The Origin of Consciousness in the Breakdown of the Bicameral Mind

[Alexandra]

Το βιβλίο δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Καμιά ιδέα για την απόδοση του τίτλου;

Πληροφορίες για το bicameral mind εδώ.
http://www.wikiwand.com/en/Bicameralism_(psychology)

 

[nickel]

Θα διαφοροποιηθώ κάπως από την απόδοση που έχει προταθεί εδώ:

http://www.hearingvoices.gr/index.php/2012-07-18-09-15-37/2012-07-18-09-32-23

και θα προτείνω:

Η δημιουργία της συνείδησης κατά τη διάσπαση του διμερούς νου

 

[Alexandra]

Ευχαριστώ πολύ!

 

[Earion]

Έχουμε ξαναδεί τον όρο bicameral στη Λεξιλογία. Ίσως το διθάλαμος, που ήταν άστοχο εκεί, να είναι ταιριαστό εδώ.

 

[nickel]

Καλημέρα. Υπάρχουν ήδη δύο προτάσεις στο διαδίκτυο για «διθάλαμο μυαλό». :up:

 

[dominotheory]

Έχουμε ξαναδεί τον όρο bicameral στη Λεξιλογία. Ίσως το διθάλαμος, που ήταν άστοχο εκεί, να είναι ταιριαστό εδώ.

Να επισημάνω ένα πιθανό πρόβλημα εδώ:

Ο θάλαμος βρίσκεται στο κέντρο του εγκεφάλου και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του διεγκεφάλου. Στον ενήλικα περιβάλλεται τελείως από τα εγκεφαλικά ημισφαίρια. Περιβάλλει την τρίτη κοιλία. Έχει σχήμα και μέγεθος μικρού αυγού κότας. Λειτουργεί ως συναπτικό κέντρο των ανιόντων οδών, εκτός από την οσφρητική οδό. Στον θάλαμο βρίσκεται μεγάλος αριθμός από πυρήνες οι οποίοι συνδέονται με τον εγκεφαλικό φλοιό.
https://el.wikipedia.org/wiki/Θάλαμος_(εγκέφαλος)


Έχω κι εγώ υπόψη μου αυτό το -εξαιρετικά ενδιαφέρον- έργο.

Μια ακόμη πρόταση είναι να εξεταστεί η κατάρρευση αντί της διάσπασης. Στο βιβλίο, συχνά χρησιμοποιείται το collapse στη θέση του breakdown (of the bicameral mind) και το γεγονός στο οποίο γίνεται αναφορά είναι μάλλον μια διάλυση/εξαφάνιση/κατάργηση παρά μια διάσπαση. Παύει δηλαδή κάτι να υπάρχει (ο αντιληπτικός τρόπος του bicameral mind).

Ακόμη, σκεφτόμουν ότι ίσως, επίσης, θα έπρεπε να εξετάσουμε και την καταγωγή για το origin. Ελπίζω να μπορέσω να επανέλθω λίγο αργότερα (σήμερα), με συγκεκριμένες αναφορές από το βιβλίο.

 

[dominotheory]

Την ίδια μέρα έλπιζα να απαντήσω, όμως άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων κλπ.
Ωστόσο, thank God, η μέρα ήγγικεν.
Πολλά θεολογικά θα μου πείτε, αλλά τα σηκώνει το θέμα.

Αρχικά, να πω ότι όσο μελετώ το κείμενο τόσο πιο θελκτικό γίνεται το διθάλαμος, κι αυτό έχει να κάνει με την αίσθηση του απομονωμένου / αυτόνομου / ξεχωριστού χώρου που μεταδίδει. Η συνδήλωση αυτή ανταποκρίνεται πολύ καλά στην πρόταση του Τζέινς, όπου υπάρχουν δυο μέρη (τα του nickel τω nickel) που λειτουργούν αυτόνομα: το ένα παράγει τις θεϊκές φωνές-διαταγές και το άλλο ακούει, υπακούει (αυτομάτως, καθώς δεν υφίσταται αυτοσυνειδησία) και εκτελεί. Σίγουρα απαιτείται κάποια περαιτέρω εξέταση. Σίγουρα, επίσης, ο διμερής είναι πολύ ασφαλής.

