Καλή λύση. Αμ' έπος, αμ' έργον.
This funny thing landed in my email
- Thread starter nickel
- Start date
Καλή λύση. Αμ' έπος, αμ' έργον.
HOMER’S MESSAGE TO THE WRITING STAFF OF THE ILIAD, SEASON 2
by CHRIS MARCIL
“Most contemporary long-form television drama are put together by multiple people, even if there is a single creator who came up with the show’s initial premise. It may be helpful to think in these terms when considering the Odyssey.”
— Emily Wilson, from the introduction to her Odyssey translation
- - -
Hey, phrase-turning masters (and our new female hire):
Welcome back! As a man gets separated from his companions and wanders, weak and alone, then from a distance he smells the smoke from cooking meat, and the aroma gladdens his spirit, for he knows they will soon be reunited — that’s how excited I am to see you assholes again.
IMPORTANT DIGRESSION: speaking of cooking, there’s a new Phoenician place near where the season 2 writing room will be. I know some of you don’t like Phoenician (Nikos!) but you will after you have this.
Anyway, it was late in coming, but we finally got our pickup from the network, which is what the religious festivals who keep us in olive oil call themselves now. And we deserved it: we put together a 16,000-line poem where the most sympathetic character fights for the enemy and dies at the end. Sure, The Iliad may not have been the poem of choice for an ordinary guy on a trireme, or filled with “news you can use” like Hesiod’s stuff (“Works and Days” drives me crazy, I don’t know why), but it was must-listen material at the cool symposia on the coasts. I kind of hate myself when I say stuff like this, but I think we proved that the epic is the art form that really fits where the Iron Age is at right now.
The only question is, how do we top ourselves?
The network has some thoughts, which mostly boil down to, “How about we actually see the war end, and we win?” I get it: the kind of bards who can memorize 16,000 lines and really put it over don’t come cheap, no matter how much we help them with repetition. So give the people what they want. And even though we shot down the “We Win!” ending with a flaming arrow last season, it’s still worth considering — if we can find a uniquely Iliad way to do it. Be advised, though, that it would have to have the horse. I know this because I pitched that our heroes catapult in — super visual, plus maybe a commentary on the new toys of war — and they were very definitely, “No, the horse.” Anyway, come in prepared to have a take.
Also, come in prepared to meet our first ever female writer, Cassandra, who just finished her apprenticeship in Crete. She had to disguise herself as a boy, and she has a lot of funny stories about it. I mean, looked at a certain way, her stories might be sad, but I thought they were kind of funny. Just look at the kind of things the gods have done.
But she had a season 2 idea that I either love or hate: let’s skip the war almost entirely and, instead, follow one or more of our characters home. She suggested Odysseus and Penelope, but to me Agamemnon is the obvious choice — that whole story is anti-heroic and totally Iliad. Still, the idea of Odysseus and his crew sailing around, encountering the Lotus-eaters, getting addicted to the stuff, and then dealing it all around the Mediterranean might be fun. We’ll discuss.
See you Monday!
— Homer
PS: I know you’ve probably heard some talk about writing the poem down this time. Ignore it. The technology gets in the way of the experience and always will, not to mention how unfair it is to guys like me who can’t see.
PPS: Some of you have seen that dialogue I did over the break where I called you guys “Myrmidons.” I apologize. If you could have heard me say it with affection with my voice, you would have understood what I meant.
Ήρθε η ώρα να εξηγήσω γιατί έγραψα το παραπάνω σε ένα άλλο νήμα. Επειδή ο συγγραφέας κάποιου πονήματος, πάνω στον οίστρο του, πρόσθεσε περίσσια θαυμαστικά (ή, ίσως, πολλά ερωτηματικά) μετά την κραυγή απόγνωσης «Τα μάτια μου, τα μάτια μου, τι να τα κάνω τα μάτια μου!!!!», κάτι που δεν άρεσε στον επιμελητή του, ο οποίος διέγραψε τα περίσσια σημεία στίξης και πρόσθεσε στο περιθώριο «Να τα βγάλεις». Και, βέβαια, στην τελική έκδοση όλοι διάβασαν: «Τα μάτια μου, τα μάτια μου, τι να τα κάνω τα μάτια μου! Να τα βγάλεις.»
+ από τα σχόλια στο ποστ στο FB:
Music department: Tones.
Complaints department: Moans. (and Groans, I might add)
Telecommunications department: Phones.
Marinos
¥
Όπως το θυμάμαι εγώ (στην πολυτσιταρισμένη [από μένα] Χιουμοριστική Ανθολογία του '59 [;]), η τελική έκδοση διατηρεί βεβαίως και τα τρία θαυμαστικά: «Τα μάτια μου, τα μάτια μου, τι να τα κάνω τα μάτια μου!!! Να τα βγάλεις.»
Περίπου από τότε το θυμάμαι κι εγώ, αν και είναι πιθανόν να το διάβασα στην Εκλογή. Ωστόσο, το έγραψα με την εκλογίκευση που θα έκανε ένας παλιός διορθωτής. Δηλαδή, κανένας δεν θα έγραφε απλώς «Να τα βγάλεις» χωρίς ταυτόχρονα να τραβήξει μια γραμμή να σβήσει τα περίσσια σημεία στίξης. Ήρθαν μετά οι στοιχειοθέτες, αφαίρεσαν τα περίσσια και... πρόσθεσαν το κείμενο που έλειπε.
«Ο αισιόδοξος βλέπει τζαζ, ο απαισιόδοξος ψάχνει την κάλτσα που λείπει.»
