Μου αρέσει η ανορθογραφία στη διεύθυνση της σελίδας που παντρεύει την πείνα με την οργή...
Ανέφερα χτες το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Book Press, με θέμα τους Οργισμένους νέους, που κάποτε τους λέγαμε «Οργισμένα νιάτα» (ή και «Ωργισμένα νειάτα» με την ορθογραφία του Αχιλλέα Μαμάκη το 1960!).
Έτσι μεταφράζεται το Look Back in Anger του Τζον Όσμπορν. Οι οργισμένοι νέοι (Angry Young Men) σ’ αυτή την περίπτωση είναι η μεταπολεμική γενιά Βρετανών λογοτεχνών που εκπροσώπησε κατά τη δεκαετία του 1950 την αμφισβήτηση προς το βρετανικό κατεστημένο. Το άρθρο είναι μεγάλο και, στην προσπάθεια της αρθρογράφου να χωρέσει τα πάντα, ίσως να γίνεται κουραστικό σε όποιον δεν γνωρίζει ήδη πρόσωπα και πράγματα. Για όποιον θα ήθελε να πάρει μια πρώτη ενημέρωση για την περίοδο, δεν ξέρω αν είναι καλή εισαγωγή, θα πρέπει ωστόσο να διαβάσουν το άρθρο όσοι φοιτούν σε σχολή της αγγλικής φιλολογίας και θα το απολαύσουν όσοι ενδιαφέρονται για τη μεταπολεμική λογοτεχνία.
Σε μια παρόμοια συσσώρευση ονομάτων δημιουργών και τίτλων έργων, είναι δύσκολο να τα χειριστείς όλα αυτά με την οικονομία που θέλει ο κάθε διαφορετικός αναγνώστης. Η Σώτη Τριανταφύλλου κρατάει όλα τα ονόματα στα αγγλικά και δίνει μόνο στα ελληνικά τους τίτλους μεταφρασμένων έργων. Είναι μια κάποια λύση. (Η Τριανταφύλλου υποστηρίζει και την αντιστρεψιμότητα στη μεταγραφή, π.χ. γράφει Χόλλυγουντ. Θυμίζω ότι, αν γράφεις τα ονόματα στην ξένη γλώσσα ή μεταγράφεις διατηρώντας μακρά και διπλά, πρέπει να προσέχεις και την ορθογραφία τους. Σ’ αυτόν το χαμό θα ξεφύγουν λάθη, είναι αναπόφευκτο: π.χ. ο Alan Sillitoe δεν θα έπρεπε να είναι τη μια Alan και την άλλη Allan, το Nicholas δεν γράφεται Nicolas (γκρρρ!), ενώ ο Lawrence Durrell δεν θα έπρεπε να είναι Laurence Durell. Λεπτομέρειες.)
Σε λίγα, ελάχιστα, σημεία, με ενόχλησαν κάποιοι αγγλισμοί, αλλά αυτό που με έκανε να φτιάξω τούτο το νήμα ήταν το παρακάτω:
«Το έγκλημα πλήρωνε όπως και η κατασκοπεία: ο John Le Carré, ο Cecil Day Lewis (με το ψευδώνυμο Νicolas Blake) και ο G. Ι. Stewart διέπρεπαν σ’ ένα είδος που ξεπερνούσε τα προπολεμικά dime novels – μετά την Ivy Compton-Bennett το αστυνομικό μυθιστόρημα απέκτησε μια καινούργια, εξωτική διάσταση».
Ενδεχομένως, θα βρείτε στο διαδίκτυο κείμενα με «το έγκλημα πληρώνει», αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν μεταφράζουν το Crime pays. Οι συνηθισμένες αποδόσεις για αυτή τη σημασία τού pay είναι: συμφέρει, αποδίδει, αξίζει τον κόπο, αποφέρει κέρδη, έχει ψωμί. Η συνηθισμένη απόδοση για το Crime pays είναι «Το έγκλημα αποδίδει» ή «Το έγκλημα αποφέρει κέρδη».
