Δεν καταλαβαίνω τη διαφορά. Κι η τηλεόραση κι ο κινηματογράφος φωτογραφίες είναι, οπότε ο φωτογενής όλα τα καλύπτει. Επίσης δεν έχω δει κανέναν φωτογενή να βγαίνει χάλια στη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Το ίδιο βγαίνουνε.
Ως προς την κυριολεκτική έννοια του όρου έχεις δίκιο. Το telegenic πάντως, κρίνοντας από τα παραδείγματα που βλέπω, έχει αυτονομηθεί από την απλή φωτογένεια. Χρησιμοποιείται, φέρ' ειπείν, πολύ για πολιτικούς, με μια σημασία που δεν έχει καμιά σχέση με την ομορφιά: τα λέει καλά, γράφει καλά στο γυαλί, κερδίζει πόντους στο πολιτικό ακροατήριο με την τηλεοπτική του παρουσία κλπ.
Ακόμη και στην κυριολεκτική σημασία, μπορώ να φανταστώ περιπτώσεις όπου θα είχε νόημα ακόμη και η διάκριση photogenic και cinegenic (ο δεύτερος όρος είναι πράγματι πολύ σπάνιος). Η Γκουίνεθ Πάλτροου, για παράδειγμα, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στις ακίνητες εικόνες (de gustibus non disputandum). Στο πανί όμως, έχει κάτι μαγνητικό η παρουσία της. Ο Μόργκαν Φρίμαν επίσης, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φωτογενής. Η κινηματογραφική παρουσία του όμως έχει πάντοτε κάτι που καθηλώνει και εμπνέει εμπιστοσύνη. Τον βλέπεις να σου περιγράφει ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν ενόψει της καταστροφής του κόσμου και λες, ναι, φυσικά, ό,τι πείτε κύριε πρόεδρε, μαζί σας.
