Ήταν ποτέ έτσι; Πάντα Μαυρίκιο τον θυμάμαι.
Δεν ήμουν σίγουρος όταν το έγραψα, αλλά είναι μάλλον αμφίβολο να πρόσεξα κάτι τέτοιο στον χάρτη. Απλώς η μεγάλη πλειοψηφία των όσων διαβάζω είναι στ' αγγλικά, και η πρόσφατη δραστηριότητά μου στη Λεξιλογία βγάζει στην επιφάνεια όλα τα γνωστικά κενά που ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να φροντίσω να συμπληρώσω. Μη με λυπάστε, όταν δείτε κάτι παράξενο υποδείξτε το μου μήπως και μάθω τίποτα!
Φανταριλίκι; Θητεία σε γραφείο; Με χάρτη ξεχασμένο από τα χρόνια της χούντας;
Περίπου: ήμουν με δίμηνη απόσπαση ως οδηγός στο Στρατόπεδο Πλαστήρα, στη Λάρισα, και τις πρώτες μέρες περιμέναμε οι οδηγοί στο γραφείο κινήσεως μέχρι να μας χρειαστούν για κάποια δουλειά ή αγγαρεία. Καμιά φορά καθόμασταν στο κύριο γραφείο με τη συζήτηση και την καπνίλα των στελεχών, όπου τουλάχιστον δρόσιζε το κλιματιστικό, αλλά συνήθως βρισκόμασταν στο μισοσκότεινο διπλανό δωμάτιο, που ήταν για τη δική μας χρήση. Βολευόμασταν στις ερειπωμένες αλλά σχετικά άνετες πολυθρόνες (η μία έκανε μπαμ ότι ήταν από τράπεζα), ανταλλάζαμε καμιά κουβέντα, τρώγαμε το πρόγευμά μας και ακούγαμε λίγη μουσική από το παλιό ραδιόφωνο πάνω στο τραπέζι στη γωνία. Πληκτική η ατμόσφαιρα, ληθαργική: κάποιοι πάντα έλειπαν και οι λιγοστοί υπόλοιποι έπαιζαν με τα κινητά τους ή προσπαθούσαν να ξεκουράσουν τα μάτια τους. Αλλά και έξυπνο τηλέφωνο να είχα, που λέει ο λόγος, πάλι με τον χάρτη θα ασχολιόμουν, στην αρχή τουλάχιστον. Μου άρεσε η γεωγραφία από παλιά.
Μετά άρχισα να κάνω τακτικά δρομολόγια για τα ώνια (μεταφορές προμηθειών για όσους δεν γνωρίζουν) και έτσι, από τη στιγμή που η δουλειά μου ήταν κυρίως με τα μαγειρεία, καθόμουν κι εγώ εκεί. Μιλούσαμε με τους μάγειρες, τους βοηθούσα ενίοτε με το φαγητό (μικροπράγματα φυσικά, αλλά είχε την πλάκα του) και επειδή σταμάτησα να πολυπηγαίνω στο γραφείο κινήσεως, γλύτωνα και κάποιες αγγαρείες. Βέβαια πέρασα τους δύο θερμότερους μήνες τού χρόνου στη θερμότερη ίσως πόλη της Ελλάδας, με κοριούς στους θαλάμους, ενώ τα μεσημέρια οδηγούσα –με την ελάχιστη εμπειρία που διέθετα– ένα όχημα με μουσαμά για οροφή και χωρίς κλιματισμό, στο κέντρο μιας άγνωστής μου πόλης, με βαριά κίνηση και πολλά φανάρια και πεζούς να πετάγονται από δω κι από κει. Ήταν εξαιρετικά αγχωτικό στην αρχή, αλλά με τον καιρό έμαθα αρκετά πράγματα. Και η ζωή στη Στρατιά είχε και τα πλεονεκτήματά της, διόλου ευκαταφρόνητα τολμώ να πω.
Προς το τέλος σταμάτησα τα ώνια και περνούσα πάλι τις ώρες μου στο γραφείο κινήσεως, ως βοηθός αυτή τη φορά. Ήταν πιο άνετα, και χειριζόμουν υπολογιστή, αλλά δεν είχα τον χρόνο για βολταρίσματα που πολλές φορές προέκυπτε τις πρώτες εκείνες μέρες στη Λάρισα. Όχι πως είχε και πολλά να δεις εκεί γύρω, αλλά μια μέρα ξέθαψα κάτι. Ένα παρατημένο γραφειάκι, γεμάτο πράγματα και μισοκρυμμένο δίπλα σε μιαν αποθήκη, από τα πολλά σημάδια παρακμής που συνάντησα ως στρατιώτης σε σχέση με τις «παλιές καλές εποχές» των φαντάρων διετούς και τριετούς θητείας. Στον τοίχο κρέμονταν παλιές αφίσες (νομίζω της δεκαετίας του '90) και ένας ρυμοτομικός χάρτης, παλιότερος, κιτρινωπός, με λεπτές γραμμές. Έμοιαζε χειροποίητος και περισσότερο τοπογραφικός παρά σαν αυτούς τού εμπορίου. Πρόσεξα σε κάποιους δρόμους ονόματα βασιλέων και πριγκίπων, που τα αντίστοιχά τους έχουν μακράν εκλείψει από τις περισσότερες ελληνικές πόλεις. Και εκεί όπου αναγνώρισα τη μεγάλη νότια περιμετρική οδό της Λάρισας, τη Λεωφόρο Ηρώων Πολυτεχνείου, που περνάει ακριβώς μπροστά από το στρατόπεδο... Κι αυτή άλλο όνομα έφερε τότε. Και πιο συγκεκριμένα, ημερομηνία.
