Το οποίο άρθρο θα μπορούσε να επιγράφεται: Γραμμιτζήδες και στωμύλοι, βάσανα που 'χει η αγάπη (για τη γλώσσα, βεβαίως βεβαίως), αφού λίγο πιο κάτω συναντάμε την καταπληκτική σύναψη:
[...] ξέρετε χάρη στην ανεπροκοπιά του Πάγκαλου να παράγει έστω και έναν κόκκο χρήσιμου έργου έγινε τελικά η δουλειά του Αντιπροέδρου εκτός από καλοπληρωμένη και περιζήτητη, αφού ο Αντιπρόεδρος ταυτίστηκε στη συνείδησή μας απλά με τον στωμύλο σουλατσαδόρο [...]
Να ομολογήσω ότι για να καταλάβω αυτή τη σύναψη χρειάστηκα λεξικό, αφού δεν είχα ξαναδεί αυτή την περίεργη λέξη σουλατσαδόρος, που προφανώς από κάποια ιταλική ρίζα θα προέρχεται.
Ενώ η άλλη, ο στωμύλος, που την έχουμε καθημερινά μέσα στο στόμα μας... Ποιος είπε «φαγάς»; Καμία σχέση και να έρθεις αύριο με τον Δημητράκο σου. Εκεί θα δεις ότι σημαίνει λίαν ομιλητικός, φλύαρος αλλά και ευφραδής, γλαφυρός. Θα δεις επίσης ότι υπάρχουν κι άλλες παράγωγες λέξεις της καθημερινότητάς μας, όπως στωμυλία (που μπορεί να είναι και ευχάριστη πολυλογία, βέβαια) και στώμυλμα, στωμύλλω και στωμυλιοσυλλεκτάδης (που είναι, λέει, αυτός που συγκεντρώνει φλυαρίες, πολυλογίες).
Αργόσχολο πολυλογά ήθελε να πει τον Πάγκαλο ο συντάκτης, αλλά όπως γνωρίζουμε, η τρισχιλιετής ημών γλώσσα κλπ κλπ. Κρίμα που έχασε την ευκαιρία να πολυτονίσει το άρθρο του, σήμερα. Αλλά γραμμιτζήδες με περισπωμένη κιόλας («μακρόν προ βραχέος περισπάται») γίνεται;
Συμπληρωματικά, αξίζει να προσθέσω ότι οι λέξεις στωμύλος, στωμυλία υπάρχουν και στο ΛΣΑΝΕΓ (στα «Συνώνυμα») του Μπαμπινιώτη, στολισμένα με ένα μεγαλοπρεπέστατο μπλε αρχαιοπρ. (που θα πει αρχαιοπρεπώς, δηλαδή αν φοράμε χλαμύδα και χαιρετάμε τους φίλους μας στο στιλ «Τι τηνικάδε αφίξαι, ω Άλκη;»).