Also π’ ανάθεμά το is now understood and written in one word: πανάθεμά το.
Πανάθεμά με/σε/τον/την/το/τους/τις/τα.
Όταν —νεαρός— ο Καζαντζάκης επισκέφτηκε το Άγιον Όρος, ρώτησε ένα γέροντα: «Πάτερ, γιατί, στο τέλος, να μη σωθεί ... και ο διάβολος;»
Και ο γέροντας Μακάριος —κατά την περιγραφή του Καζαντζάκη— του απάντησε:
— Πρόσεξε νεαρέ, γιατί το «εγώ» θα σε φάει. Ο Εωσφόρος, που εσύ υπερασπίζεσαι και θέλεις να τον σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στην Κόλαση; Όταν στράφηκε στον Θεό και Του είπε: «Εγώ»! Ναι, ναι, άκου και βάλ’ το καλά στο νου σου. Ένα μονάχα πράμα κολάζεται στην Κόλαση: το «εγώ». Το «εγώ», πανάθεμά το!
Και τότε εγώ (συνεχίζει ο Καζαντζάκης) τίναξα το κεφάλι πεισμωμένος και του αντιμίλησα:
— Μη το κακολογάς, πάτερ Μακάριε, το «εγώ». Με το «εγώ» αυτό ξεχώρισε ο άνθρωπος από το ζώο.
— Όχι, νεαρέ μου. Με το «εγώ» αυτό, χωρίστηκε ο άνθρωπος από τον Θεό, διόρθωσε ο πατήρ Μακάριος.
Και ο Καζαντζάκης καταλήγει ομολογώντας: «Έφυγα λέγοντας με το μυαλό μου: “Έχεις καιρό να βρεις τον Θεό!” Εξάλλου μέσα μου δεν είχε ξεθωριάσει η λάμψη ... του Εωσφόρου!...».
(Αφιέρωμα στο Άγιον Όρος, περιοδικό Νέα Εστία, 1963).