Αν και θα προτιμούσα την αντιδιαστολή να ήταν ανάμεσα σε άνθρωπο με φαντασία και σε άνθρωπο χωρίς.
Περί καλτσών που λείπουν:
https://www.lexilogia.gr/threads/Φωνή-ασχέτου-εν-τη-ερήμω-της-Λεξιλογίας.8683/post-103973
Αν και θα προτιμούσα την αντιδιαστολή να ήταν ανάμεσα σε άνθρωπο με φαντασία και σε άνθρωπο χωρίς.
Περί καλτσών που λείπουν:
https://www.lexilogia.gr/threads/Φωνή-ασχέτου-εν-τη-ερήμω-της-Λεξιλογίας.8683/post-103973
Κάτι σαν Καββαδίας για την διώρυγα του Σουέζ:
Απ' τον Νοτιά τρεμόπαιζαν τα φώτα του Σουέζ
και οι βάρκες αχνοφαίνονταν κοντά στο ακροθαλάσσι
κι ο καπετάνιος γελαστός μας έκανε σαφέζ
πως σκόπευε την διώρυγα με πάντες να περάσει.
Γλυκά του 'παμε η διώρυγα πως είναι μακρουλή
και με τη μούρη μονάχα καράβι την περνάει
μα αυτός, σκληρό κι ανέμελο θαλασσινό πουλί
μας είπε «alea jacta est, θα πάμε με το πλάι».
Τώρα να ξεκολλήσουνε το πλοίο απ' το στενό
με μια μπουλντόζα παιδική μοχθούνε οι αραπάδες
Χίλια καράβια μας κοιτούν με βλέμμα σκοτεινό
που το παγκόσμιο εμπόριο γαμήσαμε ενθάδες
Edit: Συμπληρώσεις απ' τον τοίχο μου όπου το πόσταρα (το πρώτο τετράστιχο από φίλο, το οχτάστιχο μετά απ' την αφεντιά μου)
Ο παπαγάλος σκεφτικός κοιτάζει αφ' υψηλού
τον καπετάνιο, κάνοντας λιγάκι μαύρη πλάκα.
«Μπαρκάρω σε γκαζάδικο για τη Χονολουλού·
στον σκυλοπνίχτη σου ξανά δεν μπαίνω, ρε ——.»
Tον παπαγάλο ακούγοντας που έκρωζε βραχνά,
ένας λοστρόμος μελαψός που μπάρκαρε στ' Αλγέρι
του καπετάνιου έλεγε «Παράτα τα στενά,
απ' το Μαρόκο είμ' εγώ, του Γιβραλτάρ τα μέρη.
Ποτέ μην μπεις σε διώρυγες, πορθμούς και τα λοιπά,
όλος ο κόσμος ξέρει πια πως τότε θα σφηνώσεις,
και προς Θεού, ποτέ μην πας πέρα στον Παναμά
ωκεανούς πελώριους γιατί θ' απομονώσεις».
Απ' τον Νοτιά τρεμόπαιζαν τα φώτα του Σουέζ
και οι βάρκες αχνοφαίνονταν κοντά στο ακροθαλάσσι
κι ο καπετάνιος γελαστός μας έκανε σαφέζ
πως σκόπευε την διώρυγα με πάντες να περάσει.
Γλυκά του 'παμε η διώρυγα πως είναι μακρουλή
και με τη μούρη μονάχα καράβι την περνάει
μα αυτός, σκληρό κι ανέμελο θαλασσινό πουλί
μας είπε «alea jacta est, θα πάμε με το πλάι».
Τώρα να ξεκολλήσουνε το πλοίο απ' το στενό
με μια μπουλντόζα παιδική μοχθούνε οι αραπάδες
Χίλια καράβια μας κοιτούν με βλέμμα σκοτεινό
που το παγκόσμιο εμπόριο γαμήσαμε ενθάδες
Edit: Συμπληρώσεις απ' τον τοίχο μου όπου το πόσταρα (το πρώτο τετράστιχο από φίλο, το οχτάστιχο μετά απ' την αφεντιά μου)
Ο παπαγάλος σκεφτικός κοιτάζει αφ' υψηλού
τον καπετάνιο, κάνοντας λιγάκι μαύρη πλάκα.
«Μπαρκάρω σε γκαζάδικο για τη Χονολουλού·
στον σκυλοπνίχτη σου ξανά δεν μπαίνω, ρε ——.»
Tον παπαγάλο ακούγοντας που έκρωζε βραχνά,
ένας λοστρόμος μελαψός που μπάρκαρε στ' Αλγέρι
του καπετάνιου έλεγε «Παράτα τα στενά,
απ' το Μαρόκο είμ' εγώ, του Γιβραλτάρ τα μέρη.
Ποτέ μην μπεις σε διώρυγες, πορθμούς και τα λοιπά,
όλος ο κόσμος ξέρει πια πως τότε θα σφηνώσεις,
και προς Θεού, ποτέ μην πας πέρα στον Παναμά
ωκεανούς πελώριους γιατί θ' απομονώσεις».
Last edited:
Μου θύμισες αυτό:
View attachment 6786Πρώτα το τρώγειν και μετά το φιλοσοφείν• Το ατακίζειν εστί φιλοσοφείν.
ΥΓ: Ο ορθογραφικός διορθωτής το "ατακίζειν" το έκανε "τσακίσου".
φιλοκαλοῦμέν τε γάρ ἄνευ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦμεν μετά φύλλου πλατυφύλλου