This funny thing landed in my email
- Thread starter nickel
- Start date
Μπράβο, Κώστα, αμετάφταστο! :up:
Επειδή αξίζει και σαν κείμενο και σαν μεταφραστικός εφιάλτης, άθλος ή άπιαστο όνειρο, όπως το δει κανείς.
I’m a Modern Man
GEORGE CARLIN
on the Tonight Show with Jay Leno on 15 Νov 2005
Για καλύτερη εικόνα και κυρίως καθαρότερο ήχο:
Taped at The John F. Kennedy Center for the Performing Arts on November 10, the 90-minute 2008 Mark Twain Prize honoring George Carlin
Επειδή αξίζει και σαν κείμενο και σαν μεταφραστικός εφιάλτης, άθλος ή άπιαστο όνειρο, όπως το δει κανείς.
I’m a Modern Man
GEORGE CARLIN
on the Tonight Show with Jay Leno on 15 Νov 2005
I'm a modern man, digital and smoke-free; a man for the millennium.
A diversified, multi-cultural, post-modern deconstructionist; politically, anatomically and ecologically incorrect.
I've been uplinked and downloaded, I've been inputted and outsourced. I know the upside of downsizing, I know the downside of upgrading.
I'm a high-tech low-life. A cutting-edge, state-of-the-art, bi-coastal multi-tasker, and I can give you a gigabyte in a nanosecond.
I'm new-wave, but I'm old-school; and my inner child is outward-bound.
I'm a hot-wired, heat-seeking, warm-hearted cool customer; voice-activated and bio-degradable.
I interface with my database; my database is in cyberspace; so I'm interactive, I'm hyperactive, and from time to time I'm radioactive.
Behind the eight ball, ahead of the curve, ridin' the wave, dodgin' the bullet, pushin' the envelope.
I'm on point, on task, on message, and off drugs.
I've got no need for coke and speed; I've got no urge to binge and purge.
I'm in the moment, on the edge, over the top, but under the radar.
A high-concept, low-profile, medium-range ballistic missionary.
A street-wise smart bomb. A top-gun bottom-feeder.
I wear power ties, I tell power lies, I take power naps, I run victory laps.
I'm a totally ongoing, big-foot, slam-dunk rainmaker with a pro-active outreach.
A raging workaholic, a working rageaholic; out of rehab and in denial.
I've got a personal trainer, a personal shopper, a personal assistant, and a personal agenda.
You can't shut me up; you can't dumb me down. 'Cause I'm tireless, and I'm wireless. I'm an alpha-male on beta-blockers.
I'm a non-believer, I'm an over-achiever; Laid-back and fashion-forward. Up-front, down-home; low-rent, high-maintenance.
I'm super-sized, long-lasting, high-definition, fast-acting, oven-ready and built to last.
A hands-on, footloose, knee-jerk head case; prematurely post-traumatic, and I have a love child who sends me hate-mail.
But I'm feeling, I'm caring, I'm healing, I'm sharing. A supportive, bonding, nurturing primary-care giver.
My output is down, but my income is up. I take a short position on the long bond, and my revenue stream has its own cash flow.
I read junk mail, I eat junk food, I buy junk bonds, I watch trash sports.
I'm gender-specific, capital-intensive, user-friendly and lactose-intolerant.
I like rough sex; I like tough love. I use the F-word in my e-mail. And the software on my hard drive is hard-core—no soft porn.
I bought a microwave at a mini-mall. I bought a mini-van at a mega-store. I eat fast food in the slow lane. I'm toll-free, bite-size, ready-to-wear, and I come in all sizes.
A fully equipped, factory-authorized, hospital-tested, clinically-proven, scientifically-formulated medical miracle.
I've been pre-washed, pre-cooked, pre-heated, pre-screened, pre-approved, pre-packaged, post-dated, freeze-dried, double-wrapped and vacuum-packed.
And . . . I have unlimited broadband capacity.
I'm a rude dude, but I'm the real deal. Lean and mean. Cocked, locked and ready to rock; rough, tough and hard to bluff.
I take it slow, I go with the flow; I ride with the tide, I've got glide in my stride.
Drivin' and movin', sailin' and spinnin'; jivin' and groovin', wailin' and winnin'.
I don't snooze, so I don't lose. I keep the pedal to the metal and the rubber on the road. I party hearty, and lunchtime is crunch time.
I'm hangin' in, there ain't no doubt; and I'm hangin' tough.
Over and out.
A diversified, multi-cultural, post-modern deconstructionist; politically, anatomically and ecologically incorrect.
I've been uplinked and downloaded, I've been inputted and outsourced. I know the upside of downsizing, I know the downside of upgrading.
