σέρα

[nickel]

Προσωπικά βιώματα (πώς αισθανόμαστε κάποιες λέξεις, πέρα από το τι μας λένε ή μας έχουν μάθει τα λεξικά):

- το αίθριο το θέλω ξεσκέπαστο και στη μέση του μεγάρου (για το πρώτο φταίει το υπαίθριο, για το δεύτερο η σύγχυση με το άτριο / atrium). Είναι ωστόσο η λέξη που θα σου δώσει πολλές τέτοιες επεκτάσεις σε φωτογραφίες.
- το θερμοκήπιο το θέλω μεγάλο, σε ξεχωριστό κτίριο (και τις μισές φορές να φιλοξενεί εγκλήματα, στυγνές δολοφονίες). Στο πρώτο μου σπίτι στο Λονδίνο, είχα ένα μικρό θερμοκήπιο (όπου φυτέψαμε και κάποια στιγμή φάγαμε τις πιο νόστιμες ντομάτες της ζωής μας) και τζαμωτή επέκταση (που τη λέγαμε extension :) ).
- η σέρα επίσης θέλω να είναι κάτι μεγάλο και ιταλικό, χωρίς εγκλήματα. Αλλά οπωσδήποτε τη γράφω με ένα «ρ» (και ας ισχυριστεί ο Κώστας ότι με τα δύο μπορούμε να το ξεχωρίσουμε από το «μπουόνα σέρα»).
- το λιακωτό έχει κάτι το βουκολικό αγροτικό, rural.
- το τζαμωτό μού αρέσει.

Αλλά όλα τα παραπάνω είναι άκρως προσωπικά. Όλες οι λέξεις είναι λίγο-πολύ σωστές.

 

[Earion]

Ώσπου να ρωτήσουμε τη Μεγάλη Βρετανία πώς ονοματίζουν ελληνικά το χώρο που ανέμελα ονόμασαν Winter Garden στο ισόγειο και να πάρουμε κάποιαν αμήχανη απάντηση άγνοιας, αποφάσισε Δόκτορα αν η ιδιότητα που προέχει για σένα είναι το ότι έχει άνθη, οπότε είναι σέρα, όπως ήταν δεδομένο από την αρχή, ή το ότι προσφέρεται για νωχελική ανάπαυλα στον ήλιο πίσω από το τζαμωτό.
Στη σέρα δεν έχει αποκλειστικά φυτά, μπορεί να βάλει κανείς καθίσματα και να χουζουρέψει.
Το λιακωτό δεν βρίσκεται μόνο σε σπίτια της υπαίθρου (ρουστίκ) αλλά και σε (αστικά;) σπίτια της επαρχίας.

 

[drsiebenmal]

Και μια απορία που μάλλον έχει σχέση με την ιστορία της αρχιτεκτονικής μας.

Άραγε αναπτύχθηκαν ξεχωριστά και παράλληλα τα κεντρο/βορειοευρωπαϊκά Wintergarten με τα δικά μας λιακωτά, ή τα δικά μας λιακωτά είναι προσαρμογή των εμπειριών που μετέφεραν οι εμπορευόμενοι από την Κεντρική Ευρώπη (όπου είναι πιο λογικό να χρειαζόντουσαν τέτοια δωμάτια για να μαζεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο ήλιο);

 

[Elsa]

Κοίτα, όπως έγραφα και στο ατελέσφορο, αν θυμάμαι καλά, το δικό μας λιακωτό (που πολύ συχνά αλλά όχι αποκλειστικά, μπορεί να είναι σε όροφο) συνήθως είναι απλώς μια μεσημβρινή, προσηλιακή ταράτσα, στεγασμένη ή και όχι, που στη νότια Ελλάδα -συνήθως- μένει ανοιχτή, χωρίς τζαμαρία. Κλειστά με τζαμωτό (και σε όροφο πάλι) είναι το χαγιάτι και το σαχνισί που συναντιώνται στην βόρεια Ελλάδα. Υποθέτω οτι αυτά τα κόλπα τα ανακαλύπτουν οι άνθρωποι παράλληλα, για να καλύψουν κάποιες ανάγκες που προκύπτουν από την καθημερινότητα, δεν είναι ντε και καλά οτι τα πήραμε από άλλους. Τουλάχιστον για τότε που συζητάμε, γιατί σήμερα, θα μπορούσες να δεις σαλέ στις ...Κυκλάδες, χαλαρά!

 

[Earion]

Το λιακωτό είναι κατευθείαν απόγονος του αρχαίου ελληνικού και βυζαντινού ηλιακού. Πολύ πρόχειρα (για να μην ψάχνω στον Ορλάνδο) δες τη μικρή εργασιούλα Η λαϊκή αρχιτεκτονική στα Βαλκάνια και τα σημερινά προβλήματα (συγγραφέας Δημητρός Ψαρρός, 2004), στη σ. 3.

 

[Earion]

Αναστάσιος Κ. Ορλάνδος. Τα παλάτια και τα σπίτια του Μυστρά. Αθήνα: Η Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, 2000.