Δεν ξέρω αν ενδιαφέρει να κάνουμε συζήτηση για τους χρόνους που είχε το εναύω, όταν το ίδιο το ρήμα δεν υπάρχει στη σημερινή πραγματικότητα. Οπότε: (α) ο Ζάζουλας κάνει πλάκα, λίγο υψηλότερου επιπέδου από τον δικό μου αποκλεισμό του τσιγκλιζόμενου, ή (β) το λέει σοβαρά, να αναστήσουμε το εναύω αφού χρησιμοποιούμε το έναυσμα. Αν μπορεί να αναστηθεί το πτώμα, τότε, όπως λέμε υποβοηθούμενη αναγνωρισιμότητα (και όχι υποβοηθηθείσα), θα πάμε και στην εναυόμενη αναγνωρισιμότητα. Όχι εναυομένη — το ρήμα έρχεται τώρα στα σημερινά μέτρα.