Eurovision 2023

[nickel]

Κάτι οι δουλειές, κάτι το ντιμπέιτ, θυμήθηκα μόλις χτες ότι υπάρχει και η Eurovision. Και μόλις τώρα αντιλήφθηκα ότι πέρυσι δεν είπαμε κουβέντα για το θέμα. Κάθε χρόνο και χειρότερα, δηλαδή, στο επίπεδο Λεξιλογίας.

Τα τραγούδια που άκουσα ήταν το γνωστό μίγμα μουσικής και εμφάνισης που απευθύνεται σε ένα απροσδιόριστο νεανικό κοινό της εποχής.

Χωρίς να με συγκινήσει πολύ μουσικά, το τραγούδι της Αυστρίας είχε την πρωτοτυπία του.

 

[nickel]

Μουσικά, σαν ροκιά, μου άρεσε το τραγούδι της Αυστραλίας, αν και κάτι μου θύμιζε. Αλλά τα μισά τραγούδια κάτι μου θύμιζαν.

 

[nickel]

Σε επίπεδο εμφάνισης η Αρμενία ήταν η προτίμησή μου. Ίσως επειδή το μελωδικό κομμάτι μού θύμιζε την Κέιτ Μπους (όχι, νεότεροι, δεν είναι της οικογένειας των Μπους αυτή).

 

[nickel]

Το παρακάτω πολιτικό σχόλιο είναι καθαρή τρολιά…

 

[Duke_of_Waltham]

Εγώ συνήθως παρακολουθώ μόνο τον τελικό, και αποφεύγω ν' ακούσω τα τραγούδια μέχρι τότε. Μόνο τις συμμετοχές που κόπηκαν (μαζί και τη δική μας) κάθισα χθες και είδα, για να μπορώ να εκφέρω γνώμη και να μπω στην κατάλληλη διάθεση.

Αυτή που λυπήθηκα περισσότερο που δεν πέρασε ήταν της Γεωργίας — όχι για λόγους πρωτοτυπίας ή εκκεντρικότητας, αλλά μου άρεσε το πακέτο: δυναμική ερμηνεία που έμοιαζε να γεμίζει τη σκηνή, αν και μόνη της σ' ένα μικρό βάθρο.

 

[Duke_of_Waltham]

Σκόπευα να γράψω σχετικά εδώ, και όλο κάτι τύχαινε, μέχρι που ήρθαν οι εκλογές και το θέμα ξεχάστηκε τελείως.

Τέλος πάντων, ήθελα απλώς να σημειώσω πόσο μου άρεσε η φετινή διοργάνωση, ή μάλλον πιο συγκεκριμένα συνδιοργάνωση. Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει τέτοια συνεργασία μεταξύ δύο χωρών, αλλά το χειρίστηκαν με πολύ όμορφο τρόπο, αναδεικνύοντας τόσο την Ουκρανία όσο και τη Βρετανία (εξαιρετική η ιδέα με τις τριπλές θεματικές καρτ ποστάλ), τη μουσική ιστορία τους, και όχι απλώς κάποια αντιπολεμικά μηνύματα αλλά, ίσως πιο σημαντικό, μια διακριτή νότα αισιοδοξίας για το μέλλον.

Αξιομνημόνευτος τελικός λοιπόν, και όχι απλώς για την παράξενη αμφίεση πολλών ανδρών, την έντονη παρουσία του χρώματος ροζ στον φωτισμό, ή για τον μικροκαμωμένο φλαουτίστα στην πλούσια σε τοπικό χρώμα συμμετοχή της Μολδαβίας, ο οποίος φαίνεται πως ακολουθεί στα βήματα του —πάλι Μολδαβού— «Epic Sax Guy» του 2010.