1. Ένας επιμελητής θα διόρθωνε το «κρακισμός», και θα έβαζε τι στη θέση του;
Δεν είμαι επιμελήτρια, αλλά υποθέτω πως ναι.
Το τι θα έβαζε το κάλυψαν οι προηγούμενοι (προσωπικά μάλλον θα έβαζα τριγμός).
2. Είναι πράγματι απαράδεκτος αυτός ο νεολογισμός, όταν μάλιστα δεν είναι εύκολο να βρεθεί άλλη λέξη για να αποδοθεί το «craquement»;
Ναι, είναι απαράδεκτος.
Στο πρωτότυπο δεν υπάρχει λεξιπλασία, άρα δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε λεξιπλασία ούτε στη μετάφραση.
Πρέπει να βρούμε κάτι που να αποδίδει το πρωτότυπο, στο μέτρο του δυνατού - και να που βρέθηκαν ένα σωρό.
3. Αν τη λέξη «κρακισμός» τη συναντούσαμε σε πρωτότυπο νεοελληνικό κείμενο, όχι σε μετάφραση, δεν θα ήταν περισσότερο ανεκτή; Προφανώς θα αναγνωρίζαμε σε συγγραφέα το δικαίωμα να φτιάξει μια λέξη που δεν υπάρχει στα λεξικά. Αλλά σε μεταφραστή δεν θα αναγνωρίζαμε πρόθυμα αυτό το δικαίωμα. Γιατί;
Γιατί δουλειά του μεταφραστή είναι να αποδώσει το νόημα και το ύφος του πρωτοτύπου όσο πιο πιστά μπορεί, και όχι να δημιουργήσει πρωτότυπο έργο. Επομένως οφείλει να επιλέξει μια λέξη ή έκφραση όσο το δυνατόν πλησιέστερη με εκείνη του πρωτοτύπου - και αυτό συμπεριλαμβάνει το πόσο κοινή είναι η λέξη, τι register έχει, το αν είναι ηχοποιητική, τι εντύπωση προκαλεί, και φυσικά το αν είναι υπαρκτή ή όχι.
Αν ο συγγραφέας κάνει γλωσσοπλασίες, χρέος του μεταφραστή είναι να κάνει το ίδιο, προσπαθώντας να τηρήσει την αναλογία. Αν όχι, τότε όχι.
4. Αν είχαμε ένα αντίστοιχο του OED στα ελληνικά, δεν θα έπρεπε να αποθησαυρίσουμε και να συμπεριλάβουμε σε λήμμα τη λέξη «κρακισμός»;
Θα έλεγα ναι.
5. Εμένα μ’ αρέσει η λέξη "κρακισμός" (κατά το "τριγμός", "βρυγμός", κ.α.). Εσάς;
Λευκό. Δεν με τρελαίνει, αλλά δεν με απωθεί κιόλας.