Αγαπητή Κατερίναααα,
θα σου μιλήσω αποκλειστικά για τον εαυτό μου: όσο βλέπω τηλεόραση, η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου ήταν η στιγμή που τελείωνε το αγαπημένο σίριαλ και έπρεπε να περιμένω μια βδομάδα. Χώρια που οι διαφημίσεις μου την έσπαγαν απίστευτα. Χώρια που σε μια βδομάδα μπορεί να'χες κάπου να πας (και τότε πάντα χάλαγε το βίντεο). Έχω σπάσει δάχτυλο στο πόδι τρέχοντας κάποια Κυριακή πρωί να προλάβω το Babylon 5. 'Εχω τσακωθεί με τη γυναίκα μου επειδή ήθελε να βγούμε κι εγώ ήθελα να δω τα Χ-files.
Ε, όταν εμφανίστηκαν οι σειρές σε ντιβιντί, δεν ήθελε ρώτημα. Δεν κόλλησα. Δεν ενέδωσα σε μια νέα μανία. Απλώς, βρήκα επιτέλους την ευκαιρία να κάνω αυτό ακριβώς που ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Δηλαδή, τρία και τέσσερα επεισόδια στο καπάκι (ρεκόρ τα έξι, στην πρώτη σεζόν του 24, με δεύτερο ρεκόρ τα πέντε, στην πρώτη σεζόν του Γκαλάκτικα).
Πραγματικά απορώ με όσους αντέχουν να δουν ένα μόνο επεισόδιο. Αυτό θα πει αυτοσυγκράτηση!
Ήρθε η ώρα να απαντήσω στον Κόμη Μπάλταρ, αφού παρέδωσα το έργο που είχα.
Τα λεγόμενά σου, αγαπητέ, με άγγιξαν βαθύτατα, βρήκα μια αδελφή ψυχή που λένε. Ήθελα και να 'ξερα ποιος το ξεκίνησε όλο αυτό με τις σειρές σε DVD και στοίχειωσε τα βράδια μου. Διότι πάσχω.
Μανιώδης με τις ελληνικές και ξένες σειρές όταν προβάλλονται στην τηλεόραση δεν είμαι τόσο πολύ πλέον. Στην εφηβεία, βέβαια, έβλεπα διάφορα (συμπεριλαμβανόμενου του προαναφερθέντος Μπέβερλι Χιλς), αλλά μετά μου πέρασε η πολλή η πρεμούρα. Όταν οι άλλοι πετούσαν ατάκες της Ντάλιας από το σήριαλ Στο Παρά Πέντε, εγώ τους κοίταζα με απορία.
Μέχρι που πριν από ένα χρόνο περίπου (ή και λιγότερο) έφερε ο αδερφός μου στο σπίτι ένα μάτσο δισκάκια δηλώνοντας ότι μας έφερε να δούμε το Lost. Ήξερα περί τίνος επρόκειτο, είχα πετύχει και κάνα δυο επεισόδια στην κρατική τηλεόραση, αλλά μέχρις εκεί. Αρχίσανε οι υπόλοιποι να το βλέπουνε, στην αρχή δεν ενδιαφέρθηκα. Κάπου στα μέσα της πρώτης σεζόν (στα δισκάκια εννοείται) κόλλησα κι εγώ την αρρώστια. Κι από τότε έχω καταντήσει τζάνκι.
Έχω καθαρίσει ήδη καμιά δεκαπενταριά σίριαλ και πλέον δεν γίνεται να μη δω τα επεισόδιά μου κάθε βράδυ. Μα μία, μα δύο η ώρα, εγώ πρέπει να τα δω αλλιώς δεν κοιμάμαι.
Αφού τελείωσα το
Lost, έπιασα το
Prison Break, μετά το
Heroes, μετά τους
Sopranos (καταπληκτική σειρά, τόσο πειστική και καλογυρισμένη που φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι να κάνει ο Τόνι Σοπράνο και να αναρωτιέμαι αν μαλώνει με την Καρμέλα στην κουζίνα του σπιτιού τους), μετά το
Sex and the City, μετά βρήκα όλες τις σεζόν του
ER από μια φίλη και την καταβρήκα γιατί είναι δέκα-έντεκα στο σύνολο και είχα πολύ πράμα να δω οπότε δεν θα τελείωνε γρήγορα, μετά το
Six Feet Under, μετά το
Closer (νομίζω το παίζει στο Star), το
The Wire (άλλη καταπληκτική κατ' εμέ σειρά του HBO), το
4400, μετά ξαναείδα το
Twin Peaks, τα
Yes, Minister και
Yes, Prime Minister και διάφορα άλλα. Πριν από μερικές μέρες τέλειωσα και το
House MD (αυτό το παίζει σίγουρα το Star).
Μία φορά έβλεπα Lost από τις 10 το βράδυ της μιας μέρας μέχρι τις 5 το πρωί της επομένης. Αρρώστια...
Τι νομίζεις ότι θα μου ξέφευγαν οι Μάγισσες;
