Ambrose
¥
One-take ή one-shot films είναι οι ταινίες που παράγονται σε μία μόνο λήψη, χωρίς τη μεσολάβηση cut και εξωτερικού μοντάζ. Δηλ. η κάμερα αρχίζει να τραβάει και όταν σταματήσει, η ταινία στην τελική της μορφή είναι εκεί (προ εμφάνισης φιλμ κλπ). Παραδείγματα τέτοιων ταινιών έχει το παραπάνω άρθρο της Wikipedia, νομίζω το πιο γνωστό είναι η Ρωσική Κιβωτός.
Russian Ark (Russian: Русский ковчег) is a 2002 Russian film directed by Alexander Sokurov. It was filmed using a single 90-minute Steadicam sequence shot.
Το sequence-shot στα Ελληνικά λέγεται πλάνο-σεκάνς:
Το ΠΛΑΝΟ ΣΕΚΑΝΣ αποτελεί μια ιδιαίτερη κινηματογραφική γραφή, συνδυασμός πλάνου και σεκάνς. Πρόκειται για μια ενιαία λήψη που περιλαμβάνει κίνηση της κάμερας σε διαφορετικούς χώρους, είσοδο και έξοδο των ηθοποιών, μετάβαση σε διαφορετικούς χρόνους κλπ.
Τα τελευταία χρόνια τα one-take films, πολλοί τα λένε μονοπλάνα. Στη γλώσσα του κινηματογράφου όμως, αν θυμάμαι καλά, το μονοπλάνο είναι το πλάνο που γυρίζεται όταν η κάμερα είναι σταθερή σε μία θέση και η μόνη κίνηση που κάνει είναι ο φακός της, είτε οριζόντια (πανοραμίκ), είτε κάθετα (βερτικάλ) στον άξονά της. Παράδειγμα τέτοιου μονοπλάνου είναι το Μοντέλο του Σφήκα, αν θυμάμαι καλά:
Η ταινία αποτελείται από ένα βουβό μονοπλάνο, το οποίο αποτελεί μια ιδιαίτερη έκφραση ρήξης με τα δεσμά της απεικονιστικής αυταπάτης και τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, η οποία θα πρέπει να ερμηνευθεί και να σχολιαστεί με βάση τους ισχύοντες –εδώ και έναν περίπου αιώνα– κανόνες της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης.
Ίσως, γι' αυτό εδώ ο Αγγελόπουλος:
Ε: Τι θέλατε να κάνετε;
Α: Μια αστυνομική ιστορία. Μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και μια δολοφονία.
Ε: Αλλά ήταν μονοπλάνο!
Α: Οχι, δεν ήταν μονοπλάνο. Είχε όμως ένα πλάνο το οποίο ήταν πανοραμίκ κυκλικό. Και μου λέει ο καθηγητής «τι είναι αυτό;» και απαντάω «πανοραμίκ 360 μοίρες».
Κι εδώ ο σκηνοθέτης το θέτει ως "σύνθετο πλάνο-σεκάνς".
Ως «παραμύθι μυστηρίου» περιγράφει ο Άγγελος Φραντζής τη νέα του ταινία . Στη δεύτερη μεγάλου μήκους προσπάθειά του (με πρώτη το ντοκυμαντερίστικο Polaroid), ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τη συνταγή ‘προσεγμένο μονοκάμερο μονοπλάνο’, ή όπως πιο σωστά το θέτει ο ίδιος, «σύνθετα πλάνα σεκάνς» και εκπλήσσει με την αρτιότητα της εικόνας.
Οπότε μια λύση είναι να κρατήσουμε την εσφαλμένη απόδοση μονοπλάνο ή ταινία μονοπλάνου για το one-take film, ή να περάσουμε σε κάτι πιο κυριολεκτικό του τύπου ταινία μίας/μονής λήψης.
Russian Ark (Russian: Русский ковчег) is a 2002 Russian film directed by Alexander Sokurov. It was filmed using a single 90-minute Steadicam sequence shot.
Το sequence-shot στα Ελληνικά λέγεται πλάνο-σεκάνς:
Το ΠΛΑΝΟ ΣΕΚΑΝΣ αποτελεί μια ιδιαίτερη κινηματογραφική γραφή, συνδυασμός πλάνου και σεκάνς. Πρόκειται για μια ενιαία λήψη που περιλαμβάνει κίνηση της κάμερας σε διαφορετικούς χώρους, είσοδο και έξοδο των ηθοποιών, μετάβαση σε διαφορετικούς χρόνους κλπ.
Τα τελευταία χρόνια τα one-take films, πολλοί τα λένε μονοπλάνα. Στη γλώσσα του κινηματογράφου όμως, αν θυμάμαι καλά, το μονοπλάνο είναι το πλάνο που γυρίζεται όταν η κάμερα είναι σταθερή σε μία θέση και η μόνη κίνηση που κάνει είναι ο φακός της, είτε οριζόντια (πανοραμίκ), είτε κάθετα (βερτικάλ) στον άξονά της. Παράδειγμα τέτοιου μονοπλάνου είναι το Μοντέλο του Σφήκα, αν θυμάμαι καλά:
Η ταινία αποτελείται από ένα βουβό μονοπλάνο, το οποίο αποτελεί μια ιδιαίτερη έκφραση ρήξης με τα δεσμά της απεικονιστικής αυταπάτης και τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, η οποία θα πρέπει να ερμηνευθεί και να σχολιαστεί με βάση τους ισχύοντες –εδώ και έναν περίπου αιώνα– κανόνες της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης.
Ίσως, γι' αυτό εδώ ο Αγγελόπουλος:
Ε: Τι θέλατε να κάνετε;
Α: Μια αστυνομική ιστορία. Μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και μια δολοφονία.
Ε: Αλλά ήταν μονοπλάνο!
Α: Οχι, δεν ήταν μονοπλάνο. Είχε όμως ένα πλάνο το οποίο ήταν πανοραμίκ κυκλικό. Και μου λέει ο καθηγητής «τι είναι αυτό;» και απαντάω «πανοραμίκ 360 μοίρες».
Κι εδώ ο σκηνοθέτης το θέτει ως "σύνθετο πλάνο-σεκάνς".
Ως «παραμύθι μυστηρίου» περιγράφει ο Άγγελος Φραντζής τη νέα του ταινία . Στη δεύτερη μεγάλου μήκους προσπάθειά του (με πρώτη το ντοκυμαντερίστικο Polaroid), ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τη συνταγή ‘προσεγμένο μονοκάμερο μονοπλάνο’, ή όπως πιο σωστά το θέτει ο ίδιος, «σύνθετα πλάνα σεκάνς» και εκπλήσσει με την αρτιότητα της εικόνας.
Οπότε μια λύση είναι να κρατήσουμε την εσφαλμένη απόδοση μονοπλάνο ή ταινία μονοπλάνου για το one-take film, ή να περάσουμε σε κάτι πιο κυριολεκτικό του τύπου ταινία μίας/μονής λήψης.