Ωστόσο, εγώ θα ασχοληθώ εδώ με έναν άλλο προβληματισμό, που διατυπώθηκε ως εξής:

Μια ακόμη πρόταση είναι να εξεταστεί η κατάρρευση αντί της διάσπασης. Στο βιβλίο, συχνά χρησιμοποιείται το collapse στη θέση του breakdown (of the bicameral mind) και το γεγονός στο οποίο γίνεται αναφορά είναι μάλλον μια διάλυση/εξαφάνιση/κατάργηση παρά μια διάσπαση. Παύει δηλαδή κάτι να υπάρχει (ο αντιληπτικός τρόπος του bicameral mind).

Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι μιλάμε για μια συγκεκριμένη οργάνωση του νου, η οποία καθοδηγεί τις λήψεις αποφάσεων και η οποία, επίσης, δεν διασπάται (δεν γίνεται κομμάτια, δεν υπάρχουν ορατά κομμάτια της, ίσα ίσα ο νους ενοποιείται στη συνέχεια με την ανάπτυξη της αυτοσυνειδησίας), αλλά παύει να λειτουργεί, διαλύεται, εξαφανίζεται, καταρρέει, όταν, για ποικίλους λόγους, παύει να είναι αποτελεσματική. Από όλα αυτά, θα προτιμούσα την κατάρρευση, γιατί μεταφέρει την αίσθηση του χάους που επικρατεί κατά τη μεταβατική περίοδο από τον διμερή/διθάλαμο νου προς την ατομική συνείδηση. Επίσης, η χρήση του collapse στη θέση του breakdown, από τον ίδιο τον Τζέινς, ενισχύει περαιτέρω μια τέτοια επιλογή.

Αναφορικά με τα παραπάνω, θα πρέπει να δοθούν κάποια παραδείγματα (τα έντονα, δικά μου):

Α - σ. 122
How, it may be argued, can such a system as this, a brain structured into what I have called a bicameral mind, this substrate of human civilization for thousands of years, involving such loci as we have mentioned in the model, how can its function change over so short a period of time, such that the admonitory voices are heard no more and that we have this new organization called consciousness?

Το απόσπασμα συνδέεται με τη θέση ότι δεν έχουμε διάσπαση, αλλά μια πλήρη αλλαγή λειτουργίας, όπου το παλιό μοντέλο (bicameral) παύει να υφίσταται (the admonitory voices are heard no more) κι ένα καινούργιο διαμορφώνεται.


Β - σ. 126
The speculative thesis which I shall try to explain in this chapter — and it is very speculative — is simply an obvious corollary from what has gone before. The bicameral mind is a form of social control and it is that form of social control which allowed mankind to move from small hunter-gatherer groups to large agricultural communities. The bicameral mind with its controlling gods was evolved as a final stage of the evolution of language. And in this development lies the origin of civilization.

Ενημερωτικό και συμπληρωματικό ως προς το προηγούμενο απόσπασμα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η έρευνα δεν εστιάζει αποκλειστικά στο βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο (δομή και λειτουργία εγκεφάλου). Εμπλέκεται και η κοινωνική διάσταση, έτσι ώστε γίνεται δύσκολο να μιλήσουμε για διάσπαση του bicameral mind, στο μέτρο που αυτό αποτελεί μορφή/τρόπο/σύστημα κοινωνικού ελέγχου. Μάλλον έχουμε ένα σύστημα, το οποίο καταρρέει, και μεταβαίνουμε σ' ένα άλλο.


Γ - σ. 197
This breakdown of the bicameral mind in what is called the Intermediate Period is reminiscent at least of those periodic breakdowns of Mayan civilizations when all authority suddenly collapsed, and the population melted back into tribal living in the jungles. And just as the Maya cities became inhabited again or new ones formed after a period of breakdown, so Egypt after less then a century of breakdown has unified itself at the beginning of the second millennium under a new god-king, beginning what is called the Middle Kingdom. The same breakdown occurred elsewhere in the Near East from time to time, as in Assur about 1700 B.C., as we shall see in the next chapter.

Εδώ, προσέξτε την επαναλαμβανόμενη (3 φορές στην ίδια παράγραφο) χρήση της ίδιας λέξης για να δηλωθεί η διάλυση/κατάρρευση (πολιτισμών, βασιλείων).


