Καλησπέρα,
έχω αυτό το πολύ δύσκολο ζευγάρι να αποδώσω - δύσκολο κυρίως γιατί δεν μπορώ να το αντιληφθώ ως αντιθετικό ζευγάρι. Κάτι μου διαφεύγει συνέχεια.
Το κείμενο έχει να κάνει με αρχαιοελληνική ποίηση και μετρική, και συγκεκριμένα με τον Αλκμάνα. Γράφει ο συγγραφέας:
There is some freedom of responsion throughout, most remarkably so in the variation between two versions of the last line of the stanza: a dactulic close in 7 (...), and a pendant ('aeolic') one in 49 (...).
Εδώ, βέβαια, το pendant αντιπαρατίθεται προς το dactylic, αλλά αλλού στο βιβλίο χρησιμοποιείται το παραδοσιακό ζεύγος που έδωσα πιο πάνω. Και πρόκειται για αυτό το σχήμα — — — υ υ — υ υ — σε αντιπαράθεση προς αυτό — — — υ υ — υ — —, και τον τόνο στην επισημασμένη με κόκκινο χρώμα παύλα.
Τι έχω βρει ως εδώ:
(1) Ότι πρόκειται βασικά για τη διάκριση μεταξύ οξύτονης και παροξύτονης κατάληξης στην προσωδία. Π.χ. "Σε γνωρίζω από την κόψη", σε αντίθεση προς το "του σπαθιού την τρομερή". Στα ΑΕ, βέβαια, φοβάμαι πως η αναφορά σε οξύτονη και παροξύτονη κατάληξη (έστω και του στίχου) μπορεί να δημιουργήσει μια λάθος εντύπωση.
(2) Ότι χρησιμοποιούνται και οι όροι masculine και feminine. Εξηγεί η Wikipedia:
Masculine ending and feminine ending are terms used in prosody, the study of verse form. "Masculine ending" refers to a line ending in a stressed syllable. "Feminine ending" is its opposite, describing a line ending in a stressless syllable. The terms "masculine ending" and "feminine ending" are not based on any cultural concept of "masculinity" or "femininity". Rather, they originate from a grammatical pattern of French, in which words of feminine grammatical gender typically end in a stressless syllable and words of masculine gender end in a stressed syllable.
(3) H μετρική του M. L. West δίνει τους αντίστοιχους γερμανικούς όρους stumpf και klingend
Στα ελληνικά βιβλία μετρικής που έχω δεν μπορώ να βρω τίποτα, ούτε κατά προσέγγιση. Σκέφτομαι άρσεις και θέσεις, οξύτονα και παροξύτονα, καθαρά και δεν-ξέρω-τι. Το αρσενικός-θηλυκός το απέρριψα αμέσως, αν και το πιο εύκολο φαντάζομαι. Όπως είπα, δεν μπορώ να δω τα επίθετα blunt και pendant ως αντίθετα, ούτε τα stumpf και klingend εδώ που τα λέμε. Ίσως υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζω ή δεν μπορώ να διακρίνω.
Ελπίζω να είναι κατανοητά τα όσα γράφω. Ευχαριστώ.
έχω αυτό το πολύ δύσκολο ζευγάρι να αποδώσω - δύσκολο κυρίως γιατί δεν μπορώ να το αντιληφθώ ως αντιθετικό ζευγάρι. Κάτι μου διαφεύγει συνέχεια.
Το κείμενο έχει να κάνει με αρχαιοελληνική ποίηση και μετρική, και συγκεκριμένα με τον Αλκμάνα. Γράφει ο συγγραφέας:
There is some freedom of responsion throughout, most remarkably so in the variation between two versions of the last line of the stanza: a dactulic close in 7 (...), and a pendant ('aeolic') one in 49 (...).
Εδώ, βέβαια, το pendant αντιπαρατίθεται προς το dactylic, αλλά αλλού στο βιβλίο χρησιμοποιείται το παραδοσιακό ζεύγος που έδωσα πιο πάνω. Και πρόκειται για αυτό το σχήμα — — — υ υ — υ υ — σε αντιπαράθεση προς αυτό — — — υ υ — υ — —, και τον τόνο στην επισημασμένη με κόκκινο χρώμα παύλα.
Τι έχω βρει ως εδώ:
(1) Ότι πρόκειται βασικά για τη διάκριση μεταξύ οξύτονης και παροξύτονης κατάληξης στην προσωδία. Π.χ. "Σε γνωρίζω από την κόψη", σε αντίθεση προς το "του σπαθιού την τρομερή". Στα ΑΕ, βέβαια, φοβάμαι πως η αναφορά σε οξύτονη και παροξύτονη κατάληξη (έστω και του στίχου) μπορεί να δημιουργήσει μια λάθος εντύπωση.
(2) Ότι χρησιμοποιούνται και οι όροι masculine και feminine. Εξηγεί η Wikipedia:
Masculine ending and feminine ending are terms used in prosody, the study of verse form. "Masculine ending" refers to a line ending in a stressed syllable. "Feminine ending" is its opposite, describing a line ending in a stressless syllable. The terms "masculine ending" and "feminine ending" are not based on any cultural concept of "masculinity" or "femininity". Rather, they originate from a grammatical pattern of French, in which words of feminine grammatical gender typically end in a stressless syllable and words of masculine gender end in a stressed syllable.
(3) H μετρική του M. L. West δίνει τους αντίστοιχους γερμανικούς όρους stumpf και klingend
Στα ελληνικά βιβλία μετρικής που έχω δεν μπορώ να βρω τίποτα, ούτε κατά προσέγγιση. Σκέφτομαι άρσεις και θέσεις, οξύτονα και παροξύτονα, καθαρά και δεν-ξέρω-τι. Το αρσενικός-θηλυκός το απέρριψα αμέσως, αν και το πιο εύκολο φαντάζομαι. Όπως είπα, δεν μπορώ να δω τα επίθετα blunt και pendant ως αντίθετα, ούτε τα stumpf και klingend εδώ που τα λέμε. Ίσως υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζω ή δεν μπορώ να διακρίνω.
Ελπίζω να είναι κατανοητά τα όσα γράφω. Ευχαριστώ.