HTML:
http://www.bookpress.gr/stiles/pillow-books/ungry-young-menΑνέφερα χτες το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Book Press, με θέμα τους Οργισμένους νέους, που κάποτε τους λέγαμε «Οργισμένα νιάτα» (ή και «Ωργισμένα νειάτα» με την ορθογραφία του Αχιλλέα Μαμάκη το 1960!).
Έτσι μεταφράζεται το Look Back in Anger του Τζον Όσμπορν. Οι οργισμένοι νέοι (Angry Young Men) σ’ αυτή την περίπτωση είναι η μεταπολεμική γενιά Βρετανών λογοτεχνών που εκπροσώπησε κατά τη δεκαετία του 1950 την αμφισβήτηση προς το βρετανικό κατεστημένο. Το άρθρο είναι μεγάλο και, στην προσπάθεια της αρθρογράφου να χωρέσει τα πάντα, ίσως να γίνεται κουραστικό σε όποιον δεν γνωρίζει ήδη πρόσωπα και πράγματα. Για όποιον θα ήθελε να πάρει μια πρώτη ενημέρωση για την περίοδο, δεν ξέρω αν είναι καλή εισαγωγή, θα πρέπει ωστόσο να διαβάσουν το άρθρο όσοι φοιτούν σε σχολή της αγγλικής φιλολογίας και θα το απολαύσουν όσοι ενδιαφέρονται για τη μεταπολεμική λογοτεχνία.
Σε μια παρόμοια συσσώρευση ονομάτων δημιουργών και τίτλων έργων, είναι δύσκολο να τα χειριστείς όλα αυτά με την οικονομία που θέλει ο κάθε διαφορετικός αναγνώστης. Η Σώτη Τριανταφύλλου κρατάει όλα τα ονόματα στα αγγλικά και δίνει μόνο στα ελληνικά τους τίτλους μεταφρασμένων έργων. Είναι μια κάποια λύση. (Η Τριανταφύλλου υποστηρίζει και την αντιστρεψιμότητα στη μεταγραφή, π.χ. γράφει Χόλλυγουντ. Θυμίζω ότι, αν γράφεις τα ονόματα στην ξένη γλώσσα ή μεταγράφεις διατηρώντας μακρά και διπλά, πρέπει να προσέχεις και την ορθογραφία τους. Σ’ αυτόν το χαμό θα ξεφύγουν λάθη, είναι αναπόφευκτο: π.χ. ο Alan Sillitoe δεν θα έπρεπε να είναι τη μια Alan και την άλλη Allan, το Nicholas δεν γράφεται Nicolas (γκρρρ!), ενώ ο Lawrence Durrell δεν θα έπρεπε να είναι Laurence Durell. Λεπτομέρειες.)
Σε λίγα, ελάχιστα, σημεία, με ενόχλησαν κάποιοι αγγλισμοί, αλλά αυτό που με έκανε να φτιάξω τούτο το νήμα ήταν το παρακάτω:
«Το έγκλημα πλήρωνε όπως και η κατασκοπεία: ο John Le Carré, ο Cecil Day Lewis (με το ψευδώνυμο Νicolas Blake) και ο G. Ι. Stewart διέπρεπαν σ’ ένα είδος που ξεπερνούσε τα προπολεμικά dime novels – μετά την Ivy Compton-Bennett το αστυνομικό μυθιστόρημα απέκτησε μια καινούργια, εξωτική διάσταση».
Ενδεχομένως, θα βρείτε στο διαδίκτυο κείμενα με «το έγκλημα πληρώνει», αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν μεταφράζουν το Crime pays. Οι συνηθισμένες αποδόσεις για αυτή τη σημασία τού pay είναι: συμφέρει, αποδίδει, αξίζει τον κόπο, αποφέρει κέρδη, έχει ψωμί. Η συνηθισμένη απόδοση για το Crime pays είναι «Το έγκλημα αποδίδει» ή «Το έγκλημα αποφέρει κέρδη».