I'm a high-tech low-life. A cutting-edge, state-of-the-art, bi-coastal multi-tasker, and I can give you a gigabyte in a nanosecond.
I'm new-wave, but I'm old-school; and my inner child is outward-bound.
I'm a hot-wired, heat-seeking, warm-hearted cool customer; voice-activated and bio-degradable.
I interface with my database; my database is in cyberspace; so I'm interactive, I'm hyperactive, and from time to time I'm radioactive.
Behind the eight ball, ahead of the curve, ridin' the wave, dodgin' the bullet, pushin' the envelope.
I'm on point, on task, on message, and off drugs.
I've got no need for coke and speed; I've got no urge to binge and purge.
I'm in the moment, on the edge, over the top, but under the radar.
A high-concept, low-profile, medium-range ballistic missionary.
A street-wise smart bomb. A top-gun bottom-feeder.
I wear power ties, I tell power lies, I take power naps, I run victory laps.
I'm a totally ongoing, big-foot, slam-dunk rainmaker with a pro-active outreach.
A raging workaholic, a working rageaholic; out of rehab and in denial.
I've got a personal trainer, a personal shopper, a personal assistant, and a personal agenda.
You can't shut me up; you can't dumb me down. 'Cause I'm tireless, and I'm wireless. I'm an alpha-male on beta-blockers.
I'm a non-believer, I'm an over-achiever; Laid-back and fashion-forward. Up-front, down-home; low-rent, high-maintenance.
I'm super-sized, long-lasting, high-definition, fast-acting, oven-ready and built to last.
A hands-on, footloose, knee-jerk head case; prematurely post-traumatic, and I have a love child who sends me hate-mail.
But I'm feeling, I'm caring, I'm healing, I'm sharing. A supportive, bonding, nurturing primary-care giver.
My output is down, but my income is up. I take a short position on the long bond, and my revenue stream has its own cash flow.
I read junk mail, I eat junk food, I buy junk bonds, I watch trash sports.
I'm gender-specific, capital-intensive, user-friendly and lactose-intolerant.
I like rough sex; I like tough love. I use the F-word in my e-mail. And the software on my hard drive is hard-core—no soft porn.
I bought a microwave at a mini-mall. I bought a mini-van at a mega-store. I eat fast food in the slow lane. I'm toll-free, bite-size, ready-to-wear, and I come in all sizes.
A fully equipped, factory-authorized, hospital-tested, clinically-proven, scientifically-formulated medical miracle.
I've been pre-washed, pre-cooked, pre-heated, pre-screened, pre-approved, pre-packaged, post-dated, freeze-dried, double-wrapped and vacuum-packed.
And . . . I have unlimited broadband capacity.
I'm a rude dude, but I'm the real deal. Lean and mean. Cocked, locked and ready to rock; rough, tough and hard to bluff.
I take it slow, I go with the flow; I ride with the tide, I've got glide in my stride.
Drivin' and movin', sailin' and spinnin'; jivin' and groovin', wailin' and winnin'.
I don't snooze, so I don't lose. I keep the pedal to the metal and the rubber on the road. I party hearty, and lunchtime is crunch time.
I'm hangin' in, there ain't no doubt; and I'm hangin' tough.
Over and out.
Για καλύτερη εικόνα και κυρίως καθαρότερο ήχο:
Ναι, μεταπλάθεται. Not for translation; for transcreation. Και πάλι άθλος όμως, ε;
“NABUCCO” στη Ρώμη
Στις 12 Μαρτίου, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης: Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.
Το έργο Nabucco του Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα, και η περίφημη άρια «Va pensiero” τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 –-όταν και γράφτηκε η όπερα-- ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.
Πριν αρχίσει η συναυλία, ο Gianni Alemanno, δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Και αυτό, ενώ ο Alemanno είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Berlusconi.
Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές για την Ιταλία, θα προκαλέσει ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως τη στιγμή που ο ίδιος ο Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία.
Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης.
«Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε «Oh mia patria,così bella e perduta!». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη)
Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis”. Το κοινό άρχισε να φωνάζει «Viva l’Italia!» και «Viva Verdi!». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα –κάποια έγραφαν «Muti, senatore a vita».
Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero. Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος. «Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη πρόθεση».
Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:
[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]
«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη».
[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]
Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί».
Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων. «Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ’ όψη των πολιτικών.
Στις 12 Μαρτίου, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης: Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.
Το έργο Nabucco του Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα, και η περίφημη άρια «Va pensiero” τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 –-όταν και γράφτηκε η όπερα-- ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.
