Έβαλα λιτά τις λέξεις στον τίτλο.
Το πρώτο tattoo είναι εύκολο. Είναι από γλώσσες της Πολυνησίας και το έφεραν ναυτικοί όπως ο Άγγλος Τζέιμς Κουκ ή ο Γάλλος Μπουγκενβίλ (Louis Antoine de Bougainville, ο Γάλλος θαλασσοπόρος προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε έτσι η μπουκαμβίλια).
Ο Κουκ έγραψε για tattow (εδώ), ο Μπουγκενβίλ για tataou, το δεύτερο έγινε ρήμα tatouer και ουσιαστικό tatouage, που πήραμε και το κάναμε τατουάζ. Έχουμε από το τέλος του 19ου αιώνα και τη δερματοστιξία (για το tattooing και το tattoo), αλλά δεν βρίσκω πολλούς δερματοστίκτες στο διαδίκτυο, που σημαίνει είτε ότι το επάγγελμα δεν έχει πέραση ή ότι ψάχνω τη λάθος λέξη. Μάλλον το δεύτερο: έχουν πάρει το tattoo artist και έχουν γεμίσει τον κόσμο με «καλλιτέχνης του τατουάζ» χωρίς το «του» στη μέση.
Το αγγλικό έγινε tattoo, για να μοιάζει με το άλλο που ήδη υπήρχε στη γλώσσα και να μας τυραννά. Το άλλο tattoo ήρθε παραφθαρμένο από τα ολλανδικά, όπου σήμαινε το κλείσιμο της κάνουλας του βαρελιού με την μπίρα, παναπεί «κλείνει το μαγαζί και άντε στα σπίτια σας». Στα αγγλικά η αρχική χρήση ήταν το σινιάλο για την επιστροφή στο στρατώνα, κάτι σαν βραδινό προσκλητήριο, ανακλητικό σάλπισμα ή τυμπανοκρουσία.
Η απλή τυμπανοκρουσία εξελίχτηκε σε στρατιωτική επίδειξη ακριβείας, με παρέλαση, λαμπαδηδρομία, μουσικές και τα συναφή. Αυτό το γουτιουμπάκι με τη στρατιωτική επίδειξη το έχω ξαναβάλει (να μην ψάχνω για καινούργιο):
Έχουμε και τη μεταφορική χρήση του ταμπούρλου, είτε είναι το νευρικό χτύπημα των δακτύλων είτε το σφυροκόπημα της καρδιάς, το καρδιοχτύπι. Σ’ αυτό το τελευταίο έπεσε η Ελ. διαβάζοντας Πόε και έγινε η ερώτηση που γέννησε το νήμα. Τη Μαρτυριάρα καρδιά (Tell-Tale Heart), φαντάζομαι:
Το πρώτο tattoo είναι εύκολο. Είναι από γλώσσες της Πολυνησίας και το έφεραν ναυτικοί όπως ο Άγγλος Τζέιμς Κουκ ή ο Γάλλος Μπουγκενβίλ (Louis Antoine de Bougainville, ο Γάλλος θαλασσοπόρος προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε έτσι η μπουκαμβίλια).
Ο Κουκ έγραψε για tattow (εδώ), ο Μπουγκενβίλ για tataou, το δεύτερο έγινε ρήμα tatouer και ουσιαστικό tatouage, που πήραμε και το κάναμε τατουάζ. Έχουμε από το τέλος του 19ου αιώνα και τη δερματοστιξία (για το tattooing και το tattoo), αλλά δεν βρίσκω πολλούς δερματοστίκτες στο διαδίκτυο, που σημαίνει είτε ότι το επάγγελμα δεν έχει πέραση ή ότι ψάχνω τη λάθος λέξη. Μάλλον το δεύτερο: έχουν πάρει το tattoo artist και έχουν γεμίσει τον κόσμο με «καλλιτέχνης του τατουάζ» χωρίς το «του» στη μέση.
Το αγγλικό έγινε tattoo, για να μοιάζει με το άλλο που ήδη υπήρχε στη γλώσσα και να μας τυραννά. Το άλλο tattoo ήρθε παραφθαρμένο από τα ολλανδικά, όπου σήμαινε το κλείσιμο της κάνουλας του βαρελιού με την μπίρα, παναπεί «κλείνει το μαγαζί και άντε στα σπίτια σας». Στα αγγλικά η αρχική χρήση ήταν το σινιάλο για την επιστροφή στο στρατώνα, κάτι σαν βραδινό προσκλητήριο, ανακλητικό σάλπισμα ή τυμπανοκρουσία.
Η απλή τυμπανοκρουσία εξελίχτηκε σε στρατιωτική επίδειξη ακριβείας, με παρέλαση, λαμπαδηδρομία, μουσικές και τα συναφή. Αυτό το γουτιουμπάκι με τη στρατιωτική επίδειξη το έχω ξαναβάλει (να μην ψάχνω για καινούργιο):
Έχουμε και τη μεταφορική χρήση του ταμπούρλου, είτε είναι το νευρικό χτύπημα των δακτύλων είτε το σφυροκόπημα της καρδιάς, το καρδιοχτύπι. Σ’ αυτό το τελευταίο έπεσε η Ελ. διαβάζοντας Πόε και έγινε η ερώτηση που γέννησε το νήμα. Τη Μαρτυριάρα καρδιά (Tell-Tale Heart), φαντάζομαι:
But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker, and louder and louder every instant.
