Κι εγώ ο άμοιρος που νόμιζα ότι ένα γενικευτικό σύστημα κωδικοποίησης, όπως η γραφή, σχεδιάζεται και υλοποιείται με το βλέμμα καί προς το μέλλον, προσπαθώντας, μέσω της ευρύτητάς του, να προβλέψει και να προσφέρει λύσεις σε αναπάντεχα προβλήματα...
Στο θέμα μας τώρα. Συμφωνώ ότι σήμερα μάλλον δεν υπάρχει περίπτωση ασάφειας μεταξύ μορίου και πρόθεσης. Αν, όμως, αύριο η εξέλιξη της γλώσσας χρησιμοποιήσει τύπους όπως «πάμε ως Όσιρις», με πλήρως νομιμοποιημένη την προϊούσα σήμερα απάλειψη του άρθρου (βλ. «πάμε σπίτι;», «πάμε πλατεία;», ), πώς θα διακριθούν τα διαφορετικά σημαινόμενα, δίχως να την πέσουμε στα νέα παιδιά γι ατην άγνοιά τους;
-Πάμε ως Όσιρις; ρώτησε ο Γιακουμής. Εδώ βρισκόμαστε στην γραμμή του «πάμε σαν άλλοτε», δηλαδή, «πάμε όπως ο Όσιρις;» (προτροπή μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας κάποιου μελλοντικού σταρ ή πασίγνωστης στο μέλλον σεξουαλικής στάσης που θα έχει πρωτοδιδάξει ο προαναφερθείς σταρ), και
-Πάμε ώς «Όσιρις»; ρώτησε η Βενθεσικύμη, που πάει να πει, «πάμε μέχρι τον «Όσιρι»;» (με απαλειφή του άρθρου και ταυτόχρονη άγνοια του τύπου της γενικής, όπου δε «Όσιρις», μελλοντικό μπαράκι).
Αν κάτι θέλω να πω, στα σοβαρά τώρα και δίχως διάθεση να επιτεθώ σε κανέναν, είναι ότι δεν θα έπρεπε να επιλέγεται μία λύση (π.χ. για τους τόνους, τα νι, την ημιφώνηση του (γ)ιώτα, τις εκθλίψεις/ απαλειφές κ.λπ. δύστροπες λεπτομέρειες του ισχύοντος συστήματος) στην βάση της ανάδυσης μιας σύγχρονης συμπτωματικής ασάφειας ή μιας περιστασιακής αηχίας ούτε στη βάση των αναγκών των ποιητών και άλλων καλλιτεχνών, αλλά στην βάση μιας γενίκευσης που θα καταγράφει τις ισχύουσες, αλλά και τις εν δυνάμει, φωνητικές συναρθρώσεις και θα απαιτεί λιγότερη συζήτηση και μικρότερη επέμβαση των «ειδικών».
Ως εκ τούτου, θα προκρίνω και θα εφαρμόζω τον τονισμό του «ώς», όταν είναι πρόθεση, ώς να κλείσω τα ματάκια μου, δίχως να με νοιάζει τι χαρτί πέφτει κάθε φορά στο τραπέζι του ακαδημαϊκού πόκερ.
