίως - θα βρεθεί η ευκαιρία να τα πούμε μια άλλη φορά (εκτός από το
Dune, ενδιαφέρον ακόμη και σήμερα, παρότι γράφτηκε το 1982, είναι το
White Plague, που εξετάζει θέματα σεξουαλικά μεταδιδόμενης πανδημίας, βιοτρομοκρατίας και συνεπακόλουθων κοινωνικών φαινομένων και αλλαγών).
Τώρα προέχει το νυχτοκάματο.
*Clarke and Asimov first met in New York City in 1953, and they traded friendly insults and jibes for decades. They established a verbal agreement, the "Clarke–Asimov Treaty", that when asked who was best, the two would say Clarke was the best science fiction writer and Asimov was the best science writer. :laugh:
Δεν κατάλαβα, δηλαδή, θα βγάλουμε έξω τις επιλογές μας και θα τις μετρήσουμε, ποιος την έχει καλύτερη; 