Πριν αρχίσει η συναυλία, ο Gianni Alemanno, δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Και αυτό, ενώ ο Alemanno είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Berlusconi.
Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές για την Ιταλία, θα προκαλέσει ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως τη στιγμή που ο ίδιος ο Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία.
Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης.
«Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε «Oh mia patria,
Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis”. Το κοινό άρχισε να φωνάζει «Viva l’Italia!» και «Viva Verdi!». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα –κάποια έγραφαν «Muti, senatore a vita».
Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero. Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος. «Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη πρόθεση».
Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:
[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]
«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη».
[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]
Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί».
Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων. «Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ’ όψη των πολιτικών.
Last edited by a moderator:
SBE
¥
Του Αυγούστου Κορτώ, από το Protagon. 
[...]
Η τελευταία τεχνολογική Οδύσσεια που υπέστην ήταν η εγκατάσταση γρήγορου ίντερνετ το καλοκαίρι του 2008, όταν η μεταφραστική μου εργασία είχε μετατραπεί σε κόλαση – γιατί όταν ο τρισκατάρατος συγγραφέας σου παραθέτει μια παράγραφο με διάφορες ποικιλίες βρούβας που φύονται μόνο στο νοτιοδυτικό Γουαϊόμινγκ και μόνο σε χωράφια κοπρισμένα με σκατό βίσωνα (και συγκεκριμένα, Υδροχόου βίσωνα), η πρώτη αντίδραση του μεταφραστή με προπολεμικό μόντεμ (ναι, εκείνο που έσκουζε σαν τη χήρα στο κρεβάτι) είναι η αυτοκτονία με κατάποση καθαριστικού μπανιέρας. [...]
Η τελευταία τεχνολογική Οδύσσεια που υπέστην ήταν η εγκατάσταση γρήγορου ίντερνετ το καλοκαίρι του 2008, όταν η μεταφραστική μου εργασία είχε μετατραπεί σε κόλαση – γιατί όταν ο τρισκατάρατος συγγραφέας σου παραθέτει μια παράγραφο με διάφορες ποικιλίες βρούβας που φύονται μόνο στο νοτιοδυτικό Γουαϊόμινγκ και μόνο σε χωράφια κοπρισμένα με σκατό βίσωνα (και συγκεκριμένα, Υδροχόου βίσωνα), η πρώτη αντίδραση του μεταφραστή με προπολεμικό μόντεμ (ναι, εκείνο που έσκουζε σαν τη χήρα στο κρεβάτι) είναι η αυτοκτονία με κατάποση καθαριστικού μπανιέρας. [...]
Το να έχεις τον Κορτώ να σου περιγράφει τη σχέση του με την τεχνολογία είναι το δεύτερο πιο αστείο πράγμα που έχω ακούσει / διαβάσει τελευταία (μετά την περιγραφή από τον Zazula μεταφραστικών λαθών σε τεχνικά κείμενα).
Βέβαια, τίποτα απ' αυτά δεν προσγειώθηκε στο ιμέιλ μας...
Βέβαια, τίποτα απ' αυτά δεν προσγειώθηκε στο ιμέιλ μας...
Απ' ό,τι βλέπω, κυκλοφορεί μέρες τώρα, εμένα όμως σήμερα μου το έστειλαν.
Με την άδεια και την ανοχή σας, κυρίες μου.
Με την άδεια και την ανοχή σας, κυρίες μου.
Από την πάσα της SBE.
-Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
-Όχι, πέθανε δυστυχώς. Ένδοξα και τιμημένα όμως, μπαόκι! :lol:
-Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
-Όχι, πέθανε δυστυχώς. Ένδοξα και τιμημένα όμως, μπαόκι! :lol:
Δεν προσγειώθηκε στο email μου, αλλά στον τοίχο του σχολείου απέναντι από το πατρικό μου:
Και τελείως, τυχαία, απέναντι από το μήνυμα αυτό, έρχεται και η απόδειξη ότι "εκεί μόνο ΠΑΟΚ" και όχι π.χ. ορθογραφία:
Και δεν ξέρω αν ευθύνεται η πωλαιοδομία ή ο πινακιδουργός.
Και τελείως, τυχαία, απέναντι από το μήνυμα αυτό, έρχεται και η απόδειξη ότι "εκεί μόνο ΠΑΟΚ" και όχι π.χ. ορθογραφία:
Και δεν ξέρω αν ευθύνεται η πωλαιοδομία ή ο πινακιδουργός.
Δεν ξέρω αν το έχει βάλει κανείς άλλος, αλλά εγώ σήμερα το είδα και είναι πολύ αστείο και θλιβερό ταυτόχρονα.
http://vimeo.com/30096483
http://vimeo.com/30096483