Δ - σ. 212
The collapse of the bicameral mind was certainly accelerated by the collapse under the ocean of a good part of the Aegean people's land.
No κόμμεντς. :)


Ε - σσ. 225-6
Also from about the same period come the famous three tablets and a questionable fourth named for its first words, Ludlul bel nemeqiy usually translated as "I will praise the lord of wisdom." "Wisdom" here is an unwarranted modern imposition. The translation should be something closer to 'skill' or 'ability to control misfortune,' the lord here being Marduk, the highest god of Babylon. The first completely readable lines of the damaged first tablet are:

My god has forsaken me and disappeared,
My goddess has failed me and keeps at a distance.
The good angel who walked beside me has departed.

This is de facto the breakdown of the bicameral mind. The speaker is one Shubshi-Meshre-Shakkan (as we are told in the third tablet), a feudal lord possibly under Tukulti. He goes on to describe how, with the departure of his gods, his king becomes irreconciliably angry at him, how his feudal position of ruling a city is taken away, how he thus becomes a social outcast. The second tablet describes how, in this godless state, he is the target of all disease and misfortune. Why have the gods left him? And he catalogs the prostrations, the prayers, and the sacrifices which have not brought them back. Priests and omen-readers are consulted, but still

My god has not come to the rescue in taking me by the hand, Nor has my goddess shown pity on me by going at my side.

​

In the third tablet, he realizes that it is the almighty Marduk who is behind all that is happening to him. In dreams, the angels of Marduk appear to him in bicameral fashion, and speak messages of consolation and promises of prosperity from Marduk himself.

Αυτό το εκτενές απόσπασμα νομίζω ότι καθιστά σαφές πως μιλάμε για μια κατάσταση απώλειας/παύσης/εξαφάνισης, μάλλον, παρά διάσπασης.


ΣΤ - σσ. 240-1
As to the psychology of sortilege, I would call your attention to two points of interest. First, this practice is very specifically invented in culture to supplement right hemisphere function when that function, following the breakdown of the bicameral mind, is no longer as accessible as when it was coded linguistically in the voices of gods. We know from laboratory studies that it is the right hemisphere that predominately processes spatial and pattern information. It is better at fitting parts of things into patterns as in Koh's Block Test, at perceiving the location and quantity of dots in a pattern or of patterns of sound such as melodies. Now the problem that sortilege is trying to solve is something of the same kind, that of ordering parts of the pattern, of choosing who is to do what, or what piece of land goes to which person. Originally, I suggest, in simpler societies, such decisions were easily made by the hallucinated voices called gods, which were involved primarily with the right hemisphere. And when the gods no longer accomplished this function, perhaps because of the increasing complication of such decisions, sortilege came into history as a substitute for this right hemisphere function.

Αυτό το σημείο είναι πιο λεπτό και, χωρίς να είμαι απόλυτος, πιστεύω ότι υποδεικνύει, και πάλι, ότι δεν μιλάμε για διάσπαση, αλλά για διακοπή λειτουργίας, παύση/κατάρρευση του συστήματος (για πλάκα, το λες και κρασάρισμα), μιας και η βασική λειτουργία του διμερούς/διθάλαμου νου είναι ακριβώς η παραγωγή των καθοδηγητικών φωνητικών παραισθήσεων (κι εδώ θα μπορούσαν να συζητηθούν κι οι παραισθησιακές/παραισθητικές φωνές ως πιθανές αποδόσεις των hallucinated voices).


Ζ - σ. 246
So far in this heterogeneous chapter, we have been dealing with the breakdown of the bicameral mind in Mesopotamia, and the responses to this alteration in human mentality, the effort to find out what to do by other means when voices are no longer heard in hallucination. That a further method for finding out what to do was consciousness, and that it first occurs in the history of this planet here in Mesopotamia toward the end of the second millennium B.C. is a much more difficult proposition.

Και πάλι, νομίζω ότι γίνεται ορατό πως δεν διασπάστηκε κάτι, αλλά ότι κάτι (ένα σύστημα αντίληψης / εγκεφαλικής λειτουργίας / λήψης αποφάσεων), έπαψε να λειτουργεί και κάτι έπαψε να υφίσταται (οι φωνές των θεών).


H - σσ. 253-4
The sudden flourishing of all kinds of divination and its huge importance in both political and private life is also an unquestionable historical fact. And while these practices date back to earlier time, perhaps even suggesting that as civilization became more complicated toward the end of the third millennium B.C., the bicameral gods needed some auxiliary method of decision-making, they only achieve their dominance and universal position in civilized life after the breakdown of the gods.

