Μια από τις ιστορίες που μαθαίνουμε από μικροί ότι είναι παραμύθι είναι η πανάρχαια για τις στρουθοκαμήλους, ότι χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο μέχρι να προσπεράσει το πρόβλημα. Βεβαίως, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Οι στρουθοκάμηλοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και το στίγμα παραμένει.
Στο εβδομαδιαίο ηλεπιστολάριό του ο Michael Quinion ξεθάβει τη λέξη που είχε προτείνει ο Κέστλερ, struthonian. Γράφει:
This is a modern weird word, used a few times after the late Arthur Koestler invented it in 1963, but now almost unknown. His aim, in an article in Encounter magazine, was to describe those pundits who prefer honest self-deception to ignoble truths.
…
the scientific name of the ostrich to this day is Struthio camelus). It’s difficult to imagine a cross between a sparrow and a camel, but the Greeks managed it. In later Latin it became “avis struthio”, the struthio bird.
The only recent example of “struthonian” I can turn up is in the journal of the Royal United Services Institute dated July 2007: “Even if looking into the future can be demonstrated usually to be futile, you still need to practise; you might get better, and one day you strike lucky and you hit a tipping point. As the wisdom of snooker players informs us: ‘The more I practise, the luckier I become’. Being struthonian is not an option.”
Το αγγλικό ostrich είναι παραφθορά, μετά από μακρύ ταξίδι, εκείνου του avis struthio.
Σαν μετάφρασμα του «στρουθοκαμηλικός» με τη μεταφορική του σημασία, καλύτερο από το ostrich-like (και οπωσδήποτε από το struthonian) είναι το “head-in-the-sand”, π.χ. head-in-the-sand approach.
Από το Wiktionary:
head-in-the-sand adjective
(idiomatic) Exhibiting disregard or denial of a problem or threat. A reference to the ostrich's habit of burying its head when threatened.
The head-in-the-sand approach to environmentalism seldom improves matters.
Στο εβδομαδιαίο ηλεπιστολάριό του ο Michael Quinion ξεθάβει τη λέξη που είχε προτείνει ο Κέστλερ, struthonian. Γράφει:
This is a modern weird word, used a few times after the late Arthur Koestler invented it in 1963, but now almost unknown. His aim, in an article in Encounter magazine, was to describe those pundits who prefer honest self-deception to ignoble truths.
…
the scientific name of the ostrich to this day is Struthio camelus). It’s difficult to imagine a cross between a sparrow and a camel, but the Greeks managed it. In later Latin it became “avis struthio”, the struthio bird.
The only recent example of “struthonian” I can turn up is in the journal of the Royal United Services Institute dated July 2007: “Even if looking into the future can be demonstrated usually to be futile, you still need to practise; you might get better, and one day you strike lucky and you hit a tipping point. As the wisdom of snooker players informs us: ‘The more I practise, the luckier I become’. Being struthonian is not an option.”
Το αγγλικό ostrich είναι παραφθορά, μετά από μακρύ ταξίδι, εκείνου του avis struthio.
Σαν μετάφρασμα του «στρουθοκαμηλικός» με τη μεταφορική του σημασία, καλύτερο από το ostrich-like (και οπωσδήποτε από το struthonian) είναι το “head-in-the-sand”, π.χ. head-in-the-sand approach.
Από το Wiktionary:
head-in-the-sand adjective
(idiomatic) Exhibiting disregard or denial of a problem or threat. A reference to the ostrich's habit of burying its head when threatened.
The head-in-the-sand approach to environmentalism seldom improves matters.
