Δεν μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε ευθέως σαν αρμονικά και κατανοητά. Γι' αυτό ακριβώς μεσολαβεί η αναγωγή, ή διάλυση, ή ό,τι άλλο. Εδώ νομίζω ότι έχουμε ένα κατ' ουσία εγελιανό σχήμα. Αν αναχθούμε στο θεμελιωδέστερο επίπεδο, υπάρχει αρμονία, η οποία μάλιστα δεν είναι απρόσιτη στην ανθρώπινη νόηση και μπορούμε συνεπώς να τη συλλάβουμε (κατανοητότητα). Αν όμως προχωρήσουμε από το καθολικό στο μερικό και στο πλήρως προσδιορισμένο, ή με λίγα λόγια στην απτή πραγματικότητα, τότε ναι, βλέπουμε ότι υπάρχει πόνος και δυστυχία. Αλλά ο πόνος και η δυστυχία δεν ανήκουν στο θεμελιωδέστερο επίπεδο. Καθώς προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε, διαπιστώνουμε ότι αποτελούν επιμέρους (δευτερεύοντα) στοιχεία, μεταξύ πολλών άλλων, του συγκεκριμένου τρόπου με τον οποίο εκδηλώνεται αυτή η αρμονία, με τον οποίο η αρμονία δομεί την πραγματικότητα - δεν αναιρούν την αρμονία.
Αφού το καταλαβαίνω κάπως έτσι, δεν έχω κανένα πρόβλημα με την αναγωγή (σε...), διάλυση (μέσα σε...) κτλ. Το μόνο σοβαρό πρόβλημα μού φαίνεται ότι είναι αυτό που είδε ο άγγλος μεταφραστής. Αφού το all-embracing δεν περιλαμβάνεται στο πρωτότυπο, υπάρχει κάποιο κενό. Θα ήταν λογικότερο να πούμε σε μια καθολική/ ευρύτερη/ γενικότερη αρμονία και κατανοητότητα. Δηλαδή, λίγο-πολύ all-embracing. Εκτός αν το προηγούμενο κείμενο μάς επιτρέπει να μιλήσουμε για την αρμονία και κατανοητότητα, δηλαδή εκείνη για την οποία μάς μίλησε ενδεχομένως πιο πάνω, οπότε δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τον προσδιορισμό.