Προσοχή: μιλάει για την κατάργηση/παύση της φωνής των θεών, όχι της πίστης στους θεούς. Κατά τ' άλλα, ισχύει ό,τι και παραπάνω. Ευνόητο πάντως είναι πως και πάλι, εδώ, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για διάσπαση (των θεϊκών φωνών/προσταγών).


Θ - σ. 258
Let us examine more closely what would have happened at the beginning of the breakdown of the bicameral mind. In I.4, we found that the physiological cuing of an hallucinated voice, whether in a bicameral man or in a contemporary schizophrenic, is the stress of some decision or conflict. Now, as the voices of gods become more inadequate and suppressed during this social chaos, we may suppose that the amount of that stress necessary to occasion an hallucinated voice would be raised.

It is quite likely, then, that as the bicameral organization of mind began to diminish, the decision-stress in novel situations would be much greater than previously, and both the degree and duration of that stress would have to become progressively more intense before the hallucination of a god would occur. And such increased stress would be accompanied by a variety of physiological concomitants, vascular changes resulting in burning sensations, abrupt changes in breathing, a pounding or fluttering heart, etc., responses which in the Iliad are called thumos, phrenes and kradie respectively. And this is what these words mean, not mind or anything like it. As the gods are heard pro-gressively less and less, these internal response-stimuli of progressively greater stress are associated more and more with men's subsequent actions, whatever they may be, even coming to take on the godlike function of seeming to initiate action themselves.

Κι εδώ, είναι εμφανές ότι ο Τζέινς μιλά για μια διαδικασία σταδιακής εξαφάνισης και αντικατάστασης. Μπορούμε ωστόσο να την πούμε κατάρρευση, τόσο γιατί συχνά αναφέρεται η σύντομη χρονική διάρκεια της διαδικασίας, όσο και λόγω των δραματικών φαινομένων που τη συνοδεύουν.


Ι - σ. 302
The very conception of a cupboard called the ark, for some tablets of written word as a replacement for an hallucinogenic image of a more usual kind, like a golden calf, is illustrative of the same point. The importance of writing in the breakdown of the bicameral voices is tremendously important. What had to be spoken is now silent and carved upon a stone to be taken in visually.

Όπως στο Η. Γίνεται αναφορά στην Κιβωτό της Διαθήκης και στις 10 Εντολές. Θα μπορούσε ίσως να πει κανείς ότι το παλιό σύστημα διασπάται, αλλά νομίζω ότι είναι εμφανές πως πρόκειται για κατάργηση / εξαφάνιση (των φωνών) και, για τους λόγους που έχουν εκτεθεί, κατάρρευση του συστήματος.


Κι αν φτάσατε ως εδώ, δωράκι μια -ακόμη- γλαφυρή (στ' αλήθεια, δεν ειρωνεύομαι) περιγραφή του τι είναι το bicameral mind (και μακριά από εμάς!!):

MOST OF US spontaneously slip back into something approach-ing the actual bicameral mind at some part of our lives. For some of us, it is only a few episodes of thought deprivation or hearing voices. But for others of us, with overactive dopamine systems, or lacking an enzyme to easily break down the biochemical products of continued stress into excretable form, it is a much more harrowing experience — if it can be called an experience at all. We hear voices of impelling importance that criticize us and tell us what to do. At the same time, we seem to lose the boundaries of ourselves. Time crumbles. We behave without knowing it. Our mental space begins to vanish. We panic, and yet the panic is not happening to us. There is no us. It is not that we have nowhere to turn; we have nowhere. And in that nowhere, we are somehow automatons, unknowing what we do, being manipulated by others or by our voices in strange and frightening ways in a place we come to recognize as a hospital with a diagnosis we are told is schizophrenia. In reality, we have relapsed into the bicameral mind.
(σ. 404)


Ακόμη, να σημειώσω ότι όλα αυτά δεν σηματοδοτούν κόντρα, αλλά μάλλον ένδειξη σεβασμού προς τον nickel. Τα έγραψα για να θεμελιώσω μια πρόταση διαφορετική από τη δική του!!! ;)
Α, ναι, εννοείται βεβαίως ότι και το βιβλίο είναι από τα αγαπημένα μου. :)