Εμείς οι παλιότεροι θυμόμαστε και την πασιφλορίνη, τη βαλεριάνα εκείνου του καιρού, που τότε θα γραφόταν με δύο σίγμα, όπως γράφει τώρα ο Πάπυρος την «πασσιφλόρα» (κρατήστε, παρακαλώ, τη Φλώρα με ωμέγα για το όνομα). Και αγνοεί σε ολόκληρο το λήμμα το παλιό ελληνικό και τόσο όμορφο
παθανθές (το έχει πάντως στο λεξικό). Άλλη πάντως η Πασιφλόρα που δίνει την πασιφλορίνη (φαρμακευτική αυτή) και άλλη η Πασιφλόρα (η εδώδιμη) που δίνει το «φρούτο του πάθους» (που δεν έχει καμιά σχέση με το ερωτικό πάθος — από το Θείο Πάθος πήρε το όνομα και ο Πάπυρος ξεφουρνίζει και ένα «Άνθος των Παθών»). Ο καρπός ονομάζεται και
μαρακούγια (που δίνει ευρήματα), από τις γλώσσες της Λατινικής Αμερικής (δηλ. τα ισπανικά και τα πορτογαλικά και ουχί τα λατινικά, για να θυμηθούμε και το ανέκδοτο).