Κείμενο στο Facebook:
Dégagisme ο πραγματικός νικητής των εκλογών στη Γαλλία.
Dégage! Είναι μια περιφρονητική έκφραση πολύ συνηθισμένη για τον μέσο Γάλλο. Δε ζητάμε από κάποιον να φύγει ή να εξαφανιστεί. Του ζητάμε απλά και μόνο να μας αδειάσει τη γωνιά. Σαν η παρουσία του να είναι εντελώς άχρηστη και αδιάφορη και το μόνο που κάνει είναι να μας πιάνει χώρο. Το ίδιο ακριβώς ζήτησαν οι Γάλλοι ψηφοφόροι από τη συστημική πολιτική τάξη. Δια της αντισυστημικής ψήφου αφενός και δια της αποχής —που στις μικρότερες ηλικίες φτάνει το 70%— είπαν το δικό τους “Dégage!” στον πρόεδρο Μακρόν, που μόλις είχε εκλεγεί. Χωρίς να ενδιαφέρονται ποιος θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα ηγεσία, με ποιον τρόπο θα πορευτεί, ποιες θα είναι οι συνέπειες. Βασική αρχή του dégagisme είναι να μην ενδιαφερόμαστε για το τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον. Αρκεί να μας αδειάσουν τη γωνιά αυτοί που κατά τη γνώμη μας ευθύνονται για τα βάσανά μας. Δε μας νοιάζει ποιος θα μας τα λύσει. Μόνο να φύγουν αυτοί.
Το πρόβλημα όμως είναι πως όλοι αυτοί που ξεχύθηκαν στις παραλίες και στα καφέ την Κυριακή των εκλογών, θεωρούν όλα αυτά που απολαμβάνουν σε μια από τις πιο παλιές και εξελιγμένες δημοκρατίες του κόσμου, κεκτημένα και δεδομένα. Οι ελευθερίες και τα δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος που τους περιθάλπει, που τους πληρώνει τα επιδόματα, το δικαίωμα να επιλέγουν που σήμερα κλωτσάνε περιφρονητικά σαν κονσερβοκούτι. Το ίδιο ακριβώς είπαν και πριν από μερικά χρόνια οι πολίτες μιας άλλης μεγάλης Δημοκρατίας εκλέγοντας ένα φαιδρό πορτοκαλί υποκείμενο για πρόεδρο. Πιστεύοντας πως η δημοκρατία δεν απειλείται ποτέ, πως τα checks and balances δε θα επιτρέψουν ποτέ ένα πισωγύρισμα. Κι όμως! Με τη χθεσινή απόφαση του Supreme Court, του οποίου τη σύνθεση είχε επηρεάσει ο Τραμπ μετά το θάνατο της RGB, είδαμε ένα πισωγύρισμα δεκαετιών. Πώς θα φαινόταν άραγε στην εικοσάχρονη γαλλιδούλα η κατάργηση του νόμου της Simone Veil για τη διακοπή κυήσεως; Τα πραγματικά checks and balances ενός συντάγματος είναι η πολιτική παιδεία των πολιτών. Εκείνων που ξέρουν να επιλέγουν έστω ανάμεσα και σε δύο κακά, που δεν απουσιάζουν ποτέ όταν η δημοκρατία τούς καλεί, που μετριάζουν το θυμό τους έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Το βρήκα
εδώ.
