Είναι μεγάλη συζήτηση βέβαια, αλλά μου φαίνεται ότι στα ΜΜΕ απλουστεύεται σημαντικά η σημασία του όρου, μέχρι που γίνεται συνώνυμος της συγκεντρωτικής στρατιωτικής οργάνωσης και ιεραρχίας. Νομίζω ότι η πραγματική σημασία του όρου είναι πιο περίπλοκη: σημαίνει δηλαδή ότι όλες οι διαταγές εκπορεύονται από τον ηγέτη και οι σχετικές πράξεις μπορούν αναδρομικά να αναχθούν σε αυτόν σαν να ήταν εκείνος ο τελικός ηθικός (τουλάχιστον) αυτουργός τους (προκαταβολικά συγγνώμη για τη χαλαρή χρήση νομικά φορτισμένων όρων).
Όλα τα λεφτά είναι σε αυτό το "σαν να": κανείς δεν μπορεί φυσικά να πιστέψει ότι ένα ηγετικό άτομο έχει όντως την πλήρη εποπτεία μιας πολύπλοκης οργάνωσης και όλων των πράξεών της, αλλά, βάσει αυτού του "σαν να" που βρίσκεται στην πυρήνα της Führerprinzip νομιμοποιούμαστε και α) να θεωρούμε αυτό το ηγετικό άτομο τελικό ηθικό αυτουργό όλων των πράξεων της οργάνωσης, και β) να θεωρούμε τα μέλη της οργάνωσης αυτόβουλους δρώντες. Θυμάμαι ότι η Χάνα Άρεντ τόνιζε ιδιαίτερα τα τεράστια περιθώρια που είχαν οι ναζί στο να ερμηνεύουν τη βαθύτερη βούληση του Φύρερ και να δρουν με γνώμονα την πληρέστερη ικανοποίησή της, πατώντας ακριβώς στο ότι η βούληση αυτή σπανίως ήταν ρητά διατυπωμένη με λεπτομέρειες. Ένας ολόκληρος μηχανισμός λειτουργούσε με σκοπό την ακριβέστερη δυνατή ερμηνεία και υλοποίηση αυτής της σκοτεινής βούλησης, με τον Φύρερ βέβαια τελικό κριτή των αποτελεσμάτων αυτού του αχανούς ερμηνευτικού μηχανισμού. (Θυμάμαι επίσης ότι, στο Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, η Άρεντ είχε κάνει μια τολμηρή φιλοσοφική σύγκριση αυτού του μηχανισμού με την αναστοχαστική κρίση κατά Καντ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.)
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω ότι ήταν πολύ διορατική η χρήση αυτού του όρου στη δικογραφία, γιατί πετυχαίνει διάνα και στην ανάλυση και στο νομικό χειρισμό ενός μορφώματος με ναζιστική "κινηματική" δομή και δράση, αλλά το πέρασμα του όρου από τα ΜΜΕ τον κάνει να χάνει και σε ισχύ και σε σαφήνεια (χοντρικά: Führerprinzip = συγκεντρωτική στρατιωτική διοίκηση στα... "χιτλερικά").