Νομίζω ότι αυτό που ισοπεδώνει τον χρόνο - και γι' αυτό χρησιμοποιείται το συγκεκριμένο επίθετο - είναι η παρουσία πέντε συγκροτημάτων με το ίδιο όνομα ή καλύτερα η διασπορά του ονόματος σε πέντε συγκροτήμστα. Το σουρίαλ εδώ, όπως το καταλαβαίνω τουλάχιστον, δηλώνει αυτήν την παρέκκλιση από την κανονικότητα όπως αυτή ορίζεται από την ιστορία της μουσικής. Μια μπάντα αποκτούσε ένα όνομα κι απαρτιζόταν από συγκεκριμένα πρόσωπα που τις προσέδιδαν τη μοναδικότητά της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, το όνομα δανείζεται για επιχειρηματικούς λόγους και η μοναδικότητα αντικαθίσταται από την ομοιομορφία. Κάποιοι λένε τα ίδια κομμάτια, φοράνε τα ίδια ρούχα και κάνουν τα ίδια σόου. Σαράφης στην Αθήνα, Σαράφης στα Τρίκαλα, τώρα Σαράφης και στο Παρίσι.
Μ' αυτή τη φλύαρη και άνοστη εισαγωγή ήθελα να υποστηρίξω ότι η λέξη δεν χρησιμοποιείται τυχαία και πρέπει να παραμείνει.
Και μια μαντεψιά. Αν το σπιν αποδοθεί ως τροπή θα είναι σαν να θεωρούμε ότι ο συγγραφέας διαβλέπει μια γενικευμένη τάση φραντσάιζινγκ στο είδος. Θα μπορούσε όμως από ένα και μοναδικό παράδειγμα να κάνει μια τόσο παράτολμη πρόβλεψη; Δεν ξέρω ούτε ποιος είναι, ούτε τι λέει το κείμενο, απλώς εδώ αν η κίνηση δεν ερμηνευθεί ως τάση, ποιες άλλες εκδοχές είναι διαθέσιμες;