Η βασική μου αρχή είναι, εφόσον εισάγω ορολογία και εφόσον δεν υπάρχει ήδη κάτι καθιερωμένο, να αντιγράφω όσο γίνεται πιο πιστά τους παραγωγούς της ορολογίας. Το ότι άλλο χυμός φρούτου και άλλο χυμός αρώματος δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την ίδια λέξη, "χυμός", αφού αυτό κάνουν και οι Γάλλοι: jus λένε και στις δύο περιπτώσεις. Άλλο η ερμηνεία, άλλο η απόδοση με όρο. Ούτε το ότι μεταχειρίζονται πολλούς διαφορετικούς όρους με πτοεί: όταν λέει concentre', θα το βάλω συμπύκνωμα· όταν λέει jus, θα το βάλω χυμό. Το ότι σε μια περιγραφή ο όρος εξηγείται ως κάποιου είδους ταυτότητα δεν σημαίνει ότι θα το αποδώσω "ταυτότητα', γιατί τότε πώς θα αποδώσω την "identite' d'un parfum", όταν θα τη βρω στο δρόμο μου; Το βασικό μου άγχος είναι να μη βρεθώ με δύο διαφορετικούς όρους που θα πρέπει να τους αποδώσω με τον ίδιον όρο στα ελληνικά (π.χ. de'mocratie - re'publique). Όσο η αντιστοιχία είναι (αμφι)μονοσήμαντη, πού είναι το πρόβλημα;