Πρώτα απ' όλα, πρόσεξε τον βασικό συλλογισμό, γιατί δεν ισχυρίζομαι ότι η ιδέα μου ήταν η καλύτερη δυνατή. Το ερώτημα είναι: ποιος μαθηματικός όρος θα μπορούσε να μας εξυπηρετήσει, τηρώντας όμως και τις προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν;
Τα υπόλοιπα είναι θέμα ουσιαστικής ερμηνείας: αρχίζουν διάλογο για να ανακαλύψουν την προσωπική τους αλήθεια. Ανοίγεται ο ένας στον άλλον, λέει τα μυστικά του, και περιμένει ότι, απ' αυτή την αντανάκλαση στον άλλον, θα μπορέσει ο ίδιος να καταλάβει τι του γίνεται. Δεν είναι όμως αφελείς. Δεν αναζητούν παρηγοριά, την αλήθεια τους αναζητούν. Και ο λόγος που μπορεί η αλήθεια αυτή να προκύψει από την αντανάκλαση στον άλλον είναι ότι, αν είναι "πραγματική", είναι βέβαια προσωπική αλλά είναι ταυτόχρονα και απρόσωπη (παρεμπιπτόντως, αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το πιο ενδιαφέρον σημείο του συλλογισμού). Ο άλλος δεν είναι απλώς ένας παθητικός καθρέφτης, επειδή η αλήθεια του φίλου, όντας και απρόσωπη, είναι κάτι που εμπίπτει στο πεδίο και των δικών του συναισθημάτων, της δικής του λογικής, της δικής του κρίσης. "Αντιμεταθέτουν" τις αλήθειες τους, ο ένας στον άλλον, και περιμένουν ότι εκείνο που ήταν δέσμιο της προσωπικής τους κατάστασης, του προσωπικού τους αδιεξόδου, θα γονιμοποιηθεί και θα αποσαφηνιστεί επειδή θα βρει στον άλλον τη γενική, την απρόσωπη διάστασή του. Όταν η αλήθεια επιστραφεί θα είναι εμπλουτισμένη, πιο "πραγματική", περισσότερο γενικής ισχύος, κι έτσι θα συντελεί στην υπέρβαση του προσωπικού μπλοκαρίσματος.
Άρα: να ανακαλύψουμε τις προσωπικές μας αλήθειες "αντιμεταθέτοντάς" τες, όπως θα έλεγαν και οι μαθηματικοί, καθώς γνωρίζαμε...
Φυσικά, η σκέψη μου είναι απλώς ανίχνευση μιας δυνατότητας. Δεν κάθομαι να τη μελετήσω πριν την καταθέσω. Αυτή ακριβώς είναι η λογική των φόρουμ.